“Post tio,”daurigis la Magiisto, “la maldekstran ?ugilon de ?ava papilio. Tiu koloro troveblas nur en la ?ava lando de la Palpbrumoj, Okcidente de la Smeralda Urbo.”
“Mi trovos gin,”deklaris Ojo. “Cu jen cio?”
“Ho, ne;mi alportos mian Libron de Receptoj kaj vidos kio sekvos.”
Dirinte tion, la Magiisto malslosis tirkeston de sia sranko kaj eltiris libreton kovritan per blua ledo. Trarigardante la pagojn li trovis la deziratan recepton kaj diris:“Mi devos havi 142 mililitrojn da akvo el obskura puto.”
“Kia puto estas tio, sinjoro?”demandis la knabo.
“Puto kien la lumo neniam penetras. La akvo estos alportenda en ora botelo kaj portita al mi sen la ebleco ke lumo atingos gin.”
“Mi akiros la akvon el la obskura puto,”diris Ojo.
“Nu, mi ankau devos havi tri harojn el la pinto de vosto de Vuzo, kaj guton da oleo el la korpo de vivanta homo.”
Ojo aspektis perpleksa pri tio.
“Bonvolu diri, kio estas Vuzo?”li demandis.
“Ia besto. Mi neniam vidis gin, do mi ne povas diri detalojn,”respondis la Magiisto.
“Se mi povos trovi Vuzon, mi akiros la harojn el gia vosto,” diris Ojo. “Sed cu efektive estas oleo en la korpo de homo?”
La Magiisto regardis la libron, por certigi.
“Tion postulas la recepto,”li respondis, “kaj kompreneble ni devos akiri cion postulatan, car nur tiel la sorco sukcesos.
La libro ne diras ‘sango’;gi diras ‘oleo, ’kaj devas esti oleo ie en la korpo de vivanta homo, alie la libro ne postulus gin.”
“Bone,”respondis Ojo, klopodante ne senti senesperon; “mi penos trovi gin.”
La Magiisto rigardis la malgrandan Mangtulan knabon iom dubeme kaj diris:
“Cio ci signifos longan veturon por vi, eble plurajn longajn veturojn;car vi devos traserci plurajn el la diversaj landoj de Oz por akiri la bezonajojn.”
“Mi scias tion, sinjoro;sed mi devos fari mian plejeblon por savi Oncjon Noncjon.”
“Kaj ankau mian kompatindan edzinon Margolote.
Savante unu vi savos la alian, car ambau kune staras kaj la sama miksajo revivigos ambau. Faru vian plejeblon, Ojo, kaj dum via foresto mi komencos la sesjaran laboron prepari novan amason de la Pulvoro de Vivo. Tiel, se vi misfortune malsukcesos akiri iun el la bezonajoj, neniom da tempo estos perdita. Sed se vi sukcesos vi devos reveni ci tien laueble plej rapide, kaj tiel mi ne devos plu lacige kirladi kvar kaldronojn per ambau piedoj kaj ambau manoj.”
“Mi tuj komencos mian veturon, sinjoro,”diris la knabo.
“Kaj mi akompanos vin,”deklaris la Mikscifona Knabino.
“Ne, ne!”kriis la Magiisto. “Vi ne rajtas foriri de ci tiu domo. Vi estas nur servistino kaj ne estas maldungita.”
Cifoneroj, kiu gis tiam dancadis tra la cambro, haltis kaj rigardis lin.
“Kio estas servistino?”si demandis.
“Knabino kiu servas. Ia —ia sklavino,”li klarigis.
“Bone,”diris la Mikscifona Knabino, “mi servos vin kaj vian edzinon, helpante Ojon trovi la bezonajojn. Vi bezonas multajn, sciu, kaj ili ne estas facile troveblaj.”
“Estas vere,”gemis D-ro Pipt. “Mi bone konscias ke Ojo entreprenas seriozan taskon.”
