Eindelijk kwamen ze op de afgesproken plek in de oceaan, en Eddie liet het vaartuig opstijgen van tachtig voet diepte. De onderkant van de romp van deOregonwas geschilderd met rode anti-fouling. Het grote schip rees hoog op boven de kleine onderzeeboot. Juan zag tevreden dat het onderwaterschip nog nergens aangroei had en er even nieuw uitzag als toen hij het schip aanschafte. Om goed gebruik te maken van de enorme stuwkracht die met de revolutionaire motoren werd opgewekt, had deOregoneen MDV-vorm, zoals de snelle Europese veerboten. De romp had een scherpe Y-vorm, waardoor het schip met grote vaart door de golven kon klieven. De stabiliteit werd verzekerd door draagvleugels en intrekbare, verstelbare vinnen. Zo planerend kon het schip veertig mijl per uur afleggen. Als de snelheid nog verder werd opgevoerd, dan veroorzaakte dat te veel weerstand. Dan werden de draagvleugels ingetrokken. De bemanning moest zich dan stevig vastsnoeren, alsof ze aan een snelle racebootwedstrijd meededen.
Eddie pakte een apparaat zo groot als een afstandsbediening, wees ermee naar deOregonen drukte op een knop.
Een dubbele deur, wel vijfentwintig meter breed, scharnierde langzaam open in de scheepsromp. Helder licht uit het ruim straalde door het water, zodat het onderschip in een groen schijnsel baadde. Eddie manoeuvreerde met de straaljets en hij veranderde de ballast, zodat de Discovery recht voor de opening kwam. Twee mannen in duikerpakken sprongen uit het ruim in het water en maakten hijskabels voor en achter aan de duikboot vast. De miniduikboot en haar grotere zuster, een Nomad 1000 die ook aan boord van deOregonwas, konden ook zelfstandig het ruim invaren, maar dat was een riskante manoeuvre die alleen in noodgevallen gedaan werd.
De kikvorsman zwom voor de cockpit en wuifde naar Eddie en Juan. Hij maakte een snijdende beweging voor zijn nek. liddie stopte de motoren. Een seconde later was er een ruk aan de Discovery en het vaartuig steeg langzaam omhoog. Zodra het aan de oppervlakte in het ruim kwam, opende Seng de afsluiters van de ballasttanks om die leeg te laten lopen.
Juan zag Julia Huxley, de scheepsarts van deOregon.Ze stond met een paar ziekenbroeders aan de rand van het bassin. Hij stak zijn duim omhoog naar haar, en haar bezorgde blik veranderde in een glimlach. Ze was bij de Corporatie gaan werken na een carrière bij de marine, waar ze de laatste vier jaar leidinggevend arts op de marinebasis van San Diego was. Onder haar laboratoriumjas was Julia welgevormd en stevig, maar niet echt dik. Juan zag maar zelden dat haar donkere haren niet in een paardenstaart waren gebonden, en ze gebruikte alleen wat make-up om haar donkere zachte ogen wat te accentueren.
De kraan liet de miniduikboot zakken op de steunen en een matroos klauterde op het vaartuig om het dekluik te openen. Toen het luik openzwaaide hoorden de mannen in de cockpit hem kreunen van afschuw.
'Ik zat hier twee weken hermetisch opgesloten,' riep Eddie, overeind komend uit zijn stoel. Hij had de rits van zijn overall al opengetrokken als voorbereiding op de eerste douche sinds vijftien dagen. Zijn borst en buik waren zo mager dat de spieren goed zichtbaar waren. Eddie had het postuur van Bruce Lee en evenals Lee beheerste hij verschillende oosterse vechtsporten.
Juan liet zijn mannen eerst uitstappen, maar zodra hij zelf door het luik was en een paar keer diep ademhaalde riep hij een matroos in de buurt. 'Sluit die deuren en zeg tegen Eric op de brug dat hij pal naar het oosten moet koersen, met twintig knopen snelheid. Zolang er geen gevaar dreigt moeten we ook niet de aandacht trekken.' Eric Stone was de beste navigator aan boord, en de enige die Juan aan het roer wilde hebben tijdens riskante missies.
'Begrepen,' antwoordde de matroos.
Zodra de deuren in de scheepsromp weer gesloten waren werd het bassin leeggepompt en er werden roosters over de bovenkant gelegd. Monteurs waren al bezig de schade op te nemen, veroorzaakt door de aanvaring van de Discovery met de patrouilleboot, en andere matrozen kwamen met grote flacons schoonmaakmiddel om het interieur te ontsmetten.
