Als voorzitter was Juan Cabrillo het enige lid van de Corporatie die elk detail in de dossiers van zijn personeel kende. Hij vroeg zich af of hij een geheim verklapte als hij Linda vertelde dat Eddie tijdens zijn werk voor de CIA twee maanden lang als dubbelspion had gewerkt: eerst als Taiwanese verrader die gretig probeerde aan communistisch China geheime informatie over de militaire situatie langs de Straat van Formosa te verkopen, en later probeerde een groep Chinese generaals in diskrediet te brengen nadat ze die informatie van hem hadden gekocht. Hij had die operatie briljant uitgevoerd, en vier van China's beste veldheren waren naar een buitenpost in de Gobi-woestijn overgeplaatst, terwijl de regering miljoenen dollars verspilde aan de bouw van een verdedigingslinie op de kust voor een invasie die nooit zou komen. Dat was de laatste missie van Eddie, voordat hij werd overgeplaatst naar Washington. Juan besloot het verhaal niet aan Linda te vertellen. Hij zei alleen: 'Als Eddie aan boord wil blijven, dan ga ik niet protesteren.'
'Oké.'
'Heeft Hiro nog details van de overvallen verteld?'
'In zijn bericht staat dat we die krijgen als we de opdracht aannemen.'
'Zodra die gegevens er zijn moet je aan Mark Murphy en Eric Stone vragen of ze een computermodel willen maken om in te schatten waar de piraten de volgende keer zullen toeslaan. En ze moeten een verhaal verzinnen dat ons tot een aantrekkelijk doelwit maakt.' Murphy was de wapenspecialist van deOregonen hij was ook een vasthoudende onderzoeker met een scherp oog voor patroonherkenning.
Linda maakte aantekeningen. 'Verder nog iets?'
'Dat is het wel. Zodra Mark en Eric hun positie weten, dan koersen we die kant op.'
Cabrillo rookte zijn sigaar op, terwijl hij verder werkte aan zijn rapport voor Langston Overholt. Hij wilde het nu zonder aarzelen afmaken. Terwijl de havanna tot een stompje opbrandde haalde hij het rapport door een vercijferprogramma dat even krachtig was als de software die gebruikt wordt bij de NSA, en hij stuurde het via e-mail naar zijn oude kameraad in het hoofdkwartier van de CIA. Omdat hij de adrenaline nog in zijn lijf voelde besloot hij een ronde over het schip te maken, voor de lunch geserveerd werd in de grote mess.
Juan liep door de glimmend schone machinekamer, waar de magnetohydrodynamische motoren bromden, naar het commandocentrum onder de brug, waar de wanden bijna helemaal bedekt waren met plasma schermen, dan door de wapenruimen, de Magic Shop, de hangar en de gerieflijke bemanningsverblijven. Hij begroette de mannen die hij op zijn ronde trof. Hij ging ook naar de roestvrijstalen kombuis, waar een team koks maaltijden bereidde die in de beste restaurants van New York en Parijs geserveerd konden worden. Hij keek even in de fitnessruimte, met trainingsapparaten en gewichten, en de veelgebruikte sauna's. Hij streek met zijn hand over een van de vier zwarte Sun/Microsystem-supercomputers, en voelde bijna de brute rekenkracht. Hij wist dat geen enkel probleem te ingewikkeld was voor deze machines en de programmeurs.
Hij besefte heel goed dat elk detail, elke stroomdraad en leiding, de indeling van de dekken en zelfs de kleurstelling van het interieur in zijn geest was bedacht en daarna uitgevoerd in staal, plastic en hout. DeOregonwas tegelijk zijn kasteel en zijn veilige schuilplaats. Maar hij voelde zich vooral trots als hij aan dek stapte. Want de buitenkant van deOregonmaakte haar tot het beste spionagevaartuig dat ooit bedacht was. De Russen vermomden hun spionageschepen als visserijtrawlers, en dat was bijna een cliché als ze ergens voor een kust opdoemden. De Amerikaanse marine gebruikte onderzeeboten die niet opgespoord konden worden voor geheime operaties, maar dat was onmogelijk bij de missies die Cabrillo met zijn mannen uitvoerde. Nee, de Corporatie wilde anoniem blijven, en desnoods een meewarige indruk wekken.
Om die reden leek de buitenkant van deOregonnog het meest op een afgedankte vrachtschuit die rijp was voor de sloop.