Cifoneroj ridis, kaj rekomencante sian dancadon si diris:
“Jen tasko por knab’kun cerbo:
Ses-folia plant’au herbo;
Ole’el vejnoj de vivanto, Haroj tri el Vuza vost’sen banto, Kaj akvo el obskura puto, Necesas por la sorca tuto.
Flugalon de ?avpapilio
Inkludu Oj en l’ambicio.
Kaj se li trovos ciun eron, Dok. Pipto faros sorcaferon; Se li ne trovos, ciam plu Restos Oncjo nur statu’.”
La Magiisto rigardis sin penseme.
“Sendube kompatinda Margotole erare donis al vi iom de la kvalito de poezio,”li diris. “Kaj, se tio estas vera, mi ne faris su ?ce bonan kvalitajon kiam mi preparis gin, au vi ricevis tro au maltro. Tamen, mi opinias ke mi lasos vin akompani Ojon, car mia kompatinda edzino ne bezonos vian servadon antau ol si revivigos. Ankau mi kredas ke eble vi povos helpi la knabon, car via kapo sajnas enhavi kelkajn pensojn kiujn mi ne anticipis trovi en gi. Sed bone prizorgu vin, car vi estas memorigilo pri mia kara Margolote. Zorgu ne sirigi, car via enhavo povus elfali. Unu el viaj okuloj aspektas nesu ?ce alkudrita, kaj vi eble bezonos rekudri gin pli adekvate. Se vi tro parolos vi trivos vian skarlatan plusan langon, kies randoj devus esti kudritaj. Kaj memoru ke vi apartenas al mi kaj vi devos reveni ci tien tuj kiam via entrepreno estos plenumita.”
“Mi akompanos Cifonerojn kaj Ojon,”anoncis la Vitra Kato.
“Mi malpermesas,”diris la Magiisto.
“Kial?”
“Vi tre baldau rompigus, kaj vi estus tute senutila al la knabo kaj la Mikscifona Knabino.”
“Bonvolu permesi ke mi kontraudiru vin,”respondis la kato, per aroganta tono. “Tri kapoj estas pli bonaj ol du, kaj mia palruga cerbo estas bela. Oni povas vidi gin funkcii.”
“Nu, kuniru,”diris la Magiisto, iritite. “Vi ja estas nur geno kaj mi volonte malvidos vin.”
“Do dankon pro nenio,”respondis la kato, rigidmaniere.
D-ro Pipt prenis malgrandan korbon el sranko kaj pakis plurajn objektojn en gin. Poste li transdonis gin al Ojo.
“Jen kelkaj mangajoj kaj aro da sorcoj,”li diris. “Mi ne povas doni al vi pli, sed mi estas certa ke vi trovos amikojn dum via veturo kiuj helpos vin dum via sercado. Prizorgu la Mikscifonan Knabinon kaj revenigu sin sekure, car si versajne montrigos utila al mia edzino. Kaj rilate al la Vitra
Kato —kiu guste nomigas Fusulo —se si genos vin mi nun permesas ke vi disrompu sin, car si ne estas respektema kaj si ne obeas min. Mi erare donis al si la palrugan cerbon, sciu.”
Post tio Ojo iris al Oncjo Noncjo kaj kisis la marmoran vizagon de la maljunulo tre tenere.
“Mi provos savi vin, Oncjo,”li diris, guste kvazau la marmora statuo povus audi lin;poste li premis la kurbigintan manon de la Kurbiginta Magiisto, kiu jam okupis sin per pendigado de la kvar kaldronoj en la kameno, kaj preninte sian korbon li eliris la domon.
La Mikscifona Knabino sekvis lin, kaj sekvis ilin la Vitra Kato.
Capitro 6. La veturo
Ojo antau tiam neniam veturis do li sciis nur ke la pado lau la monto ?anko kondukas al la Mangtula Lando, kie multegaj personoj logas.
Cifoneroj estis tute nova do oni supozus ke si sciis nenion pri la Lando Oz, kaj la Vitra Kato agnoskis ke si neniam vagis tre for de la domo de la Magiisto. Komence estis nur unu pado antau ili, do ili ne povis maltra ? la direkton, kaj dum kelka tempo ili marsis tra la densa arbaro silente pensante, al ciu imponis la graveco de la aventuro kiun ili entreprenas.
