Capitro 23
Kiel Ili Renkontis la Antautimulojn
ILI baldau denove estis inter la belaj montetoj kaj valoj, kaj la Segcevalo rapidis supren kaj malsupren lau la montetoj rapide kaj facile, car la vojoj estis duraj kaj glataj. Kilometron post kilometro ili veturis rapide, kaj antau ol la iro farigis iel teda ili ekvidis alian vilagon.
La loko aspektis ec pli granda ol Galimatio, sed ne estis egale allogaspekta.
“Nepre estas Antautimula Angulo, ”deklaris la Sorcisto.
“Vidu, tute ne estas malfacile trovi lokojn se oni tenas sin ce la gusta vojo. ”
“Kiaj estas la Antautimuloj? ”demandis Doroteo.
“Mi ne scias, kara. Sed Ozma donacis al ili vilagon propran, kaj mi audis ke kiam ajn civitano farigas Antautimulo oni sendas lin al ci tiu loko por logi tie. ”
“Estas vere, ”Ombi Ambi aldonis; “Antautimula Angulo kaj Galimatio nomigas ‘la Sindefendaj Loglokoj de Oz. ’”
La vilago kiun ili nun alproksimigis ne estis konstruita en valo, sed sur la supro de monteto, kaj la vojo kiun ili sekvis serpentumis cirkau la monteto kvazau korktirilo, suprenirante la monteton facile gis gi atingis la vilagon.
“Atentu! ”kriegis voco. “Atentu, alie vi transveturos mian infanon! ”
Ili cirkaurigardis kaj vidis virinon starantan sur la trotuaro nervoze tordante siajn manojn dum si rigardis ilin petege.
“Kie estas via infano? ”demandis la Segcevalo.
“En la domo, ”diris la virino, eklarmante; “sed se gi estus en la vojo, kaj vi transveturus gin, tiuj grandaj radoj dispremegus mian karulon. Ho ve! ho ve! Supozu mian karegan infanon premegata de tiuj radegoj! ”
“Ek! ”diris la Sorcisto akre, kaj la Segcevalo ekiris.
Ili ne longe veturis antau ol viro kuris el domo kriante sovage:“Helpu! Helpu! ”
La Segcevalo ekhaltis kaj la Sorcisto kaj Onklo Henriko kaj la Vilulo kaj Ombi Ambi saltis el la carego kaj kuris por helpi la povrulon. Doroteo sekvis ilin laueble rapide.
“Kio estas? ”demandis la Sorcisto.
“Helpu! helpu! ”kriegis la viro; “mia edzino detrancis sian ?ngron kaj si gismorte sangas! ”
Li turnis sin kaj rerapidis al la domo, kaj la tuta grupo akompanis lin. Ili trovis virinon en la antaua pordejo gemanta kaj ploranta kvazau ege doloroplena.
“Estu brava, sinjorino, ”diris la Sorcisto konsole. “Vi ne mortos nur car vi detrancis ?ngron, certigu pri tio. ”
“Sed mi ne detrancis ?ngron! ”si ploris.
“Do kio ja okazis? ”demandis Doroteo.
“Mi —mi pikis mian ?ngron per kudrilo dum mi kudris, kaj —kaj ekgutis la sango! ”si respondis. “Kaj nun min trafos sangovenenigo, kaj la kuracistoj detrancos mian ?ngron, kaj pro tio mi febrigos kaj mortos! ”
“Psa! ”diris Doroteo; “mi multafoje pikis mian ?ngron, kaj nenio okazis. ”
“Cu vere? ”demandis la virino, plifelicigante kaj visante siajn okulojn per sia antautuko.
“Nu, estas ja tute nenio, ”deklaris la knabino. “Vi timas pli ol vi vundigis. ”
“Ha, estas car si estas antautimulo, ”diris la Sorcisto, sage kapjesante. “Mi kredas ke nun mi scias kiaj estas ci tiuj homoj. ”
“Ankau mi, ”anoncis Doroteo.
