— Як не зможаш? Чаму?!
— Тату адпраўляюць у экспедыцыю. У... у Бразілію. І ён бярэ мяне з сабою.
Чэсь нават забыў пра шчаку. Ён глядзеў на дзяўчынку ва ўсе вочы, смешны і няшчасны.
— А надоўга? — спытаў ён з рэшткамі надзеі ў голасе.— Можа, хоць у канцы лета прыедзеш?
— Не, наўрад ці. Мы там доўга будзем, у Бразіліі.
— А ты сама хочаш ехаць? — спытаў Чэсь.
— Вядома, хачу. Там так цікава... Папершае, цэлых дзесяць гадзін ляцець самалётам. Падругое, там акіян, розныя кракадзілы, джунглі, пальмы, какосавыя арэхі...
— А ў нас хіба нецікава? — вырашыў пакрыўдзіцца Чэсь.
— Параўнаў! Кракадзілаў — і вашыя падлешчыкі, какосы — і вашыя арэхі...
Чэсь быў проста знішчаны. А ён хацеў зацікавіць яе буданом... Будан — і Бразілія!..
Ён пахмурнеў. Разам з тым у яго вачах пачало з'яўляцца штосьці ранейшае, задзірліваганарыстае.
Раздзел 11. МІХАЛ
— Ну і едзь,— панура сказаў Чэсь, зпад ілба пазіраючы на дзяўчынку.
— Ну і паеду.
— Едзь, едзь...
Помста за ранейшыя крыўды была поўная. Аксана, з'ахвоціўшыся, нацешыўшыся, зараз жа пашкадавала яго. Толькі яна збіралася прызнацца, што Бразілія — лухта, і яна сама не ведае, дзеля чаго выдумала ўсё гэта, як Чэсь падступіў да яе на якіх паўкрока і перакрыў ёй дарогу да веснічак.
— А хочаш, я табе зараз тваю Бразілію пакажу...
Не паспела Аксана адскочыць, як Чэсь схапіў яе двума пальцамі за нос і пацягнуў уверх.
На міг дзяўчынка знямела ад нечаканасці, ад гэтага нахабства; да таго ж так балюча і непрыемна было... Але праз міг, сілячыся вырвацца, яна знянацку наступіла цвёрдай, рыфленай падэшвай красоўкі на Чэсеву босую нагу. Чэсь войкнуў і выпусціў яе нос. Ад злосці Аксана яшчэ раз паўтарыла гэты «прыём», ужо знарок.
— Ты што?! — ускрыкнуў Чэсь і, сагнуўшыся, схапіўся за нагу.
Дужа няўстойлівай, заманлівай была такая яго поза, каб не паспрабаваць перамагчы яго дарэшты... Аксана лёгка штурхнула яго ў плячо. Чэсь згубіў раўнавагу, упаў на спіну, але адразу ж пругка падхапіўся:
— Ну, пачакай!..
Але хуткай і суровай расплаты Аксана чакаць не стала. Не паспеў Чэсь абцерці пясок з шортаў, як яна ўжо сядзела на высокім плоце,— балазе ў красоўках лёгка было ўзабрацца па гладкіх калках, падэшвы не коўзаліся.
Бы кошка, зверху дзяўчынка цікавала за Чэсем, гатовая пры першым яго падазроным руху саскочыць у двор.
— Ах! — усклікнула раптам яна і схапілася за кішэню, стараючыся затрымаць манету, што вывальвалася адтуль.
Але позна! Манета выслізнула з рукі і шпокнула недзе ў траву пад плот. Праз імгненне яна была ўжо ў кулаку ў Чэся. Чамусьці хлопчык таксама, перш чым схаваць манету, схапіўся за сваю кішэню, запусціў туды руку.
— Дзірка,— збянтэжана прамовіў ён.
— Чэсік, аддай! — узмалілася Аксана.
— Яшчэ чаго.
— Аддай, гэта не мая манета!
— Вядома, не твая, а мая.
(Яшчэ б — хто б адмовіўся ад такога трафею, здабытага ў «чэсным баі»?!)
— Чэсік, ну хочаш, я прызнаюся, што наманіла табе?
— Гм... Хачу.
— Тады аддасі?
— Аддам.
— Пакляніся!
— Ну, клянуся.
— Я нахлусіла табе пра Бразілію... Нікуды я не еду, тут буду, у Паплавах. І мы будзем сябраваць, як ты хацеў...
— Вось як? Ну, калі прыедзеш на канікулы, тады і пагаворым.
І Чэсь, спакойна пасвістваючы, павярнуўся да дзяўчынкі спіною з яўным намерам — пайсці.
У галаве ў Аксаны прамільгнула, што трэба прымаць крайнія меры,— клікаць на дапамогу бацьку (хоць яна заўсёды лічыла — апошняя гэта справа, скардзіцца бацькам...).
— Аддай! Ты ж пакляўся! — з адчаем крыкнула яна.
— Я ж цябе не прасіў прызнавацца,— Чэсь, аднак, спыніўся.— Ну, хай: я схлусіў, калі кляўся. А ты схлусіла пра Бразілію. Вось мы і квіты. Ты хлусіш, чаму і мне нельга?