Capitro 21
Kiel la Regho Shanghis Sian Decidon
Guste tiam kunikla bando de preskau kvindek personoj enmarsis, ludante orajn instrumentojn kaj vestite per bone arangitaj uniformoj. Sekvante la bandon venis la nobelaro de Kuniklio, ciuj estis rice vestitaj kaj saltetadis per siaj malantauaj kruroj. Kaj la inoj kaj la viroj havis blankajn gantojn sur siaj manoj, kun siaj ringoj sur la ekstero de la gantoj, kia sajne estis la modo tie. Kelkaj el la kuniklinoj portis lornetojn, dum multaj el la virkunikloj havis okulvitron en la maldekstra okulo.
La korteganoj kaj iliaj inoj paradis antau la Rego, kiu konigis Princinon Doroteon al ciu paro tre gracie. Post tio la grupo sidigis sin en segoj kaj sur sofoj kaj rigardis anticipoplene al sia monarko.
“Estas nia rega devo, kiel ankau nia rega plezuro, ”li diris, “provizi taugan distrajon por nia distingita gasto.
Ni nun prezentos la Regan Bandon de Barbulaj
Farbuloj. ”
Dum li parolis la muzikistoj, kiuj jam arangis sin en angulo, ekludis dancmelodion kaj en la cambron dancis la Barbulaj Farbuloj. Ili estis ok belaj kunikloj vestitaj nur per gazaj purpuraj jupoj ligitaj cirkau iliaj talioj per diamantaj rubandoj. Iliaj barboj estis rice purpurkoloraj, alie ili estis tute purblankaj.
Riverencinte antau la Rego kaj Doroteo la Farbuloj komencis sian sercludadon, kaj gi estis tiom komika ke Doroteo ridis pro vera plezurigo. Ili ne nur kundancis turnigante kaj girante tra la cambro, sed ili saltis unu trans la alian, staris surkape kaj saltis tien kaj tien tiel vigle ke estis malfacile kontroli ilin. Fine ili ciuj saltis duoble transkapen irante el la cambro.
La nobeloj entuziasme aplaudis, kaj Doroteo aplaudis kun ili.
“Bonege! ”si diris al la Rego.
“Jes, la Barbulaj Farbuloj estas vere tre lertaj, ”li respondis. “Mi bedauregas devi lasi ilin kiam mi foriros, car ili ofte amuzis min kiam mi estis tre mizeroplena. Cu eble vi petos al Glinda —”
“Ne, tute ne taugus, ”deklaris Doroteo ?rme. “Ne estus spaco en via truo en la tero por tiom da kunikloj, precipe ne kiam vi havos la lilisegon kaj viajn vestojn tie.
Ne pensu pri tia afero, via Mosto. ”
La Rego gemis. Li starigis kaj anoncis al la grupo:
“Ni nun rigardos militistan ekzercon de mia elektita
Korpogardistaro de Regaj Lancistoj. ”
Nun la bando ludis marsmuzikon kaj grupo de kuniklaj soldatoj envenis.Ili surhavis verdajn kaj orajn uniformojn kaj marsis tre rigide sed perfekte lautakte.Iliaj lancoj konsistis el nedikaj stangoj el polurita argento kun oraj kapoj, kaj dum la ekzerco ili manipulis tiujn armilojn mirinde lerte.
“Mi supozus ke vi vin sentus tre sekura kun tiel bona Korpogardistaro, ”komentis Doroteo.
“Jes ja, ”diris la Rego.“Ili protektas min kontrau cia minaco.Cu eble Glinda —”
“Ne, ”interrompis la knabino.“Mi estas certa ke ne.
La Korpogardistaro estas nur por la Rego, kaj kiam vi ne plu estos Rego vi ne rajtos al gi.”
La Rego ne respondis, sed li aspektis iom malfelica dum kelka tempo.
Kiam la soldatoj estis elmarsintaj li diris al la grupo:
“La Regaj Jonglistoj nun aperos.”
Doroteo jam antaue vidis multajn jonglistojn, sed neniam tiel interesajn.Ili estis ses, vestitaj per nigra sateno brodita je kuriozaj argentaj simboloj —kostumo kiu kontrastis forte kun ilia negblanka felo.
