Чаму?
Вам нельга гінуць. Нават на сцэне. Вы поўная жыцця, сонца, вы шчырая да гэтага неба і гэтых людзей. І я не ведаю, ці прыходзяць калі-небудзь дрэнныя думкі ў вашу галоўку.
Часам прыходзяць.
Не веру, сказаў ён.
Яны ехалі па Вялікай Пірагоўскай. Цьмяна чырванелі ў цемры муры Навадзевічага манастыра і важка бялеў сілуэт сабора.
Калісьці вы будзеце вялікай, маленькая балерына. Але я не думаю, што нават тады вы будзеце няшчырай… Мне лёгка з вамі… як з нямногімі… Старому добра быць сярод такіх, як вы.
А старэйшыя? — спытала яна.
Сусед спахмурнеў:
Ім мала каму можна верыць, Ніна. Чалавеку нельга верыць пасля дваццаці пяці. Але вы не такая. Але вы не будзеце такой. І я вельмі шкадую, што ў мяне няма яшчэ адной дачкі. Такой, як вы.
Чаму шкадуеце?
Таму што вы абуджаеце ў кожным веру ў людзей.
Вакол ужо мільгалі пералескі, свяціліся ў цемры, як свечкі, ствалы бяроз. Пругкі вецер, насычаны добрымі пахамі ночы, біў у твар.
Добра, сказаў ён.
Вы ведаеце, сказала "маленькая", пазаўчора я прачнулася ўначы і думала пра вас. За вокнамі былі дрэвы і ноч, і мне стала шкада, што вы не бачыце гэтага, седзячы ў гэтых старых мурах. І мне так чамусьці стала шкада вас, што я нават трошкі паплакала.
Чалавек апусціў цяжкія бровы, быццам імкнучыся прыкрыць імі вочы.
Машына звярнула ў дачны пасёлак, хутка прамчала спячай вуліцай, прамінула бярозавы гай на адхоне і спынілася ля форткі.
Тут было толькі пяць дачак, наводшыбе, і кожная трохі наўздалёк ад другой. Дача бацькоў Ніны была ўглыбіні, за садам; па сцяжынцы да яе было метраў трыста.
На яе дзіва, спадарожнік таксама вылез з машыны.
Я праводжу вас да ганка.
Што вы?! — спужалася яна. — Не трэба. Вы і так былі такі добры і ўважлівы.
А калі вас тут хтосьці пакрыўдзіць на гэтай сцежцы?
Што вы, тут і бярозы свае.
А я ўсё ж пайду.
Ён ішоў поруч з ёю, і яна баялася так, што падала сэрца, баялася за яго. Ці мала засталося тых, не дадушаных калючай рукавіцай? А раптам што-небудзь здарыцца? Тады яна не даруе сабе.
Але чалавек, здавалася, нічога не заўважаў, ішоў і з насалодай дыхаў цёплым начным паветрам, настоеным на ласкавым паху бяроз.
Які мір, сказаў ён. — А стома ўсё мацней, дзяўчынка.
Вам трэба мора, многа паветра, добрых людзей вакол.
Людзей? Магчыма… Каб гэтыя людзі ўсе былі як вы.
Ён памаўчаў крыху і раптам спытаў:
Ёсць у вас жаніх?
Ёсць, раптоўна сказала яна.
Яму пашанцавала. Хто ён?
Той хлопец, што тады танцаваў "Балеро".
Прыгожы хлопец… Харошы?
Харошы. І вельмі дурны. Наіўны, з пяшчотай адказала яна.
Гэта добра. Наіўныя не носяць у сэрцы зла… Будзьце шчаслівая з ім. Я дапамагу, каб вы былі разам… І, калі запросіце, прыйду на вяселле.
Абавязкова… абавязкова, сказала яна, я нават не ведаю, за што, за што вы такі добры да мяне.
Пакіньце, сказаў ён, ніякі я не добры.
Яны спыніліся перад дачай. Вокны ўжо ўсе былі цёмныя. Над садам, над дахам будынка панавала ціша.
Ну, давайце развітаемся, сказаў ён. — Я не буду заходзіць. Не трэба турбаваць людзей.
"Маленькая" ўжо зусім была пайшла, але раптам павярнулася да яго.
Я вас прашу, я вас вельмі прашу, усхвалявана сказала яна, не думайце, што людзям нельга верыць… Вы не думаеце гэтага шчыра, вы не можаце так думаць!
Чалавек стаяў і глядзеў на яе з прытоенай усмешкай.
Дык можна? — спытаў ён нарэшце.