Juan gebruikte de lift in het commandocentrum recht onder de brug om naar boven te gaan. Daar stapte hij aan stuurboordzijde naar buiten en overzag zijn schip. DeOregonwas 180 meter lang, 25 meter breed en mat 11.585 ton. De opbouw was wat meer naar achter dan midscheeps, zodat er drie kranen op het voorste deel stonden, en een paar dekkranen op het achterschip. Die kranen waren roestig en versleten, met rafelige kabels en slechts twee konden werkelijk gebruikt worden. Het dek was overal bijgeschilderd met verschillende kleuren en ver- loonde overal roestige plekken. De reling boog hier en daar gevaarlijk door, en enkele dekluiken waren duidelijk niet in orde. Olie was gelekt uit de vaten voor het stuurhuis en vormde een laag smurrie, terwijl overal roestende machineonderdelen rondslingerden, zoals afgebroken delen van lieren en zelfs een fiets zonder banden. Kijkend langs de romp zag Cabrillo roestige strepen en stukken staalplaat die kennelijk op scheuren in de romp waren gelast. De kleur van de romp was vaalgroen, maar er waren ook plekken bruin, zwart en donkerblauw.
Hij salueerde met een vinger naar de Iraanse vlag die boven de achtersteven was gehesen, voordat hij de brug bekeek. Het ooit glanzend gepoetste dek was bezaaid met brandplekken van sigaretten. De ramen waren smoezelig van aanslag en zout, en het was overal stoffig. Het koper van de telegraaf was zo aangetast dat het wel zwart leek. Eén van de wijzers ontbrak. Sommige instrumenten voor de navigatie waren oud genoeg voor een museum. Achter de brug was een kaartenkamer, bezaaid met slordig opgevouwen zeekaarten en daar was de marifoon met een bereik van slechts enkele mijlen.
Het bemanningsverblijf in het dekhuis was ook rommelig. In de hutten was geen enkel bed opgemaakt, en in de smoezelige kombuis was een allegaartje aan bestek en serviesgoed. Cabrillo was vooral trots op de kapiteinshut. Het rook er naar goedkope sigaretten en aan de wanden hingen kitscherige schilderijtjes van clowns met droevige ogen. Op het bureau stond een fles Zuid-Amerikaanse whisky en daarnaast twee glazen die nog nooit omgespoeld waren. De aangrenzende badruimte was smeriger dan het herentoilet in een Texaans wegrestaurant.
Al deze details waren bedacht om inspecteurs, havenautoriteiten en loodsen aan te sporen zo snel mogelijk weer van boord te laten stappen, en zo min mogelijk vragen te laten stellen. Het record voor het kortste bezoek aan deOregonstond op naam van een douaneambtenaar in Kaapstad, die zelfs weigerde een voet op de gammele loopplank te zetten. Het stuurwiel en de telegraaf van de machinekamer konden met hulp van computers het schip besturen en de motoren bedienen. Dat was een voordeel voor de havenloodsen en tijdens de vaart door het Panamakanaal, maar deOregonwerd feitelijk bestuurd met een digitaal systeem in de hypermoderne commandoruimte.
Met het haveloze uiterlijk kon deOregonelke haven ter wereld binnenvaren zonder aandacht te trekken. Het schip werd gezien als een gewone, aftandse vrachtvaarder die langzaam wegroestte omdat containerschepen het vervoer hadden overgenomen. Iedereen die iets van schepen weet zou meteen begrijpen dat deOregondoor de eigenaren was afgeschreven en dat daarom geen versleten onderdelen werden vervangen. En als het nodig was kon de bemanning een even sjofele indruk maken als het schip zelf.
Een geluid verstoorde Cabrillo's inspectieronde. Max Hanley kwam met de lift uit de commandoruimte naar boven en ging buiten naast Cabrillo staan. Max had de make-up van zijn gezicht geschrobd, zodat zijn gezicht met de grote neus weer een blozende kleur had. Hij droeg een overall, en Juan vermoedde dat Hanley meteen na het douchen de machinekamer had bezocht. De wind speelde door het schaarse kastanjebruine haar van Hanley, terwijl de mannen zwijgend naast elkaar stonden.
'Denk je aan Truitt?' vroeg Max na een tijdje. Juan had weinig gezegd over het vertrek van de mededirecteur.
Juan keerde zijn rug naar de zee en liet beide ellebogen op de reling steunen. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes omdat het daglicht fel weerkaatste op de golven. 'Ik kuierde wat rond door het schip,' zei hij na een korte stilte. 'En ik ben heel tevreden met wat we gedaan hebben.'
'Maar?'
'Maar deOregonis een middel om een doel te bereiken. Dick wist dat en een paar jaar meende ik dat hij er net zoals wij over dacht.'
