Kamui was ook erg stil geworden; vond het niet meer grappig. Er zat te veel waarheid achter deze situatie en het brak zijn hart.
*****
Kyou ademde de lucht in die zojuist de stank van het gebroed van zijn vijand had vastgehouden. De geur was snel veranderd toen de zon terugkeerde en hij de priesteres kon ruiken. Haar geur dreef naar hem toe, gedragen door de bries, maar hij kon ook de onmiskenbare geur van haar tranen bespeuren. Na de bitterzoete geur ging hij naar haar op zoek.
Hij wilde niet dat iemand haar van streek zou maken en om de één of andere reden deed de gedachte aan haar huilen zijn woede naar boven komen. Wat was er gebeurd dat haar tranen in haar smaragdgroene ogen had gebracht? Zijn kalme gezicht toonde geen emotie, maar zijn beschermende instinct kwam naar boven toen hij in de richting vloog waar Kyoko's geur vandaan kwam.
Toya was nog niet ver gegaan toen hij iemand voelde naderen. Hij siste boos ... zijn onbehagen gevoel nam toe. Kyou's geur kwam steeds dichterbij. Het was ongehaast en kalm toen het over hem heen ging en zich in Kyoko's richting bewoog. Met een grauw draaide Toya zich om en rende terug naar waar hij Kyoko en de anderen had achtergelaten.
Binnen slechts een paar vluchtige seconden staarde Kyou koud naar de groep vanaf een hoogte waar hij niet opgemerkt zou worden. Het vrouw-kind zat op haar knieën te huilen terwijl de demonendoder een hand op haar schouder legde en haar probeerde te troosten. Shinbe en Kamui leken kalm en stonden alleen van een afstand naar hen te kijken.
Hij kon Toya's aanhoudende verzonden geur ruiken, maar kon hem nergens zien. Hij rook ook Toya's verlangen nog steeds dik in de lucht.
Zijn stomme broer had zeker niet geprobeerd het meisje iets aan te doen. Kyou dwong Kyoko stilletjes naar hem op te kijken, en stuurde de gedachte in haar geest terwijl hij rustig op haar neerkeek, zonder enige emotie aan de buitenkant. Zijn hart klopte sneller toen ze een betraand gezicht ophief om zijn blik te ontmoeten.
Kyou keek koeltjes neer op degenen die om haar heen stonden. Alle ogen waren op hem gericht toen zijn stem uit de lucht neerdaalde. Wie heeft het aangedurfd om dit meisje pijn te doen? Zijn kalme stem verloochende het gevaar waarin ze verkeerden ... want wie haar pijn had gedaan, zou boeten.
Hoofdstuk 4 Gevaarlijke gevoelens
Kyoko keek op en hoorde de stem in haar hoofd die haar zachtjes zei dat te doen. Haar tranen weerspiegelden het licht als glinsterende diamanten terwijl ze Kyou boven haar zag zweven en ze zond hem een bewonderende glimlach toe.
Suki verstrakte bij Kyou's dodelijke vraag en keek hem woedend aan. Ze schudde haar hoofd, Het was niet één van de bewakers die haar pijn deden. Het was je oom Hyakuhei. Hij had een spreuk over haar uitgesproken. Suki rechtte haar schouders, boos op hem omdat hij hen beschuldigde van het kwetsen van Kyoko. We hebben de demon gedood die de spreuk uitsprak, dus Kyoko zal binnen een paar uur weer in orde zijn.
Ze stapte voor Kyoko uit en probeerde haar vriendin uit het zicht van Kyou te weren. Nadat Kyoko haar eerder had verteld dat Kyou haar kuste ... Nu wilde ze niet dat Kyoko ideeën zou krijgen. Als het zover zou komen, zou ze Shinbe eerst door haar laten kussen, dus blokkeerde ze zijn zicht en vouwde haar armen voor haar borst alsof ze op wacht stond.
Kyou glimlachte koud naar Suki, maar zijn ogen vernauwden zich, wat een waarschuwing in Shinbe's hart stuurde. Hij stapte op om naast Suki te gaan staan, waardoor Kyoko's zicht op zijn machtige broer werd geblokkeerd, maar ook om zijn aandacht van Suki af te leiden en op hem te richten.
Kamui stond stil achter hen allemaal en begon naar voren te lopen om zich bij hen te voegen, maar Kaen stapte waarschuwend voor hem uit het niets. Hij staarde naar de vuurspuwen voordat hij die blik op zijn oudste broer verlegde.
