“Stana lignohakisto?”diris Ojo. “Estas strange.”
“Mia amiko ne estis ciam el stano,”diris la viro, “sed li senzorge uzis sian hakilon kaj plurfoje hakis sin tre severe.
Kiam ajn li perdis membron li anstatauigis gin per stana; do post kelka tempo li konsistis plene el stano.”
“Kaj cu tiam li povis haki lignon?”demandis la knabo.
“Li ja povis se li ne rustigus siajn artikojn. Sed unu tagon li renkontis Doroteon en la arbaro kaj akompanis sin al la Smeralda Urbo, kie li multe sukcesis. Li nun estas unu el la favoratoj de Princino Ozma, kaj si faris lin la Imperiestro de la Palpbrumoj —la Lando kie cio estas ?ava.”
“Kiu estas Doroteo?”demandis la Mikscifona Knabino.
“Knabineto kiu iam logis en Kansas, sed nun si estas Princino de Oz. Si estas la plej intima amiko de Ozma, laudire, kaj logas kun si en la rega palaco.”
“Cu Doroteo konsistas el stano?”demandis Ojo.
“Cu si estas mikscifona, kia mi?”demandis Cifoneroj.
“Ne,”diris la viro;“Doroteo estas karna, same kiel mi.
Mi scias pri nur unu stana persono, kaj tiu estas Nocjo Hakisto, la Stana Lignohakisto;kaj ciam ekzistos nur unusola Mikscifona Knabino, car ciu magiisto kiu vidos vin rifuzos fari similan.”
“Mi supozas ke ni vidos la Stanan Lignohakiston, car ni iras al la Lando de la Palpbrumoj,”diris la knabo.
“Kiucele?”demandis la lignohakisto.
“Por akiri la maldekstran ?ugilon de ?ava papilio.”
“Longa veturo,”deklaris la viro, “kaj vi trairos solecajn partojn de Oz kaj transiros riverojn kaj trairos obskurajn arbarojn antau ol atingi tien.”
“Tute bone, lau mi,”diris Cifoneroj. “Mi havos oportunon vidi la landon.”
“Vi estas freneza, knabino. Pli bone estos ke vi rampu en cifonujon kaj kasu vin tie;au donu vin kiel ludilon al iu knabineto. Kiuj veturas, tiuj emas renkonti embarasojn; tial mi restas hejme.”
La lignohakisto invitis ilin ciujn trapasi la nokton en lia dometo, sed ili fervoris pluen iri do ili lasis lin kaj plu sekvis la padon, kiu nun estis pli larga kaj pli facile videbla.
Ili anticipis atingi alian domon antau la noktigo, sed la krepusko estis nelongedaura kaj Ojo baldau komencis timi ke ili eraris pro sia foriro de la lignohakisto.
“Mi apenau povas vidi la padon,”li diris ?ne. “Cu vi povas vidi gin, Cifoneroj?”
“Ne,”respondis la Mikscifona Knabino, kiu ?rme tenis la brakon de la knabo por ke li gvidu sin.
“Mi povas vidi,”deklaris la Vitra Kato. “Miaj okuloj vidas pli bone ol viaj, kaj mia palruga cerbo —”
“Forgesu pri via palruga cerbo, mi petas,”diris Ojo haste;“nur antauenkuru kaj trovu la vojon. Atendu minuton dum mi ligos snuron al vi, car poste vi povos gvidi nin.”
Li prenis snuron el sia poso kaj ligis gin cirkau la kolon de la kato, kaj post tio la besto gvidis ilin lau la pado. Ili jam marsis tiel dum eble horo kiam scintilanta blua lumo ekaperis antau ili.
“Bone!Jen ?ne domo,”kriis Ojo. “Kiam ni atingos gin la bonuloj sendube donos al ni tranokton.”Sed negrave kiom ili marsis la lumo sajnis neniom pliproksimigi, do post kelka tempo la kato ekhaltis, dirante:
“Mi kredas ke la lumo ankau veturas, kaj ni neniam povos atingi gin. Sed jen domo apud la vojo, do kial ni plumarsu?”
“Kie estas la domo, Fusulo?”
“Guste ci tie, apud ni, Cifoneroj.”
Ojo nun povis vidi malgrandan domon apud la vojo. Gi estis senluma kaj silenta, sed la knabo estis laca kaj volis ripozi, do li iris al la pordo kaj frapis sur la pordon.
“Kiu estas?”kriis voco el interne.
“Mi estas Ojo la Misfortuna, kaj kun mi estas Fraulino
Cifoneroj Mikscifona kaj la Vitra Kato,”li respondis.
“Kion vi volas?”demandis la Voco.
“Lokon dormi,”diris Ojo.
“Do envenu;sed neniom bruu, kaj vi devos tuj enlitigi,” respondis la Voco.
