“Sed kio pri la servisto kun la dent-doloro, kiu ĵuras ke la italo neniam forlasis la kupeon?”
“Tio estas la malfacilaĵo.”
La okuloj de Poirot briletis. “Jes, tio estas ĝenaĵo. Estas malbone por via teorio, kaj treege bonŝance por nia itala amiko, ke la servisto de S-ro Ratchett havis la dent-doloron.”
“Ĝi estos klarigita,” diris S-ro Bouc kun grandioza certeco.
Poirot denove skuis la kapon. “Ne, la afero estas apenaŭ tiel simpla,” li denove murmuris.
ĈAPITRO 6 – LA ATESTO DO LA RUSA PRINCINO
“Ni aŭdu kion Pierre Michel diros pri tiu butono,” li diris.
Oni alvokis la konduktoron de la Wagon Lit. Li demande rigardis ilin.
S-ro Bouc tusetis. “Michel,” li diris. “Jen butono de via jako. Ĝi troviĝis en la kupeo de la usonanino. Kion vi povas diri pri ĝi.”
La mano de la konduktoro aŭtomate iris al sia jako.
“Mi ne perdis butonon, sinjoro,” li diris. “Devas esti ia eraro.”
“Tio estas stranga.”
“Mi ne povas klarigi ĝin, sinjoro.”
La viro aspektis surprizita, sed neniel kulpa aŭ konfuzita.
S-ro Bouc diris signife: “Pro la cirkonstancoj laŭ kiuj ĝi troviĝis, estas preskaŭ certe, ke tiu butono estas faligita de la viro kiu estis en la kupeo de S-ino Hubbard, kiam ŝi funkciigis la sonorilon.”
“Sed, sinjoro, estis neniu tie. Devas esti, ke la sinjorino imagis ĝin.”
“Ŝi ne imagis ĝin, Michel. La murdinto de S-ro Ratchett estis tie – kaj faligis tiun butonon .”
Kiam la signifo de la vortoj de S-ro Bouc iĝis al li klara Pierre Michel ege agitiĝis.
“Tio ne estas vera, sinjoro, ĝi ne estas vera,” li ekkriis.
“Vi akuzas min pri la krimo. Mi? Mi estas senkulpa. Mi estas tute senkulpa. Kial mi deziru mortigi sinjoron, kiun mi neniam antaŭe vidis?”
“Kie vi estis kiam la sonorilo de S-ino Hubbard sonis?”
“Mi diris al vi, sinjoro, en la apuda vagono, parolante kun mia kolego.”
“Ni venigos lin.”
“Faru tion, sinjoro, mi petegas vin.”
Oni venigis la konduktoron de la apuda vagono, kaj li tuj konfirmis la diron de Pierre Michel. Li aldonis, ke la konduktoro de la Bukaresta vagono ankaŭ estis tie. La tri el ili estis diskutintaj la situacion kaŭzita de la neĝo. Ili estis parolintaj dum ĉirkaŭ dek minutoj kiam Michel supozis, ke li aŭdas sonorilon. Kiam li malfermis la pordon inter la du vagonoj, ili ĉiuj klare aŭdis ĝin. Sonorilo daŭre aŭdiĝis. Michel rapide kuris responde al ĝi.
“Vi do vidas, sinjoro, ke mi estas senkulpa,” diris Michel maltrankvile.
“Kaj ĉi tiu butono de jako Wagon Lit – kiel vi klarigas ĝin?”
“Mi ne povas, sinjoro. Ĝi estas mistero al mi. Ĉiuj miaj butonoj estas ĉi tie.”
La aliaj konduktoroj ankaŭ diris, ke ili ne perdis butonon. Ankaŭ, ke ili ne estis en la kupeo de S-ino Hubbard.
“Trankviligu vin, Michel,” diris S-ro Bouc, “kaj pensu pri la momento kiam vi kuris responde al la sonorilo de S-ino Hubbard. Ĉu vi renkontis iun en la koridoro?”