Unue ili enpusis grandan rugan globon kaj tri el la kuniklaj jonglistoj staris sur gia supro kaj rulis gin.Post tio du el ili kaptis trian kaj jetis lin en la aeron, kaj ciuj ekmalaperis, gis restis nur du.Post tio unu el ili suprenjetis la alian kaj restis sola sen siaj kunuloj.Tiu lasta jonglisto nun tusis la rugan globon, kiu estis malplena, kaj la kvin kunikloj kiuj estis malaperintaj en la aeron rampis el la malplena globo.
Post tio ili ciuj krocis sin unuj al la aliaj kaj ruligis rapide sur la planko.Kiam ili ekhaltis nur unu dika kunikla jonglisto videblis, la aliaj sajne estis interne de li.
Tiu saltis legere en la aeron kaj surteriginte li eksplodis kaj apartigis kaj farigis la originaj ses. Post tio kvar el ili rulis sin kaj farigis rondaj globoj kaj la aliaj du disjetis ilin kaj pilkludis per ili.
Jen nur kelkaj el la lertajoj faritaj de la kuniklaj jonglistoj, kaj ili estis tiel lertaj ke la tuta nobelaro kaj ec la Rego aplaudis tiom laute kiom Doroteo.
“Mi supozas ke neniuj kuniklaj jonglistoj en la tuta mondo estas kompareblaj kun ci tiuj, ”komentis la Rego.
“Kaj car mi ne povos kunhavi la Barbulajn Farbulojn nek mian Korpogardistaron, eble vi petos al Glinda ke si permesu ke mi kunprenu nur du au tri el ci tiuj
jonglistoj. Cu? ”
“Mi demandos, ”respondis Doroteo, duboplene.
“Dankon, ”diris la Rego; “tre grandan dankon. Kaj nun vi auskultos la Karajn Kapablajn Kantistojn, kiuj ofte gajigis min dum miaj momentoj de malfelico. ”
La Karaj Kapablaj Kantistoj montrigis kvarteto de kuniklaj kantistoj, du viraj kaj du inaj. La Virkantistoj surhavis formalajn vostohavajn vestokompletojn el blanka sateno, kun perloj kiel butonoj, dum la Kantistinoj surhavis blankajn satenajn robojn kun longaj trenajoj.
Ilia unua kanto komencigis ci tiel:
“Jen kutimo de animo:
Logi en la urbo, Kun vestoj kaj kun gestoj, Gemoj kun belkurbo, Sen prefero por la tero
Kaj truo en la sablo — Superlativo por la vivo
Sen minackapablo. ”
Doroteo rigardis la Regon kiam si audis tiun kanton kaj rimarkis ke li aspektas maltrankvila kaj genata.
“Al mi ne placas tiu kanto, ”li diris al la Kantistoj.
“Donu al ni ion gajan kaj vigligan. ”
Do ili kantis lau goja vigla melodio tiel:
“
Kunikloj gajaj
Carmoj majaj
Sekuraj en la fevilago; Cia barbo
Cia farbo, Knabinoj belaj de junago.
Por ciu besto
Silka vesto.
Paroj amindume prancas
Tenas manojn
Forgesas vanojn
Lau la rondo ili dancas.
Poste kune
Jam sublune
Gaje ili forpromenas.
Ciu ridas
Ame ?das
Ilin la printempo benas.
Bela vivo
A ?rmativo.
Nin gvidas la magi’?dela Sen dangero
Lau la vero
Vilaga vivo ciam hela.
”
“Atentu, ”diris Doroteo al la Rego, post la ?no de la kanto, “sajnas ke ciuj kunikloj amas Kuniklion escepte de vi. Kaj mi kredas ke vi estas la nura loganto kiu iam ploris au malfelicis kaj volis reiri al via kotoplena truo en la tero. ”
Lia Mosto aspektis pensoplena, kaj dum la servistoj disportis glasojn da nektaro kaj pletojn da sukerkovritaj kuketoj ilia Rego silentis kaj iom nervozis.
Kiam ciuj jam guis la mangajojn kaj la servistoj estis foririntaj Doroteo diris:
“Nun mi devas foriri, car malfruigas kaj mi perdigis.
