- Ведаў бы Раман, што калегу за крысо трымае.
- Лепш, каб не ведаў, - сур'ёзна адказаў Жуль.
- Ты чаго гэта падглядваў, дзядзечка? - спытаўся блазан. - Не паверыў, што дам каханай зелля?
- Яна прыйдзе да мяне?
- Спытайся ў каго разумнейшага!
Зарыпелi прыступкi ганка. У дзвярах, якiя адчынiлiся, акрэслiлiся постацi людзей.
Кiн адразу адступiў убок. Данёсся блазнаў голас:
- Штосьцi гэтага ратнiка не памятаю.
- Яны ўсе на адзiн твар, - сказаў Раман.
Праз шчылiну дзвярэй было вiдаць, як блазан адкiнуў люк у склеп. Заглянуў усярэдзiну. Выпрастаўся.
- Мажэй не вяртаўся, - сказаў ён.
Голас яго раптам задрыжаў. Ганна падумала, што i блазны стамляюцца быць блазнамi.
- Лепш будзе, калi ён не вернецца, - сказаў Раман.
- Розум пакiдае цябе, баярын, - сказаў блазан жорстка. - Мажэй аддана служыў табе шмат гадоў.
- Горад не выстаiць, нават калi ўся лiтва прыйдзе на дапамогу.
- Калi загiне епiскап, будзе справядлiва.
- I рыцары адпомсцяць нам люта. Мы загiнем.
- Мы выйграем дзень. Прыйдзе лiтва.
- Я думаю пра самае галоўнае. Я на парозе тайны. Яшчэ дзень, тыдзень, месяц - i сакрэт фiласофскага каменя ў мяне ў руках. Я стану вялiкi... Князi дзяржаваў i царквы будуць у мяне ў нагах... Нiхто не адважыцца адабраць у мяне Магдалену.
- Дурань, - сказаў спакойна блазан, - разумны, а дурнейшы за мяне. Епiскап...
- А што, епiскапу золата не патрэбна? Улада не патрэбна? Епiскап будзе берагчы мяне, як залатую птушку.
- Але ў клетцы, дзядзечка.
- Умовы будуць мае.
- Птушка ў клетцы загадала гаспадару яду падаваць?
- Будуць падаваць. Як мiленькiя.
- Рыцары прыб'юць цябе, не будуць разбiрацца...
- Епiскап ведае, што я тут. Не дасць мяне ў крыўду.
- А ты яго таму беражэш?
- Гэта праўда. Не дзеля мяне - дзеля вялiкай тайны.
- Ой, баярын, заглянi сабе ў душу. Хiба не страшна?
- Страшна, страшна... страшна! - Тады ўцякай! Усё кiдай! Раман раптам выхапiў нож.
- Я заб'ю цябе!
- Нельга! - крыкнуў блазан. З нечаканым спрытам ён пераскочыў цераз адчынены люк, перад слаба асветленай пашчай якога спынiўся Раман. Ухмылка не знiкла з яго твару. Ён кiнуўся на двор, Кiн ледзь паспеў адхiлiцца. На ганку блазан спынiўся, нiбы не разумеючы, як там апынуўся, потым натапырыўся, увабраўшы галаву ў шырокiя плечы.
- Дожджык, - сказаў ён, - дожджык якi... Да скону свету дожджык... Жыцця няма, праўды няма, адзiн дожджык.
Зарыпелi прыступкi. Блазан выйшаў на двор...
Кiн стаяў пасярод верхняй святлiцы. Раман спусцiўся ў склеп, але люк застаўся адчынены.
Кiн асцярожна заглянуў у люк, i шар, завiснуўшы над iм, глядзеў тудысама.
Раман стаяў каля стала, пастукваючы кончыкамi пальцаў па яго краi. Раптам ён сцепануўся. Ён убачыў, што каля печы, у якой ужо патухла, стаiць змерзлы мокры хлопец.
- Ты чаму маўчыш? - спытаўся Раман.
- Я не дагнаў яго, - сказаў хлопец.
- Я i не чакаў, што ты яго дагонiш. А там ты быў?
- Я быў, - адказаў хлопец.
- Што сказалi?
- Сказалi, апоўначы.
- Ты грэйся, грэйся, - сказаў Раман. - Потым дапаможаш мне.