“Ne, sinjoro.”
“Ĉu vi vidis iun foriranta de vi laŭ la koridoro en la alian direkton?”
“Denove, ne, sinjoro.”
“Strange,” diris S-ro Bouc.
“Ne tre”, diris Poirot. “Estas afero de tempo. S-ino Hubbard vekiĝas kaj trovas iun en sia kupeo. Dum unu du momentoj ŝi kuŝas paralizita, la okuloj fermitaj. Kredeble tiam la viro eliris en la koridoron. Tiam ŝi funkciigas la sonorilon, sed la konduktoro ne tuj alvenas. Li aŭdas ĝin nur la trian aŭ kvaran fojon. Mi persone opinias, ke estis sufiĉe da tempo…”
“Por kio? Por kio, mon cher ? Memoru, ke estas dikaj neĝblovaĵoj tute ĉirkaŭ la trajno.”
“Estis du vojoj malfermataj por nia murdinto,” diris Poirot malrapide. “Li povis eniri unu el la tualetejoj aŭ li povis malaperi en unu el la kupeoj.”
“Sed ili estis ĉiuj okupataj.”
“Jes.”
“Vi intencas diri, ke li povis malaperi en sian propran kupeon.”
Poirot kapjesis.
“Taŭgas, taŭgas,” murmuris S-ro Bouc. “Dum tiu dek-minuta foresto de la konduktoro, la murdinto venas el sia kupeo, eniras tiun de Ratchett, murdas lin, ŝlosas kaj fiksas la ĉenon sur la internan flankon de la pordo, eliras tra la kupeo de S-ino Hubbard kaj estas sendanĝere en sia kupeo kiam la konduktoro revenis.”
Poirot murmuris. “Ĝi ne estas tiel simpla, mia amiko. Nia amiko la kuracisto tion diros al vi.”
Per gesto S-ro Bouc indikis, ke la tri konduktoroj povas foriri.
“Ni devas vidi ankoraŭ ok pasaĝerojn,” diris Poirot. “Kvin unua-klasaj pasaĝeroj – Princino Dragomiroff, Grafo kaj Grafino Andrenyi, Kolonelo Arbuthnot, kaj S-ro Hardman. Tri dua-klasaj pasaĝeroj – F-ino Debenham, Antonio Foscarelli kaj la sinjorina-servistino Fraulein Schmidt.”
“Kiun vi unue vidos – la italon?”
“Kiom vi parolas pri via italo! Ne, ni komenciĝos ĉe la plej alta rango. Eble la princino estos tiel afabla kiel disponi al ni kelkajn momentojn. Diru tion al ŝi, Michel.”
“Jes, sinjoro,” diris la konduktoro, kiu tiutempe forlasas la vagonon.
“Diru al ŝi, ke ni povos veni al ŝi en ŝia kupeo, se ŝi ne volos veni ĉi tien,” vokis S-ro Bouc.
Sed Princino Dragomiroff ne akceptis la lastan proponon. Ŝi venis en la manĝ-vagonon, iomete klinis sian kapon, kaj sidiĝis kontraŭ Poirot.
Ŝia malgranda buf-simila vizaĝo aspektis eĉ pli flava ol la antaŭan tagon. Ŝi certe estis malbela, tamen, kiel la bufo, ŝi havis okulojn kiel juvelojn, malhelajn kaj ordonemajn, malkaŝantajn la atentan energion kaj intelektan povon. Ŝia voĉo estis malalta kaj tre klara. Ŝi interrompis flatan pardonpetan frazon de S-ro Bouc.
“Vi ne bezonas pardonpeti, sinjoroj. Mi komprenas, ke murdo okazis. Nature, vi devas intervjui ĉiujn pasaĝerojn. Plaĉos al mi doni al vi ĉian eblan helpon.”
“Vi estas tre afabla, sinjorino,” diris Poirot.
“Tute ne. Estas mia devo. Kion vi volas scii?”