Julia kwam naar Juan toe toen hij de ladder afdaalde. 'We hoorden die explosie hier, dus ik hoef niet te vragen of het gelukt is.'
'Je klinkt niet erg blij, zo te horen,' zei Juan terwijl hij zijn kolonel Hourani-uniformjas uittrok.
'Alleen verveeld. Afgezien van wat verrekte spieren behandelen had ik hier niets te doen.'
Juan glimlachte. 'Ik dacht dat een arts daar juist blij om zou zijn?'
'Een arts wel, maar voor een werknemer is het saai.'
'Ach, Julia, je kent ons toch. Over een paar dagen, hoogstens een week, komen we wel weer in de problemen.'
Cabrillo zou al spoedig spijt krijgen van die opmerking. Over vier etmalen zou dr. Julia Huxley letterlijk tot haar ellebogen in het werk zitten.
Hoofdstuk 4
'Binnen!' riep Cabrillo, toen er kort op de deur van zijn hut werd geklopt.
DeOregonwas veilig buiten het bereik van de Noord-Koreanen, afgezien van hun beste straaljagers, maar het leek onwaarschijnlijk dat die het schip zouden bereiken voordat het ook buiten hun bereik was. Cabrillo had zichzelf getrakteerd op een uur in de koperen jacuzzi, en hij was bijna klaar met zich weer aankleden. Hij hield niet van formaliteiten aan boord en droeg een katoenen broek en een poloshirt.
Anders dan in zijn vermomming als kolonel Hourani, en ondanks zijn Spaanse naam en achtergrond, waren de ogen van Juan Cabrillo blauw, zijn piekerige haar was helblond, een herinnering aan de jeugd die hij in de zon en de branding had doorgebracht. Zijn gelaatstrekken waren ook meer Engels dan Latijns, met zijn aristocratische neus en een mond die altijd leek te glimlachen om een grap die hij alleen kende. Maar er was ook een harde kant aan Cabrillo, gevormd door de jaren van gevaar onder ogen zien. Hoewel hij die eigenschap maskeerde voelden mensen die hem voor het eerst ontmoetten toch iets wat onmiddellijk respect afdwong.
Linda Ross, onlangs gepromoveerd tot de nieuwe adjunctdirecteur Operaties, stapte de hut in. Ze hield een klembord tegen haar borst gedrukt. Linda was ook een marineveteraan: ze had gediend als inlichtingenofficier aan boord van een Aegis- kruiser, gevolgd door een functie in het Pentagon. Slank en atletisch had Linda een zachte uitstraling, maar een vlijmscherpe geest. Toen Richard Truitt, de vorige adjunct-directeur, onverwacht ontslag nam na de Sacred Stone-zaak, wisten Cabrillo en Hanley allebei dat Linda de enige was die hem kon opvolgen.
Ze bleef bij de deuropening staan, als gehypnotiseerd door de aanblik van Juan die zijn prothese verstelde en daarna zijn broekspijp omlaag rolde. Hij stapte in een paar Italiaanse bootschoenen. Linda wist wel dat Cabrillo een kunstbeen had, maar toch was het altijd weer een schok voor haar, omdat Cabrillo het kennelijk niets kon schelen dat hij een onderbeen miste.
Cabrillo sprak zonder op te kijken. 'Aan boord van deAsia Starknalde een Noord-Koreaan mijn been tegen de reling, en het plastic kraakte. Hij was nogal verbaasd dat ik doorvocht, met een kennelijk gebroken scheenbeen.'
'Daarmee heb je bewezen dat de Noord-Koreaanse propaganda toch waar is,' zei Linda met een lachje.
'Wat bedoel je?'
'Nou, dat wij Amerikanen gewoon robots van een imperialistische regering zijn.'
Ze lachten allebei. 'En, wat is er gebeurd sinds wij naar Afghanistan vertrokken?'vroeg hij.
'Herinner jij je Hiroshi Katsui nog?'
Cabrillo moest even nadenken om die naam te plaatsen. 'Hiro? Aan hem heb ik nooit meer gedacht sinds we op de universiteit zaten. Zijn vader was de eerste miljardair die ik ooit ontmoette. Een grote redersfamilie. Hiro was de enige knaap op de campus die een Lamborghini had. Maar ik moet zeggen dat die rijkdom hem nooit naar het hoofd steeg. Hij was heel gewoon en heel vrijgevig.'
