Ze herinnerde zich hoe het voelde om Kyou te kussen en zuchtte. Wat moet hij wel niet denken? Ze kon het geen van beiden kwalijk nemen, want ze had zich bijna op hen geworpen. Ze vroeg zich ook af welke reactie ze van Toya had gekregen. Hij had haar terug gekust ... nee ... hij had meer gedaan dan dat. Ze beefde bij de herinnering aan het gevoel van zijn hardheid onder haar.
Kyoko schudde haar hoofd. Als ze nu iemand zou moeten kiezen, zou ze Kotaro kiezen. Ze had zich tenminste niet op hem geworpen!
Ze drukte haar voorhoofd tegen Suki's rug en wist dat ze genoten had van de kus van Toya, en ja, ook van Kyou. Maar wat moeten ze nu van haar denken. Kyoko keek naar beneden terwijl de grond onder hen vervaagde. Ze vlogen al een tijdje en kwamen steeds dichter bij het Hart van de Tijd. Suki, wil je me hier laten gaan? Ik zou de rest van de weg alleen willen lopen.
Suki klopte op Kaen zn schouder en hij dook lager en landde. Kyoko gleed eraf en Suki ook. Weet je zeker dat je niet wilt dat we met je meelopen? Vroeg Suki bezorgd.
Kyoko schudde haar hoofd, stapte naar voren en gaf Suki een knuffel. Ik heb mijn kruisboog als er iets gebeurt en het is niet te ver. Ik ben over een paar dagen terug. Vertel het de anderen voor mij. Ik zal voor iedereen iets lekkers meebrengen. Kyoko probeerde te glimlachen, maar haar mondhoeken wilden niet meewerken, dus gaf ze het op. Ze draaide zich om en begon in de richting te open waarin het meisjesbeeld stond ... en haar weg uit deze wereld.
Ze ontspande zich een beetje toen ze Kaen weer de lucht in hoorde gaan en haar de eenzaamheid gaf die ze nodig had. Hoe meer Kyoko liep, hoe meer ze zichzelf weer voelde en in plaats van zich te schamen ... begon ze boos te worden. Niet zozeer boos op zichzelf, maar boos op Toya en Kyou omdat ze misbruik van haar maakten terwijl ze allebei wisten dat ze in de ban was.
Dat is het, de volgende persoon die me probeert te kussen, wordt aangepakt en het kan me niet schelen wie het is! Ik heb geen vriendje, en op dit moment wil ik er absoluut geen! Daar, dat hardop gezegd, voelde ze zich een stuk beter over zichzelf. Ze zou naar huis gaan en een paar dagen ontspannen en zo goed als nieuw terugkomen.
Kyoko besloot dat ze Hyakuhei graag van de ene kant van dit land naar de andere zou schoppen als ze terugkwam. Dat had hij wel verdiend.
*****
Toya landde op de open plek in de hoop Kyoko op te vangen voordat ze naar huis ging. Zijn zilveren vleugels glinsterden en verdwenen daarna spoorloos. Zijn hart begon zenuwachtig te bonzen toen hij haar geur dichterbij voelde komen. Terwijl hij zijn mannetje stond, keek hij toe terwijl ze de open plek op liep. Ze had nog niet opgekeken, dus hij stond daar maar ... tussen haar en haar enige weg naar huis.
Kyoko was bijna helemaal naar hem toe gelopen voordat ze opkeek en stil bleef staan. Toya, ze slaagde erin om eruit te komen voordat ze haar blik weer neersloeg. Ze was nog niet in de stemming om met hem te praten. Niet met die vreemde gevoelens zo vers in haar geheugen. Die betovering had haar krols gemaakt, bij gebrek aan een betere term, en hoewel de betovering weg was, voelde ze nog steeds de hitte.
Verdomme, ze neemt dit te hard op. Hij wist dat hij iets moest doen om de spanning te verlichten voordat het allemaal in zijn gezicht ontplofte. Kyoko kijk, je hoeft nu niet naar huis te gaan, niet met ons zo dicht bij het vinden van Hyakuhei. Laat een klein ding als een kus ons niet in de weg staan.