Kyou was heimelijk onder de indruk van de moed die ze voor hem toonden ... hoewel het hun geen goed zou doen. Opnieuw riep hij de priesteres om naar hem te kijken.
Kyoko stond op en liep om haar twee zogenaamde lijfwachten heen om Kyou te kunnen zien. Suki greep haar arm om te proberen haar tegen te houden, maar liet haar hand vallen toen Kyou waarschuwend gromde.
Kyoko keek met genegenheid naar Kyou. Voor haar was hij als het meest engelachtige wezen dat ze ooit had gezien, daar zwevend met zijn witte zijdeachtige hemd om hem heen fladderend. Zijn platinahaar zwaaide en gaf een vleugje sensualiteit aan zijn ongeëvenaarde schoonheid. En zijn gouden ogen ... God, ze hield van hem.
En dat was wat Kyou zag en hoorde in haar gedachten ... liefde ... en ze schonk het hem rechtstreeks. Zijn adem siste terwijl hij inademde, haar aandachtig aanstarend, zijn blik donkerder van verlangen.
Ze wil naar me toe komen, dus laat haar. Kyou keek emotieloos op Suki en Shinbe neer. De toon van zijn stem was genoeg om hen te laten weten dat ze zich op dun ijs begaven terwijl hij zijn blik afwendde en toekeek hoe de priesteres hem vol bewondering aanstaarde. Ze reikte naar hem toe met gestrekte armen en wenkte hem om haar te komen halen. In haar hoofd, waar alleen Kyou het kon horen, fluisterde ze verlangend zijn naam.
Suki en Shinbe kwamen in actie voordat de heerser het kon doen. Ze pakten allebei een arm en lieten die weer langs haar zij zakken. Kyoko draaide zich om en keek naar hen allebei ... nog steeds met liefde in haar uitdrukking, zoals de spreuk vereiste.
Kyou fronste zijn wenkbrauwen en kneep zijn ogen tot spleetjes. Onder wat voor betovering is ze? Vroeg hij met strenge stem.
Shinbe keek hem woedend aan. Een Tenshi kuste haar vlak voordat we het vernietigden. Hij wist dat dit alles was wat hij te zeggen had, want Kyou had meer kennis dan zij allemaal bij elkaar als het op demonen en spreuken aankwam.
Kyou's lippen hielden een fluistering van een glimlach op hen, nu begrijpend. Laat haar gaan, instrueerde hij op dodelijke toon terwijl hij dichter naar haar toe daalde. Kyoko keek naar zijn nadering en gaf Kyou een liefdevolle glimlach die het hart van de meest kwaadaardige demonen zou hebben doen smelten.
Suki en Shinbe lieten Kyoko's handen los en deden een stap achteruit in de wetenschap dat ze hem niet konden weerstaan. Hij was te machtig. Ze keken vol afschuw toe hoe hij zijn hand achter Kyoko schoof en haar lichaam vlak tegen de zijne trok, haar optillend in de lucht om daar te blijven zweven.
Even voelde ze de harde kracht van de dij die haar benen scheidde en voelde de warmte van zijn huid door zijn zijden kleding heen. Kyoko sloeg haar armen om hem heen en drukte haar lichaam nog dichter tegen zich aan, genietend van het gevoel van zijn krachtige been tussen het hare.
Kyou zag hoe haar lippen van elkaar gingen terwijl ze zich tegen hem aan drukte. Er was een andere manier om de demonenspreuk te beschrijven, zoals hij zeker wist dat Shinbe het kende. De betovering had haar krols gemaakt. Hij drukte zich terug en hoorde haar zuchten als reactie en voelde een schok van gloeiendhete bliksem in zijn midden flitsen terwijl hij haar verwonderd aankeek. Niemand had hem ooit op deze manier beïnvloed ... niemand anders kon dat ooit. Hij zou het nooit toestaan.
Hij raakte haar rood aangelopen gezicht aan terwijl ze zich tegen hem inspande op zoek naar meer. Hij wist dat ze niet wist wat ze deed, want hij was zich bewust van de betovering waarin ze verkeerde en van haar onschuld. Onschuldig of niet, haar passie zou een geheel eigen kracht worden als ze eenmaal vrij was van de betovering.
Kyou wist dat ze zich alles zou herinneren wat er gebeurde als de betovering eenmaal was uitgewerkt, dus drukte hij zijn dij tegen haar aan en gaf haar de druk die ze zocht. Hij sneed zijn lippen over de hare in een veeleisende en hongerige kus. Hij zou haar in brand zetten met een behoefte ... een behoefte die de betovering zou overstijgen.