“Ho, bu-hu-hu! ”ploregis la virino, eklarmante denove.
“Kio malgustas nun? ”demandis la Vilulo.
“Ho, supozu ke mi pikus mian piedon! ”si ploris. “La kuracistoj detrancus mian piedon, kaj mi lamus dum la tuta vivo! ”
“Certe, sinjorino, ”respondis la Sorcisto, “kaj se vi pikus vian nazon ili eble detrancus vian kapon. Sed vi ne pikis gin. ”
“Sed eble mi pikus! ”si kriis, kaj rekomencis plori. Do ili foriris de si kaj forveturis en sia carego. Kaj sia edzo elvenis kaj komencis kriadi “Helpu! ”same kiel antaue; sed sajne neniu atentis lin.
Dum la veturantoj turnis sin en alian straton ili trovis viron marsantan ekscitite tien kaj reen sur la pavimo. Li aspektis tre nervoza, kaj la Sorcisto haltigis lin por demandi:
“Cu io malgustas, sinjoro? ”
“Cio malgustas, ”respondis la viro malgaje. “Mi ne povas dormi. ”
“Kial ne? ”demandis Ombi Ambi.
“Por endormigi mi devos fermi miajn okulojn, ”li klarigis; “kaj se mi fermos miajn okulojn ili eble kungluigos kaj tio blindigos min por la cetero de mia vivo! ”
“Cu iam vi audis pri iu kies okuloj kungluigis? ” demandis Doroteo.
“Ne, ”diris la viro, “neniam. Sed estus terure, cu ne?
Kaj la penso pri tio tiom nervozigas min ke mi timas endormigi. ”
“Ne eblas helpi lin, ”deklaris la Sorcisto; kaj ili pluiris.
Ce la sekva stratangulo virino kuris al ili kriante:
“Savu mian bebon! Ho, bonaj, afablaj homoj, savu mian bebon! ”
“Cu gi estas en dangero? ”demandis Doroteo, rimarkante ke la infano estas tenata en siaj brakoj kaj lauaspekte dormas trankvile.
“Jes ja, ”diris la virino nervoze. “Se mi enirus la domon kaj jetus mian infanon tra la fenestron, gi ruligus malsupren al la piedo de la monteto; kaj tie, se estus aro da tigroj kaj ursoj tie, ili dissirus mian amatan bebon kaj mangus gin! ”
“Cu estas tigroj kaj ursoj en ci tiu regiono? ”la Sorcisto demandis.
“Neniam mi audis pri tiaj, ”agnoskis la virino; “sed se ja estus —”
“Cu vi intencas jeti vian bebon tra la fenestron? ” demandis la vireto.
“Tute ne, ”si diris; “sed se —”
“Viajn problemojn ciujn kauzas tiuj se-oj, ”deklaris la Sorcisto. “Se vi ne estus Antautimulo, vi ne maltrankvilus. ”
“Jen plia ‘se’, ”respondis la virino. “Cu ankau vi estas Antautimulo? ”
“Tia mi farigos se mi restos pli longe ci tie, ”krietis la Sorcisto nervoze.
“Plia ‘se’! ”kriis la virino.
Sed la Sorcisto ne haltis por kvereli kun si. Li devigis la Segcevalon malsuprentroti lau la monteto, kaj li respiris trankvile nur kiam ili estis kilometrojn for de la vilago.
Post silentoplena veturado dum kelka tempo Doroteo turnis sin al la vireto kaj demandis:
“Cu se-oj vere kreas Antautimulojn? ”
“Mi kredas ke la se-oj parte kulpas, ”li respondis serioze. “Malsagaj timoj, kaj singenoj pri malgravajoj, intermiksitaj kun nervozeco kaj se-oj, rapide kreas
Antautimulon el iu ajn. ”
Sekvis nova longa periodo da silento, car la veturantoj
ciuj pripensis tiun deklaron, kaj preskau ciuj decidis ke gi nepre estas vera.
