І Міхал махнуў яму рукою і крыкнуў голасам, які сарваўся ад радасці:
— Лавіць табе не пералавіць, дзед!
І гэты дзед адказаў праз зубы, не таму, што быў мо не ў гуморы, а таму, што трымаў ў роце шнур:
— Хадзі шчасліва, сынок.
Гэта быў такі добры дзед, проста незвычайны!
Міхал засмяяўся ад радасці і пакрочыў дарогай. Свет, сонечны, іскрысты, як хвост паўліна, ляжаў перад ім.
З-за далёкага, зіхатлівага лесу паказаўся дымок, бы там хто піпчыў люльку, а потым даляцеў прызыўны гудок цягніка.