Hij voelde haar kleine hand in zijn haar glijden en haar vingers grepen hem vast. Door de sensaties die het veroorzaakte, verloor hij bijna de controle toen hij haar mond verslond en tegen haar aan wiegde ... haar het ritme laten voelen dat hij haar op een dag zou laten zien. Strevend naar controle, herinnerde hij zichzelf eraan dat hij haar niet zo zou nemen. Niet nu de spreuk tussenbeide kwam.
De anderen sprongen bijna uit hun vel toen Toya uit het bos neerstortte en vlakbij Kyou en Kyoko landde. Zijn ogen waren nu bloedrood van woede toen hij toekeek hoe Kyou het meisje hartstochtelijk kuste van wie hij meer hield dan het leven zelf. En hij wilde maar wat graag iemand daarvoor doden.
Kyou! Laat Kyoko gaan. Gromde Toya en voelde zijn demonische bloed gevaarlijk dicht bij de oppervlakte pulseren. Nu!
Kyou verbrak de kus en zijn gouden blik nam Toya met weinig sympathie in zich op. Jullie zijn degenen die haar dit hebben laten overkomen ... nietwaar? Hij draaide zich om naar het meisje, haar ogen keken hem verlangend aan en haar lippen wachten op zijn kus. Dit was niet de tijd of de plaats. Hij voelde dat de betovering al begon af te nemen en wist dat het nu veilig was om haar bij de anderen achter te laten.
Kyoko fronste zijn wenkbrauwen bij de onleesbare emoties die in zijn gouden ogen weerspiegeld werden. Ze hief een hand op om zachtjes zijn lippen aan te raken, terwijl ze zich de kus herinnerde. Hij streek met zijn lippen over haar vingertoppen en fluisterde toen zijn hete adem in haar oor waardoor ze trilde. Binnenkort Kyoko. Zullen we afmaken waar we aan begonnen zijn. Ik zal in je zijn.
Hij liet haar staan terwijl zij naar hem keek terwijl hij achteruit glinsterde en verdween. Kyoko voelde dat iemand achter haar kwam en haar hard tegen zich aan trok. Ze draaide haar hoofd om op te kijken en zag dat het Toya was. Hij hield haar bezitterig vast en ze leunde tegen hem aan terwijl ze naar de lucht keek waarin Kyou was vervaagd.
Kyou, ademde ze wensend uit. Ze voelde Toya's lichaam tegen het hare aanspannen en sloot verward haar ogen. Haar borst deed pijn. Ze legde haar hand op haar hart, voelde zichzelf vallen en verwelkomde de verlichting van de pijn toen haar wereld zwart werd.
Toya voelde dat Kyoko zich tegen hem ontspande, maar hij verstevigde nog steeds zijn greep op haar, niet leuk vindend wat hij zojuist had gezien. Toen smolt ze in zijn armen. Hij ving haar op, tilde haar in bruidsstijl op en droeg haar terug naar de anderen.
Hier, neem haar. Zijn hese stem beefde van emotie toen hij haar overhandigde aan Shinbe, die haar op zijn beurt neerlegde op een deken die Kamui voor haar had uitgespreid.
Shinbe draaide zich om en zag dat Toya nu zijn rug naar hen toe had gekeerd. Het was enigszins nederig om zijn broer voor het eerst zijn ware hart te zien tonen.
Toya zuchtte met een zinkend gevoel in zijn maag. Shinbe, zal ze zich iets herinneren? Hij draaide zich half om en keek over zijn schouder naar Shinbe en kromp ineen toen hij zijn broer aarzelend zag knikken.
Shinbe was zich er terdege van bewust dat Toya dit niet wilde horen, maar hij moest voorbereid zijn op de waarheid. Alles, ze zal alles onthouden. Hij had medelijden met Toya toen hij de schouders van zijn broer zag zakken van de nederlaag.
Wat ga je doen? Vroeg Shinbe, wetende dat Kyoko hier niet blij mee zou zijn. Hij zou echt niet in Toya's schoenen willen staan als Kyoko besefte wat er bijna was gebeurd. Shinbe raakte haar zachte wang aan en vroeg zich stiekem af hoe het zou zijn om haar zo te kussen. Zijn amethist ogen werden zachter. Zelfs hij was heimelijk verliefd op haar ... maar helaas het was het niet voorbestemd.
Toya had geen idee wat hij ging doen, maar verstoppen was niet één van hen. Hij ging naast Kyoko zitten en wierp Shinbe een waarschuwende blik toe waardoor hij snel zijn verboden hand van haar wang verwijderde. Het was al erg genoeg dat hij al zin had om uit zijn vel te springen, daar te zitten ... wachtend tot ze wakker werd. Zijn vingers trilden. Shinbe, hoelang duurt het nog voordat ze wakker wordt?