La lando tra kiu ili nun pasis estis cie purpurkolora, purpuro estas la cefkoloro de la Gilikula Lando; sed dum la Segcevalo supreniris monteton ili trovis ke ali ?anke cio estas rice ?avkolora.
“Aha! ”kriis la Kapitana Generalo; “jen la Lando de la Palpbrumoj. Guste nun ni transiras la limon. ”
“Do versajne ni povos lunci kun la Stana
Lignohakisto, ”anoncis la Sorcisto goje.
“Cu ni devos luncmangi stanon? ”demandis Onklino Em.
“Ho, ne, ”respondis Doroteo. “Nocjo Hakisto scipovas mangigi viandajn homojn, kaj li donos al ni multajn bonajojn por mangi, ne timu pri tio. Mi jam antaue estis en lia kastelo. ”
“Cu Nocjo Hakisto estas la nomo de la Stana
Lignohakisto? ”demandis Onklo Henriko.
“Jes; jen unu el liaj nomoj, ”respondis la knabineto; “kaj alia nomo lia estas ‘Imper’estro de la Palpbrumoj. ’Li estas la Rego de ci tiu lando, sciu, sed Ozma regas ciujn landojn de Oz. ”
“Cu la Stana Lignohakisto havas Antautimulojn au
Galimatianojn en sia kastelo? ”demandis Onklino Em maltrankvile.
“Neniel, ”diris Doroteo, tute certa. “Li logas en nova stana kastelo, plenplena de belajoj. ”
“Lau mia supozo gi rustigus, ”diris Onklo Henriko.
“Li havas milojn da Palpbrumoj por poluri gin por li, ” klarigis la Sorcisto. “Lia popolo amas fari cion eblan por sia amata Imperiestro, do ne estas ec ereto da rusto sur la tuta granda kastelo. ”
“Mi supozas ke ili ankau poluras sian Imperiestron, ” diris Onklino Em.
“Nu, antau kelka tempo li nikelkovrigis sin, ”la Sorcisto respondis; “do li bezonas nur frotpoluron de tempo al tempo. Li estas la plej brila homo en la tuta mondo, kara Nocjo Hakisto, kaj la plej tenerkora. ”
“Mi helpis trovi lin, ”diris Doroteo, memorante. “Foje la Birdotimigilo kaj mi trovis la Stanan Lignohakiston en la arbaro, kaj li estis plene rustiginta kaj tute ne povis movi sin, ne dubu pri tio. Sed ni oleis liajn artikojn kaj bone glitigis ilin, kaj post tio li akompanis nin por viziti la Sorciston en la Smeralda Urbo. ”
“Cu tiuokaze la Sorcisto timigis vin? ”demandis
Onklino Em.
“Li ne bone traktis nin, unue, ”agnoskis Doroteo; “car li devigis nin foriri kaj detrui la Fian Sorcistinon. Sed poste ni trovis ke li estas nur carlatana sorcisto kaj ni ne plu timis lin. ”
La Sorcisto gemis kaj aspektis iom hontema.
“Kiam ni provas trompi ni ciam eraras, ”li diris. “Sed mi farigas vera sorcisto nun, kaj la magio de Glinda la Bona, kiun mi penas praktikadi, neniam damagas. ”
“Vi ciam estis bona persono, ”deklaris Doroteo, “ec kiam vi estis malbona sorcisto. ”
“Li estas bona sorcisto nun, ”asertis Onklino Em, rigardante la vireton admire. “Estis vere mirige, kiel vi kreskigis tiujn tendojn el postukoj! Kaj cu li ne sorcis la radojn de la carego tiel ke ili trovis la vojon? ”
“La tuta popolo de Oz, ”diris la Kapitana Generalo, “multe ?eras pro sia Sorcisto. Foje li faris sapbobelojn kiuj mirigis la mondon. ”
La Sorcisto rugigis pro tiu laudo, tamen gi placis al li.
Li ne plu aspektis malgoja, sed sajne li reakiris sian kutiman bonhumoron.
En la lando tra kiu ili nun veturis estis multaj domoj de kultivistoj, kaj ?ava grenaro ?irtis en ciuj kampoj.