'Via enkele tussenpersonen heeft hij ons benaderd namens een aantal scheepseigenaren in dit zeegebied. De afgelopen tien maanden heeft de piraterij zich uitgebreid van de Japanse Zee tot in de Zuid-Chinese Zee.'
'Maar dat probleem beperkt zich toch tot kustwateren van de Straat van Malakka?' onderbrak Cabrillo haar.
'Waar inlanders met kleine bootjes jachten en kustvaarders aanvallen en roven wat ze gemakkelijk mee kunnen nemen,' beaamde Linda. 'Het is inmiddels een miljardenindustrie en elk jaar groeiend. Maar wat bij Maleisië en Indonesië gebeurt is niet meer dan tasjesroof, vergeleken bij wat er verder naar het noorden gebeurt.'
Cabrillo liep naar zijn bureau en pakte een sigaar uit een ingelegd doosje. Hij luisterde naar Ross, terwijl hij de Cubaanse sigaar opstak met een Dunhill-aansteker van goud en onyx.
'Wat jouw vriend Hiro vertelt lijkt eerder op maffiapraktijken van vroeger, toen hele trucks werden gekaapt bij Kennedy Airport. Deze zeerovers zijn zwaarbewapend, goed getraind en zeer gemotiveerd. Ze zijn ook zo wreed als de hel. Vier schepen zijn helemaal verdwenen. Ook geen spoor van de bemanning. Het meest recent is de verdwijning van een tanker, deToya Maru,eigendom van de onderneming van jouw vriend. Enkele andere schepen zijn getroffen door een aanzienlijk en onnodig verlies aan mensenlevens. Nergens wordt gerapporteerd dat de bemanning zich verzet heeft.'
'En wat nemen die piraten mee?'
'Soms de kas met de gage van de bemanning.' Het is gebruikelijk dat vrachtschepen genoeg contant geld aan boord hebben om de bemanning uit te betalen, voor het geval die aan het einde van een reis willen afmonsteren. Cabrillo vond dit nogal overdreven voor een buit van vijftien- of twintigduizend dollar. 'En soms stelen ze zeecontainers, die ze naar hun eigen schip overladen. Die schepen zijn kennelijk omgebouwde vissersschepen, voorzien van dekkranen. Dat blijkt uit de summiere beschrijvingen die we kregen. En zoals ik al zei, soms verdwijnen die overvallen schepen helemaal.'
Juan liet dat bezinken, kijkend naar de rookslierten die opstegen naar het met teak betimmerde plafond. 'En Hiro en zijn consortium willen dat wij daar een eind aan maken?'
Linda keek naar haar klembord. 'Hij zei letterlijk: "Laat ze boeten als een quarterback die aangevallen wordt door de verdediging van de Raiders".'
Cabrillo glimlachte bij de herinnering aan Hiro's enthousiasme voor rugby en vooral voor de Raiders, toen die in Los Angeles speelden. Maar zijn glimlach verdween weer. De organisatie van de Corporatie was zodanig dat elk lid voor een deel eigenaar was met een percentage afhankelijk van de rang en het aantal dienstjaren. Het onverwachte vertrek van Dick Truitt had een gat geslagen in de financiële reserves van de Corporatie. Dat gebeurde op een heel ongelukkig moment, want de Corporatie investeerde juist veel geld in een transactie met onroerend goed in Rio de Janeiro. En die zaak zou pas over twee maanden winst opleveren. Hij kon de koop afblazen, maar de verwachte winst was te groot om te negeren. De onlangs voltooide klus voor Langston Overholt leverde genoeg op om Dick uit te betalen, maar dan bleef er nauwelijks genoeg over om de kosten voor deOregon,de verzekeringspremie voor zijn mensen en alle andere maandelijkse uitgaven te dekken. Hoewel ze buiten de wet opereerden kon hij toch niet de financiële werkelijkheid van de kapitalistische wereld ontwijken.
'En wat bieden ze?'
Linda keek weer naar haar aantekeningen. 'Honderdduizend per week, minimaal acht weken, maximaal zestien weken. Plus een miljoen dollar voor elk piratenschip dat wij vernietigen.'
De frons van Cabrillo werd dieper. De betalingen zouden de lopende kosten amper dekken. Wat hem meer dwarszat was dat ze twee maanden bezet waren, zonder dat hij dat kon afbreken als zich een lucratiever karwei aandiende. Maar hij kreeg dan wel de tijd die nodig was tot de investering in Brazilië geld opleverde. En als dat eenmaal gebeurde, dan stond de Corporatie weer goed in de zwarte cijfers. Bovendien had Juan, zoals elke zeeman, een grondige afkeer van piraterij, en wilde hij niets liever dan helpen een eind te maken aan die misdaden.