“Viajn plenan nomon kaj adreson, sinjorino. Eble vi preferos mem skribi ilin?”
Poirot proponis paperfolion kaj krajonon, sed la princino flanken mangestis ilin.
“Vi povas skribi ilin,” ŝi diris. “Estas nenio malfacila – Natalia Dragomiroff, 17 Avenue Kleber, Paris.”
“Vi veturas hejmen de Istanbul, sinjorino?”
“Jes. Mi loĝis ĉe la Aŭstra Ambasadorejo. Mia servistino estas kun mi.”
“Ĉu vi estos tiel afabla kiel mallonge diri al mi kion vi faris post la vespermanĝo hieraŭ?”
“Volonte. Kiam mi estis en la manĝ-vagono mi diris al la konduktoro, ke li pretigu mian liton. Mi enlitiĝis tuj post la manĝo. Mi legis ĝis la dek-unua, kiam mi mallumigis la kupeon. Mi ne povis dormi pro reŭmatismaj doloroj, kaj ĉirkaŭ kvarono antaŭ la unua mi sonorigis por mia servistino. Ŝi masaĝis min kaj poste laŭtlegis ĝis mi sentis min dormema. Mi ne povas diri precize la horon kiam ŝi foriris – eble post duonhoro.”
“Tiam la trajno estis haltinta?”
“Jes, la trajno estis haltinta.”
“Vi aŭdis nenion – nenion nekutiman dum tiu tempo, sinjorino?”
“Mi aŭdis nenion nekutiman.”
“Kio estas la nomo de via servistino?”
“Hildegarde Schmidt.”
“Ĉu ŝi estas kun vi dum longa tempo?”
“Dek kvin jarojn.”
“Vi konsideras ŝin fidinda?”
“Tute. Ŝiaj parencoj venas de germana bieno, kiu apartenis al mia mortinta edzo.”
“Vi vizitis Usonon, mi supozas, sinjorino?”
La abrupta temŝanĝo igis la maljunulinon levi la brovojn.
“Multajn fojojn.”
“Ĉu vi iam konis familion laŭnome Armstrong – familio en kiu tragedio okazis?”
Kun emocio en la voĉo la maljunulino diris, “Vi parolas pri amikoj miaj, sinjoro.”
“Do, vi bone konis Kolonelon Armstrong?”
“Mi iomete konis lin, sed lia edzino, Sonia Armstrong, estis mia bapto-filino. Mi estis amikino de ŝia patrino, la aktorino, Linda Arden. Linda Arden estis granda geniulino, unu el la plej mirindaj tragediaj aktorinoj en la mondo. Kiel Lordino Macbeth, kiel Magda, neniu egalis ŝin. Mi ne nur admiris ŝian arton, mi estis persona amikino.”
“Ŝi estas senviva?”
“Ne, ne, ŝi ankoraŭ vivas, sed ŝi vivas laŭ kompleta privateco. Ŝi estas tre malforta, kaj devas kuŝi sur sofo dum preskaŭ la tuta tempo.”
“Mi opinias, ke estis dua filino?”
“Jes, multe pli juna ol S-ino Armstrong.”
“Kaj ŝi ankoraŭ vivas?”
“Certe.”
“Kie ŝi estas?”
La maljunulino vigle rigardis lin. “Mi devas peti la kialon por ĉi tiuj demandoj. Kiel ili rilatas al la nuna afero – la murdo en ĉi tiu trajno?”
“Ili rilatas jene, sinjorino. La murdito estis la viro kiu respondecis pri la ŝtelo kaj murdo de la infaneto Armstrong.”
“Ha!” La rektaj brovoj kuntiriĝis. La Princino Dragomiroff iomete pli rekte sidiĝis.
“Do, miaopinie, tiu murdo estas tre bona okazintaĵo! Vi pardonos mian iom partian vidpunkton.”