Mi devas trovi la Sorciston kaj Onklinon Em kaj Onklon
Henrikon kaj ciujn ceterajn iam antau la noktigo, se iel eblos. ”
“Cu vi do ne dormos ce ni? ”demandis la Rego. “Vi estos tre bonvena. ”
“Dankon, sed ne, ”si respondis. “Mi devas reiri al miaj amikoj. Kaj mi volas renkonti Glindan kiel eble plej baldau, sciu. ”
Do la Rego forsendis la korteganojn kaj diris ke li mem akompanos Doroteon al la pordejo de la vilago. Li mem ne plu ploris nek gemis, sed lia longa vizago estis tre sengoja kaj liaj grandaj oreloj pendis malgaje ambau ?anke. Li plu surhavis siajn kronon kaj ermenon kaj marsis uzante belan orkapan bastonon.
Post ilia alveno al la cambro en la muro la knabineto trovis Toton kaj Vilcinjon atendantaj sin tre pacience. Ili estis abunde nutritaj de kelkaj servistoj kaj tute ne emis haste foriri el tiom agrabla logejo.
La Gardisto de la Giceto jam estis denove en sia kutima loko, sed li restis sekure for de Toto. Doroteo adiauis la Regon dum ili staris tuj interne de la muro.
“Vi estis tre kompleza al mi, ”si diris, “kaj mi ege multe dankas vin. Tuj kiam eble mi renkontos Glindan kaj petos ke si anstatauigu vin per alia Rego kaj resendu vin en la sovagan arbaron. Kaj mi petos ke si lasu vin kunpreni kelkajn vestojn kaj la lilisegon kaj unu-du jonglistojn por distri vin. Mi estas certa ke si konsentos, car si estas tre komplezema kaj al si malplacas ies ajn malfelico. ”
“Ahem! ”diris la Rego, aspektante iom mizereta. “Mi ne volas geni vin per mia mizero; do ne necesos ke vi petu al Glinda. ”
“Ho, sed jes, ”si respondis. “Tute ne genos min. ”
“Sed mia kara, ”pludiris la Rego, embarasite, “mi pripensadis la temon tre zorge, kaj mi trovas ke estas multaj placajoj ci tie en Kuniklio kiujn mi nevolonte malhavus per foriro. Do eble estas preferinde ke mi restu. ”
Doroteo ridis. Poste si aspektis serioza.
“Ne taugos ke vi estos kaj Rego kaj samtempe ploremulo, ”si diris. “Vi malfelicigadis ciujn aliajn kuniklojn kaj malkontentigis ilin per viaj lautaj lamentokrioj pri mizereco. Do mi kredas ke estos preferinde havi alian Regon. ”
“Ho, tute ne! ”kriis la Rego, fervore. “Se vi nenion diros al Glinda, mi promesas esti gaja kaj felica konstante, kaj neniam denove plori au lamentokrii. ”
“Cu vi juras je via honoro? ”si demandis.
“Je Rega vorto mi promesas! ”li respondis.
“Bone, ”diris Doroteo. “Vi vere estus freneza se vi volus foriri de Kuniklio kaj denove logi sovage en la arbaro, kaj mi certas ke ciu ajn kuniklo ekster la urbo volonte anstatauus vin. ”
“Forgesu, kara; forgesu mian malsagecon, ”pledis la Rego tre serioze. “Denun mi penos goji kaj plenumi mian devon rilate la regatojn. ”
Do post tio si foriris de li kaj eniris tra la malgranda pordo la cambron en la muro, kie si iom post iom farigis pli kaj pli granda gis reakiri sian naturan dimension.
La Gardisto de la Giceto ebligis al ili eliri en la arbaron kaj diris al Doroteo ke si faris grandan servon al Kuniklio car si venigis al ilia mizera Rego komprenon pri la plezuro kiun estigas regado de tia bela urbo.
“Mi komencos petskribon por ke statuo pri vi staru apud tiu de Glinda en la publika placo, ”diris la Gardisto. “Mi esperas ke vi revenos, iam, kaj vidos gin. ”
“Eble tiel estos, ”si respondis.
Post tio, sekvate de Toto kaj Vilcinjo, si formarsis de la alta marmora muro kaj rekomencis pasadi lau la mallarga pado cele la a ?sfoston.