In rapporten had hij gelezen dat de moderne zeerovers in niets meer leken op de legendarische piraten uit het verleden. Er waren geen bebaarde kapiteins meer met een ooglap over hun gezicht en een papegaai op hun schouder. Moderne piraten, althans de lieden die opereerden in de Straat van Malakka, waren meestal arme vissers en bewapend met wat ze maar aan wapens konden vinden. Ze vielen 's nachts aan en verdwenen weer even snel naar hun schuilplaatsen met alles wat ze aan buit konden dragen. Er werden ook wel moorden gepleegd, maar niet op de schaal die Linda had beschreven.
Juan was altijd bezorgd dat op een dag een leider zou opstaan die de piraten organiseerde, zoals Lucky Luciano ooit Murder Inc. had opgericht. Daardoor was een losse verzameling misdadigers veranderd in een goed geoliede machine. Was die dag nu gekomen? Was er een meesterbrein op het toneel verschenen die anderen wist te overtuigen dat ze de buit konden verdubbelen of verdrievoudigen door zich te organiseren, en door zeeroverij te verheffen tot iets met evenveel invloed als terrorisme? Dat was zeker niet ondenkbaar. Terwijl hij achter zijn bureau zat vroeg Cabrillo zich af of die twee geen verband met elkaar hielden. In de jaren na 11 september waren de geldstromen naar terroristen in veel delen van de wereld opgedroogd. Het was mogelijk, nee, het was zelf waarschijnlijk dat groeperingen als Al-Qaeda zich tot zeeroverij en andere illegale ondernemingen zouden wenden om hun oorlogskas weer te vullen.
Dat gaf de doorslag voor Cabrillo. Hij en zijn mensen deden veel geheim werk voor de Amerikaanse regering. Deze particuliere opdracht was iets waarmee de Amerikaanse belangen ook gediend werden, zonder dat de regering het initiatief moest nemen. Hij keek Linda weer aan. 'Heeft hij ook gezegd hoeveel van die piratenschepen daar vermoedelijk actief zijn?'
'Zeker weten ze het niet, maar ze denken dat er minstens vier omgebouwde trawlers zijn, gezien de afstanden en het tijdstip van sommige aanvallen.'
Dat betekende vier miljoen dollar. Het leek een groot bedrag, maar Cabrillo wist hoe snel dat geld weer uitgegeven werd door de Corporatie. Als de schade aan de Disco mini- duikboot ernstig was, dan kostte een vervangend vaartuig al twee miljoen dollar. Hij dacht even na over een tegenvoorstel. 'Neem contact op met Hiroshi en zeg hem dat we het karwei aannemen, maar op twee voorwaarden. De eerste is dat we een bonus van twee miljoen krijgen voor elk gezonken piraten- schip. En de tweede voorwaarde is dat we het recht voorbehouden op elk moment te stoppen, met één dag opzegtermijn.' Een enkele raket die gelanceerd werd van deOregonkostte al bijna een miljoen dollar. 'Daarna neem je contact op met Overholt in Langley en zeg hem wat we gaan doen. Zeg hem ook dat ik over een paar dagen verslag doe van deze operatie.'
'En wat zeg ik tegen Eddie Seng?' Eddie was beloofd dat hij twee weken vakantie kreeg, omdat hij ook zo lang opgesloten had gezeten in de kleine duikboot.
Cabrillo schakelde een flatscreenmonitor op zijn bureau aan en met de muis bladerde hij tot de locatie van deOregonin beeld kwam. Hij berekende afstanden en het vliegbereik van de Robinson R-44 helikopter die in een verborgen hangar onder het achterdek aan boord was. 'We kunnen hem morgen naar Seoel vliegen. Daar kan hij over stappen op een lijnvliegtuig.'
'Dat is het probleem niet. Hij heeft tegen Julia gezegd dat hij niet van boord wil.'
Juan was niet verbaasd. 'Je kunt een man naar zijn vakantieadres brengen, maar je kunt hem niet dwingen zich te ontspannen.'
'Ik ben alleen bezorgd dat hij te veel van zijn krachten vergt. Hij heeft het vreselijk zwaar gehad, sinds we hem twee weken geleden op weg stuurden.'