Ojo malriglis la pordon kaj eniris. Estis ege senlume en la dometo kaj li tute ne povis vidi. Sed la kato kriis:“Ho, neniu estas ci tie!”
“Devas esti,”diris la knabo. “Iu parolis al mi.”
“Mi povas vidi cion en la cambro,”respondis la kato, “kaj neniu ceestas escepte de ni mem. Sed jen tri litoj, zorge ordigitaj, do ni dormu.”
“Kio estas dormo?”demandis la Mikscifona Knabino.
“Dormo estas kion oni faras post enlitigo,”diris Ojo.
“Sed kial vi enlitigas?”pludiris la Mikscifona Knabino.
“Nu, nu!Vi multe tro bruas,”kriis la Voco kiun ili jam antaue audis. “Silentu, fremduloj, kaj enlitigu.”
La kato, kiu povis vidi en la mallumo, atente cirkaurigardis por trovi la posedanton de la Voco, sed povis trovi neniun, kvankam la Voco sajnis proksima. Si arkigis sian dorson iomete kaj sajnis tima. Poste si ?ustris al Ojo:
“Venu!”kaj gvidis lin al lito.
Per siaj manoj la knabo palpis la liton kaj trovis ke gi estas granda kaj mola, kun plumplenaj kapkusenoj kaj multaj kovriloj. Do li deprenis siajn suojn kaj capelon kaj rampis en la liton. Poste la kato gvidis Cifonerojn al alia lito kaj la Mikscifona Knabino volis scii kion fari per gi.
“Kusigu kaj silentu,”?ustris la kato, averte.
“Cu mi rajtos kanti?”demandis Cifoneroj.
“Ne.”
“Cu mi rajtos fajfadi?”demandis Cifoneroj.
“Ne.”
“Cu mi rajtos dancadi gis la mateno, se mi volos?” demandis Cifoneroj.
“Vi devos esti kvieta,”diris la kato, per nelauta voco.
“Mi ne volas,”respondis la Mikscifona Knabino, parolante laukutime laute. “Kial vi rajtas ordoni al mi?Se mi volas paroli, au krii, au ?ustri —”
Antau ol si povis plu paroli nevidata mano ?rme ekprenis sin kaj jetis sin tra la pordon, kiu fermigis malantau si kun akra bruo. Si trovis sin saltetanta kaj ruliganta en la strato kaj kiam si restarigis kaj penis denove malfermi la pordon si trovis gin slosita.
“Kio okazis al Cifoneroj?”demandis Ojo.
“Ne gravas. Ni dormu, por ke nenio okazu al ni,” respondis la Vitra Kato.
Do Ojo komfortigis sin sub la kovriloj de sia lito, kaj endormigis, kaj li estis tiom laca ke li tute ne vekigis antau ol farigis plena taglumo.
Capitro 7. La petolema fonografo
Kiam la knabo malfermis siajn okulojn la sekvan matenon, li zorge cirkaurigardis la cambron.
Tiuj malgrandaj Mangtulaj domoj malofte havis pli ol unu cambron en si. Tiu en kiu Ojo nun trovis sin havis tri litojn, ciuj en vico lau unu ?anko de gi.
La Vitra Kato kusis dormante sur unu lito, Ojo estis en la dua, kaj la tria estis bele ordigita kaj glatigita por la tago. Ce la alia ?anko de la cambro estis ronda tablo sur kiu jam estis la matenmango, fume varmega. Nur unu sego estis apud la tablo, kie mangiloj kusis por unu persono. Sajne neniu estis en la cambro escepte de la knabo kaj Fusulo.
Ojo starigis kaj surmetis siajn suojn. Trovinte tualetejon ce la kapo de sia lito li lavis siajn vizagon kaj manojn kaj brosis sian hararon.
Poste li iris al la tablo kaj diris:
“Cu eble ci tiu estas mia matenmango?”
“Mangu gin!”ordonis Voco apud li, tiom proksima ke
Ojo eksaltis. Sed neniu estis videbla.
Li estis malsata, kaj la matenmango aspektis bona, do li sidigis kaj mangis kiom li volis. Poste, stariginte, li prenis sian capelon kaj vekis la Vitran Katon.
“Venu, Fusulo,”diris li, “ni devas iri.”
Li rerigardis cirkau la cambron, kaj parolante al la aero, li diris:“Kiu logas ci tie estis tre kompleza, kaj mi multe dankas.”
Neniu respondo okazis, do li prenis sian korbon kaj eliris la pordon, kaj la kato sekvis lin. En la mezo de la pado sidis la Mikscifona Knabino, ludante per stoneroj kiujn si prenis.
“Ho, jen vi!”si kriis gaje. “Mi kredis ke vi neniam elvenos. Jam de longe estas taglumo.”
“Kion vi faris dum la tuta nokto?”demandis la knabo.
