— Калі ласка, не падыходзьце!
— Заткніся, вырадак! Зараз я дам табе ўрок!
О'Хара адступаў да таго часу, пакуль не ўткнуўся спінай у сцяну. А Пол Адзінгтан з садысцкай усмешкай расшпільваў штаны.
Погляд Дэніэла замітусіўся па пакоі ў пошуках выйсця. Перад дзвярыма ляжала перакуленае камп'ютарнае крэсла, выскачыцьу акно перашкаджала шафа для адзення...
— Зараз мы з табой пацешымся! — Адзінгтан вызваліўся ад туфляў і штаноў, на чарзе былі майткі.
— Не трэба, я прашу вас!
— Яшчэ як трэба!
«Ніколі не здавайся! Толькі так можна перамагчы!», — нечакана ўспомніліся словы Сьюзан. I О'Хара зрабіў тое, чаго ніяк ад сябе не чакаў.
Вочы Пола Адзінгтана палезлі з арбіт, твар наліўся крывёй. Трымаючыся абедзвюма рукамі за адбітую мужчынскую годнасць, бацька нумар два кулём паваліўся на падлогу.
У вестыбюлі знаходзіўся пост аховы, аднак абодва ахоўнікі не сталі строіць з сябе герояў, а ратаваліся ўцёкамі.
— Больш няма мужчын, засталіся асобы!
Сысці з дому трэба было раней, але Дэніэлу бракавала духу на рашучы крок. Адбівалася выхаванне. Ды і пасля смерці Сьюзан ён ніяк не мог ачуняць.
— Я кахаю цябе, Сьюзан!
МакКалахусміхнулася і, натапырыўшы Дэніэлу валасы, сказала:
— Ты такі смешны, Дэн!
— Не, праўда!
Некалькі бясконца доўгіх імгненняў Сьюзан глядзела ў вочы О'Хары, а затым пацалавала яго ў шчаку.
Гэта было за чатыры дні да таго, як дзяўчыну збіў на машыне п'яны сенатар ад кіруючай партыі...
— Дваццаць два!
Забіваць аказалася лёгка. Ніякіх згрызот сумлення О'Хара не адчуваў. Яго жэрла полымя нянавісці.
Грукат самазараднай вінтоўкі гуляў пад скляпеннямі каледжа, нагадваючы перастук кастаньет. Кулі наскрозь прашывалі чалавечыя целы, крышылі цэглу і бетон, калолі дрэва, ператваралі ў пыл мармур.
— Дваццаць два!
О'Хара пераступіў забітага, мімаходам адзначыўшы, што гэта дэкан. Хабарнік атрымаў па заслу-
— Дваццаць два!
Даведаўшыся пра смерць Сьюзан, Дэніэл праплакаў увесь дзень. Бачачы стан сына, бацька ў пакой не заходзіў, а вось Пол Адзінгтан не прамінуўукалоць:
— Гэта ж трэба, як мы знерваваліся з-за смерці самкі!
— Ідзіце адсюль, містар Адзінгтан!
— Чорта з два! Хачу паглядзець на ідыёта, які аплаквае вагіну!
— Калі ласка!
— Ты яшчэ будзеш мне ўказваць, шчанюк!
Дэніэл уткнуў галаву ў падушку і заціснуў далонямі вушы. Больш за ўсё яму ў гэты момант хацелася памерці.
— Дваццаць два!Ствол вінтоўкі хадзіў па баках, косячы студэнтаў і выкладчыкаў, якія выскоквалі з аўдыторый. Сцены размалявалі чырвоныя рагі крыві, падобныя на карціны вар'ятаў-абстракцыяністаў.
Лекары знайшлі ў маці рак грудзей. Аперабельны, але ніхто не ўзяўся за скальпель — урад вырашыў адмовіцца ад траты грошай на «рэтраградаў». Эрыка працягнула яшчэ шэсць з паловай месяцаў.
— Дваццаць два!
Ад крыкаў і вінтовачнага стаката закладвала вушы, аднак О'Хара не звяртаў на гэта ніякай увагі.
— Гэтая пісала табе кожны тыдзень, але я спальваў яе лісты! — заявіў Пол Адзінгтан, стоячы ў дзвярах дзіцячага пакоя і гледзячы на зборы Дэніэла.
— Што?
— Я пераканаў Эндру, што так будзе лепш для нас усіх!
— Вы не маглі зрабіць так подла, містар Адзінгтан!
— Думаў, я дарую табе тое, што ты атручваў нам жыццё?
— Які ж вы падлюга!
— Вымятайся і назаўсёды забудзь дарогу ў гэты дом! Табе тут не рады!
Падлога была заліта крывёй. О'Хара ў думках пахваліў сябе за прадбачлівасць — каўчукавыя падэшвы па плітцы не слізгалі.
— Дваццаць два!