DeOregonwas ook bewapend met verborgen machinegeweren, voorzien van infraroodvizier. Schutters bedienden die via beeldschermen in de commandoruimte. Een van de voorste dek- luiken kon weggeblazen worden om vier Exocet-raketten te lanceren. Onder een ander dekluik stonden twee Russische raketten gereed. Langston Overholt had de weg vrijgemaakt bij de CIA om Amerikaans wapentuig te leveren aan de Corporatie, maar raketten waren toch te veel gevraagd. Daarom was
Juan gedwongen die elders te bemachtigen. Overholt had ook zijn veto uitgesproken over het gebruik van Mark-48 ADCAP-torpedo's. Geen enkel ander land gebruikte dat type, dus zou het spoor al spoedig naar de Verenigde Staten leiden. De torpedo's in de voorste lanceerbuizen waren aangeschaft met harde valuta via dezelfde corrupte Russische generaal die ook de kruisraketten had geleverd en de gebruikscertificaten voor de Franse Exocets.
Het was bijna middernacht toen Juan het commandocentrum binnenstapte. Hij zag zijn mensen in de gloed van de gedempte rode verlichting en de computerschermen.
Mark Murphy en Eric Stone zaten achter de computers aan de voorkant van de ruimte. Stone was van de marine naar de Corporatie overgestapt, maar Murphy had nooit actief bij defensie gediend. De jeugdige bolleboos had al een academische titel behaald toen hij twintig was en hij had gewerkt bij een bedrijf dat wapensystemen ontwikkelde, voordat hij bij de Corporatie kwam. Juan had eerst zijn twijfels, want hij vreesde dat Murphy niet de juiste houding had om als huursoldaat te werken. Of beter gezegd, Juan was bang dat Murphy een psychopaat was die kon genieten van moorden. Maar na een reeks tests en onderzoeken bleek dat Murphy een uitstekende militair kon zijn, als de mensen in zijn omgeving maar op hetzelfde niveau opereerden. Omdat Juan alleen de besten en slimsten rekruteerde paste Murphy perfect in het team, hoewel niemand zijn passie voor punkrock en skateboarden deelde.
Achter de monitors zaten Hali Kasim, die de communicatieapparatuur controleerde, en Linda Ross, die naar het radarscherm en de sonar keek. Langs de achterwand van het commandocentrum stonden de computers die het geschut aan dek bestuurden. Daar waren ook de coördinatoren voor brandbestrijding en schadebeheersing. De rest van de bemanning had zijn positie ingenomen, sommigen waren als brandweerman gekleed, anderen hadden een taak bij de aanvoer van voldoende munitie. Eddie Seng had de tactische leiding over de troepen aan dek, en hij moest verhinderen dat iemand aan boord probeerde te komen. Juan hoorde Max via de intercom praten met Eric in de machinekamer. Eric meldde dat het hele voortstuwingssysteem gereed was.
Iedereen was naar zijn gevechtspositie gegaan, nadat Linda had aangekondigd dat een ander schip op dertig mijl afstand van deOregonplotseling van koers was veranderd en recht op hen afvoer. In de wereld van maritieme operaties is precisie het sleutelwoord. Een afwijking van twee graden kon een zeereis honderden mijlen langer, en daardoor veel duurder maken. De marifoon bleef zwijgen, dus er was geen noodgeval, en dat maakte duidelijk dat het andere schip iets van plan was. En omdat de bemanning van deOregongewaarschuwd was, wisten allen wat hun te wachten stond.
Cabrillo was op zijn commandopost in het midden van de ruimte en hij overzag de hypermoderne apparatuur rond hem. Hij geloofde zelf dat hij bij het ontwerp van dit commandocentrum onbewust geïnspireerd was door het decor van Star Trek, compleet met de grote platte monitor boven de hoofden van Stone en Murphy. Maar het waren niet de wapens, de sensors of de computers die van deOregoneen geduchte tegenstander maakten. Het waren de mensen in deze ruimte en elders op het schip. Dat was de grootste verdienste van Juan: niet het staal en de apparaten, maar het bijeenbrengen van de beste bemanning die hij zich kon wensen.
'Situatierapport!' riep hij, zich naar de monitors dichtbij zijn in het midden geplaatste stoel wendend. Murphy noemde die stoel de Kirk Seat.
'Contact op 07 graden, naderend met twintig knopen. Afstand 21 mijl.' Linda Ross antwoordde zonder op te kijken van het scherm. Evenals de anderen droeg ze een zwarte gevechtsoverall, met een SIG Sauer-pistool aan de gordel om haar middel.
'Weet je meer van die boot?'
