Сёння напісаў паштоўку Андрэю, яшчэ да атрымання вашага пісьма. Цяпер цалую свайго хлопчыка i за пісьмо (5 з плюсам!), i за малюнак, i тому, што я яго вельмі люблю i сумую па ім...
Я тут добра папрацаваў — унёс, здаецца, удалую праўку ў абедзве часткі [16], выкінуўшы перабіўкі «У зямлянцы». Цяпер усё думаю над прологам i эпілогам. Пасля грунтоўнага роздуму (часамі i горкага) спынюся прыблізна на тым варыянце, які Ты i Міша чулі ад мяне. Упершай частцы паправіў, між іпшым, кампазіцыю, — хай ужо добрым людзям лягчэй чытаецца. Не падганяю сябе з прологам i эпілогам — каб як след вынасіць. Дый нялёгка гэта — так заядла ірваць. Цяпер ужо веру, што спраўлюся сваечасова i добра.
Адамовіч пісаў, што Дзяменцьеў [17] спраўляў своё шасцідзесяцігоддзе г мяне яшчэ не прачытаў... Яўжо настолькі «наспеў», што як быццам i не думаю пра «Новый мир», — будзе што — добра, не — не, паспытаем шчасця яшчэ дзе-небудзь, а то i толькі кнігай выдадзім, што ж ты зробіш.
Дзіме [18] мініяцюры вельмі спадабаліся. Ён дамовіўся з «Огоньком». Думаю, што гэта добра, надрукавацца там, хоць i ў трохі падкарочаным выглядзе, усё роўна да кнігі буду дадаваць. Дый Дзіма не такі багацей, каб перакласці, а потым рызыкаваць, i яшчэ горш — не надрукавацца ў часопісе наогул.
Многа чытаю. За выключэннем «Леапарда» Лампедузы — усё нямецкае, сугучнае маёй працы: Бёль, Фалада, Франк, Фейхтвангер. Многа ходзім з Піменам — у горы, па парку, у кіно, многа i добра гаворым, не сумуючы ад нашай поўнай цвярозасці, нават i на свята. Тут пачынаецца вясна. Вельмі міла цвітуць японскія ружы на дрэвах, такіх як вішні, — малюсенькія, як суніцы, кветачкі. Але холодна, а зрэдку i дажджы.
Прыляцім 11.V, y 12 гадзін ночы, білеты ўжо ўзялі. Настрой чамаданны. Яшчэ думаем толькі 6-га махнуць у Нальчык, бліжэй да Эльбруса, да вялікага Каўказскага хрыбта, бо тут — прадгор'е, сам Кіславодск 800 метраў над узроўнем мора, гара «Красное солнышко», на якую мы паднімалгся, 2065метраў. У Пяцігорску мы (на таксі) паднімаліся на Машук.
Адчуваюся значна лепш. Не я буду, калі я Цябе не прышлю сюды калі-небудзь. Можа, скажам, i сёлета.
Цалую Цябе i ўсіх вас. Дома разбярэмся, хто які.
* * *
З удзячнасцю думаў раней, а тым больш думаю цяпер пра Нінін сяброўскі ўдзел у маёй пажыццёвай працы. Спачатку ў яе было маладое, амаль безагаворачнае захапленне, калі я штосьці чытаў ёй i Мішы i яшчэ каму з найбліжэйшых. А потым прыйшло самастойнае чытанне рукапісаў, усё часцей з алоўкам, як быццам спаборніцтва ў большых i меншых заўвагах з Мішам, Таўлаем, Вялюгіным, Калеснікам, Адамовічам, Скрыганам, Янкоўскім i некаторымі іншымі сябрамі, якія, па добраму звычаю, чыталі адзін аднаго перад здачай рукапісу ў часопіс ці ў выдавецтва. Памочніца мая адно з напісанага ўспрымала цалкам, адразу, другое — падумаўшы. Толькі пра мініяцюры ды запісы гаварыла найстражэй: «От, кожная дзесятая, не больш», што мяне i смяшыла, i раздражняла часамі, i апраўдвала яе тым, што ў запісах многа таго, што адбывалася ці гаварылася ў сям'і, было вядома абаім, сям-там нават з «залішнімі падрабязнасцямі ды сюсюканием», хоць гэта i ў самое строгай мамы, а потым бабулі таксама бывала.
