Istniały także inne powody. Przecież obrzucał tych ludzi wyzwiskami i traktował ich jak śmiecie. Mogli nabrać ochoty, by dać mu porządną nauczkę.
Eddie znalazł się w ślepym zaułku.
Musiał zgodzić się na plan Steve'a. Było już za późno na cokolwiek innego.
Boże, wybacz mi, jeśli się mylę – pomyślał.
– W porządku – powiedział. – Zróbmy to.
ROZDZIAŁ 22
Dzisiaj muszę powiedzieć ojcu – pomyślała Margaret zaraz po przebudzeniu.
Minęło trochę czasu, zanim przypomniała sobie, co chce mu powiedzieć: że nie zamieszka z nimi w Connecticut, że opuści rodzinę, znajdzie samodzielne mieszkanie i podejmie pracę.
Ojciec na pewno wścieknie się jak diabli.
Ogarnęło ją wywołujące mdłości uczucie strachu i wstydu. Doskonale je znała. Nawiedzało ją zawsze, kiedy próbowała przeciwstawić się ojcu. Mam dziewiętnaście lat – powtórzyła sobie po raz kolejny. Jestem kobietą. Tej nocy kochałam się jak szalona z cudownym mężczyzną. Dlaczego wciąż boję się własnego ojca?
Było tak zawsze, od najdawniejszych czasów, do jakich sięgała pamięcią. Nigdy nie rozumiała, dlaczego uparł się, by trzymać ją w klatce. Podobnie miała się sprawa z Elizabeth, ale już nie z Percym. Ojciec chyba chciał, żeby jego córki stanowiły jedynie bezużyteczne ozdoby. Reagował gwałtownie na każdą próbę nauczenia się czegoś praktycznego, jak choćby pływania lub jazdy na rowerze. Nigdy nie interesowało go, ile wydają na stroje, lecz nie pozwolił, by miały własne rachunki w sklepie.
Obrzydzeniem napełniała ją nie tyle perspektywa porażki, co raczej spodziewana reakcja ojca, jego gniew, wściekłość, złośliwe docinki i zaciśnięte zęby.
Często próbowała go oszukać, lecz prawie nigdy jej się to nie udało. Tak bardzo bała się, że ojciec usłyszy miauczenie schowanego na strychu kotka, przyłapie ją na zabawie z „nieodpowiednimi” dziećmi ze wsi albo przeszuka jej pokój i znajdzie egzemplarz „Płochej Evangeline”, że wszystkie zakazane przyjemności traciły dla niej cały urok.
Jeśli czasem zdarzało się jej postawić na swoim, to tylko dzięki pomocy innych. Monica wprowadziła ją w świat zmysłowych rozkoszy i tego już nigdy nie udało mu się jej odebrać. Percy nauczył ją strzelać, Digby zaś, szofer, prowadzić samochód. Być może teraz Harry Marks i Nancy Lenehan pokażą jej, jak stać się niezależną.
Nawet w tej chwili czuła się już zupełnie inaczej. Bolały ją lekko mięśnie, jakby spędziła cały dzień pracując fizycznie na świeżym powietrzu. Leżąc na wznak przesunęła powoli dłonie po swoim ciele. Do tej pory myślała o sobie jako o zlepku odrażających wypukłości i nieestetycznych kępek włosów, ale teraz nagle zmieniła zdanie. Harry wydawał się nią zachwycony.
Zza otaczającej jej koję kotary zaczęły dobiegać stłumione odgłosy. Budzili się kolejni pasażerowie. Zerknęła przez szparkę. Nicky, ten pulchniejszy z pary stewardów, składał usytuowaną naprzeciwko niej parę łóżek, którą zajmowali ojciec i matka. Łóżka Harry'ego i pana Membury'ego już przeistoczyły się z powrotem w fotele. Harry siedział na swoim miejscu i w zamyśleniu patrzył przez okno.
Nagle ogarnął ją wstyd; zasunęła szybko kotarę, zanim ją zauważył. Zabawne – zaledwie kilka godzin temu znajdowali się w najbardziej intymnej sytuacji, w jakiej może być dwoje ludzi, lecz teraz czuła się bardzo niezręcznie.
