II
Quo in capite Pu visitatum it et in angustias incurrit
Eduardus Ursus, amicis suis agnomine 'Winnie ille Pu' — aut breviter 'Pu' — notus, die quodam canticum semihiantibus labellis superbe eliquans silvam perambulabat. Bene mane ante speculum in graciliscenda corpus exercitia incumbens susurrulum quendam excogitaverat. Tra-la-la, tra-la-la, se quam maxime erigens, tra-la-la, tra-la — succurrite — la-la-bracchiis deflexis hallucem tangere conans. Post jentaculum susurrum repetiit reiteravitque donec memoria tenuit et nunc ab initio usque ad finem sine ullo errore cantitabat:
Tra-la-la, tra-la-la
Tra-la-la, tra-la-la
Rum-tum-tiddle-um-tum
Tiddle-iddle, tiddle-iddle
Rum-tum-tum-tiddle-um.
Susurrum istum susurrabat et alacriter per silvam ambulabat scire avens, quid alii agerent, et quid ipse, si alius quis esset, sentiret, cum repente ad locum arenosum pervenit, ubi magnum foramen erat.
'Heus! dixit Pu (Rum-tum-tiddle-um-tum). 'Si de aliqua re quid sciam, foramen istud leporern significat, dixit, 'et lepus convictum significat, dixit, 'convictus autem significat aliquid esculenti, aliquem me-susurrantem-auscultantem, cetera. Rum-tum-tiddle-um.
Itaque se inclinans caput in foramen introduxit et clamavit:
'Heus, ecquis domi est?
Fuit intus rumor quidam sternutamenti similis et deinde denuo silentium.
'Dixi equidem et dico: ecquis domi est? clamavit Pu magna voce.
'Minime, respondit vox; deinde subiunxit: 'Noli tam magna voce clamare. Jam in primo te clarissime audivi.
'Malum! dixit Pu. 'Nemo prorsus adest?
'Nemo!
Winnie ille Pu caput foramine extraxit, aliquamdiu cogitabat et secum cogitabat: 'Aliquis adesse debet quia aliquem «nemo» dixisse oportuit. 'Caput ergo iterum in foramen inseruit et dixit:
'Heus, Lepus, esne tu?
'Non sum, dixit Lepus nunc mutata voce.
'Nonne haec vox Leporem sonat?
'Non puto, dixit Lepus. 'Nollem sonaret.
’O’ dixit Pu.
Caput e foramine extraxit, aliquamdiu meditatus est, deinde caput iterum immisit et dixit:
'Quaeso bona venia, dic mihi: ubi est Lepus?
'Abiit ad amicum suum Ursum Pum visendum, quia ille ei ex animo amicus est.
'Sed egomet sum ille! exclamavit Pu obstupefactus.
'Tune ille ursus?
'Ursus Pu.
'Tibi persuasum est? dixit Lepus magis etiam obstupefactus.
'Credo hercle esse, dixit Pu.
'Age igitur, veni intro!
Pu sese pressit, pressit, pressit et tandem per foramen se intulit.
'Jure dixisti, inquit Lepus eum ab omni parte conspiciens. 'Certe, es. Gratus mihi venis.
'Quid cogitavisti quis essem?
'Pro certo non habui. Non ignoras, quomodo res in silva se habeat. Domus omnibus patere nequit. Circumspicere oportet. Quid de buccella quadam opinaris?
Pu hora matutina undecima buccellam parvulam sempre diligebat et gaudio exsultavit cum Lepus patinas et cantharos in mensa apponeret. Et cum Lepus interrogaret: 'Mavis mel vel lac condensatum cum pane tuo? tanta alacritate affectus est, ut 'Utrumque' diceret, sed deinde, ne avidus videretur, addidit: 'Sed, amabo te, mitte panem! Postea aliquamdiu nihil dixit. . donec postremo, voce satis viscosa secum murmurans exsurrexit, ungulam Leporis amabiliter ungula iunxit et dixit, sibi abeundum esse.
'Tempus abire tibi est? dixit Lepus urbane.
'Sane, dixit Pu. 'Paulisper manere possum, si tu. . si quid. . et manifeste versus cellam penariam prospicere conatus est.