- Дрыжыкi бяруць мяне, - сказаў хлопец. - Цi прыме нас ордэн?
- Ты не бойся. Мяне ўсюды ведаюць. Мяне ў Венецыi ведаюць. I ў Магдабурзе, i ў Майнцы ведаюць... мяне забiць нельга...
У гэты момант усё i здарылася.
Шар вiсеў над самай галавою ў Кiна. Таму адразу было незразумела, хто стукнуў Кiна ззаду. На iмгненне выява ў шары прапала, потым узнiк здзiўлены Кiнаў твар, якi iмкнуўся павярнуцца i тут жа страцiў раўнавагу i рухнуў у люк, павольна спаўзаючы ў падвал па прыступках лесвiцы.
- Стой! Ён жа разаб'ецца!
Зверху мiльгануў аркан - за секунду блазан паспеў дастаць i кiнуць яго так, што вяроўка абхапiла Кiна за плечы i спынiла падзенне. Потым безжыццёвае цела Кiна апусцiлася на падлогу. Падняўшы шар, Жуль убачыў над люкам блазна з арканам у адной руцэ, з дубiнай - у другой. Раман i хлопец адхiснулiся ад люка, замерлi. Раман першы скемiў, што да чаго.
- Хто? - спытаўся ён.
- Ён мне з самага пачатку не спадабаўся - няма ў нас такога ў стражнiках. У мяне, ведаеш, якая памяць на твары. Падслухоўваў. Думаю, лазутчык епiскапаў.
Вочы ў Кiна былi заплюшчаныя.
- Ты яго не забiў? - спытаўся Раман.
- У нас, лiтоўцаў, галава жалезная, - сказаў блазан.
- Што ж рабiць? - сказала Ганна. - Яны яго заб'юць. Ну зрабi што-небудзь, Жуль, мiленькi! Выцягнi яго назад.
- Без яго дапамогi не магу.
- То прыдумай.
- Ды пачакай ты! - агрызнуўся Жуль. - Ты думаеш, ён на шпацыр пайшоў? Выблытаецца. Абавязкова выблытаецца. Нiчога...
- Трэба яго дапытаць, - сказаў Раман.
- Толькi вазьмi ў яго... гэта. Блазан нагнуўся, выхапiў у Кiна меч, арканам звязаў рукi. У гэты момант у люку паказаўся твар другога стражнiка.
- А, Явайла, - сказаў блазан. - Ты гэтага земляка не прызнаеш?
- Не, - адказаў той хутка. - За варотамi князь.
- Гэтага яшчэ не хапала, - сказаў Раман. - Акiплеша, прымi, хутчэй, хутчэй, ну! Глузд, дапамажы яму!
Яны адцягнулi Кiна ўбок, у цень, Раман кiнуў зверху кучу лахманоў... Сцэна была злавесная - ценi мiтусiлiся на сценах, спляталiся, быццам у бойцы.
Князь хутка спусцiўся ўнiз, прыступкi прагiналiся, за iм следам яцвяг у чорнай куртцы i чырвоным каўпаку. Князь быў у кальчузе, кароткi плашч прамок, прылiп да кальчугi, рыжыя валасы ўскудлачаныя. Князь быў сярдзiты:
- Ордэн на прыступ сабраўся, лесвiцы валакуць... Як трымацца, вароты слабыя, людзей мала. Ты чаго тут хаваешся?
- Якая ад мяне карысць на сцяне? Я тут больш патрэбны.
- Ты думай. Нам бы дазаўтра пратрымацца. Раман, чаму на вежах вогненнай вады няма?
- Скончылася, княжа.
- Каб была! Не абаронiм горад - першы памрэш.
- Князь, я твайго роду, не кажы так. Я ўсё раблю...
- Не ведаю, нiкому не веру. Як дрэнна - нiкога няма. Дзе Ўладзiмiр Полацкi? Дзе Ўладзiмiр Смаленскi, дзе Мсцiслаў Удалы? Уладзiмiр Пскоўскi? Дзе рацi? Дзе ўся Русь?
- Я прыйду на сцяну, брат, - памяркоўна сказаў Раман.
- Тут у цябе столькi зелля нарыхтавана!
- Гэта, каб золата рабiць.
- Мне цяпер золата не патрэбна - ты мне самародак дасi, я яго на галаву епiскапу кiну. Ты мне агонь дай, агонь!
