І калі б нават дапусціць, што новую рэлігію пачалі з дапамогай навуковых распрацовак і тэхналогій пераўтвараць у рэальнасць, то з пераносам свядомасці на ны носьбіт, чалавек хіба што канчаткова страціць нават прывідную надзею на свабоду, бо адразу падпадзе пад розныя ўздзеянні па змене асобы, памяці, поглядаў. Урад паставіць “экраны”, каб не дазволіць міграцыі свядомасці людзей. З’явяцца шматлікія забароны на выхад са сваёй “інтэрнэт-зоны”, пачнуцца шматлікія камп’тарныя ўзломы. Атрымаўшы з такой цяжкасцю ўладу і, дадаткам, навуковыя веды, “людзі-цені”не дазволяць астатнім стаць вольнымі, створаць новыя, штучныя праблемы. Свядомасць чалавека цяжка змяніць, і ва ўсялякім грамадстве будуць тыя, каму гэта нявыгадна. Увогуле, заўсёды можна знішчыць сервер, які захоўвае ў сабе асобы суграмадзян з дапамогай нага ўзлому ці простага малатка.
empty* * *empty
Разбудзіў мяне сігнал надалонніка. За акном ужо світала, тэмпература паветра крыху зменшы-лася, але было амаль таксама задушліва, як і ўчора вечарам.
Таймер паказваў чвэрць на сёмую гадзіну. Я са здзіўленнем пабачыў, як на дысплеі высвеціўся твар маёй учарашняй наведвальніцы — жанчыны па імені Мойра. Ужо выходзячы на сувязь, я машынальна адзначыў, што з яе боку было ўключана супрацьпраслухоўваючае прыстасаванне.
“Слухаю”, — чамусьці з хваляваннем сказаў я.
”У мяне намер зайсці да вас неадкладна. Вы адзін, спадар
Берташ?” “Так.” “Тады, калі вы не супраць, адчыніце дзверы. Я побач.” “Згода.”
Я яшчэ раз зірнуў на гадзіннік, каб упэўніцца ў тым, што не памыліўся і цяпер сапраўды яшчэ вельмі рана. Гэта жанчына зараз прыйдзе. Чаму яна спяшаецца? Яна адна, ці па-ранейшаму з тым маўклівым Платонам? — замільгалі ў маёй галаве недарэчныя і малавытлумачальныя пытанні. Урэшце, я адчыніў і стаў чакаць.
Праз некалькі хвілін учарашняя госця з’явілася на парозе.
Я ўбачыў, што замест сукенкі на ёй быў ільняны камбінезон са шлейкамі, а валасы на галаве падабраны пад спартыўны капялюш; толькі ўся вопратка чамусьці выглядала бруднай і ў некалькіх месцах была пашкоджанай. Праз аголенае перадплечча чырвонай пісягай цягнулася свежая драпіна. Жанчына выглядала не зусім адэкватнай, і я зразумеў, што нешта здарылася. Урэшце, я не памыліўся.
“Ваш спадарожнік, — спытаў я, — ён таксама прыйдзе?”
“Платон не прыйдзе”, — праз паўзу адказала яна і твар яе сутаргава перасмыкнуўся.
Я знерухомеў.
“Што здарылася?”
“У мяне праблема, спадар Берташ, — выдыхнула яна, — мне патрэбна дапамога”.
Я моўчкі ўзяў яе за руку, правёў у пакойчык і пасадзіў на канапу.
Але яна падхапілася з месца, скінула з галавы бейсболку і пачала нервова хадзіць: сем крокаў у адзін бок, паварочвалася і рабіла столькі ж назад.
“Здыміце чаравікі”, — прапанаваў я будзённае, чакаючы тлумачэння.
Яна паслухмяна скінула лёгкія туфлі, але хадзіць не кінула.
“У душавой ёсць вада?” — нечакана спытала яна, спыніўшыся.
“Наўрад ці”.
Тым не менш, я зазірнуў у душавую і павярнуў кран. Вада палі-
лася, і я ўспомніў, што пры засяленні заплаціў за кубаметр даволі адчувальную суму. Як заўсёды, ваду тут уключалі хіба што ноччу.
“Зараз, — сказала яна распранаючыся, — я ўсё растлумачу.
Толькі пастаю хвіліну пад душам. Вы не супраць? Я вельмі шкадую, што прымушаю вас непакоіцца. Прабачце”.
Яна знікла за дзвярыма, і я пачуў, як палілася вада, пасля чаго знайшоў свежы ручнік і, прыадчыніўшы дзверы, павесіў яго на вя-
шак. Мельгам я ўбачыў жанчыну, якая ўжо стаяла пад струменем вады, і ацаніў яе целасклад: стройныя доўгія ногі, акруглыя клубы, шырокія плечы — пэўна, такімі і выглядалі старажытныя амазонкі.
“У вас знойдзецца які халат?” — спытала яна праз хвіліну. Шум вады знік.
Я адказаў, што не нашу халатаў і прапанаваў ёй накінуць маю кашулю, на што яна моўчкі згадзілася.
“Мяне ўжо, магчыма, шукаюць, — неяк вяла канстатавала жанчына па імені Мойра. — Я мушу неўзабаве ісці”.
Я хутка кеміў і ведаў за сабой гэтую немалаважную якасць.
Ланцужок нейронаў у маёй галаве, пэўна, перасталяваўся належным чынам, бо праз некалькі секунд я ўзнавіў у памяці бягучы радок з экрана тэлевізара, і ўспомніў фрагмент тэксту.
Няўжо гэта так?
“Замах на былога сакратара ідэалагічнага аддзела партыі Бессмяротнасці. Забітыя двое ахоўнікаў і нападаўшы. Ёхан Цынк застаўся жывы”.
“Дык гэта вы з вашым сябрам Платонам зрабілі замах на Ёхана Цынка?” — вырвалася ў мяне.
Жанчына знерухомела.
“Вы што — чытаеце думкі?” “Дык, гэта вы дадумаліся?”
“А вы лічыце, што той варты жыцця?” — адказала яна пытаннем на пытанне.
“Мне напляваць, — шчыра сказаў я, — але, ці трэба падстаўляцца пад кулі з-за нейкіх дзяржаўных клапоў? Дарэчы, чыя гэта была ідэя і навошта было ісці на яе выкананне непадрыхтаваўшыся як след?” “Вось вы б схадзілі?” “А што гэта дасць? “Людзей-ценяў” большасць”.
Але тут я замаўчаў, бо спрэчка ў такі момант была бэссэнсоўная, а зрабіў нешта такое, на што б адразу не рашыўся ў іншай сітуацыі.
Я сеў з ёй побач і абняў яе за плечы, са шкадобай заўважыўшы, што яе цела ўсё яшчэ нервова здрыгвалася пад маімі далонямі.
“У цябе знойдзецца што-небудзь з транквілікаў?” — спытала яна, гледзячы ў падлогу і перайшоўшы на “ты”.
Не. Я іх не ўжываю.
З дапамогай маіх пытанняў яна паступова паведаміла ўсё, што адбылося з імі за апошнія суткі. Платон, як я павінен быў здагадвацца, з’яўляўся чальцом невядомай мне забароненай рады-кальнай суполкі. Як дарэчы, і яна, Мойра. Як я збольшага ведаў, у краіне дзейнічаюць ці, наад-варот, чакаюць у кансервацыі свайго часу, неардынарныя, сур’ёзныя людзі, не аперэтачныя змагары на словах, а жорсткія выканаўцы, якіх улады, выявіўшы, адразу скіроўваюць у фільтрацыйна-папраўчыя лагеры, дзе і знішчаюць.