“Ĝi estas tute natura, sinjorino. Kaj nun, ni rcvenu al la demando, kiun vi ne respondis. Kie estas la pli juna filino de Linda Arden, la fratino de S-ino Armstrong?”
“Mi vere ne povas tion diri al vi, sinjoro. Mi ne plu rilatas kun la pli juna generacio. Mj kredas, ke ŝi edziniĝis kun anglo antaŭ kelkaj jaroj kaj iris al Anglujo, sed momente mi ne povas memori la nomon.”
Ŝi paŭzis momenton, kaj tiam diris: “Ĉu estas io alia, kion vi deziras demandi al mi, sinjoroj?”
“Nur unu aferon, sinjorino, iom personan demandon. La koloron dc via tualet-robo?”
Ŝi iomete levis la brovojn. “Mi devas supozi, ke estas kialo por tia demando. Mia tualet-robo estas el blua atlaso.”
“Estas nenio alia, sinjorino. Mi tre dankas al vi pro la tujaj respondoj al miaj demandoj.”
Ŝi faris etan geston per sia ringkovrita mano. Tiam, kiam ŝi leviĝis, kaj la aliaj samtempe leviĝis, ŝi haltis.
“Vi pardonos al mi, sinjoro,” ŝi diris, “sed ĉu mi povas peti vian nomon. Via vizaĝo estas iel konata al mi.”
“Mia nomo, sinjorino, estas Hercule Poirot – je via dispono.”
Ŝi silentis momenton, tiam: “Hercule Poirot,” ŝi diris. “Jes. Mi nun memoras. Jen la sorto.”
Ŝi formarŝis, tre rekta, iom rigida en siaj movoj.
“Voila une grande dame ,” diris S-ro Bouc. “Kion vi opinias pri ŝi, mia amiko?”
Sed Hercule Poirot nur skuis la kapon. “Mi scivolas,” li diris, “kion ŝi celis per la sorto.”
ĈAPITRO 7 – LA ATESTO DE GRAFO KAJ GRAFINO ANDRENYI
Oni alvokis Grafon kaj Grafinon Andrenyi, sed la grafo envenis la manĝ-vagonon sola.
Estis nenia dubo, ke li estis bon-aspekta viro. Li estis alta preskaŭ du metrojn, kun larĝaj ŝultroj kalj mallarĝaj koksoj. Li estis bone vestita per angla vestaro, kaj oni povus facile ricevi la impreson ke li estas anglo, krom pro la longeco de lia liphararo kaj io en la formo de la vangoj.
“Nu, sinjoroj,” li diris, “kiamaniere mi povas helpi vin?”
“Vi komprenas, sinjoro,” diris Poirot, “ke pro tio, kio okazis mi devas fari kelkajn demandojn al ĉiuj pasaĝeroj.”
“Certe, certe,” respondis la grafo. “Mi tute komprenas la situacion. Tamen, mi opinias, ke mia edzino kaj mi ne povos multe helpi vin. Ni dormis, kaj aŭdis nenion.”
“Ĉu vi scias, kiu estis la murdito, sinjoro?”
“Mi komprenas, ke li estis la granda usonano – viro kun malafabla vizaĝo. Li sidis ĉe tiu tablo dum la manĝoj.”
Li indikis per kalpgesto la tablon ĉe kiu Ratchett kaj MacQueen estis sidintaj.
“Jes, sinjoro, vi estas tute prava. Tamen, mi intencis diri, ĉu vi sciis lian nomon?”
“Ne.” La grafo aspektis tute perpleksita pro la demandoj de Poirot.
“Se vi deziras scii lian nomon,” li diris, “certe ĝi estas sur lia pasporto.”
“La nomo sur lia pasporto estas Ratchett,” diris Poirot.
“Sed tio ne estas lia vera nomo. Li estas la viro Cassetti, kiu estis respondeca pri konata infan-ŝtela afero en Usono.”
Li zorge rigardis la grafon dum li parolis, sed tiu ŝajnis esti tute netuŝita de la informo. Li nur iomete malfermis la okulojn.