- Я прыйду на сцяну, брат.
Кiн заварушыўся пад лахманамi, вiдаць, застагнаў, таму што князь кiнуўся да кучы лахманоў, пад столь узляцелi чорныя ценi, - Кiн быў без прытомнасцi.
- Хто такi? Чаму лiтоўца звязаў?
- Чужы чалавек, - сказаў Раман. - У хату да мяне прабраўся. Не ведаю, можа, ордэнскi лазутчык.
- Забi яго, - князь выцягнуў меч. Ганна закрыла далонямi вочы.
- Не, - пачула яна Раманаў голас. - Я яго дапытаць павiнен. Iдзi, князь, я прыйду. Зробiм агонь - прыйдзем.
- Ты, - сказаў князь яцвягу, - застанешся тут.
- Лiшняе, князь, - сказаў Раман.
- Цяпер я нiкому не веру. Зразумеў. Табе не веру таксама. - Князь адпусцiў дзяржальна мяча. - Нам бы да заўтра пратрымацца.
Князь, аглядаючыся, хутка падняўся па лесвiцы. Спынiўся, глянуўшы ў падвал зверху. I яму вiдаць былi цёмныя ценi, няроўна асветленыя жоўтым святлом твары, бляск рэтортаў i трубак. Князь перахрысцiўся, столь над галовамi чарадзея i яго памочнiкамi, што глядзелi ўверх, здрыганулася, загайдалася ад хуткiх i цяжкiх крокаў князя Вячкi.
- Уся лiтоўская раць не выратуе яго, - цiха сказаў Раман.
Ён падышоў да Кiна, паглядзеў уважлiва на яго твар. Яцвяг - за яго спiной таксама глядзеў на Кiна, холадна i абыякава - для яго смерць i жыццё былi толькi момантамi ў бясконцым чаргаваннi быцця i небыцця.
- Дай чаго-небудзь выпiць яцвягу, - сказаў Раман.
- Ён загаварыў па-латынi, - заўважыў Жуль.
- Цi не ўсё роўна! - усклiкнула Ганна. Яцвяг адступiў на крок, ён быў напагатове.
- Не будзе ён пiць, - сказаў блазан.
Кiн расплюшчыў вочы. Памахаў галавой, зморшчыўся ад болю.
- Нiчога, - сказаў Жуль. - Мы не такiм давалi рады.
- Пiсталет бы яму. Чаму ён не ўзяў зброi!
- Ён не мае права нiкому ўчынiць шкоды.
- Нават калi гэта пагражае яму смерцю?
- Мы гатовы на гэта, - сказаў Жуль.
- Ты хто? - спытаўся Раман, нахiляючыся да Кiна. Кiн маўчаў, глядзеў на Рамана.
- Ён па-нямецку не разумее, - паведамiў блазан.
- Без цябе, дурань, бачу, напэўна, прытвараецца.
- То забi яго, i справе канец, - сказаў блазан.
- А раптам прыслаў яго епiскап?
- Другога прышле, - сказаў блазан. - З моваю.
- Нягоднiк, - сказала Ганна праз зубы.
- Спытайся ў яго па-лiтоўску, - сказаў Раман.
- Ты што тут робiш? - спытаўся блазан.
- Я прыйшоў з Трокаў, - сказаў Кiн. - Я сваiх убачыў.
- Хлусiш, - сказаў блазан.
- Што ён кажа?
- Хлусiць, - сказаў блазан. - Забiць яго трэба, i справе канец.
Кiн паспрабаваў прыпадняцца. Яцвяг, як кошка, мякка выхапiў шаблю.
- Пачакайце, - сказаў Кiн. - Месiр Раман, у мяне да вас важная справа.
- Ён ведае латынь? - вырвалася ў Рамана.
- Баярын, - сказаў хлопец, - час на зыходзе.
- Час? - паўтарыў яцвяг. - Князь чакае. Iдзiце на вежу.
- Зараз, - сказаў Раман. - Ты кажаш, што ведаеш мяне?
- Я прынёс навiны з Брэмена, - сказаў Кiн. - Я не магу сказаць цяпер. Я буду гаварыць толькi адзiн на адзiн. Развяжыце мяне.
- Не, - сказаў Раман. - Нават калi ты не хлусiш, ты ўсё роўна застанешся тут. Я не веру табе.
- Час не чакае, - сказаў хлопец.