Мы трохі супрацоўнічалі ў перакладах. Першае ў яе — «Уральскія казкі» П. Бажова, для перакладу нялёгкія, там яна па сціпласці схавалася за маё імя, «як добрага рэдактара». Так было пазней i з вялікім апавяданнем Э. Ажэшкі «Зімовым вечарам». Удваіх мы падпісаліся пад польскімі дзіцячымі аповесцямі «Прыгодыў Цюцюрлістане» В. Жукроўскага i «Тумба з мыса Добрай надзеі» A. i Ч. Цанткевічаў. A ўжо з нямецкай мовы, для калектыўнага зборніка «Незабыўны дзень» апавяданні Б. Брэхта i З. Пічмана яна i пераклала, i падпісала адна. Апошняе, што ў гэтым сэнсе помніцца, — пачуўшы пра выданне перакладу рамана Ажэшкі «Над Нёманам», яна ўздыхнула: «З якой прыемнасцю я пераклала б гэта!..» Пасля яе адыходу (як не хочацца гаварыць пра смерць!..) мы ўспаміналі гэта з дзецьмі, гаворачы, наколькі б яно было разумней, чым апошнімі сіламі, калі заставалася толькі ca мною, каму ні паднімаць, ні цягаць было забаронена з-за ног, а пасля яшчэ i з-за сэрца, з апошніх сіл цягаць тачкі чорнай мокрай зямлі ці гною, бясконца паліваць пясчуг прыляснога, надрэчнага агароду, днямі крукам тырчэць пад сонцам, зацята i без жаданага поспеху ваяваць з каларадскім жуком!.. Бо i ўздыхнула ж яна пра любімы раман каля Немана, на катаржна-працавітай дачы...
Абое мы заўсёды многа чыталі, прычым яна яшчэ i на сваёй прафесійна галоўнай, больш за нямецкую любімай англійскай мове. I я даволі часта бываў удзячны за падказкі, што варта або i вельмі варта прачытаць з англамоўнага ў добрым перакладзе польскім або часцей рускім. Пішу гэта i згадваецца з бліжэйшага — «Поющие в терновнике» i «Мельница на Флосе». Толькі ўжо дэтэктывамі ёй не ўдавалася мяне спакусіць, хоць i сама яна гаварыла, што гэта ў яе «для адпачынку», як i разгадванне красвордаў.
...Вярнуся да нашых разлукаў, звязаных з падарожжамі, якіх у мяне было непараўнана больш. Ёй я зайздросціў толькі з-за Бухары, Баку, расійскага «Залатога кальца». А разам мы ездзілі або плавалі ўсё-такі нямала, — па Волзе, на Дон, у Закарпацце, на салавецка-кіжаўскую Поўнач, па Прыбалтыцы, Усходняй Нямеччыне, Польшчы, Чэхаславакіі...
Пра мае значнейшыя падарожжы — у Польшчу, Канаду, Індыю, Балгарыю, Арменію, Крым — напісаны большыя эсэ. Нямала запісаў надрукавана пра наведанне Югаславіі, Далёкага Усходу, Магнітагорска i Нарыльска, Іспаніі i Партугаліі, пра марскія круізы вакол Еўропы i па краінах Скандынавіі. З тых падарожжаў пісьмаў няма, толькі тэлеграмы ды паштоўкі з відамі i тэлеграфнай скупасцю тэксту.
Тут я ізноў пра ўдзячнасць ёй, якая, пакуль я вандраваў камандзіровачным ці турыстам, пільнавалася дому, сям'і, педагагічнай службы, цярпліва чакала мяне.
Калі ёй споўнілася шэсцьдзесят, яна сказала мне i сыну, што найлепшым падарункам ёй быў бы які-небудзь дамок у чароўным кутку роднага Наднямоння, дзе мы перад гэтым чатыры леты мелі выдатны прытулак у адной з прыязных сем'яў пасёлачка Крынічнае. За наступны год дом быў сяк-так агораны раённымі будаўнікамі, i нашы незабыўныя разлукі закончыліся — на цэлых дваццаць гадоў.
Да апошняй...
Па франтавым, палонніцкім i Партызанскім вопыце, дый проста па перанесеным за ўсё працяглае жыццё ведаю i я, што калі ўспамінаецца найстрашнейшае здалёк, бывае нібы яшчэ страшней, чым тады, калі яно з табою адбывалася.