Subite la Mikscifona Knabino ridis. Estis amuze vidi sin ridi, car siaj vangoj faltigis, sia nazo suprentirigis, siaj argentbutonaj okuloj scintilis kaj sia buso komike kurbigis ce la anguloj.
“Cu io placis al vi?”demandis Ojo kiu sentis sin solena kaj sengoja pro pensado pri la malfelica sorto de sia onklo.
“Jes,”si respondis. “Via mondo placas al mi, car gi estas kurioza mondo, kaj la vivo en gi estas ec pli kurioza. Jen mi, farita el malnova litkovrilo kaj intencita kiel sklavino por Margolete, estigita libera kiel la aero de akcidento kiun neniu el vi povus antauvidi. Mi guas la vivon kaj vidi la mondon, dum la virino kiu faris min staras senhelpe kiel ligna bloko.
Se tio ne estas su ?ce amuza por ridigi, mi ne scias kio do estus.”
“Vi ankorau ne vidis multon de la mondo, mia kara senkulpa Cifoneroj,”komentis la Kato. “La mondo ne konsistas nur el la arboj kiuj ciu ?anke cirkauas nin.”
“Sed ili estas parto de gi, kaj ili estas vere belaj arboj,” respondis Cifoneroj, balancante sian kapon gis siaj brunaj lanfadenaj bukloj ?irtis en la venteto. “Mi vidas ke inter ili kreskas belaj ?likoj kaj sovagaj ?oroj, kaj molaj verdaj muskoj. Se la cetero de via mondo estas nur duone tiom bela mi gojos ke mi vivas.”
“Mi ja ne scias kiel aspektas la cetero de la mondo,” diris la kato, “sed mi intencas informigi.”
“Mi neniam estis ekster la arbaro,”Ojo aldonis;“sed lau miaj okuloj la arboj estas mornaj kaj malgojaj kaj la sovagaj ?oroj aspektas solecaj. Devas esti pli bele kie ne estas arboj kaj kie estas spaco en kiu multaj personoj povas kunesti.”
“Mi dubas cu iu el la homoj kiujn ni renkontos estos egale belega kiel mi,”diris la Mikscifona Knabino. “Ciuj homoj kiujn gis nun mi vidis havas palajn senkolorajn hautojn kaj vestojn bluajn kia la pejzago en kiu ili logas, dum mi konsistas el multaj belegaj koloroj —vizago kaj korpo kaj vestoj. Tial mi brilas kaj kontentas, Ojo, dum vi bluas kaj malfelicas.”
“Mi opinias ke mi eraris kiam mi donis al vi tiom da specoj de cerberoj,”komentis la knabo. “Eble, kiel diris la Magiisto, vi havas tro kaj ili ne taugas al vi.”
“Kiel vi rilatis al mia cerbo?”demandis Cifoneroj.
“Multe,”respondis Ojo. “Maljuna Margolote intencis doni al vi nur malmultajn cerberojn —nur su ?ce por funkciigi vin — sed dum si ne rigardis mi enmetis multajn pli, el la plej bonaj specoj kiujn mi povis trovi en la sranko de la Magiisto.”
“Dankon,”diris la knabino, dancante lau la pado antau
Ojo kaj poste redancante al lia ?anko. “Se nur iom da cerberoj bonas, multaj cerberoj nepre pli bonas.”
“Sed ili bezonas guste ekvilibrigi,”diris la knabo, “kaj mi ne havis su ?can tempon por zorgi. Lau via konduto, mi devas konkludi ke la dozo estis mismiksita.”
“Cifoneroj ne havas su ?can cerbon por damagi sin, do ne maltrankvilu,”komentis la kato, kiu trotadis lau tre delikata kaj gracia maniero. “La sola cerbo konsiderinda estas mia, kiu estas palruga. Oni povas vidi gin funkcii.”
