Ніна… Добрае імя, Ніна… Наша.
Я ведаю.
Ну, як вам падабаецца тут?
Вельмі.
Яна нічога не заўважала, акрамя гэтага аблічча злева. І яна была такой шчаслівай, што, здавалася, яшчэ хвіліна — і сэрца разарвецца, не ў змозе вытрымаць гэтага.
Вы ведаеце, што вы вельмі таленавітая?
О… што вы! Мне проста хацелася станцаваць як мага лепш.
Нашто?
Мне хацелася, каб вам было весялей і лягчэй. Мне здалося, што вы трохі сумны, і мне стала шкада. Вы, напэўна, вельмі стаміліся, працуючы.
Яго аблічча яшчэ больш памякчэла. Ён быццам упершыню заўважыў яе.
Вы, напэўна, добрая, Ніна?
Не ведаю.
На сцэне пачалося "Балеро" Равэля, у якім Віцька іграў галоўную ролю, раўніўца. У палымяна-чырвоных бліках імчаліся па сцэне постаці, палка-трывожны іспанскі танец гучаў смяротнай страсцю.
Добра танцуе, сказаў ён.
О… вы не ведаеце, які ён таленавіты. Самы таленавіты з усіх.
Вы танцуеце лепш.
О не, не. Ён самы лепшы.
Дык вы яшчэ й зайздрасці пазбаўлены, задуменна сказаў ён. — Што ж, магчыма, і так.
І раптам па-змоўніцку падміргнуў ёй.
А што, калі мы па сканчэнні танца ўцячэм ад іх? Тут зараз сумна будзе. Выйдзе Табалеўскі і пачне тоўстым голасам пра віно спяваць.
Як хочаце, ціха сказала яна.
Яны сапраўды ўцяклі. Усталі і нячутна выйшлі з залы, пайшлі пакоем, у які, як на двор, выходзілі старыя сходы, упрыгожаныя двума львамі.
Хочаце паглядзець на палаты старажытных цароў?
Вельмі. Я ніколі не бачыла.
Яны пайшлі сходамі ўгару. Наверсе "маленькая" азірнулася і пабачыла шырокага чалавека, які таксама выйшаў з залы і глядзеў ім у спіну, засунуўшы рукі ў кішэні шэрага пушыстага гарнітура. Ён зрабіў выгляд, што выйшаў проста пакурыць.
Пацягнуліся церамы, нізкія, з малюсенькімі вокнамі, з цёмнымі распіснымі скляпеннямі столі. Усё пахнула нежылым: грубкі з кафлянымі седзякамі, крэслы, абіўка якіх здавалася пыльнай.
Ну як, усміхнуўся ён, хацелі б вы жыць "па-царску"?
Што вы, жахнулася яна, тут, напэўна, ніколі не праветрывалі, а я люблю паветра, сонца, люблю пайсці басанож у лугі. І каб нікога не было вакол.
Так, уздыхнуў ён, гэта добра… басанож.
Прыязджайце да нас, узгарэлася "маленькая", у нас дача напаўпустая, сад і рачулка цячэ зусім празрыстая, усе каменьчыкі відаць. Вы любіце казінае малако?
Калісьці любіў.
Да яго толькі трэба прызвычаіцца. І потым ужо нават самае лепшае малако ад каровы здаецца нясмачным… Сапраўды, прыязджайце.
На жаль, гэта не заўсёды залежыць ад мяне, дачушка.
Чаму? Сабрацца і паехаць. Гэта кожны можа.
Ён усміхнуўся.
Цяпер яны ішлі былой царскай апачывальняй. Смешна было бачыць крэслы і лялечна-маленькі ложак пад балдахінам.
Пэўна, і ногі выцягнуць нельга было, сказала "маленькая".
Так, жылі не вельмі.
У самым настроі гэтых пакояў, у вузенькіх пераходах паміж імі, у нізкіх скляпеннях было нешта трывожнае. "Маленькая" ўздыхнула:
Ім, пэўна, вельмі страшна было тут жыць. Кажуць, у Івана Грознага некалькі жонак атруцілі.
Яна не заўважыла дзіўнага выразу яго вачэй і казала далей:
І, ведаеце, мне яго шкада. Такі моцны, усе перад ім схіляюцца, а жыў заўжды ў такіх пакоях. Вакол — ворагі. За кожным выгібам можа чакаць чалавек з кінжалам… Бр-р.
Памаўчала.
І нашто ўсё гэта было ім? Незразумела. Лепей за ўсё жыць, калі нічога не хочацца, акрамя работы і мастацтва. Ды яшчэ каб усе цябе любілі.