Multaj el la Palpbrumoj estis videblaj laborante en siaj kampoj kaj la sovagaj kaj nelogataj partoj de Oz jam estis longe malantaue.
Tiuj Palpbrumoj aspektis felicaj legerkoraj homoj, kaj ciuj demetis siajn capojn kaj profunde riverencis dum la ruga carego kun siaj veturantoj pasis.
Post nelonge ili vidis ion scintiladi multe antau ili.
“Vidu! ”krii Doroteo; “jen la Stana Kastelo, Onklino Em! ”
Kaj la Segcevalo, sciante ke liaj pasageroj fervoras alveni, ekkomencis tre rapide trotadi kaj baldau alvenigis ilin.
Capitro 24
Kiel la Stana Lignohakisto Malghoje Informis
La Stana Lignohakisto akceptis la grupon de Princino
Doroteo tre gracie kaj amikeme, tamen la knabineto decidis ke nepre io genas sian malnovan amikon, car li ne estas gaja kiel kutime.
Sed unue si diris nenion pri tio, car Onklo Henriko kaj Onklino Em preskau bobelis pro admirado pri la bela stana kastelo kaj gia polurita stana posedanto. Do sia suspekto ke io malplaca okazis estis dum kelka tempo forgesita.
“Kie estas la Birdotimigilo? ”si demandis, kiam ili ciuj estis kondukitaj en la grandan stanan salonon de la kastelo, kaj la Segcevalo estis kondukita al la stana stalaro malantaue.
“Nu, nia malnova amiko jus translogigis en sian novan domegon, ”klarigis la Stana Lignohakisto. “Necesis longa tempo por konstrui gin, kvankam miaj Palpbrumoj kaj multaj aliaj personoj el ciuj partoj de la lando okupadis sin prilaborante gin. Fine, tamen, gi estas kompleta, kaj la Birdotimigilo ekokupis sian novan domon antau nur du tagoj. ”
“Mi ne audis ke li volas propran hejmon, ”diris Doroteo. “Kial li ne logas kun Ozma en la Smeralda Urbo? Li faris tion gis nun, sciu, kaj mi supozis ke li estas felica tie. ”
“Sajnas, ”diris la Stana Lignohakisto, “ke nia kara Birdotimigilo ne povas kontenti pri logado en urbo, negrave kiom belaj estas liaj cirkauajoj. Origine li estis kultivisto, car li pasigis sian fruan vivon en maizkampo, kie li devis fortimigi korvojn. ”
“Mi scias, ”diris Doroteo, kapjesante. “Mi trovis lin kaj levis lin de lia stango. ”
“Do nun, post longa logado en la Smeralda Urbo, lia emo turnigis denove al kampologado, ”daurigis la Stana Lignohakisto. “Li opinias ke li ne povos esti felica sen propraj kampoj, do Ozma donis al li iom da tero kaj ciu helpis lin konstrui sian domegon, kaj nun li logas tie por ciam. ”
“Kiu faris la planojn por lia domo? ”demandis la Vilulo.
“Mi kredas ke Jocjo Kukurbokapo, kiu ankau estas kultivisto, ”estis la respondo.
Ili nun invitigis eniri la stanan mangocambron kien la luncon oni alportis.
Onklino Em trovis, kontente, ke la promeso de Doroteo estis pli ol plenumita; car kvankam la Stana Lignohakisto ne havis propran apetiton, li respektis la apetitojn de siaj gastoj kaj certigis ke ili ciuj abunde mangis.
Ili pasigis la posttagmezon vagante tra la belaj gardenoj kaj terenoj de la palaco. La trotuaroj estis ciuj pavimitaj per stano, brile polurita, kaj estis stanaj fontanoj kaj stanaj statuoj tie kaj tie inter la arboj. La ?oroj estis plejparte naturaj ?oroj kaj kreskis normale; sed ilia gastiganto montris al ili unu ?orbedon pri kiu li precipe ?eris.