Zastanawiała się, gdzie podziali się inni. Percy prawdopodobnie popłynął na brzeg, ojciec zaś zapewne uczynił to samo, gdyż zwykle budził się bardzo wcześnie. Matka natomiast nigdy nie przejawiała rano zbytniej energii. Przypuszczalnie była w łazience. Pan Membury także zniknął z kabiny.
Margaret spojrzała w okno. Był już dzień. Samolot stał na kotwicy w pobliżu małej osady otoczonej sosnowym lasem. Malowniczy widok sprawiał sielankowe wrażenie.
Opadła ponownie na poduszkę, ciesząc się z odosobnienia i rozkoszując wspomnieniami minionej nocy. Przywoływała kolejno szczegóły, układając je niczym fotografie w albumie. Czuła się tak, jakby dopiero teraz naprawdę straciła dziewictwo. Fizyczna miłość z Ianem była pośpieszna, bolesna i ukradkowa; zawsze czuła się potem jak dziecko, które w nieudolny sposób naśladuje zabawy dorosłych. Jednak tej nocy zarówno ona, jak i Harry byli dorosłymi ludźmi, odnajdującymi rozkosz w swoich ciałach. Zachowywali się dyskretnie, lecz nie towarzyszyło im poczucie winy; byli nieśmiali, lecz nie zażenowani; niepewni, ale nie niezręczni. Czuła się jak prawdziwa kobieta. Chcę tego więcej – pomyślała, obejmując się ramionami. – Dużo więcej.
Pod przymkniętymi powiekami ujrzała Harry'ego takiego, jakim widziała go przed chwilą – w niebieskiej koszuli, siedzącego z zamyśloną miną przy oknie – i nagle zapragnęła go pocałować. Usiadła, naciągnęła na ramiona szlafrok, odsunęła zasłonę i powiedziała:
– Dzień dobry, Harry.
Drgnął raptownie i spojrzał na nią z takim wyrazem twarzy, jakby przyłapała go na czymś niestosownym. Ciekawe, o czym myślałeś? – zastanawiała się. Uśmiechnął się, napotkawszy jej wzrok. Ona także się uśmiechnęła, po to tylko, by przekonać się, że nie może przestać. Co najmniej przez minutę uśmiechali się głupawo do siebie, po czym Margaret opuściła oczy i wstała z łóżka.
– Dzień dobry, lady Margaret – przywitał ją steward składający łóżko jej matki. – Może filiżankę kawy?
– Nie, dziękuję, Nicky.
Przypuszczała, że przedstawia sobą okropny widok. Pragnęła jak najprędzej znaleźć się przed lustrem, by rozczesać włosy. Czuła się prawie naga. Była prawie naga, podczas gdy Harry zdążył się już ogolić i założyć nową koszulę. Przypominał świeże jabłuszko.
Mimo to nadal miała ochotę go pocałować.
Wsuwając stopy w kapcie przypomniała sobie, jak zostawiła je nieostrożnie przy koi Harry'ego i zabrała na ułamek sekundy przed tym, zanim zauważył je ojciec. Spostrzegła, że wzrok Harry'ego zsunął się na jej piersi. Nie miała nic przeciwko temu; lubiła, kiedy na nie patrzył. Zawiązała pasek szlafroka i odgarnęła włosy.
Nicky uporał się z łóżkiem matki. Margaret miała nadzieję, że steward wyjdzie z kabiny, dając jej możliwość pocałowania Harry'ego, ale on zapytał:
– Czy mogę zająć się pani łóżkiem?
– Oczywiście – odparła, z trudem kryjąc rozczarowanie. Kiedy znowu nadarzy się okazja, żeby pocałować Harry'ego? Wzięła walizeczkę, posłała mu tęskne spojrzenie i wyszła z kabiny.
Drugi steward, Davy, nakrywał w jadalni do śniadania. Margaret ukradła truskawkę, czując się jak ostatnia grzesznica. Szła powoli wzdłuż samolotu. Większość łóżek zamieniła się z powrotem w fotele, a tu i ówdzie siedzieli zaspani pasażerowie popijając kawę. Zauważyła pana Membury'ego pogrążonego w rozmowie z baronem Gabonem, zastanowiło ją, jaki wspólny temat mogli znaleźć dwaj tak niepodobni do siebie ludzie. Czegoś jej brakowało, ale dopiero po dłuższej chwili zorientowała się czego: nie było porannych gazet.
