— Ой, памыляешся, памыляешся, — са скрухай загаварыў завуч. — Трэба глядзець у сутнасць. І ў сутнасць з’явы, а не ў сутнасць нейкага кодэксу. А сутнасць у тым, што рыцары, іх ордэн — самастойныя. Разумееш — са-ма-стой-ны-я! Вось сёння ў школе ёсць вучнёўскі актыў школы. Ён самастойны? — хутка спытаў Шаноўны.
— А чаму не? — запытаў у сваю чаргу Генадзь, не разумеючы, куды вядзе гаворку завуч.
— А таму не, што працуе ў школе, пад неназойлівым кіраўніцтвам педагагічнага савета, і ў савета ж просячы падтрымкі і дазволу на розныя свае мерапрыемствы. Справы актыву непарушна звязаны са школай, з выхаваўчым працэсам. А рыцары хоць і ў школе, але іх планы і дзеянні ад школы мала залежаць. Ты разумееш?
— Разумею, — кіўнуў Генадзь.
— Тады ідзем далей. Я — не супраць рыцарства, малайцы хлопцы. Але хоць ты імі нібыта і кіруеш, але кіраванне тваё фіктыўнае. Бо ў цябе самога ніякай ідэйнай базы кіравання няма. А гэта азначае, што ў любы момант рыцарства можа пайсці зусім у не той бок. З’явіцца ў ім лідэр з ідэйнай базай — пойдуць за ім. І самае страшнае, што ідэйная база можа быць самой рознай. Як рознымі былі і рыцары: быў Айвенга, але былі і крыжакі, што няслі смерць. Дзе ўпэўненасць, што заўтра гонар рыцараў не перарасце ў самалюбаванне, і рыцары не стануць лічыць сябе не проста лепшымі, а вышэйшымі за іншых?
— А... што тады робіць? — разгубіўся Генадзь.
— Што рабіць? Не дапусціць гэтага. Дарэчы, з’яўленне рыцарства чаму адбылося, як думаеш?
— Бо няма камсамола.
— Але ж ёсць БСМ, БПСМ... Чаму ў школе не створаны пярвічкі гэтых арганізацый? І сам ты, дарэчы...
— Ды... Быў я ў іншых школах. Нейкая несур’ёзнасць у арганізацыях гэтых. Слоў многа, а спраў — няма.
— Правільна, больш гаварыльні, пустэчы. А месца не можа доўга пуставаць. Таму і з’явіліся рыцары. Бо маладзёжнае аб’яднанне — патрэбнасць маладых. Вось яны і аб’ядналіся. Ты ўпусціў момант, ці нехта яго ўпусціў — не ў гэтым справа.
— А ў чым тады?
— Ты яшчэ не зразумеў? — Мікалай Васільевіч пільна глянуў у вочы Генадзю, і той адвёў позірк у бок. — Чаму вучаць рыцары? У іх кодэксе ёсць пункт аб радзіме? Аб ветэранах вайны? Кім яны хочуць стаць? Касмапалітычнымі абаронцамі слабых, ці патрыётамі сваёй радзімы?
— Мне здаецца, ды і самі ж Вы казалі, што там добрыя хлопцы.
— І патрыёты з іх самі сабой атрымаюцца, так?
— Думаю, так, — нясмела адказаў Генадзь.
— Не, само сабой нічога не атрымліваецца. Нічога і ніколі. Запомні гэта.
— А што Вы прапануеце мне рабіць?
— Напачатку думаць. Многа думаць. І не спяшацца, не сячы з пляча. Праз тыдзень сустрэнемся. — Завуч хутка ўзняўся з крэсла.
Падхапіўся і Генадзь.
Каля дзвярэй завуч прытрымаў за локаць хлопца:
— Заўтра на першым перапынку пакліч да мяне вашу прыгажуню, Алу...
— Але ж дзённіка... — Генадзь спуджана змоўк, са страхам глядзеў у прыжмураныя вочы завуча.
— Я ведаю, што дзённіка ў Зіновія Пятровіча ўжо няма. Укралі ў час фіктыўнага пажару. Рыцары гэтыя і ўкралі. Але Алу я не таму клічу. Пагавару крыху з ёй наконт таго, што можна насіць у школу, што не. Дарэчы, як ты лічыш, Зіновій Пятровіч паступіў правільна?