“Komprenu, ciuj normalaj ?oroj fadas kaj mortas post kelka tempo, ”li klarigis, “do estas sezonoj kiam la belaj ?oroj estas maloftaj. Tial mi decidis establi unu stanan ?orbedon kun nur stanaj ?oroj, kaj miaj laboristoj kreis ilin tre nekutime lerte. Ci tie vi vidas stanajn kameliojn, stanajn tigetojn, stanajn kario ?ldiantojn, stanajn papavojn kaj stanajn rozalteojn kreski tiel nature kiel se ili estus realaj. ”
Efektive, ili estis bela vidajo, kaj scintilis sub la sunlumo kiel spinita argento.
“Cu ci tiu stana rozalteo ne eksemas? ”demandis la Sorcisto, klinigante super la ?oroj.
“Nu, mi kredas ke jes! ”krietis la Stana Lignohakisto kvazau surprizite. “Mi ne rimarkis tion antau nun. Sed mi plantos la stanajn semojn kaj faros novan bedon da stanaj rozalteoj. ”
En unu angulo de la gardenoj Nocjo Hakisto establis ?slageton, en kiu ili vidis nagadi kaj distrigadi multajn belajn stanajn ?sojn.
“Cu ili mordus hokojn? ”demandis Onklino Em, scivoleme.
La Stana Lignohakisto aspektis cagrenita pro tiu demando.
“Sinjorino, ”diris li, “cu vi supozas ke mi permesus ke iu kaptu miajn belajn ?sojn, ec se ili su ?ce malsagus por mordi hokojn? Neniel! Ciu kreito estas sekura kontrau damago en mia regno, kaj mi akceptus mortigi mian amiketon Doroteon tiom volonte kiom iun el miaj stanaj ?soj. ”
“La Imperiestro estas tre bonkora, sinjorino, ”klarigis la Sorcisto. “Se muso hazarde ekstaras sur lian stanan korpon li ne malgentile forbrosas gin, kiel eble agas multaj homoj; li gentile petas gin trovi alian haltejon. ”
“Kion faras la muso tiuokaze? ”demandis Onklino Em.
“Kutime gi pardonpetas kaj for ?ugas, ”diris la Sorcisto solene. “Musoj satas esti traktataj gentile same kiel aliaj bestoj, kaj ci tie en Oz ili komprenas kion ni diras al ili, kaj kondutas tre bele. ”
“Nu, ”diris Onklino Em, “la musoj en Kansas, el kie mi venis, komprenas nur baton. Necesas batpremi ilin por bonkondutigi ilin; kaj estas same pri ’skitoj. Cu vi havas ’skitojn en Oz? ”
“Ni havas tre grandajn moskitojn ci tie, kiuj kantas bele kiel kantobirdoj, ”respondis la Stana Lignohakisto.
“Sed ili neniam mordas au genas nian popolon, car ili bone mangas kaj estas bone zorgataj. En via lando ili mordas homojn car ili malsatas —povruloj! ”
“Jes, ”akordis Onklino Em; “ili certe malsatas. Kaj ne multe gravas al ili kiujn ili mangas. Min gojigas ke vi havas edukitajn ’skitojn en Oz. ”
Tiuvespere post la mango ilin distris la Stana Korneta
Bando de la Imperiestro, kiu ludis por ili plurajn dolcajn melodiojn. Ankau la Sorcisto iom prestidigitadis por distri la grupon; post tio ili ciuj iris al siaj komfortaj stanaj litcambroj kaj dormis profunde gis la mateno.
Post la matenmango Doroteo diris al la Stana Lignohakisto:
“Se vi diros al ni kiudirekten iri ni vizitos la Birdotimigilon survoje hejmen. ”
“Mi akompanos vin kaj montros al vi la vojon, ” respondis la Imperiestro; “car mi devas veturi hodiau al la Smeralda Urbo. ”
Li aspektis tiel maltrankvila, dirante tion, ke la knabineto demandis:
“Cu eble io okazis al Ozma, cu? ”
Li gestis nee per sia stana kapo.