'Ongeveer vijfentwintig meter lang, en een enkele schroef. Snelheid was vier knopen, alsof ze een sleepnet trok, voordat de koers naar ons werd verlegd. Zo te horen is het een vissersboot zoals die piraten gebruiken.''Heb je al iets op de radio, Hali?''Nee, geen signaal, chef. Ik hoor alleen het gewone geklets van een paar vrachtboten, maar die zijn een eind verder weg.'
Juan telefoneerde naar de hangar van deOregon.'Cabrillo hier. Ik wil dat de piloot zich gereedmaakt, en dat de Robinson binnen vijf minuten klaarstaat om op te stijgen.' Daarna sprak Cabrillo via de algemene scheepsintercom. 'Hier spreekt de chef. We hebben een doelwit, en dat komt dichterbij. Het lijkt serieus. Het is niet waarschijnlijk dat de mannen aan boord hoog in de voedselketen staan, dus hebben we gevangenen nodig, geen lijken, als we de kop van die organisatie willen afhakken. Neem geen, ik herhaal, neem geen onnodige risico's. Maar als je moet kiezen tussen gevangennemen of uitschakelen, probeer de tegenstanders dan levend te grijpen. Veel succes allemaal.'
Zijn blik dwaalde weer door de commandoruimte. Op de gezichten was geen grimmige berusting en evenmin gespannen verwachting te lezen. De volgende zet moesten de piraten doen, en de bemanning wachtte daar koel en beheerst op.
'Vaart minderen tot acht knopen. We moeten een lokaas zijn dat ze niet kunnen negeren. Maar hou de ballastpompen gereed, voor het geval we snel lichter moeten worden om te vluchten.'
'Begrepen.'
'Afstand?'
'Tien mijl,' antwoordde Linda kortaf. Opeens kreeg haar stem een vreemde klank. 'Wat krijgen we nou…?'
'Wat is er?'
'Verdomme! Sonarcontact, recht onder onze kiel. Diepte vijfentwintig meter.' Ze keek op van haar monitor. 'Ze hebben een onderzeeboot.'
Hoofdstuk 5
De mensen in het commandocentrum kregen geen tijd Linda's woorden te laten bezinken. Mark Murphy riep achter zijn monitor: 'Raket gelanceerd vanaf die trawler. Nog zevenenveertig seconden voor inslag! Gatlings zijn paraat!'
De tactische situatie was in enkele seconden totaal veranderd. Cabrillo had maar weinig tijd om daar op te reageren. Hij vertrouwde meer op zijn intuïtie dan op de moderne apparatuur om zich een beeld te vormen en de tegenaanval in te zetten. 'Wacht met vuren, tot ik een teken geef. Conn, pomp de tanks leeg en maak je gereed voor topsnelheid. Wepps, maak alles klaar om terug te schieten en dieptebommen af te werpen. Sonar, wat doet die duikboot?'
'Die ligt stil. Geen voortstuwing, en ook geen aanwijzing dat er gevuurd wordt.'
'Hoelang voor de inslag?'
'Nog eenendertig seconden.'
Cabrillo wachtte. Hij voelde dat deOregonanders deinde, omdat de ballasttanks leeggepompt werden. Op vol vermogen konden de magnetohydrodynamische motoren het schip elke seconde een paar scheepslengtes voortstuwen. Zelfs als zijn plan niet werkte zou het vrachtschip toch op een andere plek zijn dan de aanstormende raket verwachtte.
'Sonar?'
'Ontsnappende lucht… maar die sub zinkt niet dieper.'
Cabrillo begreep meteen dat de onderzeeboot geen directe bedreiging vormde. Hij wilde de naderende raket zo dicht mogelijk bij deOregonopblazen, zodat de piraten zouden denken dat ze een voltreffer hadden geplaatst. 'Oké, Wepps, als die raket op tien seconden afstand is, haal je hem uit de lucht met de Gatling. Conn, vul de ballasttanks weer, maar hou je hand aan de gashendels.'
Mark Murphy, ook gekleed in een donkere gevechtsoverall, met daaronder een zwart T-shirt met de tekst 'Never Mind the Bollocks We Are the Sex Pistols' schakelde over naar externe camerabeelden op zijn monitor. In de duisternis was een lichtende stralenkrans te zien, die heel laag boven de golven naar deOregonraasde. De snelheid was enorm: minstens duizend mijl per uur. De raket was iets schuin gelanceerd, zodat het projectiel de achtersteven van deOregonzou raken. De piraten wilden de stuurinrichting en voortstuwing van deOregononklaar maken, zodat het schip op dezelfde plek bleef liggen. Geen slecht plan, als ze het schip wilden plunderen en een opvarende kidnappen.