'Profecto, dixit Lepus, 'ego quoque exiturus eram.
'Bene, denique exeo. Vale!
'Vale, si certum habes te nil amplius quaerere.
'Estne aliquid amplius? rogavit Pu velociter.
Lepus opercula patinarum sublevavit et dixit: 'Fuit.
'Mente fingebam, dixit Pu capite nutans et secum murmuravit: 'Vale! Sed nunc propero.
Per foramen igitur ire foras tendebat rursus. Sese primoribus ungulis traxit, postremis propulit et aliquanto post nasus iterum in aperto erat. . postea auriculae. . postea ungulae primores. . postea humeri. . et postea. .
'Succurrite! dixit Pu. 'Potius retrorsus me recipio.
'Malum! dixit Pu. 'Mihi procedendum est.
'Nulla hinc exire potestas, dixit Pu. 'O, malum et succurrite!
Ibi tum etiam Lepus ambulatum volebat ire et ostio antico obturato extra posticum procuccurrit, ad Pum venit et eum adspexit.
'Eheu! infixus es? rogavit.
'N — on sum, dixit Pu neglectim. 'Paululum interquiesco, meditor et mecum susurro.
'Age, da mihi ungulam!
Ursus Pu ungulam extendit, et Lepus traxit, et traxit, et traxit. .
'Eheu! clamavit Pu. 'Mihi dolorem infers!
'Summa haec est, dixit I.epus: 'Infixus es.
'Id accidit, dixit Pu iracundus, 'portas anticas non satis magnas habendo.
'Id accidit, dixit Lepus severus, 'immodice manducando. Iamdudum cogitabam, dixit Lepus, 'modo dicere nolebam, dixit Lepus, 'unum nostrum immodice manducare, dixit Lepus, 'et unus ille, quod sciam, ipse non fui. Age, age, iam abeo et Christophorum Robinum arcesso.
Christophorus Robinus in contraria parte silvae habitabat et cum comite Lepore reverteretur et partem anteriorem Pui conspiceret, 'Stulte urse vetule' dixit et tanta suavitas erat sermonis eius ut omnia corda in novam spem sublata essent.
'Mente fingere coepi, dixit Pu singultim, 'quod fortasse Lepus ostio antico nunquam posthac uti poterit. Huius facti me vehementer pigebit.
'Me quoque, dixit Lepus.
'Ostio antico nunquam posthac uti? dixit Christophorus Robinus. 'Sane ostio antico uti poterit.
'Bene! dixit Lepus.
'Si te, Pu, extrahere nequimus, te forsitan retrudimus!
Lepus pensitans barbulam malis demissam perfricuit et meminit Pum retrusum intus esse, at quamvis nemo seipso magis delectaretur Pum tecto recipere, res ita se habere, ut essent, qui sursum, essent qui sub terra colerent. .
'Me nunquam in lucem emergere censes? dixit Pu.
'Censeo, dixit Lepus, 'te longius progressum esse, quam ut sine damno regredi posses.
Christophorus Robinus adnuit.
'Nihil superest agendum, dixit, 'nisi exspectare te iterum ad maciem reductum esse.
'Quamdiu durat macescere? rogavit Pu timidus.
'Dies fortasse septem, nisi quid me fallit.
'Sed non possum in septimum diem hic manere!
'Manere potes, vetule urse stulte! Quod difficilius est, est te extrahere! 'Praelegemus tibi, dixit Lepus adhortandi causa, 'et spero propediem non fore, ut ningat, subjunxit. 'Et quoniam tu, vetule amice, partem non minimam spatii domus meae occupas: objectasne, si ungulis tuis postremis pro sustentaculis mantelium utar? Existimo enim eas adesse et vacare, et mihi peropportune eveniet, si mantelia in iis siccare possim.
'Septem dies! dixit Pu tristis. 'Et quid, quod ad refectiones attinet?
'Vereor, ne absint, dixit Christophorus Robinus. 'Quippe ita ocius macescis. At certe tibi praelegemus.
Ursus suspirium trahere coepit, sed statim animadvertit se non posse, quia reapse artissime infixus erat. Lacrimas emisit obortas, cum diceret:
'Visne ergo mihi librum sustinentem praelegere, ad ursum inter angusta arte infixum consolandum idoneum?