Shinbe trok een wenkbrauw op toen hij naar hem toe liep om tussen Suki en Kamui te gaan zitten. Waarom maak je haar nu niet wakker. Dat is alles wat er nodig is.
Voordat Toya erover nadacht, boog hij zich voorover en schudde zachtjes haar schouder. Kyoko, fluisterde hij, en trok toen snel zijn hand terug toen haar donkere wimpers knipperden. Gaat het nu goed met je? Vroeg hij haar rustig. Haar ogen flitsten groot en Toya hield zijn adem in.
Het gaat goed, fluisterde Kyoko en kromp ineen toen ze wist dat ze dit ook de laatste keer dat ze wakker was geworden had gezegd. Beide keren had ze gelogen. Ze weigerde naar Toya te kijken, haar blik ging naar Suki en Shinbe en ze voelde haar gezicht snel van kleur veranderen. Ze had het gevoel dat ze zou sterven van schaamte.
Kyoko sloot snel haar ogen, trok haar knieën op, sloeg haar armen er omheen en verborg haar gezicht. Het spijt me. Het spijt me zo, mompelde ze vanuit haar schuilplaats.
Toya stak zijn hand uit en legde zijn hand op haar schouder om haar te troosten. Toen ze ineenkromp, verwijderde hij het snel, balde zijn hand tot een vuist en liet hem weer langs zijn zij zakken. De pijn van de afwijzing spatte uiteen in zijn gouden ogen terwijl hij naar de anderen keek.
Het is goed, Kyoko. Niets van dit alles was jouw schuld. Het was Hyakuhei. Die klootzak. De woorden werden kalm gefluisterd, maar het was de stilte voor de storm en ze hoorden het allemaal luid en duidelijk. Toya stond op en staarde naar het haargordijn dat haar voor hem verborg. Zonder nog een woord draaide hij zich weer om en liep weg het diepe gebladerte in van het bos.
Kyoko wenste dat er een gat zou ontstaan en dat ze er gewoon in kon zinken en daar blijven waar niemand haar ooit zou vinden. Hoe moest ze ze nu onder ogen zien? Toen riep ze hardop: O god, ik wil naar huis.
Suki stond op en wilde de pijn van haar vriendin verzachten. Kaen en ik kunnen je terugbrengen naar het meisjesbeeld, als je dat wilt. Suki liep naar haar toe toen Kaen al in zijn drakenvorm uit de schaduw stapte. Ze klom erop en reikte haar hand naar Kyoko. Laten we gaan.
Kyoko stond langzaam op, kon niemand aankijken en fluisterde schuldbewust: Ik ben over een paar dagen terug. Ze rende naar Kaen en ze vertrokken naar het hart van de tijd en haar weg naar huis.
Toya stapte terug de open plek in en keek toe hoe Kaen uit zijn gezichtsvermogen verdween. Hij wilde niet dat ze naar huis ging. Hij voelde zijn hart een paar centimeter zakken. Wat als ze niet terugkwam? Toya draaide zich op de hielen en zette het op een lopen, in de hoop haar te verslaan naar het tijdportaal dat haar uit zijn wereld zou halen.
*****
Op de terugweg naar het meisjesbeeld zei Kyoko niets, dus probeerde Suki haar eruit te lokken. Kyoko, ik zou me echt nergens zorgen over maken. We weten allemaal dat het de spreuk was en niet jij. Dus het is echt niet zo erg als je denkt. Suki keek achterom en glimlachte naar Kyoko.
Kyoko deed een zwakke poging om terug te glimlachen, maar mengde zich niet in het gesprek. Ze had het te druk met het sterven van duizend doden elke keer als ze dacht aan wat ze had gedaan, vooral de manier waarop ze Toya en Kyou had gekust. Kyoko legde haar handen voor haar gezicht en wenste opnieuw dat ze zich kon verstoppen. Ze wilde gewoon naar huis en zo ver onder haar dekens kruipen als ze kon en daar een tijdje blijven.
Ze herinnerde zich hoe het voelde om Kyou te kussen en zuchtte. Wat moet hij wel niet denken? Ze kon het geen van beiden kwalijk nemen, want ze had zich bijna op hen geworpen. Ze vroeg zich ook af welke reactie ze van Toya had gekregen. Hij had haar terug gekust ... nee ... hij had meer gedaan dan dat. Ze beefde bij de herinnering aan het gevoel van zijn hardheid onder haar.