Nog elf seconden, en Mark verschoof de veiligheidspal van het Gatling-kanon. Het was alsof het wapen uit eigen beweging al in actie wilde komen, als een politiehond die aan de lijn rukt. Het elektronische brein, gekoppeld aan een radarsysteem, lokaliseerde de naderende raket in een microseconde, berekende de juiste baan, de windrichting, luchtvochtigheid en nog wel honderd andere factoren.
De pantserplaat die het kanon beschermde was automatisch neergeklapt zodra de hoofdradar de lancering van de raket had opgemerkt. Het automatische geschut verstelde de schiethoek iets, terwijl elektromotoren de zes roterende kanonslopen ronddraaiden. Zodra de computer en de radar het eens waren dat ze het doelwit in het vizier hadden, werden de dertig centimeter lange 20mm-patronen met een tempo van drieduizend stuks per minuut afgevuurd.
De Gatling maakte een geluid als van een cirkelzaag, toen het eerste salvo gedurende vijf seconden werd gelost. Veertig meter voor deOregonknalde de raket tegen een muur van afgevuurde patronen. De explosie veroorzaakte een regen van vuur boven de zee, zodat de zijkant van deOregonwerd verlicht alsof daar een miniatuurzonsopgang was. Brokstukken van de raket vlogen in het rond en verdwenen in de golven, en kleinere fragmenten regenden tegen de scheepsromp.
'Conn, alles stoppen! Koers 97. Hali, wacht een paar seconden, en zend dan een SOS-bericht uit op de noodfrequenties, maar gebruik weinig zendvermogen, zodat alleen onze vrienden die oproep horen.' Cabrillo telefoneerde naar de machinekamer. 'Max, maak een klein rookgordijn, zodat ze denken dat we geraakt zijn.'
'Ze zullen geloven dat ze ons geraakt hebben en dat het schip onbestuurbaar is,' zei Eric Stone vol bewondering. 'Jij lokt die boeven mooi in de val.'
'Dat is inderdaad de bedoeling,' beaamde Juan. 'Sonar, nog nieuws van die onderzeeboot?'
'Nee. Die sub is een mijl achter ons. Ik hoor geen machine of andere geluiden. Alleen ontsnappende lucht.'
'Weet je de afmetingen?'
'Ja, die zijn vreemd. Het ding is meer dan veertig meter lang en tien meter breed. Dat is nogal plomp, vergeleken bij normale onderzeeboten.'
Juan dacht even na. 'Zou het een Noord-Koreaanse onderzeeboot zijn die ons hierheen gevolgd is?'
'De computer kon geen signalement vinden, maar het is niet waarschijnlijk. Wij zijn vierhonderd mijl verwijderd van Korea, en ik krijg de indruk dat deze onderzeeboot hier al een tijdje is. Ze hadden ons nooit kunnen bijhouden.'
Cabrillo twijfelde niet aan Linda's veronderstelling. 'Oké, hou dat ding in de gaten. Eerst aandacht voor die piratentrawler. We zullen dit later wel onderzoeken.' Aan de andere kant van de commandoruimte riep Hali Kasim heel overtuigend een SOS-bericht in de microfoon.
'MotorschipOregon, dit is trawlerKra IV.Wat is er aan de hand?' De stem uit de marifoon klonk blikkerig en zwak, alsof de piraat zijn zender met weinig vermogen gebruikte. Niemand kon het accent van de stem plaatsen.
'Kra IV,hier deOregon.Er was een explosie bij onze achtersteven. We zijn stuurloos.'
'Oregon, hierKra.Wij varen op zes mijl afstand met volle snelheid naar jullie.'
'Dat zal best,' mompelde Hali binnensmonds, voordat hij de zendknop weer indrukte. 'Allah zij geprezen dat jullie hier zijn. We laten een gangway neer aan stuurboord. Neem alsjeblieft zoveel mogelijk brandblussers mee.'
'Begrepen. Uit.'
Juan veranderde de frequentie naar de walkietalkies die Seng en zijn team bij zich droegen. 'Eddie, hoor je mij?'
'Ja, we horen je allemaal.' Eddie wachtte met vijf mannen in een gang van het verlaten dekhuis. De strijders droegen een kevlar kogelwerend vest over hun zwarte overalls, en allemaal waren ze uitgerust met de modernste nachtkijkers. Elke man was bewapend met een MP-5 machinegeweer voorzien van een geluiddemper en een SIG Sauer automatisch pistool. De patronen waren in de wapenkamer gevuld met een kleine hoeveelheid kruit: krachtig genoeg om een tegenstander uit te schakelen, maar met minder doordringend vermogen, om de kans op slachtoffers door eigen vuur te verkleinen. Dat gevaar was groot in de verwarring aan boord. Aan de vesten bungelden granaten en voldoende reservemagazijnen voor een tien minuten durend vuurgevecht.