- Што ён увесь час паўтарае? - спытаўся блазан.
- Ён павiнен сустрэцца з адным чалавекам.
Яцвяг паклаў на левую далонь лязом шаблю, быццам цешыўся з яе цьмянага бляску.
- Князь загадаў, - паўтарыў ён, - пара iсцi.
- З табою пойдзе Акiплеша, - сказаў Раман. - Ён усё ведае.
- Князь загадаў, - паўтарыў яцвяг, i ў словах яго была пагроза.
Ганна ўбачыла, што Раман падаў якiсьцi знак хлопцу i той, ледзь прыкметна кiўнуўшы, пайшоў уздоўж сцяны ў змроку. Кiн ляжаў з расплюшчанымi вачыма. Уважлiва сачыў за людзьмi ў падвале. Крыху паварушыў плячыма.
- Ён здыме вяроўкi, - прашаптаў Жуль, нiбыта баяўся, што яго пачуюць, галоўнае - зняць вяроўкi.
Яцвяг таксама ўважлiва сачыў за тым, што адбываецца навокал, нiбы адчуваў нядобрае.
- Цэзар, - сказаў блазан, - не бяры грэх на душу.
- Ты нiколi не станеш вялiкiм чалавекам, - адказаў Раман, робячы крок да стала, каб адцягнуць увагу яцвяга, - наш час не трывае добрых. Стаўка занадта вялiкая. Стаўка - жыццё i вялiкая магiя. Ты! - крыкнуў ён нечакана яцвягу. I замахнуўся кулаком. Яцвяг мiмаволi ўзняў шаблю.
I ў гэты момант блiснуў хлопцаў нож - коратка, невыразна адлюстраваўшыся ў рэтортах. I яцвяг адразу выпусцiў шаблю, бессэнсоўна i безнадзейна iмкнучыся ўбачыць прычыну болю, дастаць закiнутымi за спiну рукамi ўваткнуты ў спiну нож... i рухнуў на бок, ссунуўшы цяжкi стол. Рэторта з цёмнай вадкасцю захiсталася, i Раман кiнуўся да стала i падхапiў яе.
- Як я спалохаўся... - сказаў ён. Блазан глядзеў на яцвяга.
- Нядобра выйшла, - сказаў блазан. - Ой, як нядобра выйшла...
- Скажам князю, што ён пайшоў. Выцягнi яго наверх - i за хлеў. Нiхто ноччу не знойдзе.
- Кроў, - сказаў блазан. - I гэта ёсць пазнанне?
- Дзеля якога я аддам сваё жыццё, а тваё - тым больш, - сказаў Раман. Цягнi, ён лёгкi. Блазан стаяў нерухома.
- Паслухай, - сказаў Раман. - Я вiнаваты, я цябе ўсё жыццё iншаму вучыў... я цябе вучыў, што жыццё можна зрабiць добрым. Але нельга не змагацца. За навуку змагацца трэба, за шчасце... iдзi, мой раб. У нас ужо няма выйсця. I грэх на мне.
Блазан нагнуўся i ўзяў яцвяга за плечы. Галава адкiнулася назад, рот пратулiўся ў грымасе.
Блазан павалок яго да лесвiцы. Хлопец падхапiў за ногi забiтага.
- Я больш не магу, - сказала Ганна. - Гэта жах.
- Гэта не канец, - сказаў Жуль. Ён наблiзiў шар да Кiнавага твару, i той, нiбыта здагадаўшыся, што яго бачаць, усмiхнуўся вуснамi.
- Вось бачыш, - сказаў Жуль. - Ён справiцца.
У Жулевым голасе не было ўпэўненасцi.
- А цi можна выклiкаць вам дапамогу? - спыталася Ганна.
- Не, - коратка адказаў Жуль. Блазан з хлопчыкам выцягнулi труп наверх. Раман паклiкаў хлопца:
- Глузд! Вярнiся.
Хлопец збег па лесвiцы ўнiз.
- Мне не дацягнуць, - зверху паказаўся блазнаў твар.
- Дацягнi да выхаду - паклiчаш Явайлу. Схавайце - тут жа iсцi на сцяну. Скажаш, што я - следам. Хлопец стаяў пасярод пакоя. Ён быў бледны.
- Стамiўся, мой хлопча? Цяжкая школа чарадзея?