'En nu twijfel je daaraan, en je twijfelt aan Dick Truitt, omdat hij vertrokken is.'
'Dat dacht ik eerst, maar nu twijfel ik aan mezelf en aan onze missie.'
Max stopte langzaam een pijp en stak op. Hij beschermde het vlammetje tegen de wind, terwijl hij nadacht over het antwoord van zijn vriend. 'Ik zal je vertellen wat er volgens mij aan de hand is. We hebben nu een paar jaar samengewerkt, en geld bij elkaar gescharreld met elke opdracht. We wisten allemaal dat er een pot goud aan het eind van de regenboog staat, maar nu Dick met pensioen is zien we wat de waarde is. Hij incasseert zo'n vijfenveertig miljoen dollar, belastingvrij. Ik ben nog meer waard, en jij hebt een nog groter bedrag tegoed. Zulke bedragen kun je niet negeren, als je je nek uitsteekt voor een ideaal en een maandsalaris.'
'Een heel behoorlijk maandsalaris,' merkte Juan op.
Max knikte. 'Dat is waar. Maar als ik je vraag: toen jij voor de CIA werkte in oorden als Amman en Nicaragua, deed je dat voor een mager GS-17-salaris en een overheidspensioen?'
'Nee,' antwoordde Cabrillo stellig. 'Ik had het ook voor niets gedaan.'
'Waarom voel jij je dan schuldig dat we nu flink verdienen, als je vroeger voor een aalmoes werkte. En nu kun je beslissen een klus niet aan te nemen, als die ons niet bevalt. Dat kon niet toen je voor Langley werkte, of als de E-ring van het Pentagon druk uitoefende. Als de heren zeiden dat je moest springen, dan viel je in de drek.' De buitenste ring van het gebouw waarin het ministerie van Defensie was ondergebracht, was het domein van de hoogste legerleiding en hun ambtenaren.
Cabrillo opende zijn mond om iets te zeggen, maar Max was hem voor. 'Dat wij genoeg geld hebben om op een privé-eiland te gaan rentenieren doet jou beseffen hoeveel risico we elke dag nemen. Jij en ik hebben ons leven altijd in de waagschaal gesteld. Zo zijn we nu eenmaal. Alleen weten we nu dat we wat meer waard zijn dan we dachten.'
'En onze missie?'
'Moet jij dat vragen? Wij zijn de laatste verdedigingslinie, beste jongen. Wij doen het vuile werk dat volgens Langley en E-ringers gedaan moet worden, maar dat ze zelf niet kunnen doen. De handschoenen zijn uitgetrokken in de eenentwintigste eeuw en wij zijn de ijzeren vuist.'
Cabrillo liet de woorden bezinken, voordat hij met een grijns vroeg: 'Sinds wanneer ben jij zo dichterlijk geworden?'
Hanley grinnikte betrapt. 'Ach, dat flapte ik er zomaar uit.
En het klonk behoorlijk indrukwekkend.' Hij werd weer ernstig. 'Hoor eens, Juan, wat wij doen is belangrijk. En ik wil me niet schuldig voelen omdat we er rijk van worden. Winst maken is geen schande, een mislukking is dat wel.
En wat Dick Truitt betreft, aan hem hoef je niet te twijfelen. Dick heeft heel veel voor de Corporatie gedaan, met bloed en zweet. Hij was er vanaf het begin bij, en hij geloofde er even sterk in als jij en ik. Maar hij had de grens bereikt. Hij had er genoeg van. Dick verdween niet vanwege het geld, maar hij luisterde naar dat stemmetje in zijn hoofd, zoals we allemaal hebben. Dat stemmetje zei dat het voorbij was. Maar het zou mij niet verbazen als Dick de strijd nog niet opgegeven heeft en zijn geld in een beveiligingsbedrijf steekt of in een spionageteam. Ik wil wedden dat…'
Max maakte zijn zin niet af. Hij zag de twinkeling in Cabrillo's ogen en de scheve glimlach om zijn lippen. Zoals altijd was Juan Cabrillo hem een stap voor. Juan had Max op de proef gesteld, om te peilen hoe die over het vertrek van Truitt dacht. Cabrillo had geen moment aan zichzelf of aan zijn missie getwijfeld, maar dit was een cruciale periode voor de Corporatie en Juan moest zeker weten dat Hanley nog voor honderd procent achter hun doelen stond. Juan had de val perfect opgesteld met zijn onzekere houding, en Max was er blindelings in gelopen.
'Jij bent een sluwe vos,' zei Max met een schor lachje.