“Ha!” li diris. “Tio certe devus iomete klarigi la aferon. Neordinara lando, Usono.”
“Vi estis tie, eble, sinjoro?”
“Mi estis unu jaron en Washington.”
“Eble vi konis la familion Armstrong?”
“Armstrong – Armstrong – estas malfacile memori – ni tiom da personoj renkontis.”
Li ridetis, kaj levis la ŝultrojn. “Sed ni revenu al la nuna afero, sinjoroj,” li diris. “Kion plu mi povas fari por helpi al vi?”
“Vi eniris vian kupeon por dormi – kiam, sinjoro grafo?”
La okuloj de Hercule Poirot vagis al lia plano. Grafo kaj Grafino Andrenyi okupis la kupeojn N-roj 12 kaj 13.
“Oni pretigis por la nokto unu kupeon kiam ni estis en la manĝ-vagono. Reveninte, ni sidis en la alia dum iom da tempo.”
“Kio estis la numero de tiu?”
“N-ro 13. Ni kartludis kune. Ĉirkaŭ la dek-unua mia edzino enlitiĝis. La konduktoro pretigis mian kupeon kaj mi ankaŭ enlitiĝis. Mi bone dormis ĝis la mateno.”
“Ĉu vi rimarkis, ke la trajno haltis?”
“Mi ne sciis pri ĝi ĝis hodiaŭ matene.”
“Kaj via edzino?”
La grafo ridetis. “Mia edzino ĉiam prenas dormigaĵon kiam ŝi veturas per trajno. Ŝi prenis sian kutiman dozon.”
Li paŭzis. “Mi bedaŭras, ke mi povas neniel helpi vin.”
Poirot transdonis al li paperon kaj plumon.
“Mi dankas vin, sinjoro grafo. Estas nur formalaĵo, sed ĉu vi donos al mi viajn nomon kaj adreson?”
La grafo skribis malrapide kaj zorge. “Estas bone, ke mi skribas tion por vi,” li diris. “La literado de la nomo de mia bieno estas malfacila por tiuj, kiuj ne scipovas la lingvon.”
Li transdonis la paperon al Poirot, kaj leviĝis. “Estos tute nenecese, ke mia edzino venu ĉi tien,” li diris. “Ŝi povas diri al vi nenion plu.”
Ekbrileto venis en la okuloj de Poirot.
“Povas esti,” li diris. “Sed ĉiuokaze mi ŝatus iomete paroli kun la grafino.”
“Mi certigas al vi, ke tio estas tute ne necesa.”Lia voĉo sonis aŭtoritate.
Poirot ĝentile rigardis lin. “Estos nur formalaĵo,” li diris, “sed vi komprenos, ke tio estas necesa por mia raporto.”
“Kiel vi volas.” La grafo malvolonte cedis. Li sin klinis kaj forlasis la manĝ-vagonon.
Poirot elmetis la manon por pasporto. Ĝi surhavis la nomojn kaj titolojn de la grafo. Li legis plu – akompanata de la edzino . Antaŭnomoj, Elena Maria; fraŭlina nomo, Goldenberg; aĝo, dudek. Grasmakulo troviĝis sur ĝi, ŝajne iam faligita de senzorgema oficisto.
“Diplomata pasporto,” diris S-ro Bouc. “Ni devas esti zorgemaj ne ofendi iun, mia amiko. Tiuj personoj ne povas havi ian rilaton kun la murdo.”
“Estu trankvila, mon vieux , mi estos tre taktoplena. Nura formalaĵo.”
Lia voĉo mallaŭtiĝis kiam la grafino eniris la manĝ-vagonon. Ŝi aspektis timema kaj tre ĉarma.
“Vi deziras vidi min, sinjoroj?”
“Nur formalaĵo, sinjorino grafino.”
Poirot leviĝis galante, kaj proponis al ŝi la seĝon kontraŭ li. “Mi nur deziras demandi al vi, ĉu vi vidis aŭ aŭdis ion hieraŭ vespere, kio povas lumigi la nunan aferon.”