- Я паслухмяны, настаўнiк, - сказаў юнак.
- Тады iдзi. Памятай, што павiнен завязаць яму вочы.
Хлопец адчынiў патайныя дзверы i знiк. Раман паглядзеў на вялiкi пясочны гадзiннiк, якi стаяў на палiчцы каля печы. Пясок ужо ўвесь высыпаўся. Ён пацiснуў плячыма, перавярнуў гадзiннiк i глядзеў, як пясок сыплецца тонкiм струменьчыкам.
- Другая гадзiна апоўначы, - сказаў Кiн, - хутка пачне свiтаць. Ночы кароткiя.
- Так? - Раман нiбы ўспомнiў, што не адзiн у падвале. - Ты мне загадка - лiтовец. Цi не лiтовец? Лiў? Эст?
- Хiба гэта важна, чарадзей? - спытаўся Кiн. - Я вучань Бертольда фон Гоца. Ты чуў гэтае iмя?
- Я чуў гэтае iмя, - сказаў Раман. - Але ты не ведаеш, што Бертольд ужо два гады як памёр.
- Гэта толькi чуткi.
Дзверы загайдалiся, адчынiлiся, i з падземнага хода выйшаў хлопец, ведучы за руку высокага чалавека ў манаскiм убраннi з капюшонам, насунутым на лоб, i з цёмнай павязкай на вачах.
- Можаце зняць павязку, - сказаў Раман. - У нас мала часу.
Манах зняў павязку i перадаў хлопцу.
- Я падпарадкоўваюся ўмовам, - сказаў ён. - Я таксама рызыкую жыццём.
Ганна пазнала ландмайстра Фрыдрыха фон Какентаўзена. Рыцар падышоў да стала i сеў, паклаўшы на стол жалезную руку.
- Як рука? - спытаўся Раман.
- Я ўдзячны табе, - сказаў Фрыдрых. - Я магу трымаць ёю шчыт. - Ён павярнуў рычажок на тыльным баку жалезнай далонi. Пальцы сцiснулiся, нiбыта абхапiлi дрэўка дзiды. - Дзякую. Епiскап выбраў мяне, таму што мы з табою даўнiя сябры, - сказаў Фрыдрых. - I ты давяраеш мне. Раскажы, чаго ты хацеў нас бачыць?
- Вы злавiлi жамойта, якi ўкраў у мяне гаршчок з вогненнай сумессю.
- Так, - коратка сказаў Фрыдрых. - Ён хацеў забiць епiскапа?
- Зелле магло разарваць на кавалкi сто чалавек, - сказаў Раман.
Жуль зноў скiраваў шар на Кiна, i Ганна ўбачыла, як Кiн павольна варушыць рукою, вызваляючы яе.
- А гэта хто? - рыцар раптам павярнуўся да Кiна.
- Я хацеў у цябе спытацца, - сказаў Раман. - Ён запэўнiвае, што ён вучань Бертольда фон Гоца.
- Гэта хлусня, - сказаў рыцар. - Я быў у Бертольда перад яго смерцю. Нас, хто мае дачыненне да вялiкай тайны магii i ператварэнняў элементаў, так мала на свеце. Я ведаю ўсiх яго вучняў... Ён хлусiць. Дарэчы, паглядзi, зараз ён вызвалiць руку.
- Чорт! - вылаяўся Жуль. - Як ён заўважыў? Раман з хлопцам тут жа кiнулiся да Кiна.
- Твая праўда, брат, - сказаў Раман Фрыдрыху. - Дзякуй табе.
Кiн быў нерухомы.
- Гэта першы чалавек, якi развязаў вузел майго блазна.
- I таму яго трэба забiць, - сказаў рыцар. Раман схапiў з-за стала тоўстую вяроўку i моцна звязаў Кiну рукi.
- Пачакай, - сказаў Раман. - Ён размаўляе па-латынi не горш за нас з табою i ведае iмя Бертольда. Хутка вернецца мой блазан i дапытае яго. Ён дапытае яго як трэба. агнём.
- Як хочаш, - сказаў Фрыдрых. - Я чуў, што ты наблiзiўся да адкрыцця тайны золата.
- Ага, - сказаў Раман. - Я наблiзiўся. Але гэта доўгая праца. Гэта будзе не сёння. Я турбуюся за лёс гэтай працы.