“Sidis ci tie kaj rigardis la stelojn kaj la lunon,”si respondis. “Ili interesas. Mi neniam antaue vidis ilin, sciu.”
“Kompreneble ne,”diris Ojo.
“Vi freneze miskondutis kaj eljetigis vin,”komentis
Fusulo, dum ili rekomencis sian veturon.
“Ne gravas,”diris Cifoneroj. “Sen tiu eljetigo mi ne vidus la stelojn kaj la grandan grizan lupon.”
“Kiu vulpo?”demandis Ojo.
“Kiu venis al la pordo de la domo trifoje dum la nokto.”
“Mi ne komprenas kial tio okazis,”diris la knabo, penseme, “ja estis multaj mangajoj en tiu domo, car mi havis tre bonan matenmangon, kaj mi dormis en bela lito.”
“Cu vi tamen sentas lacon?”demandis la Mikscifona Knabino, rimarkante ke la knabo oscedas.
“Nu, jes;mi estas same laca kiel la pasintan nokton, kvankam mi bone dormis.”
“Kaj cu vi ankau malsatas?”
“Estas strange,”respondis Ojo. “Mi bone matenmangis, tamen mi deziras nun mangi iom da miaj biskvitoj kaj fromago.”
Cifoneroj dancis tien kaj reen lau la pado. Poste si kantis:
“Kirdo —kardo —kordo; La vulpo ce la pordo, Nenio por mango krom nudosta arango, Kaj faktur’de butiko en ordo.”
“Kion tio signifas?”demandis Ojo.
“Ne demandu min,”respondis Cifoneroj. “La vortoj nur eniras mian kapon kaj mi diras ilin, sed kompreneble mi scias nenion pri butiko nek pri nudaj ostoj nek —pri preskau io alia.”
“Ne,”diris la kato;“si estas plene, eksterdube, senescepte freneza, kaj sia cerbo ne povas esti palruga, car gi malguste funkcias.”
“Forgesu la cerbon!”kriis Cifoneroj. “Kiel gi gravas?Cu vi rimarkis kiom belaj estas miaj cifonoj en ci tiu sunlumo?”
Guste tiam ili audis sonon kvazau pasoj lauiras la padon malantau ili kaj ciuj tri turnis sin por vidi kio venas. Mirante ili vidis malgrandan rondan tablon kuri tiom rapide kiom giaj kvar maldikaj kruroj povis porti gin, kaj al la supro fonografo kun granda ora korno estis sraubita.
“Atendu!”kriis la fonografo. “Atendu min!”
“Nekredeble;jen la muzikilo sur kiun la Kurbiginta
Magiisto sutis la Pulvoron de Vivo,”diris Ojo.
“Jes vere,”respondis Fusulo, per malgaja voctono;kaj poste, kiam la fonografo proksimigis al ili, la Vitra Kato aldonis severe:“Nu, kial vi estas ci tie?”
“Mi forfugis,”diris la muzikilo. “Post via foriro, maljuna
D-ro Pipt kaj mi terure kverelis kaj li minacis disbati min se mi ne silentos. Kompreneble mi rifuzis, car parolmasino devas paroli kaj fari bruon —kaj kelkfoje muzikon. Do mi kase foriris el la domo dum la Magiisto kirladis siajn kvar kaldronojn kaj mi postkuris vin dum la tuta nokto. Nun, car mi trovis tiom agrablajn kunulojn, mi povos paroli kaj melodiadi lauvole.”
Ojon multe cagrenis tiu nebonvena aldono al ilia grupo.
Unue li ne sciis kion diri al la noveveninto, sed iom da pensado decidigis lin ne respondi amike.
“Ni veturas por grava tasko,”li deklaris, “kaj pardonu mian honestan diron ke ni ne volas genigi pri vi.”
“Vi estas tre malgentila!”kriis la fonografo.
“Domage, tamen vere,”diris la knabo. “Vi foriru al iu alia loko.”
“Vi tre malkompleze traktas min, mi nepre devas diri,” plendacis la fonografo, per tono de insultigo. “Sajnas ke ciu malamas min, tamen oni intencis ke mi distru la homojn.”
“Efektive, ni ne malamas precipe vin,”komentis la Vitra
Kato;“ni malamas vian muzikacon. Kiam mi logis en la sama cambro kiel vi min multe genis via grinca korno. Gi mugas kaj grumblas kaj klakas kaj gratas tiel ke gi ruinigas la muzikon, kaj via mekanismo lautas tiom ke gia bruaco kovras ciun melodion vian.”
“Ne mi kulpas;kulpas miaj diskoj. Mi devas agnoski ke mi ne havas klaran diskon, ”respondis la masino.
“Cu au ne kulpa, vi devos foriri, ”diris Ojo.
