— А як-жа мне ня плакаць, калi мяне твой татуля так нацiрае, што я цябе мо больш i не пабачу.
А яна яму кажа:
— Э, глупства, не бядуй, еш i ляж адпачыць, я табе дапамагу, але глядзi, каб ты аба мне не забыўся.
Тут-жа ён прырок ёй, што нiколi не забудзе. А пад'еўшы, палажыўся спаць. Яна тымчасам клiкнула сваiх памоцнiкаў, i ўвачавiдкi сажнi стаяць. Тады яна кажа:
— Уставай ужо, а калi прыдзе чараўнiк i запытае, цi добра зрабiў, то скажы: усё добра, толькi адна хвоя зламалася напалову. А не кажы, што я табе дапамагаю, бо ён цябе будзе пытаць.
Прыходзiць чараўнiк i пытае:
— А што, добра зрабiў?
— Добра, толькi адна хвоя зламалася напалову.
— О, — кажа — то ты, мусiць, лепшы майстар за мяне. Але цi не дапамагае табе дачка мая?
— Ы-ы, яшчэ, то не дапамагала, толькi прынясе палудзень, я зьем, i зараз яна iдзе назад.
— Ну, то йдзi дадому.
Завёў, напаiў, накармiў дасыта i кажа:
— Iдзi-ж спаць, бо заўтра зноў чакае цябе праца.
Назаўтра даў яму напарстак, завёў яго да возера ды й кажа:
— Вылi з возера за дзень усю ваду, а дно пясочкам жоўценькiм высып. Апрача таго, палiчы рыбаў, колькi будзе вялiкiх, i колькi малых.
Той вылiваў, вылiваў напарсткам ваду, але й знаку няма. Аж прыносiць тая есьцi, а ён плача.
— Чаго ты ўсё плачаш.
— А як-жа мне ня плакаць, то-ж казаў мне бацька твой напарсткам ваду вылiць, а я вылiваю i знаку няма.
— Э, глупства, я табе дапамагу, але памятай, каб ты мяне не забыўся.
Ён пад'еў i палажыўся спаць. Як бачыш, так вада вылiта, i дно жоўценькiм пясочкам пасыпана.
— Ну, устань, але памятай, калi прыдзе татуля i запытае, цi зрабiў, кажы зрабiў. — А рыбу палiчыў? — Палiчыў: большай трыста шэсьцьдзесят, а меншай ня зьлiчыў. Тады ён табе скажа, што гэта не твая праца, а мая, то ты не кажы, што гэта я зрабiла, бо было-б з табою кепска. Ну, а пасьля ён табе скажа, каб ты пазнаў, каторая табе абед насiла, а нас ёсьць сем, то над маёй галавою будзе муха лятаць; а другi раз — ззаду будзе кветачка ў мяне, а трэйцi раз — будзе на пазурку зялёная нiтачка. — Сказаўшы гэта, пайшла да хаты.
Неўзабаве прыходзiць чараўнiк i пытае:
— А што, зрабiў?
— Зрабiў.
— Рыбу аблiчыў?
— Аблiчыў: большай трыста шэсьцьдзесят, а меншай не аблiчыў.
— О, мусiць, то мая дачка зрабiла, а ня ты? — А ён:
— Не, — кажа, — далi-Бог не: яна толькi прынесла есьцi i зараз-жа пайшла.
— Ну, iдзi дадому, калi ты пазнаеш, каторая прыносiла табе палудзень, то я цябе ажаню зь ёю, а калi не — то галаву адарву.
Пайшлi. Прыходзiць, аж ён паставiў сем паненак, як адна, нiякае адмены нiдзе няма.
— Ну, — кажа — выбiрай.
Прыгледзеўся ён над катораю муха лятала i кажа:
— Вось гэта.
— Ну, добра, iдзi спаць.
На другi дзень вывяў зноў сем, як адну, i кажа:
— Выбiрай цяпер.
Так абыйшоў ён кругом, угледзiў белую кветачку i кажа:
— Гэта мая.
Чараўнiк толькi галавою пакруцiў i думае сабе: ну й хiтры-ж ты.
Назаўтра выводзiць зноў сем галубiц, як адна, анiякае адмены, i кажа:
— Ну, хлопча, выбiрай, каторая табе палудзень насiла.
Хадзiў ён кругом, хадзiў i ўгледзеў на пазурку зялёную нiтачку, ды й кажа:
— Калi ня мыляюся, то гэта мая. А чараўнiк:
— Ну, — кажа, — ты лепшы штукар за мяне.