- Цi толькi працы?
- I свой, i маiх памочнiкаў.
- Чым мы табе можам быць карысныя?
- Ты ведаеш чым - ты мой даўнi знаёмы. Ты страцiў руку, калi ў тваiм замку адбыўся выбух рэторты, хоць i кажаш, што гэта здарылася ў бiтве з сарацынамi.
- Дапусцiм, - сказаў рыцар.
- Мне галоўнае - захаваць усё гэта. Каб працаваць далей.
- Пахвальна. Але калi нашыя пойдуць заўтра на штурм, як я магу абяцаць табе бяспеку?
- I не толькi мне, брат, - сказаў Раман. - Ты ведаеш, што ў нас жыве польская князёўна?
Шар зноў прыблiзiўся да Кiна. Губы ў Кiна заварушылiся, i шар перадаў яго шэпт:
- Дрэнь справы. Думай, Жуль... Жуль кiўнуў, нiбыта Кiн мог убачыць яго. I павярнуўся да Ганны - можа, шукаў спачування?
- Калi ты пойдзеш, я не спраўлюся з машынаю? - спыталася Ганна.
- Не, мая дзяўчынка, - сказаў Жуль цiха. - Табе не выцягнуць нас.
Раман i рыцар паднялi галовы.
- Нехта iдзе, - хутка сказаў Раман хлопцу. - Затрымай яго. Я вярнуся. Рыцар цяжка ўстаў з-за стала i апусцiў капюшон.
- Завязаць вочы? - спытаўся Фрыдрых.
Раман махнуў рукою.
- Я выйду з табою. Хутчэй.
Патайныя дзверы зачынiлiся за рыцарам i Раманам.
Блазан спусцiўся па лесвiцы.
- Дзе гаспадар? - спытаўся ён.
- Не ведаю, - сказаў хлопец.
- Уцёк да ордэнскiх братоў? Не, ён адзiн не ўцячэ. Яму ўсё гэта патрэбна... гэтае яго золата... Гэтая яго ўлада i слава.
22
- Жуль, - сказала Ганна, - я ведаю, што рабiць.
- Праўда? - Жуль зноў павялiчыў Кiнаў твар. Кiн глядзеў на блазна.
- Я падобная на Магду. Ты сам сказаў, што я падобная на Магду.
- Якую яшчэ Магду? - у Жулевых вачах была туга.
- Польскую князёўну, Магдалену.
- Ну i што?
- Жуль, я пайду туды. Замест яе.
- Ты што, з глузду з'ехала? Не кажы глупства. Цябе пазнаюць. Мне яшчэ не хапала тваёй смерцi. I куды мы князёўну дзенем?
- Ды слухай спакойна. Жуль, мiлы, у нас з табою няма iншага выйсця. Хутка будзе свiтаць. Кiн звязаны i бяссiльны.
- Сцiхнi. I без тваiх iдэй моташна.
- Усё вельмi проста. Ты можаш мяне высадзiць у любым месцы.
- Вядома. - Ён пацiснуў плячыма.
- Тады высадзi мяне ў князёўнiнай спальнi. Гэта адзiнае выйсце. Зразумей нарэшце. Калi я не прабяруся да Кiна ў блiжэйшыя хвiлiны, ён загiне. Я ўжо не кажу, што правалiцца вашая справа. Кiн можа загiнуць. I мне гэта не ўсё роўна!
- Ты хочаш сказаць, што мне ўсё роўна? Ты што думаеш, Кiн першы? Думаеш, нiхто з нас не гiнуў?..
З акенца павеяла вiльготным халадком - надвор'е ў дваццатым стагоддзi таксама пачало псавацца. Брахалi сабакi. Ганна раптам адчула сябе ўдвая старэйшаю за Жуля.
- Не ў гэтым справа! Вядзi шар! Будзь мужчынам, Жуль! Вы азнаёмiлi мяне з вашай справай...
- Так, але... - Жуль сумеўся. - Занадта мы ўжо лезем у мiнулае.
- Перажывём. Успомнi: Кiн ляжыць звязаны.
Жуль некалькi секунд сядзеў нерухома. Потым рэзка павярнуўся, кiнуў позiрк на Ганну.
- Можа атрымацца так, што я не змагу сачыць за табою.
- Не марнуй часу. Вядзi шар у церам. Мне ж трэба пераадзецца.