Weszła do damskiej toalety. Matka siedziała na taborecie przed lustrem. Nagle Margaret ogarnęło ogromne poczucie winy. Jak mogłam zrobić coś takiego zaledwie kilka kroków od niej? – pomyślała z przerażeniem, rumieniąc się po uszy.
– Dzień dobry, mamo – wykrztusiła, pokonując opór ściśniętego gardła, lecz ku swemu zdumieniu przekonała się, że jej głos brzmi całkiem normalnie.
– Dzień dobry, kochanie. Masz wypieki na twarzy. Dobrze spałaś?
– Bardzo dobrze – odparła Margaret i zarumieniła się jeszcze bardziej. – To dlatego, że ukradłam ze stołu truskawkę i mam wyrzuty sumienia – dodała pośpiesznie i czym prędzej zamknęła się w kabinie. Kiedy wyszła, nalała wody do umywalki i energicznie umyła twarz.
Było jej przykro, że musi założyć tę samą sukienkę co wczoraj. Wolałaby coś świeżego. Skropiła się dodatkowo perfumami. Harry powiedział, że lubi ich zapach. Poznał nawet rodzaj. Był jedynym mężczyzną, jakiego znała, który potrafił odróżniać gatunki perfum.
Czesała się powoli i starannie. Włosy stanowiły jej największy atut, starała się więc jak najlepiej go wykorzystać. Powinnam bardziej troszczyć się o swój wygląd – przemknęło jej przez myśl. Do tej pory nie zaprzątała sobie tym zbytnio głowy, lecz teraz nagle nabrało to znaczenia. Powinnam nosić sukienki, które podkreślałyby moją figurę, pantofle, które kierowałyby uwagę mężczyzn na moje długie nogi, a wszystko w kolorach pasujących do rudych włosów i zielonych oczu – zdecydowała. Akurat pod tym względem nie miała zastrzeżeń do swojej sukienki – była w kolorze wypalonej cegły – ale miała nieciekawy, workowaty fason. Spoglądając na swoje odbicie w lustrze Margaret żałowała, że sukienka nie ma poszerzanych ramion i paska. Rzecz jasna matka nigdy nie pozwoliłaby jej zrobić makijażu, więc musiała zadowolić się delikatną bladą cerą. Na szczęście miała ładne zęby.
– Jestem gotowa! – oznajmiła radośnie.
Matka siedziała wciąż w tej samej pozycji.
– Przypuszczam, że będziesz znowu rozmawiać z panem Vandenpostem?
– Nawet na pewno, tym bardziej że w kabinie nie ma nikogo innego, a ty jeszcze nie skończyłaś toalety.
– Uważaj na niego. Trochę przypomina Żyda.
Ale na pewno nie jest obrzezany – pomyślała Margaret. Niewiele brakowało, by powiedziała to na głos, lecz tylko zachichotała cichutko.
– Nie ma się z czego śmiać – odparła matka urażonym tonem. – Musisz wiedzieć, że kiedy wysiądziemy z tego samolotu, nie pozwolę ci spotykać się z tym młodym człowiekiem. A ty musisz wiedzieć, że wcale się tym nie przejmę. Była to prawda. Margaret zamierzała opuścić rodziców, w związku z czym ich nakazy i zakazy nie miały dla niej żadnego znaczenia. Matka spojrzała na nią podejrzliwie.
– Dlaczego mam przeczucie, że nie jesteś ze mną zupełnie szczera?
– Dlatego że tyrani nigdy nikomu nie ufają.
To znakomita kwestia na zakończenie rozmowy – pomyślała idąc do drzwi.
– Nie odchodź, kochanie – poprosiła matka z oczami pełnymi łez.
Czy miała na myśli: „Nie wychodź jeszcze”, czy też: „Nie zostawiaj nas”? Czyżby odgadła zamiary córki? Zawsze odznaczała się dobrą intuicją. Na wszelki wypadek Margaret nic nie odpowiedziała.
– Utraciłam już Elizabeth. Nie przeżyłabym, gdybym miała utracić również ciebie.