За восемдзесят дзён i столькі ж начэй яе пакутаў мяне тройчы прарывала немужчынскім рыданием. I не тады, калі я ранняй чэрвеньскай раніцай, памыўшыся з халоднага ўмывальніка пад ліпай, вярнуўся ў дом, каб падзівіцца, што ж гэта сёння ціха з маёй гаспадыняй, і, адчыніўшы кухонныя дзверы, убачыў яе скурчаную на падлозе, калі на крык мой з далейшага пакоя прибегла перапалоханая ўнучка-настаўніца, i мы ўдваіх, яна далікатная, а я нямоглы, аніяк не маглі бабулю падняць, перанесці ў яе пакойчык побач з кухняй, каб палажыць на тахту... I не тады, калі ў приёмным пакоі раённай бальніцы доктар сказаў сваё «обнадеживать вас не буду», а мне па глухаватасці пачулася другое, што яна, непрытомніца, «безнадежна»... A ўжо тады, калі мы, тыя, што тут былі, сын, адна з дачок, муж унучкі, якія на наш тэлефонны сігнал прыехалі ў Мір, адтуль, следам за аўтобусікам хуткай дапамогі, у Карэлічы, дзе ёсць рэанімацыя, a, вярнуўшыся ў Крынічнае, зайшлі ў яе апусцелы пакойчык... Другі раз, калі ў выходны з Мінска прыбыло сямейнае папаўненне, яшчэ дачка, нявестка, другая ўнучка, i ў бальніцу яны паехалі без мяне, a вярнуўшыся адтуль, з парога нібы й весела спыталіся: «Ты ведаеш, чаго мы так затрымаліся? Шукалі ёгуртаў тлусцейшых. Яна ўжо есць!..» Мяне супакойвалі, суцяшалі, цалуючы, як малога, а я апраўдваўся, што плачу ад радасці, бо так яно i было... A трэці раз — ужо дома, калі я ўранні разважаў яе, нахіліўшыся над зняможаным тварам, па-навабранцку нагала астрыжанай не галавой, а галоўкай, якое ніхто з нас ніколі не бачыў такою, без прычоскі, з невялічкай загоенай ранай ад трэпанацыі. Яе карыя, незвычайна поўныя вочы ў мудрай журбе глядзелі табе проста ў душу, па-дзіцячы чакалі ласкавага слова, пяшчоты... Перад гэтым, як толькі яе, сіламі нашых сямейных мужчынаў, перавезлі з бальніцы, я спытаўся: «Натамілі цябе?» I яна, тады яшчэ амаль зусім выразна, паволі адказала: «Я... вельмі... баялася... болю...» Гэтага ёй хапала. Цяпер я ўжо не пытаўся, каб не вярэдзіць, a ціхенька як найбліжэй гаварыў ёй нашыя словы, а яна ў адказ, мацнейшай правай рукою абняла мяне за шыю, як быццам ужо з апошнім разуменнем i дараваннем за ўсё, што было не так ці не зусім так, як у нашы найлепшыя дні... Я адышоўся наўзрыд, а да яе падышлі, нібы каб засланіць мяне, закрыць сабою ад яе вачэй, нашы жанчыны...
Яшчэ ў Карэлічах, калі нас, сына, старэйшую ўнучку, Дануту, i мяне, пусцілі ў рэанімацыю, пажылая медсястра, тонам праверкі стану хворага, спыталася: «Ну, хто да вас прыйшоў?», яна выразна адказала: «Як хто? Мой Данульчык!..» Праз тры дні, калі яе палічылі ўжо транспартабельнай, я на спатканні сказаў ёй, што вось i паедзем у Мінск, у лепшую бальніцу, а яна не дала мне дакончыць пра тое, што «ты i паправішся», a кіўком згадзілася i шапнула, што гэта добра, бо «там Націк», як мы з маленства называлі ў сям'і Наташу. Для Андрэя ў яе заўсёды было неаспрэчнае першае месца. Адзін раз, дома, так i назвала яго — сваім анёлам, a другі раз нават i цмокнула здалёк паветраным пацалункам. Хапала пяшчотнасці i да малодшай унучкі, Волечкі, для ўнукаў Мішы i Антона, з павагай i сімпатыяй адносілася да нявесткі, Андрэевай Ніны, хоць i была з ёю на «вы», да Данусінага мужа Колі i Міхасёвай жоначкі Машы. Я з пэўнай трывогай i рэўнасцю назіраў, калі ж яна аддасць належнае нашай найпершай, i быў па-бацькоўску ўсцешаны, як яна ўранні свайго апошняга дня, калі Галя дзяжурыла пры ёй, абнялаяе сваёй жывою праваю рукою i моўчкі прыгалубіла стомленую за ноч, ужо й не зусім маладую ды здаровую дачушку...
