- Але чаму вы назвалі апавяданне «Локіс»? Ніводзін з персанажаў так не завецца.
- Гэта не чалавечае імя, - адказаў прафесар. - Ану, Тэадор, ці разумееце вы, што значьщь «Локіс»?
- Ані блізка.
- Калі б вы добра засвоілі закон фанетычных адпаведнасцяў паміж санскрытам і літоўскай мовай, вы пазналі б у слове «lokis» санскрьщкае «arksa» ці «rksa». «Lokis» - так па-літоўску называецца звер, якога грэкі называлі «αρκτος», лаціняне «ursus», а немцы «Вär».
Цяпер вы разумееце сэнс эпіграфа:
Вы ведаеце, што ў «Рамане аб лісе» мядзведзь завецца damp Вrun. Славяне называюць яго Міхал, па-літоўску Мішка, і гэтая мянушка амаль заўсёды замяняе родавую назву «lokis». Гэтаксама, як французы забылі новалацінскае слова «gorpil» і замянілі яго словам «renard». Магу прывесці і іншыя прыклады...
Але Адэлаіда заўважыла, што ўжо позна, і яны рассталіся.