Але неяк млява ён узяў паштоўку, пасланую мілым віцебскім ім, не кінуўся нэрвова чытаць, як адылі, што ж пісаў ён, а моўчкі падыбаў да дзьвярэй. Машынальна ўтыркнуў нечытаную паштоўку ў блякнот і накіраваўся ў парк. Там на мокрай лаўцы, чаго ён проста не заўважаў, навала бэзавага паху атакавала яго. Аднак і гэтае цудоўнае праігнараваў ён: ані брыдасная вільгаць, ані прыемны гальваністы бэзавы пах не краналі адзінага чалавека ў парку, бы ён быў не з жывых. Хаця ён яшчэ быў цалкам жывы, не зважаючы на сяньняшні дыягназ доктара, да якога цягаўся ўраньні самотны ён: «У вас нешта анкалягічнае».