– Przecież to wina ojca! – wykrzyknęła Margaret, czując, że jeszcze chwila i wybuchnie płaczem. – Dlaczego nie wpłyniesz na niego, żeby nie był taki okropny?
– Sądzisz, że nie próbuję?
Margaret doznała prawdziwego wstrząsu; matka nigdy do tej pory nie dawała do zrozumienia, że nie zgadza się z postępowaniem ojca.
– Nie cierpię, kiedy zachowuje się w taki sposób!
– Przynajmniej mogłabyś go nie prowokować – zauważyła matka.
– To znaczy ustępować mu na każdym kroku?
– Czemu nie? Przecież to trwałoby tylko do twojego zamążpójścia.
– Gdybyś ty mu się przeciwstawiła, może zmieniłby swoje postępowanie.
Matka pokręciła ze smutkiem głową.
– Nie mogę wystąpić razem z tobą przeciwko niemu, kochanie. Jest moim mężem.
– Ale nie ma racji!
– To bez znaczenia. Przekonasz się o tym, kiedy sama wyjdziesz za mąż.
– To nieuczciwe… – szepnęła bezsilnie Margaret.
– Ale nie potrwa długo. Proszę cię tylko o to, żebyś zechciała tolerować go jeszcze przez jakiś czas. Zapewniam cię, że wszystko się zmieni, jak tylko skończysz dwadzieścia jeden lat, nawet jeśli nie będziesz jeszcze mężatką. Wiem, że to trudne, ale nie chcę, żeby wygnał cię z domu jak biedną Elizabeth…
Margaret uświadomiła sobie, że ona również pragnie uniknąć tego za wszelką cenę.
– Ja też tego nie chcę, mamo powiedziała, podchodząc do taboretu, na którym siedziała lady Oxenford. Objęły się niezręcznie i przytuliły mocno do siebie.
– Obiecaj mi, że nie będziesz się z nim więcej kłóciła.
Głos matki był przepełniony takim smutkiem, że Margaret z największą ochotą złożyłaby jej tę obietnicę, ale coś ją przed tym powstrzymało.
– Spróbuję – odparła przez ściśnięte gardło. – Naprawdę spróbuję.
Lady Oxenford wypuściła ją z objęć. Margaret cofnęła się o krok i ujrzała na jej twarzy wyraz całkowitej rezygnacji.
– Dziękuję ci i za to, kochanie.
Powiedziały wszystko, co miały sobie do powiedzenia.
Margaret wyszła z łazienki.
Kiedy weszła do kabiny, Harry poderwał się z miejsca. Była tak roztrzęsiona, że zupełnie straciła panowanie nad sobą i zarzuciła mu ramiona na szyję. Zawahał się, wyraźnie zdumiony, po czym objął ją i delikatnie pocałował w czubek głowy. Od razu poczuła się lepiej.
Otworzywszy oczy dostrzegła zdziwione spojrzenie Membury'ego. Właściwie nic ją to nie obchodziło, ale odsunęła się od Harry'ego i usiadła na swoim miejscu po drugiej stronie kabiny.
– Musimy uzgodnić nasze plany – powiedział Harry. – To chyba ostatnia okazja, żeby porozmawiać na osobności.
Margaret uświadomiła sobie, że lada chwila matka wróci z łazienki, potem zaś zjawią się ojciec i Percy. Ogarnęła ją panika, kiedy wyobraziła sobie, jak rozstaje się z Harrym w Nowym Jorku, by już nigdy go nie zobaczyć.
– Mów szybko, gdzie będę mogła cię znaleźć!
– Nie wiem, niczego jeszcze nie ustaliłem. Ale nie bój się, dam ci znać. W jakim hotelu się zatrzymacie?
– Waldorf. Zadzwonisz do mnie wieczorem? Musisz!
– Uspokój się. Oczywiście, że zadzwonię. Przedstawię się jako pan Marks.
Spokojny ton Harry'ego sprawił, iż Margaret zrozumiała, że zachowuje się nie tylko głupio, ale przede wszystkim samolubnie. Powinna myśleć nie tylko o sobie, lecz również o nim.
– A gdzie ty spędzisz noc?