Marsinte dumlonge ili atingis rojeton kiu ?uas trans la padon, kaj tie Ojo sidigis por ripozi kaj mangi ion el sia korbo. Li trovis ke la Magiisto donis al li parton de panbulko kaj iom da fromago. Li derompis pecon de pano kaj lin surprizis trovi ke la bulko restis egale granda kiel antau tiu derompo. Same estis rilate la fromagon: negrave kiom li derompis, restis precize sama kvanto.
“Ha,”diris li, kapjesante sage;“jen magio. D-ro Pipt sorcis la panon kaj la fromagon, tiel ke ili su ?cos por mi dum mia tuta veturo, negrave kom mi mangos.”
“Kial vi metas tiujn objektojn en vian buson?”demandis Cifoneroj, rigardante lin mirigite. “Cu vi bezonas pli da plenigajo?Kial vi ne uzas katunon, kian per kiu mi plenigis.”
“Mi ne bezonas tian,”diris Ojo.
“Sed buso estas por paroli, cu ne?”
“Ankau por mangi,”respondis la knabo. “Se mi ne metus mangajojn en mian buson, kaj mangus ilin, mi malsatus tre dangere.”
“Ho, mi ne sciis tion,”si diris. “Donu iom al mi.”
Ojo transdonis al si iom da pano kaj si metis gin en sian buson.
“Kion nun?”si demandis, apenau kapabla paroli.
“Macu kaj glutu gin,”diris la knabo.
Cifoneroj provis. Siaj perlaj dentoj ne povis maci la panon kaj neniu aperturo ekzistis en sia buso. Car si ne povis gluti si eljetis la panon kaj ridis.
“Mi devos malsati tre dangere, car mi ne povas mangi,” si diris.
“Nek mi,”anoncis la kato;“sed mi ne malsage provas.
Cu vi ne povas kompreni ke vi kaj mi estas superuloj kaj ne faritaj lau la skemo de tiuj povraj homoj?”
“Kial mi komprenus tion, au ion alian?”demandis la knabino. “Ne genu mian kapon per enigmoj, mi petegas vin.
Nur lasu min trovi min lau mia propra maniero.”
Dirinte tion si komencis distri sin per saltado trans la vojon kaj reen.
“Atentu ne fali en la akvon,”avertis Ojo.
“Ne gravos.”
“Tamen atentu. Se vi malsekigos vi saturigos kaj ne povos marsi. Ankau viaj koloroj eble difuzigos,”li diris.
“Sed miaj koloroj jam fuzos kiam la sunbrilo trafos ilin, cu ne?”si demandis.
“‘Difuzo’havas alian sencon. Se ili malsekigos, la rugoj kaj verdoj kaj ?avoj kaj purpuroj de viaj cifonoj eble kunmiksigos kaj farigos nur malklarajo —tute nenia specifa koloro, sciu.”
“Sekve,”diris la Mikscifona Knabino, “mi atente zorgos, car se mi ruinigus miajn grandiozajn kolorojn mi cesus esti bela.”
“Pu!”rikanis la Vitra Kato, “tiuj koloroj ne estas belaj sed hidaj, kaj malbongustaj. Bonvolu atenti ke mia korpo tute ne havas koloron. Mi estas travidebla, escepte de mia belega ruga koro kaj mia bela palruga cerbo —oni povas vidi gin funkcii.”
“Hus —hus —hus!”kriis Cifoneroj, cirkaudancante kaj ridante. “Kaj viaj acaj verdaj okuloj, Fraulino Fusulo!Vi ne povas vidi viajn okulojn, sed ni povas, kaj mi rimarkas ke vi tre ?eras pri la malmulta koloro kiun vi havas. Hus, Fraulino
Fusulo, hus —hus —hus!Se vi estus ciakolora kaj bunta, kia mi, vi estus netolereble aroganta.”Si trans kaj retrosaltis la katon, kaj la alarmita Fusulo rampis al arbo por eskapi de si.
Tio ridigis Cifonerojn ec pli ol antaue, kaj si diris:
“Hupt-e-dud-le duon!
La kato perdis suon.