“Ankorau ne, ”diris li; “sed mi timas ke venis la horo por diri al vi iom da tre malbona informo, amiketo. ”
“Ho, kio estas? ”kriis Doroteo.
“Cu vi memoras la Regon de la Knomoj? ”demandis la Stana Lignohakisto.
“Mi tre bone memoras lin, ”si respondis.
“La Rego de la Knomoj ne havas afablan koron, ”diris la Imperiestro malfelice, “kaj lin okupis ?pensoj pri vengo, car foje ni venkis lin kaj liberigis liajn sklavojn kaj vi forprenis lian Magian Zonon. Do li ordonis ke liaj
Knomoj fosu longan tunelon sub la mortiga dezerto, tiel ke li povos marsigi siajn armeojn rekte en la Smeraldan
Urbon. Veninte tien li intencas detrui nian belan landon. ”
Doroteon multe surprizis audi tion.
“Kiel Ozma sciigis pri la tunelo? ”si demandis.
“Si vidis gin per sia Magia Bildo. ”
“Kompreneble, ”diris Doroteo; “kial mi ne divenis tion? Kaj kion si faros? ”
“Mi ne scias, ”estis la respondo.
“Pu! ”kriis la Flava Kokino. “Ni ne timas la Knomojn.
Se ni rulos kelkajn niajn ovojn en la tunelon ili forkuros hejmen kiel eble plej rapide. ”
“Nu, tio estas tute vera! ”kriis Doroteo. “La Birdotimigilo foje konkeris la tutan armeon de la Rego de la Knomoj per kelkaj ovoj de Vilcinjo. ”
“Sed vi ne komprenas la tutan acan komploton, ” daurigis la Stana Lignohakisto. “La Rego de la Knomoj estas lerta, kaj li scias ke liaj Knomoj forkurus de ovoj; do li interkonsentis kun multaj ?uloj ke ili helpu lin.
Tiuj ?spiritoj ne timas ovojn au ion alian, kaj ili estas tre potencaj. Do la Rego de la Knomoj sendos ilin unue tra la tunelon, por konkeri kaj detrui, kaj poste la Knomoj sekvos por akiri sian porcion de la rabajoj kaj sklavoj. ”
Ciujn tremetigis audi tion, kaj ciu vizago ekhavis maltrankvilan mienon.
“Cu la tunelo jam estas ?nita? ”demandis Doroteo.
“Ozma sendis al mi mesagon hierau ke la tunelo estas tute ?nita escepte de maldika krusto da tero ce la ?no.
Kiam niaj malamikoj trarompos tiun kruston ili estos en la gardenoj de la rega palaco, en la koro de la Smeralda Urbo. Mi proponis armi ciujn miajn Palpbrumojn kaj marsi helpi Ozman; sed si diris ke ne. ”
“Mi volonte scius la kialon, ”diris Doroteo.
“Si respondis ke ciuj logantoj de Oz, kune, ne estus su ?ce fortaj por batali kaj venki la ?fortojn de la Rego de la Knomoj. Tial si tute rifuzas batali. ”
“Sed ili kaptos kaj sklavigos nin, kaj rabos kaj ruinigos la tutan belan landon! ”kriis la Sorcisto, kiun multe malkvietigis tiu deklaro.
“Mi timas ke jes, ”diris la Stana Lignohakisto malgoje.
“Kaj mi ankau timas ke tiuj kiuj ne estas feoj, ekzemple la Sorcisto, kaj Doroteo, kaj siaj onklo kaj onklino, ankau Toto kaj Vilcinjo, estos rapide mortigitaj de la venkintoj. ”
“Kio estos farebla? ”demandis Doroteo, iom tremante pro la penso pri tiu ?sorto.
“Nenio estas farebla! ”malgaje respondis la Imperiestro de la Palpbrumoj. “Sed car Ozma rifuzas mian armeon mi mem iros al la Smeralda Urbo. Almenau mi povos perei apud mia amata Reganto. ”