– Znajdę jakiś tani hotel.
Nagle wpadł jej do głowy świetny pomysł.
– Chciałbyś zakraść się do mojego pokoju w Waldorfie?
Uśmiechnął się.
Mówisz poważnie? Jasne, że bym chciał!
Ucieszyło ją, że tak zareagował.
– Zwykle mieszkam z siostrą, ale dziś będę sama.
– O, rety! Nie mogę się doczekać.
Wiedziała już, że lubił wystawne życie. W jaki jeszcze sposób mogła sprawić mu przyjemność?
– Każemy sobie przynieść jajecznicę i szampana.
– Chętnie zostałbym tam na stałe.
To pozwoliło jej wrócić do rzeczywistości.
– Za kilka dni rodzice przeprowadzą się do domu dziadków w Connecticut. Będę musiała znaleźć coś dla siebie.
– Będziemy szukać razem. Może uda nam się wynająć mieszkania w tym samym budynku?
– Naprawdę? – Byłoby wspaniale! Mieszkaliby w tym samym domu… Dokładnie tego pragnęła. Obawiała się, że Harry pójdzie od razu na całość i poprosi ją o rękę albo że zniknie i już nigdy się nie zobaczą, to zaś rozwiązanie było wręcz idealne: mogłaby mieszkać blisko niego i poznać go bliżej, nie podejmując żadnych pochopnych zobowiązań. Mieliby również mnóstwo okazji, żeby ze sobą sypiać. Istniał jednak pewien problem.
– Jeśli dostanę pracę u Nancy Lenehan, będę mieszkała w Bostonie.
– W takim razie ja też tam pojadę.
Nie wierzyła własnym uszom.
– Naprawdę zrobiłbyś to?
– Czemu nie? Równie dobre miejsce jak każde inne. A gdzie to właściwie jest?
– W Nowej Anglii.
– To coś przypominającego starą Anglię?
– Słyszałam, że roi się tam od snobów.
– W takim razie będziemy się czuć jak w domu.
– Jak myślisz, jakie mieszkania wynajmiemy? – zapytała z przyjemnym dreszczykiem emocji. – To znaczy, ilopokojowe, i w ogóle…
Harry uśmiechnął się.
– Na początku będzie cię stać na jeden pokój, a i to z najwyższym trudem. Nie będzie w niczym przypominał angielskich apartamentów – jedno okno, brudne ściany i tanie meble. Przy odrobinie szczęścia załatwisz sobie jednopalnikową elektryczną kuchenkę, żeby podgrzać kawę albo zagotować wodę. Łazienka będzie w korytarzu, wspólna dla wszystkich mieszkańców piętra.
– A kuchnia?
Pokręcił głową.
– Nie będzie cię stać na kuchnię. Jedyny ciepły posiłek, jaki uda ci się zjeść w ciągu dnia, to lunch w jakimś tanim barze. Po powrocie do domu co najwyżej napijesz się herbaty albo ukroisz sobie kawałek ciasta.
Wiedziała, że Harry próbuje przygotować ją na spotkanie z tym, co uważał za nieprzyjemną rzeczywistość, ale jej wszystko, o czym mówił, wydawało się niezwykle romantyczne. Będzie mogła sama parzyć sobie herbatę, kiedy tylko przyjdzie jej na to ochota, we własnym małym pokoiku, nie słysząc pouczeń rodziców ani utyskiwania służby… Nie mogła sobie wyobrazić nic wspanialszego.
– Czy właściciele mieszkań mieszkają w tym samym domu?
– Czasem. Dobrze, jeśli tak jest, bo wtedy przynajmniej dbają o czystość, choć z drugiej strony często próbują wtykać nos w twoje prywatne sprawy. Jeśli mieszkają gdzieś indziej, dom zwykle popada w ruinę: ze ścian odłazi farba, nie działa kanalizacja, z sufitu kapie woda.
Margaret zdawała sobie sprawę, że musi jeszcze nauczyć się mnóstwa rzeczy, ale nic z tego, co mówił Harry, nie było w stanie jej zniechęcić. Nim zdołała zadać mu kolejne pytania, łódź przywiozła załogę i pasażerów, którzy zdecydowali się na spacer po stałym lądzie. W tej samej chwili z łazienki wróciła jej matka, blada i niezwykle piękna. Cudowny nastrój ulotnił się bez śladu. Margaret przypomniała sobie niedawną rozmowę z matką i zrozumiała, że uciekając z Harrym będzie doznawała mieszanych uczuć radości i bólu.