Itaque per hebdomadem Christophorus Robinus librum talem apud extremitatem septentrionalem Pui praelegit, et Lepus lintea in extremitate meridiana suspendit. . et inter eas Pu se ipsum magis magisque graciliscere sensit. Extremo hebdomadis Christophorus Robinus dixit: 'NUNC!
Ungulas denique primores Pui prehendit, Lepus autem Christophorum, omnes amici et cognati Leporis Leporem et cuncti viribus unitis traxerunt. .
Aliquamdiu Pu modo dixit. . 'Heu. .
'Et heu. .
Ac repente, 'Popp, dixit, sicut cortex ex lagoenula saliens. Et Christophorus Robinus, Lepus et omnes cognati et affines Leporis perculsi humi prostrati sunt. . et supra omnes iacuit Winnie ille Pu — liberatus!
Itaque amicis gratiarum instar capite adnuens perrexit silvam perambulare, superbe secum susurrans. Christophorus Robinus autem amanter eum contemplans secum murmuravit:
'Vetule, stulte urse!
III
Quo in capite Pu ac Porcellus venatum prodeunt et paene vusillum captant
Porcellus in domo magnifica media in fago habitabat, fagus media in silva erat et Porcellus media in domo vivebat. Apud domum tabula quaedam fracta erat, ita inscripta: 'TRANSITUS VE'. Cum Christophorus Robinus Porcellum rogavit, quid hoc significaret, iste dixit, id nomen avi esse et per longum tempus in familia fuisse. Negavit Christophorus Robinus aliquem 'Transitus Ve' vocari posse, sed Porcellus in sententia perseveravit, quia scilicet avus suus ita vocabatur et erat 'Transitus Vehi' breviter complexus, quod erat 'Transitus Vehilius' breviter complexus. Avo duo nomina fuerant ne uno amisso innominatus eveniret — Transitus post patrem et Vehilius post Transitum.
'Etiam mihi, dixit neglectim Christophorus Robinus, 'duo sunt nomina.
'Ecce tibi, quod demonstrandum erat, dixit Porcellus.
Die quodam hiberno sereno, cum Porcellus nivem ante domum deverreret, casu suspiciens Winnie ille Pum adspexit. Pu in orbe termini circumfluentis reciproco gressu ibat alia mente agitans, et cum Porcellus eum vocavit, non desiit ambulare.
'Heu! dixit Porcellus. 'Quid tu istic?
'Venor, dixit Pu.
'Venaris quid?
'Aliqnid vestigiis sector, dixit Winnie ille Pu mystice.
'Sectaris quid? dixit Porcellus appropinquans.
'Interrogo ipse me. Ipse me interrogo: quid?
'Quid existimas te tibi responsurum esse?
'Me exspectare oportet, donec animal assecutus ero, dixit Winnie ille Pu. 'Nunc age, vide! Digito terram ante se monstravit. 'Quid hic vides?
'Vestigia, dixit Porcellus. 'Vestigia ungularum, Vagitum brevem excitatumque emisit. 'O Pu! Credis ea vusillum significare?
'Significare possunt, dixit Pu. 'Modo significant, modo autem minime. De vestigiis semper dubitandum est.
His paucis verbis vestigia persequi pergebat et Porcellus uno aut duobus punctis temporis interpositis eum propere insecutus est. Winnie ille Pu enim repente constiterat et confuso quoddam modo supra vestigia inclinatus erat.
'Quid est rei? rogavit Porcellus.
'Valde mirificum est, dixit ursus. 'Nunc animalia duo esse apparent! Istud — quodcumque fuit — alterum quodcumque fuit assecutum est et ambo nunc una procedunt. Veni mecum Porcelle, quia fieri potest ut animalia hostilia sint!
Porcellus auriculum lepide adscalpens dixit se usque ad diem Veneris vacare et libentissime se esse comitem, si profecto vusillus esset.
'Vis dicere, si duo vusilli essent, dixit Pu; et Porcellus dixit, se utique usque diem Veneris otio frui posse. Ideo ambo in viam se dederunt.