Kun nuda pied, nenia ced’— Si perdos sian guon!”
“Ve, Ojo,”diris la kato;“tiu besto estas ja iomete freneza, cu ne?”
“Povas esti,”li respondis, kun perpleksa mieno.
“Se si plu insultados mi elgratos siajn selkobutonajn okulojn,”deklaris la kato.
“Bonvolu ne kvereli,”petegis la knabo, starigante por rekomenci la veturon. “Ni estu bonaj kamaradoj kaj laueble felicaj kaj gajaj, car ni versajne renkontos multajn cagrenojn survoje.”
Estis preskau krepuske kiam ili atingis la randon de la arbaro kaj vidis etendita antau si placegaspektan pejzagon.
Bluaj kampoj etendigis multajn kilometrojn super la valo, kiun ornamis cie belaj blukupolaj domoj, el kiuj neniu, tamen, estis vere proksima al la loko kie ili staras. Guste ce la loko kie la pado eliris la arbaron staris dometo kovrita per folioj de la arboj, kaj antau gi staris Mangtula viro kiu en sia mano havis hakilon. Li sajnis tre surprizata kiam Ojo kaj Cifoneroj kaj la Vitra Kato venis el la arbaro, sed dum la Mikscifona Knabino pliproksimigis li sidigis sur benkon kaj tiom forte ridis ke li ne povis paroli dum longa tempo.
La viro estis lignohakisto kaj logis tutsola en la dometo.
Li havis densan bluan barbon kaj gajajn bluajn okulojn kaj liaj bluaj vestoj estis malnovaj kaj trivitaj.
“Nekredeble!”kriis la lignohakisto, kiam li ?ne povis cesi ridi. “Kiu kredus ke tia stranga arlekeno logas en la Lando Oz?El kie vi venis, Frenez-kovrilo?”
“Cu vi celas paroli al mi?”demandis la Mikscifona Knabino.
“Jes, kompreneble,”li respondis.
“Vi eraras pri mia deveno. Mi ne estas frenez-kovrila;mi estas mikscifona.”
“Ne estas diferenco,”li respondis, komencante denove ridi.
“Kiam mia maljuna avino kunkudras tiajn cifonojn si nomas gin frenez-kovrilo;sed mi neniam supozis ke tia senorda miksajo povas vivigi.”
“Tion kauzis la Magia Pulvoro,”klarigis Ojo.
“Ho, do vi venis de la Kurbiginta Magiisto sur la monto.
Kial mi ne divenis tion —Nu, nekredeble!jen vitra kato. Sed la Magiisto embarasigos pro tio;estas kontraulege kiam iu magias escepte de Glinda la Bona kaj la rega Sorcisto de Oz. Se vi homoj —au ajoj —au okulvitroj —au frenez- kovriloj —au kio ajn vi estas, proksimigos al la Smeralda Urbo, oni arestos vin.”
“Tamen ni iros tien,”deklaris Cifoneroj, sidigante sur la benkon kaj svingante siajn katunplenajn krurojn.
“Se iu el ni ja ripozos, Oni vere nin arestos, Tiam restos nur la solvo
Ke la reston ni supozos.”
“Mi komprenas,”diris la lignohakisto, kapjesante, “vi estas egale freneza kiel la litkovrilo el kiu vi estas farita.”
“Si ja vere estas freneza,”komentis la Vitra Kato. “Sed ne estas mirinde, car nur memoru el kiom da diversaj eroj si farigis. Rilate al mi, mi konsistas el pura vitro —escepte de mia juvela koro kaj mia bela palruga cerbo. Cu vi rimarkis mian cerbon, fremdulo?Oni povas vidi gin funkcii.”
“Mi vidas,”respondis la lignohakisto;“sed mi ne opinias ke gi multe valoras. Vitra kato estas senutilajo, sed Mikscifona Knabino estas vere utila. Si ridigas min, kaj rido estas la plej bona parto de la vivo. Iam estis lignohakisto, amiko mia, kiu konsistis nur el stano, kaj mi ciam ridis kiam mi ekvidis lin.”