Capitro 22
Kiel la Sorchisto Trovis Doroteon
Kiam ili atingis la a ?sofoston, tie, gojigante ilin, estis la tendoj de la Sorcisto starigitaj apud la vojo kaj la kaldrono boladis gaje super fajro. La Vilulo kaj Ombi Ambi kolektadis lignon por la fajro dum Onklo Henriko kaj Onklino Em sidis en siaj tendosegoj konversaciante kun la Sorcisto.
Ili ciuj kuris antauen por saluti Doroteon, dum si alproksimigis, kaj Onklino Em kriis:“Jadi, infano! Kie vi estis? ”
“Vi forestis dum la tuta tago, ”aldonis la Vilulo riproce.
“Nu, komprenu, mi perdigis, ”klaris la knabineto, “kaj mi multege klopodis trovi la vojon por retreniri al vi, sed mi simple ne sukcesis. ”
“Cu vi vagis en la arbaro dum la tuta tago? ”demandis Onklo Henriko.
“Nepre vi malsategas! ”diris Onklino Em.
“Ne, ”diris Doroteo, “mi ne malsatas. Mi mangis
carumon kaj pianon en la mateno, kaj luncis kun Rego. ”
“Ha! ”krietis la Sorcisto, kapjesante kun agrabla rideto.
“Do denove vi aventuris. ”
“Si plene frenezas! ”kriis Onklino Em. “Kiel oni povas mangi carumon? ”
“Gi ne estis tre granda, ”diris Doroteo, “kaj gi havis
cokoladan radon. ”
“Kaj mi mangis la erojn, ”pludiris Vilcinjo serioze.
“Sidigu kaj rakontu cion al ni, ”petis la Sorcisto. “Ni sercis vin dum la tuta tago, kaj ?ne mi rimarkis viajn piedspurojn en ci tiu pado —kaj tiujn de Vilcinjo. Ni hazarde trovis la padon, kaj car gi kondukas al nur du lokoj mi decidis ke vi estas ce unu au la alia de tiuj lokoj. Do ni starigis la tendojn kaj atendis vian revenon.
Kaj nun, Doroteo, diru al ni kie vi estis —cu en Bulkio au en Kuniklio? ”
“Nu, mi estis en ambau, ”si respondis; “sed unue mi iris al Mangilio, kien tute neniu pado kondukas. ”
Tiam si sidigis kaj rakontis la aventurojn de la tago, kaj estu certa ke Onklino Em kaj Onklo Henriko estis multe surprizitaj de la rakonto.
“Sed vidinte la Tranctondojn kaj la Peclojn, ”komentis
sia onklo, “ni devus tute ne surprizigi pri io ajn en ci tiu stranga lando. ”
“Sajnas ke la solaj kutimaj ordinaruloj ci tie estas ni mem, ”komentis Onklino Em iom necerte.
“Nun ni rekunestas, kaj estas unu unuigita grupo, ” komentis la Vilulo, “do kion ni sekve faru? ”
“Mangu kaj dormu dum la nokto, ”respondis la Sorcisto rapide, “kaj poste plu veturu. ”
“Kien? ”demandis la Kapitana Generalo.
“Ni ankorau ne vizitis la Galimatianojn kaj la Antautimulojn, ”diris Doroteo. “Mi volonte vizitos ilin — cu ne ankau vi? ”
“Ili ne sonas interesaj, ”oponis Onklino Em. “Sed eble jes. ”
“Kaj poste, ”pludiris la malgranda Sorcisto, “ni vizitos la Stanan Lignohakiston kaj Jocjon Kukurbokapon kaj nian malnovan amikon la Birdotimigilon survoje al nia hejmo. ”
“Ankau ili ne sonas tre interesaj, ”komentis Onklino Em.
“Nu, ili estas miaj plej bonaj amikoj! ”asertis la knabineto, “kaj nepre vi ekamos ilin, Onklino Em, car ciu amas ilin. ”
Jam la krepusko proksimigis, do ili mangis la bonajojn kiujn la Sorcisto per magio estigis en la kaldrono kaj post tio ili enlitigis en la komfortaj tendoj.
Ili ciuj ellitigis jam frue la sekvan matenon, sed Doroteo ne emis denove vagi de la tendoj, timante ke okazos pliaj akcidentoj.
“Cu vi scias kie estas vojo? ”si demandis al la vireto.