Op dat moment klonk een sissend geluid bij de waterlijn van deOregon.Ze bogen zich over de reling. Speciale tanks aan de romp vulden zich met zeewater om de aftandse vrachtvaarder dieper te laten zakken zodat het leek of het schip geladen was. Juan keek naar het kielzog en zag een kleine koerswijziging. Het lange witte schuimspoor op de verlaten zee week iets af naar het oosten.
'Murphy en Stone hebben kennelijk de plek gevonden waar wij als lokaas moeten zijn,' zei Max nonchalant en hij keek op zijn oude zakhorloge dat met een ketting aan zijn overall was bevestigd.
Cabrillo dacht aan de indrukwekkende hoeveelheid wapens die aan boord van deOregonverstopt was en aan de mannen en vrouwen die getraind waren om die te gebruiken. 'De jacht is geopend, vriend. We zoeken de prooi.'
Een dag later bereikte deOregonde plek die Mark Murphy en Eric Stone hadden berekend om de piraten te lokken. Hiro Katsui ging akkoord met de voorwaarden die Cabrillo had gesteld: 'Boeven moet je met boeven vangen. Goede jacht,' antwoordde hij. En hij had alle informatie die over de recente aanvallen bekend was doorgegeven. Murphy en Stone hadden die feiten bestudeerd en ze vonden overeenkomsten in de aanvallen die eerst niet opgemerkt waren. Ze gebruikten weersomstandigheden, maanstanden, de omvang van de schepen, lading- brieven, aantallen opvarenden en tientallen andere factoren om een plek in de Japanse Zee te vinden waar de kans het grootst was dat deOregondoor de piraten werd aangevallen.
Er werden valse gegevens over het schip en de lading opgesteld en in computerbestanden ingevoerd, voor het geval de piraten daar naar een nieuwe buit zochten. Zogenaamd vervoerde deOregoneen gemengde lading van hout en elektronica van Pusan naar Nigata, in Japan. Maar het echte lokaas was de aanwezigheid van een passagier, een excentrieke Amerikaanse auteur, schrijvend aan boord van de vrachtschepen waarmee hij over de wereldzeeën reisde.
Richard Hildebrand was een werkelijk bestaand persoon, en zijn voorliefde voor schrijven op zee was vaak gemeld in de media. Hij werkte aan een nieuwe bestseller, aan boord van een supertanker, onderweg van Rotterdam naar de Perzische Golf. Maar dat was een detail dat de piraten vermoedelijk niet zouden controleren. Dankzij de royalty's voor zijn boeken en de filmrechten was Hildebrand een van de rijkste auteurs ter wereld en rijp om gekidnapt te worden. Hoewel de zeerovers dat nog niet eerder hadden gedaan, geloofden Murphy, Stone en Juan dat het een logische volgende stap was in hun criminele activiteiten.
Voor het geval de piraten het niet aandurfden losgeld te vragen voor een gijzelaar, hadden Murphy en Stone ook opgegeven dat er 57 bemanningsleden op de monsterrol stonden, een groot aantal in de moderne scheepvaart. Daarmee werd deOregoneen aantrekkelijk doel voor de piraten, omdat er dus een flink bedrag aan contanten in de kluis aan boord moest liggen.
Het palet met rode, paarse en roze schakeringen bij zonsondergang werd nog indrukwekkender door de vulkanische as die in de atmosfeer werd geblazen door een vuurspuwende berg verder naar het noorden op het schiereiland Kamtsjatka. Een bloedrode maan weerspiegelde op de kalme zee, en de sterren leken niet meer dan speldenprikken van licht. De bemanning was op zijn post. Julia Huxley en haar mensen zaten in de ziekenboeg, klaar om verwondingen variërend van een splinter tot meervoudige schotwonden te behandelen. De kanonnen waren gereed in de verborgen posten. Zoals de Duitse K-boten tijdens de Eerste Wereldoorlog konden platen in de zijwanden van deOregonneergelaten worden, zodat de loop van het 120mm-ge- schut zichtbaar werd. De vuurleiding en het bereik werden bestuurd met dezelfde instrumenten als in de M-1A1-tanks. Er waren ook drie 20mm-radargestuurde meerloops Gatling-snelvuurkanonnen aan boord. Elk wapen kon drieduizend patronen per minuut afvuren. Hoewel de Gatling vooral ontworpen is als een wapensysteem tegen geleide wapens, kunnen er ook vliegtuigen mee neergehaald worden, en een salvo op de waterlijn van een niet gepantserd schip zou de romp zodanig doorzeven dat het getroffen vaartuig meteen zonk.