“Absolute nenion, sinjoro. Mi dormis.”
“Vi ne aŭdis, ekzemple, bruon en la apuda kupeo? La usonanino, kiu okupas ĝin estis histeria kaj sonoris por la konduktoro.”
“Mi aŭdis nenion, sinjoro. Mi estis trinkinta dormigaĵon.”
“Nu, mi komprenas. Mi ne bezonas teni vin plu.”
Tiam, kiam ŝi ekleviĝis. “Nur momenton – ĉi tiuj detaloj, via fraŭlina nomo, aĝo, kaj tiel plu, ĉu ili estas ĝustaj?”
”Tute ĝustaj, sinjoro.”
“Eble vi subskribos ĉi tiun memuaron tiucele.”
Ŝi rapide subskribis ĝin en bela skribmaniero. Elena Andrenyi .
“Ĉu vi akompanis vian edzon al Usono, sinjorino?”
“Ne, sinjoro.” Ŝi ridetis, kaj iomete ruĝiĝis. “Tiam ni ne estis geedzigitaj; ni geedziĝis antaŭ nur unu jaro.”
“Ha, jes, mi dankas vin, sinjorino. Parenteze, ĉu via edzo fumas?”
Preta por la foriro, ŝi atente rigardis lin. “Jes.”
“Pipon?”
“Ne. Cigaredojn kaj cigarojn.”
“Do, mi dankas vin.”
Ŝi hezitis; ŝiaj okuloj rigardis lin strange. Belegaj okuloj ili estis ; malhelaj kaj migdalformaj, kun tre longaj nigraj okulharoj, kiuj akcentis la elegantan senkolorecon de ŝiaj vangoj. Ŝiaj lipoj, tre ruĝaj, estis iomete malfermitaj. Ŝi aspektis rava kaj bela.
“Kial vi demandis tion al mi?”
“Sinjorino,” Poirot mangestis, “detektivoj bezonas fari ĉiajn demandojn. Ekzemple, eble vi diros al ni la koloron de via tualet-robo?”
Ŝi rigardis lin kaj ridis. “Ĝi estas el gren-kolora muslino. Ĉu tio estas vere grava?”
“Tre grava, sinjorino.”
Ŝi scivoleme demandis, “Ĉu vi estas vera detektivo?”
“Je via dispono, sinjorino.”
“Mi pensis, ke ne estas detektivoj en la trajno dum ĝi estas en Jugoslavujo – ne ĝis oni atingas Italujon.”
“Mi ne estas jugoslava detektivo, sinjorino. Mi estas internacia detektivo.”
“Vi apartenas al la Ligo de Nacioj?”
“Mi apartenas al la mondo, sinjorino,” diris Poirot drame. Li daŭrigis: “Mi laboras plejparte en Londono. Vi parolas angle?” li aldonis en tiu lingvo.
“Mi iomete parolas ĝin, jes.” Ŝia akcento estis ĉarma.
Poirot kliniĝis denove. “Ni ne tenos vin plu, sinjorino. Vi rimarkas, ke ĝi ne estis tre terura.”
Ŝi ridetis, klinis la kapon kaj foriris.
“Elle est Jolie femme ,” diris S-ro Bouc. Li suspiris. “Do, tio ne multe helpis al ni.”
“Ne,” diris Poirot. “Du personoj, kiuj vidis nenion kaj aŭdis nenion.”
“Ĉu ni nun vidu la italon?”
Dum momento Poirot ne respondis. Li zorge rigardis grasmakulon sur hungara diplomata pasporto.
ĈAPITRO 8 – LA ATESTO DE KOLONELO ARBUTHNOT
Poirot subite elreviĝis. Liaj okuloj ekbriletis renkonte al tiuj de S-ro Bouc.