“Ne, kara, ”respondis la Sorcisto; “sed mi trovos. ”
Post la matenmango li gestis al la tendoj per sia mano kaj ili refarigis postukoj, kiujn reprenis kaj metis en siajn posojn la posedantoj. Post tio ili ciuj grimpis en la rugan
caregon kaj la Segcevalo demandis:
“Kiudirekten? ”
“Ne gravas, ”respondis la Sorcisto. “Nur iru lauvole kaj nepre vi elektos prave. Mi sorcis la radojn de la carego, kaj ili ruligos gustadirekten, tute sendube. ”
Dum la Segcevalo komencis marsi tra la arboj Doroteo diris:
“Se ni havus iun el tiuj novmodaj aersipoj ni povus for ?osi super la arbaro kaj malsupren rigardi kaj trovi guste kiujn lokojn ni deziras. ”
“Aersipo? Pa! ”malestime respondis la vireto. “Mi malamas tiajojn, Doroteo, kvankam ili tute ne estas novajo por mi au por vi. Mi estis balonisto dum multaj jaroj, kaj foje mia balono portis min al la Lando Oz, kaj foje al la Vegetala Regno. Kaj foje Ozma havis Gumpon kiu ?ugis super ci tiu tuta regno kaj estis su ?ce saga por iri kien oni ordonas —kaj tion ne faras aersipoj. La domo kiun la ciklono portis al Oz el la tre distanca Kansas, kun vi kaj Toto en gi —estis vera aersipo tiutempe; do komprenu ke ni multe spertis ?ugadon kun la birdoj. ”
“Aersipoj ja ne estas malbonaj, ”deklaris Doroteo. “Iun tagon ili ?ugos tra la tuta mondo, kaj eble venigos homojn ec al la Lando Oz. ”
“Mi devos diskuti tion kun Ozma, ”diris la Sorcisto, sulkante sian frunton iomete. “Tute ne estus bone, sciu, se la Smeralda Urbo farigus vojstacio por aer-linio. ”
“Ne, ”diris Doroteo, “mi supozas ke ne. Sed kion ni povos fari por malebligi tion? ”
“Mi elpensas magian recepton por konfuzi homajn cerbojn, tiel ke ili neniam faros aersipon kiu iros kien ili volas, ”la Sorcisto kon ?dis al si. “Tio ne malebligos fojfojan ?ugadon de tiuj iloj, sed gi malebligos ke ili ?ugos al la Lando Oz. ”
Guste tiam la Segcevalo tiris la caregon el la arbaro kaj bela pejzago kusis etendite antau la okuloj de la veturantoj. Krome, tuj antau ili estis bona vojo kiu serpentumis tra la montetoj kaj valoj.
“Nun, ”diris la Sorcisto, evidente denove gojplena, “ni denove estas sur la gusta vojo, kaj ne necesos pli maltrankviligi. ”
“Estas malsage ?di al la hazardo en nekonata lando, ” komentis la Vilulo. “Se ni tenus nin sur la vojoj ni tute ne perdigus. Vojoj ciam kondukas ien, alie ili ne estus vojoj. ”
“Ci tiu vojo, ”aldonis la Sorcisto, “kondukas al Galimatio. Mi estas certa pri tio car mi sorcis la radojn de la carego. ”
Efektive veturinte lau la vojo dum unu-du horoj ili eniris belan valon kie vilago kusis komforte inter la montetoj. La domoj estis Mangtulformaj, car ili estis kupolaj, kun fenestroj pli largaj ol altaj, kaj belaj balkonoj super la antauaj pordoj.
Onklinon Em multe komfortigis ke ci tiu vilago “estas nek papera nek cifona, ”kaj la sola surprizo pri gi estis ke gi estas tiom distanca de ciuj aliaj vilagoj.