Калі яе ўжо ў Мінску, пасля Карэлічаў з рэанімацыі перавялі ў агульную неўралагічную палату, сын прывёз мяне туды. Прысеўшы каля яе, я стрымана глядзеў, у думках шукаючы першых слоў, а яна тут у першых словах нават i гумар дала: «Пайду па малако!» Усе нашы дваццаць дачных гадоў гэта быў мой абавязак: хадзіць у пасёлак па ранішні ўдой, паўтара кіламетра туды i столькі ж назад. А сёлета, калі я вярнуўся пасля месячнага знаходжання ў бальніцы, падмацаваны стымулятарам, i пачаў як быццам нанова вучыцца хадзіць, ужо з кіёчкам, яна, нягледзячы ні на якія пратэсты i просьбы, пазбавіла мяне i таго абавязку. Хоць ёй самой i ў кухні, i ў градах работы па-ранейшаму хапала. I яшчэ ў яе, як мне дочкі сказалі, было пра мяне i такое: «Наш бацька аптыміст, а я песімістка. Я аптымістка толькі ў лесе, калі я зусім адна». Toe, чаго i я, i ўсе мы колькі ўжо гадоў баяліся. Па ягады, а тым больш па грыбы яна выходзіла пасля снедання i ледзь не да адвячорка снавала ў любым, толькі самой вядомым напрамку ляснога акружэння, i на ўсе просьбы мае i неаслабны неспакой («Дзе я буду цябе шукаць?! Тут мне i верталёт не паможа! Падумала б!..») адказвала бадзёранькім развітальным словам ці толькі ўзмахам рукі. Яшчэ яна сказала дочкам у бальніцы, што са мною ў яе будзе гутарка. I я чакаў той гутаркі, часам нават i з рэўнасцю да дзяцей i ўнукаў разважаючыся тым, што гэта, відаць, нармальна ў параўнанні з шасцю дзесяткамі гадоў нашай з ёю сумеснай долі, калі, вядома ж, як i ў кожнай чалавечай пары, здаралася i па-рознаму. Нейкай выключнай гутаркі, пра якую яна намякала, на жаль, не адбылося. Быў моцны поціск правай, не спаралізаванай рукі, было маўчанне i мой нястрымны, страшны i шчаслівы плач...
He ўсё сказалася...
Kaлi яна ў свой перадапошні дзень пачала час ад часу пашкрэбваць кіпцямі вольнай рукі па белым чахле коўдры на грудзях, я прыгадаў трывожную народную прыкмету. A назаўтра яна ўжо нямоцна, i раз, i два, i некалькі разоў брала маю руку, жменя ў жменю, а я яшчэ ўсё не верыў у развітанне, аднак i помніў што пра такое чуў ад іншых — так хочацца роднай рукі...
У трох паважаных газетах, беларускай «Нашай Ніве», жыдоўскім «Авиве» i татарскім «Жыцці» надрукаваны цёплыя, прыгожа i мудра шчодрыя спачуванні. На з'ездзе Таварыства беларускай мовы i яна была ўшанавана мінутай маўчання, разам з усімі тымі, каго не стала паміж папярэднім i гэтым з'ездамі. Спачуванняў у так знаёмых вузкіх, падоўжных рамачках, пісьмаў i тэлеграм, тэлефонных званкоў i слоў пры сустрэчах — добрая сотня. Усім я падзякаваў, то пісьмова, то вусна. Паімепна нікога не называю. Беларусы, рускія, жыды, палякі, татары, адзін славак — перш за ўсё — людзі, розныя па ўзросту i прафесіях, мінчане i землякі з Наваградчыны, блізкія з іншых куткоў Беларусі, з Расіі, Польшчы i Літвы, — хто змог неяк даведацца.
Спачуванні адрасаваны нам, мне i сям'і, аднак праз шчырасць іхнюю зноў ды зноў бачыўся ўсмешлівы воблік нашай найдаражэйшай...
Адна з яе даўніх сябровак, ужо слабенькая равесніца, па тэлефоне, плачучы, i раіла, i прасіла мяне напісаць пра яе, сказаўшы i паўтарыўшы двойчы: «Прыгожа, светла напісаць. Ніна Міхайлаўна... Ніначка... гэтага вартая!..»
Сяброўка нашай сям'і з маладых, вярнуўшыся з замежнай паездкі праз два тыдні пасля пахавання, папрасіла мяне паехаць з ёю на могілкі. З кветкамі i знічамі, як у католікаў аднак не з адкрытым стэарынавым агеньчыкам у кардонным сподку, а пад блакітным пластмасавым каптурыкам.
Яны гарэлі, а я глядзеу на ix, упершыню такіх для мяне. Зняўшы шапку пад золкае церушэнне недарэчнага дажджу, з пашанай бачыў на вуснах сяброўкі шэпт яе шчырай малітвы, a ў сціпленькай красе блакітна ўрачыстых знічаў каля букета новых кветак у душы ажывала, жыло адчуванне высокага, чыстага, вечнага неба сусвету над змрочна прыціснутай хмарамі грэшнай, любай зямлёю...
Лicтапад 2003