Erat illuc nemus parvulum laricum et evidenter vusilli, si vusilli fuerunt, gyros circum nemus duxerant. Itaque nemus orbe circumscribentes Pu et Porcellus eos secuti sunt. Porcellus tempus ducebat Puo quid avus suus TRANSITUS VE fecisset ad rigorem post insectationem levandum, et quomodo avus TRANSITUS VE supremis suis in annis ex angustia respirationis laboravisset atque alia magni momenti argumenta narrans; Pu autem scire cupivit quid 'avus' esset et si forsitan nunc geminos avos sequerentur et si alterutrum domum ferre posset ac sibi habere et quid Christophorus Robinus dicturus esset. Vestigia autem ante eos nunquam intermittebant.
Repente Winnie ille Pu constitit et digito aliquid ante se monstravit:
'Heu, adspice!
'Quid? dixit Porcellus subsultans. Deinde, ne se timefactum monstraret, bis aut ter exercitii instar subsultavit.
'Vestigia! dixit Pu. 'Animal tertium se aliis duobus coniunxit!
'Pu, exclamavit Porcellus, 'credis hoc insuper unum vusillum significare?
'Minime, dixit Pu, 'quia diversa reliquit vestigia. Sunt aut duo vusilli et unus, ut videtur, visillus, aut duo visilli et unus, ut patet, vusillus. Pergamus sequi!
Itaque pergebant, subtimentes ne animalia ante se animum hostilem haberent.
Porcellus vehementer cupivit avum suum 'Transitum Vem' non alibi, sed praesentem esse et Pu mente fingebat quomodo exsultaret gaudio, si in Christophorum Robinum repente at fortuito incideret, sed solum quia Christophorum Robinum tantopere diligebat. Postea autem ex improviso Winnie ille Pu iterum constitit et nasi primoris acumen refrigerans lambit, quia plus caloris et timoris sensit quam unquam alias. Quattuor animalia ante se erant!
'Videsne Porcelle? Adspice vestigia eorum! Tres, evidenter vusilli et unus, evidenter visillus. Alius etiam vusillus se iisdem conjunxit!
Sane ita apparebat. Aderant vestigia, modo inter se occursantia, modo intermixta, sed distincte huc et illuc quattuor paria ungularum concurrentium.
'Puto, dixit Porcellus, etiam nasi primoris acumen lingens, quod ei parum solacii adferre videbatur, 'puto mihi alicuius negotii in mentem venisse. Mihi alicuius negotii in mentem incidit, cuius heri oblitus eram, et quod cras perfici nequit. Itaque existimo mihi revertendum esse et illud statim perficere.
'Post meridiem faciemus et ego te comitabor, dixit Pu.
'Non est negotium pomeridianum, dixit cito Porcellus. 'Est negotium peculiare antemeridianum quod non nisi mane perfici potest, inter horas — quota, quaeso, hora est?
'Circiter meridiem, dixit Winnie ille Pu, solem contemplans.
'Inter, inquam, duodecimam horam ac meridiem et quinque. Itaque, reapse, Pu vetule et carissime, habe me excusatum — Quid est?
Pu oculos in coelum vertit, deinde sibilo iterum audito oculis sursum intentis ramos magnae quaercus scrutatus est et amicum suum quendam conspexit.
'Est Christophorus Robinus, dixit.
'Tum vero omne tibi bene evenit, dixit Porcellus. 'Cum
Christophorus Robinus lente de arbore descendit.
'Ursule stultule vetule, dixit, 'quid fecisti? Primum solus bis circuitum totius luculi fecisti, deinde Porcellus te secutus est et coniunctim circuitum fecistis, deinde autem quarta vice. .
'Mane paulisper, dixit, ungulam elevans Winnie ille Pu.
Consedit et quam cogitabundissime potuit, meditatus est. Deinde solea vestigium ingressus est. . deinde naso bis perfricato sese erexit.
'Ita est, dixit Winnie ille Pu.
'Nunc demum intellego, dixit Winnie ille Pu. 'Stultus et delusus fui, dixit, 'et ursus sine ullo cerebro sum.
'Optimus ursus mundi es, dixit consolabunde Christophorus Robinus.
'Serion' dicis tu? dixit Pu in spem sublatus et iam vultu renidens. 'Utcumque tamen, dixit, 'hora fere prandii est.
Itaque pransuri domum ierunt.