“Mia kara amiko,” li diris, “mi iĝis tiu, kiun oni nomas la snobo! Mi opinias, ke ni devus atenti la unuan klason antaŭ la duan. Mi pensas, ke nun ni intervjuos la bel-aspektan Kolonelon Arbuthnot.”
Eltrovinte ke la franc-lingva scio de la kolonelo estas tre malmulta, Poirot faris sian demandaron en la angla lingvo. Li demandis pri la nomo, aĝo, hejm-adreso kaj preciza armea rango de Arbuthnot. Poste li daŭrigis:
“Ĉu estas, ke vi venas hejmen de Hindujo pro la kutima forpermeso?”
Kolonelo Arbuthnot respondis laŭ la brita malonga maniero: “Jes.”
“Sed vi ne hejmenvenas per la rekta ŝiplinio?”
“Ne.”
“Kial ne?”
“Mi elektis veni per la surtera vojo pro personaj kialoj.” Lia maniero ŝajnis diri, “Kaj tio sufiĉas por vi, vi trudema malgranda impertinentulo.”
“Vi venis senhalte de Hindujo?”
La kolonelo seke respondis; “Mi haltis unu nokton por vidi Ur Kaldea, kaj tri tagojn en Bagdad kun la komandanto, kiu estas amiko mia.”
“Vi haltis tri tagojn en Bagdad. Mi komprenas, ke la juna anglino, F-ino Debenham, ankaŭ venas de Bagdad. Eble vi renkontis ŝin tie?”
“Ne. Mi unue renkontis F-inon Debenham kiam ŝi kaj mi kune veturis en fervoja vagono de Kirkuk ĝis Nissibin.”
Poirot antaŭenklinis sin. Li iĝis persvadema kaj iom pli fremda ol necese.
“Sinjoro, mi intencas petegi al vi. Vi kaj Fraŭlino Debenham estas la solaj angloj en la trajno. Estas necese, ke mi demandu al ĉiu, kion tiu opinias pri la alia.”
“Tute neregula,” malvarme diris Kolonelo Arbuthnot.
“Vi eraras. Tiu krimo kredeble estas farita de virino. La viro estas pikita ne malpli ol dek du fojojn. Eĉ la trajnestro tuj diris, ‘Estis virino.’ Nu, kio estas mia unua tasko? Ekzameni ĉiun virinon, kiu veturas en la Istanbul-Calais vagono. Sed fari decidon pri anglino estas malfacila. La angloj estas tre retiremaj. Mi do petegas vin, sinjoro, pro justeco. Kia persono estas F-ino Debenham? Kion vi scias pri ŝi?”
“F-ino Debenham,” diris la kolonelo per iom da varmeco, “estas ĝentlemanino.”
“Ha!” diris Poirot, kaj li aspektis kvazaŭ tre kontenta. “Do vi opinias, ke kredeble ŝi ne estas implikita en tiu krimo?”
“La ideo estas absurda,” diris Arbuthnot. “La viro estis tute fremda al ŝi – ŝi neniam antaŭe vidis lin.”
“Ĉu ŝi diris tion al vi?”
“Jes. Ŝi tuj komentis pri lia iom malafabla aspekto. Se virino estas implikata, kiel vi ŝajnas pensi (miaopinie, sen ia atesto krom nura supozo), mi povas certigi al vi, ke F-ino Debenham tute ne povus esti indikata.”
“Vi sentas varme pri la afero,” diris Poirot kun rideto.
Kolonelo Arbuthnot rigardis lin malvarme. “Mi tute ne scias, kion vi intencas,” li diris.
La rigardo ŝajnis iom hontigi Poirot. Li mallevis la okulojn kaj komencis manipuli la paperojn antaŭ si.
“Ĉi tio estas flankaĵo,” li diris. “Ni estu praktikaj kaj parolu pri faktoj. La krimo, ni kredas, okazis je kvarono post la unua hieraŭ nokte. Estas parto de la necesa rutino demandi al ĉiu en la trajno kion li aŭ ŝi estis faranta je tiu horo.”