Dum la Segcevalo tiris la caregon en la cefstraton la veturantoj rimarkis ke la lokon plenigas homoj kiuj staras grupe kaj lauaspekte vigle konversaciadas. Tiom okupitaj estis la logantoj ke ili apenau rimarkis la fremdulojn. Do la Sorcisto haltigis knabon kaj demandis:
“Cu ci tiu estas Galimatio? ”
“Sinjoro, ”respondis la knabo, “se vi multe veturis vi sendube rimarkis ke ciu vilago diferencas de ciu alia vilago iel au aliel kaj sekve kiam vi observas la metodojn de la popolo kaj la manieron de ilia vivado kiel ankau la stilon de iliaj logejoj devus ne esti malfacile por vi decidi sen bezono demandi cu la vilago havas aspekton tian kian vi intencas viziti au kien vi atingis preninte alian vojon ol la gustan vojon kaj sekve erarinte pri via vojo kaj alveninte ien kie —”
“Jadi! ”kriis Onklino Em senpacience, “pro kio tiom da galimatio? ”
“Guste, ”diris la Sorcisto ridante gaje. “Galimatiado car la knabo estas Galimatiano kaj ni atingis Galimation. ”
“Cu ili ciuj parolas tiel? ”demandis Doroteo, mirante.
“Li povus diri ‘jes’au ‘ne’kaj tiel decidi la aferon, ” komentis Onklo Henriko.
“Ne ci tie, ”diris Ombi Ambi. “Mi kredas ke la Galimatianoj ne scias kion signifas ‘jes’au ‘ne. ’”
Dum la knabo parolis pluraj aliaj personoj proksimigis al la carego kaj atente auskultis lian parolon.
Post tio ili komencis konversacii per longaj, seriozaj paroladoj, en kiuj estis multaj vortoj sed malmulta signifo. Sed kiam la fremduloj kritikis ilin tiel klare unu el la virinoj, kiu ne havis konversacikunulon, komencis paroli al ili, dirante:
“Estas plejege facile por persono diri ‘jes’au ‘ne’kiam demando farigas cele gajni informon au kontentigi la scivolemon de la persono kiu faris esprimon de la demando logante la atenton de individuo kiu eble estas kompetenta au pro personaj spertoj au pro la spertoj de aliaj por respondi gin pli au malpli precize au almenau peni kontentigi la deziron informigi de la persono kiu faris la demandon per —” “Jadi! ”kriis Doroteo, interrompante la parolon. “Mi plene forgesis kion vi komencis diri. ”
“Si ne rekomencu, bonvolegu! ”kriis Onklino Em.
Sed la virino ne rekomencis. Si ec ne haltigis sian parolon sed plu paroladis kiel si komencis, kaj la vortoj ?uis kvazau rivero el sia buso.
“Mi estas certa ke se ni atendus su ?ce longe kaj auskultus zorge, kelkaj el tiuj personoj eble povus diri ion al ni, post longa tempo, ”diris la Sorcisto.
“Ni ne atendu, ”respondis Doroteo. “Mi audis pri la Galimatianoj, kaj scivolis kiaj ili estas; sed nun mi scias, kaj pretas pluveturi. ”
“Ankau mi, ”deklaris Onklo Henriko; “ni malsparas tempon ci tie. ”
“Nu, ni ciuj pretas foriri, ”aldonis la Vilulo, metante siajn ?ngrojn al siaj oreloj por elteni la monotonan babiladon de la personoj cirkau la carego.
Do la Sorcisto parolis al la Segcevalo, kiu trotis vigle tra la vilago kaj baldau reestis en la malferma tereno ali ?anke de gi. Doroteo rerigardis, dum ili forveturis, kaj rimarkis ke la virino ankorau ne ?nis sian parolon sed plu parolas vigle kiel antaue, kvankam neniu proksimas por audi sin.
“Se tiuj homoj verkus librojn, ”Ombi Ambi komentis kun rideto, “necesus tuta biblioteko por diri ke la bovino transsaltis la lunon. ”
“Eble kelkaj el ili ja verkas librojn, ”asertis la malgranda Sorcisto. “Mi jam legis plurajn galimatiojn kiuj eble venis el ci tiu vilago mem. ”
“Kelkaj el la lekciistoj en kolegioj kaj pastroj certe parencas al tiuj homoj, ”komentis la Vilulo; “kaj sajnas al mi ke la Lando Oz estas iom pli progresinta ol Usono rilate al kelkaj siaj legoj. Car ci tie, se oni ne povas paroli klare kaj sendevie, tiu sendigas al Galimatio; dum Onklo Samcjo lasas lin cirkauvagadi sovage kaj libere, torturante senkulpulojn. ”
Doroteo profunde pensadis. La Galimatianoj multe impresis sin. Si decidis ke kiam ajn si parolos, de nun, si uzos nur su ?cajn vortojn por esprimi kion si volas diri.