Ён яшчэ больш сажмурыў вочы, і Генадзь не ведаў, што там — з’едлівасць ці шчырая, нават вінаватая ўсмешка. Ён нічога лепшага не прыдумаў, як толькі сказаць:
— Я не ведаю. А адкуль Вы пра ўсё ведаеце?..
— Думаць трэба, Генадзь. Многа-многа думаць. Аналізаваць. І толькі потым дзейнічаць. Зразумела?
— Зразумела, — выдыхнуў Генадзь.
Як ні ўпарціўся рыцарскі камітэт, колькасць членаў ордэна ўзрасла яшчэ на некалькі адзінак. Генадзь настаяў, аргументаваўшы тым, што сіла — ў колькасці. Майстраванне латаў і шлемаў было адкладзена, як і заняткі ў спартыўнай зале — ордэн па плану рыхтаваўся даць вялікі канцэрт у гонар жанчын — набліжалася восьмае сакавіка.
Гэта дало адваротны вынік — некалькі хлапчукоў з старэйшых класаў выйшлі з ордэна. Ды і астатнія не вельмі радаваліся плану Генадзя — хлапчукі саромеліся сваіх тэатральных здольнасцей. Тады Генадзь увёў у лік рыцараў некалькі школьных артыстаў, а лік рыцараў яшчэ больш паменшыўся. Яшчэ сямера хлапчукоў знялі свае зіхцячыя значкі — “Нецікава”. Але ядро трымалася.
Хоць і прыкра было Генадзю тое рабіць, ды ён адазваў убок Додзіка. Размова атрымалася не доўгай — Додзік усё зразумеў з паўслова. Ён узяў у Генадзя некалькі значкоў — зіхцячых коннікаў — і паабяцаў арганізаваць справу належным чынам.
І ўжо на наступны дзень завуч зноў унюхаў дым каля пляцоўкі, дзе некалі курэла ватоўка. Ён рыўком распахнуў дзверы (зараз яны не зачыняліся) і замёр ад неспадзяванасці. Некалькі хлопцаў курылі цыгарэты. Яны кінуліся таропка па лесвіцы ўніз, нікога Шаноўны схапіць не змог.
Але бліскучых коннікаў на лацканах пінжакоў ён заўважыў. Размова яго з Генадзем была кароткай. Завуч толькі сумна ўсміхнуўся:
— Я акцэнтаваў тваю увагу на ідэалогіі. Яе няма, але пакрысе яе месца займае нешта вычварнае. Ты гэта разумееш? Калі ў рыцарскім ордэне школьнікі пачалі курыць — куды прывядзе ордэн?
Генадзь прыйшоў на пасяджэнне ордэна і абвясціў ультыматым: альбо будуць выдадзены курыльшчыкі, альбо ордэн будзе забаронены.
Для Генадзя было поўнай нечаканасцю, калі рыцары запрасілі яго... выйсці за дзверы. Ён раз’юшыўся, але падпарадкаваўся, бо рыцары нагадалі яму, што ён не з’яўляецца членам ордэна.
Праз гадзіну на дошцы аб’яў вісеў квіток. У ім паведамлялася, што рыцарскі ордэн заканчвае свае існаванне.
Генадзь ішоў да завуча прыкметна ўзрушаны: у школе зноў стала ўсё на сваё звыклае месца.
Паведамленне аб спыненні існавання ордэна завуч выслухаў моўчкі, доўга глядзеў на размаляванае марозам аконнае шкло. Нечакана павярнуўся да Генадзя, які стаяў, перамінаючыся з нагі на нагу і спытаў:
— А табе самому не хацелася стаць рыцарам?
— Ды не... Не думаў пра гэта,— разгубіўся Генадзь.
— Шкада... Шкада, што не думаў. — Мікалай Васільевіч прысеў, запрасіў жэстам сесці Генадзя. — Ну, што ж, няма ордэна, то і няма праблем. Так?
— Так.
— Так, усё так. Ты ж ведаеш, як рыцары збіраліся, каб дапамагчы вугаль разгрузіць? Вось як паўторыцца сітуацыя, ты за лічаныя хвіліны, як старшыня школьнага актыву, зможаш так усё арганізаваць?