Назаўтра ўзноў прагаладалiся. Лiсiца дастала кiшкi ды есьць патроху.
— Што гэта ты, кумка, ясi? — пытаецца воўк.
— Кiшкi.
— Дзе ты iх узяла?
— Лапаю сабе жывот распарола i дастала.
Воўк паверыў, распароў сабе кiпцюрамi жывот ды сканаў.
Лiсiца i яго зьела.
Прыляцеў да ямы дрозд. Лiсiца просiцца ў яго:
— Дрозьдзiк-драздок, вызвалi мяне зь ямы!
— Як-жа я цябе вызвалю?
— Накiдай у яму гальля, i я вылезу.
Дрозд накiдаў гальля, лiсiца вылезла зь ямы i кажа:
— Дрозьдзiк-драздок, вызвалiў ты мяне?
— Вызвалiў.
— Накармi-ж цяпер мяне.
— Як-жа я цябе накармлю?
— Вунь баба на поле iдзе, мiску блiноў кясе. Ты заляцi ёй наперад ды сядзь на дарозе.
— I ўсё?
— Усё.
Паляцеў дрозд i сеў пасярод дарогi. Баба ўбачыла дразда, паставiла мiску з блiнамi i кiнулася яго лавiць. А лiсiца схапiла блiны ды за кусты.
Наелася лiсiца блiноў, прыйшла к дразду:
— Дрозьдзiк-драздок, вызвалiў ты мяне?
— Вызвалiў.
— Накармiў?
— Накармiў.
— Цяпер напаi.
— Як-жа я цябе напаю?
— А вунь, бачыш, чалавек бочку зь пiвам вязе. Ты ўзьляцi на бочку ды дзяўбi затычку.
— I ўсё?
— Усё.
Паляцеў дрозд, сеў на бочку ды давай дзяўбсьцi затычку.
Убачыў гэта фурман, схапiў кол ды па дразду. Дрозд узьляцеў угару, а фурман з усяе сiлы — па бочцы! Бочка разьбiлася, пiва вылiлася. Цэлая лужына налiлася.
Паехаў чалавек, бядуючы, далей, а лiсiца напiлася пiва з лужыны, колькi ёй хацелася, ды пабегла да дразда:
— Дрозьдзiк-драздок, вызвалiў ты мяне?
— Вызвалiў.
— Накармiў?
— Накармiў.
— Напаiў?
— Напаiў.
— Цяпер пацеш ты мяне.
— Як-жа я цябе пацешу?
— А вунь на таку дзед з бабаю гарох малоцяць. Ляцi туды i садзiся на лоб то бабе, то дзеду.
— I ўсё?
— Усё.