Alleen Eddie Seng was in burgerkleding, maar onder een groot windjack droeg hij over elkaar ook twee kogelwerende vesten. Hij zou vooraan staan, en het eerst geconfronteerd worden met de piraten als die de ladder langs de scheepsromp beklommen. Eddies taak was heel gevaarlijk. Hij moest zoveel mogelijk piraten aan boord lokken, die dan door zijn mannen, de meesten waren ex-mariniers, uitgeschakeld moesten worden. Zelf droeg Eddie een pistool in een holster onder zijn jas. De kogelwerende vesten moesten hem een paar seconden respijt geven als de aanvallers al schietend aan boord klauterden.
'Wat weten we?' vroeg Seng.
'Die trawler noemt zichKra IVen komt langszij aan stuurboord, om te helpen blussen,' antwoordde Cabrillo. 'Als ik hen was zou ik met minstens negen man aan boord komen. Twee man voor de brug, twee naar de machinekamer, en nog vier anderen die overal ingezet kunnen worden en een leider.'
'Wij hebben gemeld dat deOregonvijftig opvarenden heeft,' wierp Eddie tegen. 'Dus ze komen met minstens twaalf kerels.'
'Dat is waar. Heb jij genoeg manschappen?'
'Ja, als een machinegeweer aan dek het kanonnenvoer uitschakelt, dan kunnen wij ons concentreren op het gevangennemen van de officieren.'
'Klinkt goed,' vond Cabrillo. 'Meld je als je ze ziet.' Het team zag op camerabeelden hoe de trawler naderde. De nachtzichtcamera was boven in een dekkraan gemonteerd. DeKra IVvoldeed aan het signalement dat enkele overlevenden van eerdere piratenaanvallen hadden gegeven. Het schip was vijfentwintig meter lang en tamelijk breed, met een stompe boeg en een open achterdek. Daarboven was een grote portaalkraan, en achter het dekhuis was een enkele zeecontainer vastgesjord. De beelden van de nachtzichtcamera waren niet scherp, maar het was duidelijk dat de trawler er haveloos uitzag. De werktuigen aan dek waren even versleten als op deOregonen Juan begreep dat de piraten dezelfde list gebruikten als de Corporatie om tegenstanders niet te alarmeren.
'Het doelwit is op acht meter afstand aan stuurboord,' meldde Eddie via de radio. 'Ik zie een stuk of tien kerels aan dek. De meesten gekleed in korte broeken of jeans. Enkelen dragen oliegoed. Zo te zien dragen ze gereedschap, maar ik wil wedden dat het wapens zijn.'
'Begrepen.' Cabrillo gaf opdracht aan Max in de machinekamer om het rookgordijn te stoppen. Nu deOregonamper vooruit voer dreven er dikke rookwolken over het dek en dat maakte het moeilijk voor Seng en de mannen die op afstand het geschut bedienden de vijand te onderscheiden.
Eddie zag dat een van de 'vissers' een megafoon naar zijn mond bracht om deOregonte praaien. Hij deed een stap naar voren uit de schaduw en ging boven aan de scheepstrap staan. Een zweetdruppel rolde langs zijn ribbenkast. 'Wat zijn we blij jullie te zien!' riep hij met de juiste ondertoon van opluchting en angst. 'We hebben de brand wel onder controle, maar we weten niet hoe groot de schade is.'
'We willen jullie graag helpen,' antwoordde de piraat. Eddie kon de spottende ondertoon horen, ondanks het zware accent.
Toen de twee schepen langszij kwamen maakten dekmatrozen deKra IVvast bij de trap en twee piraten klauterden omhoog. Als er geschoten werd, dan zou dat nu gebeuren. Eddie verstrakte, hij trok zijn pistool uit de holster maar hield het wapen uit het zicht.
In de volgende seconden gebeurden verschillende dingen. Zoeklichten op de trawler flitsten aan, zodat de zijkant van deOregonin schel wit licht baadde. Daardoor werden de nachtkijkers overbelicht. De voorste piraat was bijna op het dek en hij richtte zijn automatische pistool op Eddies borst, om twee patronen kort na elkaar af te vuren. De man wenkte de anderen, die meteen de ladder bestormden. Er werd dreigend geschreeuwd en uit het dekhuis van deKrakwamen nog een tiental mannen naar buiten. Eddie leek wel door een voorhamer op zijn borst geraakt. Hij wankelde achteruit, zijn lichaam als verdoofd. Hij hoorde meer dan dat hij voelde hoe zijn wapen uit zijn verlamde vingers viel.