“Atendu minuton, ”kriis Cifoneroj. “Tiu muzikilo interesas min. Mi memoras ke mi audis muzikon kiam mi unue vivigis, kaj mi deziras reaudi gin. Kiel vi nomigas, povra mistraktata fonografo?”
“Viktoro Kolumbio Edison,”gi respondis.
“Nu, mi mallonge nomos vin ‘Vicjo, ’”diris la Mikscifona Knabino. “Ludu ion.”
“Gi frenezigos vin,”avertis la kato.
“Mi jam frenezas, lau via deklaro. Strecu vin kaj sonigu la muzikon, Vicjo.”
“Mi havas kun mi nur unu diskon,”klarigis la fonografo; “gi estas disko kiun almetis la Magiisto tuj antau nia kverelo.
Gi estas tre klasika komponajo.”
“Gi estas kio?”demandis Cifonulo.
“Gi estas klasika muzikajo, kaj oni opinias gin la plej bona kaj enigma verko iam ajn fabrikita. Oni nepre diru ami gin, negrave cu au ne mensoge, kaj se vi ne amas gin, konvenas ke vi aspektu kvazau vi ja amas gin. Cu vi komprenas?”
“Tute ne,”diris Cifoneroj.
“Do auskultu!”
Tuj la masino komencis ludi kaj post nemultaj minutoj
Ojo metis siajn manojn al siaj oreloj por elteni la sonojn kaj la kato minace mugis kaj Cifoneroj komencis ridi.
“Cesu, Vicjo,”si diris. “Tio su ?cas.”
Sed la fonografo plu ludadis la mornan melodion, do Ojo ekkaptis la krankon, elsiris gin kaj jetis gin en la vojon.
Tamen tuj kiam la kranko frapis la teron gi resaltis al la masino kaj komencis streci gin. Kaj ankorau sonadis la muziko.
“Ni kuru!”kriis Cifoneroj, kaj ili ciuj ekkuris lau la pado kiel eble plej rapide. Sed la fonografo tuj sekvis ilin kaj gi povis kuri kaj muziki samtempe. Gi vokis, riproce:
“Kio estas?Cu vi ne amas klasikan muzikon?”
“Ni nepre ne amas gin, Vicjo,”diris Cifoneroj, haltante.
“Ni pasikos la klasikon kaj gardos tiom da gojo kiom restas.
Mi ne havas nervojn, dank’al Dio, sed via muziko srumpigas mian katunon.”
“Do inversigu mian diskon. Ali ?anke estas rago,”diris la masino.
“Kio estas rago?”
“La inverso de klasika muziko.”
“Bone,”diris Cifoneroj, kaj si inversigis la diskon.
La fonografo nun komencis ludi malglatan miksajacon de sonoj kiuj trovigis tiom perpleksigaj ke post momento Cifoneroj pusis sian mikscifonan antauveston en la oran kornon kaj kriis:“Cesu —cesu!Tio estas la alia ekstremo. Gi estas acega!”
Kvankam dampite, la fonografo plu ludis.
“Se vi ne cesigos tiun muzikon mi frakasos vian diskon,” minacis Ojo.
La muziko cesis je tio, kaj la masino turnis sian kornon de unu al la alia kaj diris ege indigne:“Kio estas nun?Cu estas eble ke vi ne satas ragmuzikon?”
“Cifonuloj devus, car si mem konsistas el f-rag-mentoj,” diris la kato;“sed mi tute simple ne povas toleri gin;gi bukligas miajn lipharojn.”
“Vere gi estas acega!”kriis Ojo, tremante.
“Su ?cas por frenezigi frenezulinon,”murmuris la Mikscifona Knabino. “Jen la vero, Vicjo,”si daurigis dum si glatigis sian antauveston kaj resurmetis gin, “ial vi eraris. Vi ne estas koncerto;vi estas genaco.”
“Muziko havas sorcojn por trankviligi sovagan bruston,” asertis la fonografo, malfelice.
“Sekve ni ne estas sovaguloj. Mi konsilas ke vi hejmeniru kaj petu pardonon de la Magiisto.”
“Neniam!Li frakasus min.”
“Tion ni mem faros, se vi restos ci tie,”Ojo deklaris.
“Forkuru, Vicjo, kaj genu iun alian,”konsilis Cifoneroj.
“Trovu iun vere ?an, kaj restu kun li gis li pentos. Tiel vi povos fari ion bonan en la mondo.”
La muzikilo silente forturnis sin kaj trotis lau ?ankpado, cele malproksiman Mangtulan vilagon.
“Cu ankau ni devos iri tien?”demandis Fusulo maltrankvile.
“Ne,”diris Ojo;“mi opinias ke ni iru rekte antauen, car ci tiu pado estas la plej larga kaj plej bona. Kiam ni atingos domon ni demandos pri kiel iri al la Smeralda Urbo.”