Zwykle nie jadała dużo na śniadanie, lecz dziś była głodna jak wilk.
– Mam ochotę na jajecznicę na bekonie – powiedziała. – Na całe mnóstwo jajecznicy, jeśli mam być szczera.
Przechwyciwszy spojrzenie Harry'ego uświadomiła sobie, iż jest głodna dlatego, że kochała się z nim przez całą noc. Stłumiła uśmiech cisnący się jej na wargi. Harry chyba odczytał jej myśli, gdyż pośpiesznie odwrócił wzrok.
Kilka minut później samolot wzbił się w powietrze. Mimo że przeżywała start już po raz trzeci, wciąż odczuwała przyjemne podniecenie. Tylko strach zniknął bez śladu.
Rozpamiętywała to, co usłyszała od Harry'ego. Chciał pojechać z nią do Bostonu! Mimo że był taki przystojny i czarujący, i zapewne miał mnóstwo przygód z różnymi dziewczętami, zainteresował się nią w szczególny sposób. Wydarzenia potoczyły się nader szybko, lecz on zachował się bardzo rozsądnie, nie zasypując jej obietnicami bez pokrycia, tylko deklarując chęć zrobienia wszystkiego, by móc z nią pozostać.
Jego deklaracja sprawiła, że Margaret pozbyła się resztek wątpliwości. Do tej pory nie pozwalała sobie na żadne marzenia dotyczące wspólnego życia z Harrym, ale teraz nabrała do niego całkowitego zaufania. Była pewna, że uda jej się zdobyć wszystko, czego pragnęła: wolność, niezależność i miłość.
Jak tylko maszyna wyrównała lot, pasażerowie zostali zaproszeni do saloniku, gdzie czekał przygotowany bufet. Cała rodzina Oxenford wzięła sobie truskawki z bitą śmietaną, z wyjątkiem Percy'ego, który wolał płatki kukurydziane. Ojciec zażyczył sobie dodatkowo szampana, Margaret zaś nałożyła na talerz kilka grzanek z masłem.
Miała już wrócić do kabiny, kiedy poczuła na sobie spojrzenie Nancy Lenehan stawiającej na tacy talerz gorącej owsianki. Nancy jak zwykle wyglądała czysto i świeżo; zamiast szarej jedwabnej bluzki miała teraz granatową. Dała dziewczynie znak, by się zbliżyła, po czym powiedziała przyciszonym głosem:
– Otrzymałam bardzo ważny telefon. Wiem już, że zwyciężę w dzisiejszym głosowaniu. Masz u mnie pracę.
– Och, dziękuję! – odparła z zachwytem Margaret.
Nancy podała jej wizytówkę.
– Zadzwoń do mnie, kiedy będziesz gotowa.
– Oczywiście! Zadzwonię najdalej za kilka dni. Jeszcze raz ogromnie dziękuję!
Nancy przyłożyła palec do ust i mrugnęła konspiracyjnie.
Margaret wróciła do kabiny we wspaniałym nastroju. Miała nadzieję, że ojciec nie zauważył, jak brała od Nancy wizytówkę. Wolała, żeby nie zadawał jej pytań. Na szczęście był tak zajęty swoim talerzem, że nie zwracał uwagi na nic, co działo się wokół niego.
Jednak zająwszy się jedzeniem uświadomiła sobie, że prędzej czy później będzie musiała powiedzieć mu o wszystkim. Matka błagała ją, by unikała konfrontacji, lecz Margaret nie mogła spełnić jej prośby. Poprzednim razem próbowała wymknąć się po cichu, ale nie udało jej się. Teraz oznajmi o swojej decyzji głośno i wyraźnie, tak by wszyscy słyszeli. Nie będzie żadnej tajemnicy, nie da mu pretekstu do zawiadomienia policji. Tyran musi zrozumieć, że jego córka ma gdzie się podziać i może zwrócić się o pomoc do przyjaciół.