Daar, hij had het gezegd. Het was niet erg en ze moest gewoon met hem teruggaan ... waar ze thuishoorde. Ja, dat zou beter zijn. Hij begon te friemelen toen hij merkte dat ze vlak voor hem was gestopt.
Kyoko hoorde zijn woorden. Laat een klein ding als een kus ons niet in de weg staan? Ze gromde inwendig. Dus hij dacht dat het niet erg was, toch? Hij dacht dat hij dat op elk moment kon doen en dat ze er geen aandacht aan moest schenken. Ha! Haar woede was naar boven gekomen en nu had ze er een uitlaatklep voor.
Toya, zei ze met de liefste stem die ze kon opbrengen.
Ja, Kyoko? Toya moest zichzelf dwingen geen stap terug te doen als zijn instinct hem vertelde dat hij daar weg moest.
Kyoko leunde naar voren alsof zij zachtjes iets tegen hem wilde zeggen en hij leunde een beetje naar voren zodat hij haar kon horen. Kyoko glimlachte. NEE!
Toya kon de aantrekkingskracht van de Taming-spreuk niet stoppen toen zijn lichaam zwaar werd en hij op de grond sloeg. Hij worstelde meteen om op te staan, maar ze stond daar en verlengde de betovering totdat hij het gevoel had dat hij zijn rug zou breken om ertegen te vechten.
Voor de liefde van God, stop alsjeblieft! Schreeuwde Toya.
Kyoko stampte met haar voet, maar sprak de betovering niet opnieuw uit. Ze beet op haar tong om het niet te doen. Toen liet ze het allemaal vliegen, maar het was niet de bindende spreuk. Het waren alle gevoelens die ze op dat moment voelde.
Hoe kon je, Toya? Ik kan het begrijpen dat Kyou me zo kuste, maar jij? Je had me moeten beschermen! Dat betekent ook mijn gevoel! Dat had je me niet moeten aandoen! Niet als je wist dat ik er niets aan kon doen! Het laatste wat je had moeten doen, was me zoenen zo!
Toya voelde dat de betovering lichter begon te worden en hij vocht om zich van de harde grond te verheffen. Kyoko, laat het me uitleggen.
Nee! Kyoko schreeuwde. Ik kan dit probleem oplossen. Ik heb geen vriendje in deze wereld en ik wil geen vriendje in deze wereld! Als ik een vriendje krijg, komt hij uit mijn eigen wereld. En volg mij niet! Ik ben over een paar dagen terug en als ik terugkom, wil ik niet dat iemand dit ooit nog oprakelt! Begrepen? Het! Is Nooit! Gebeurd! Ze schreeuwde het laatste deel net toen ze de handen van het meisje aanraakte en verdween.
Tegen de tijd dat Toya zichzelf van de grond trok, stond hij te roken. Verdorie! Ze liet hem geen woord zeggen. Ze wilde niet dat hij haar vertelde dat hij niet wilde dat ze naar huis ging of dat hij wilde dat ze de zijne was of zo. Dus ze wil geen vriendje in deze wereld.
Toya's wenkbrauw trilde. Wat bedoelde ze daarmee? Ze wilde geen vriendje in deze wereld ... dat ze er één zou krijgen in haar eigen wereld? Hij draaide zich om en keek naar het beeld van de maagd, schreeuwend op de top van zijn longen. Wat bedoelde je ermee, Kyoko? Kom nu meteen terug, verdomme!
Toya zuchtte, wetende dat ze hem al lang niet meer hoorde. Het was nooit bij hem opgekomen dat iemand uit haar wereld haar misschien als partner zou opeisen. Hij kreeg een koude rilling door er alleen maar aan te denken. Nee, ze was aan het bluffen. Ze moest bluffen, en als ze dat niet was, wist hij hoe hij dat probleem moest oplossen. Hij zou gewoon van die man afkomen. Nee, dan zou Kyoko hem levenslang haten. Ze zou het hem nooit vergeven als hij een mens pijn zou doen.
Een mens kan je nooit beschermen, gromde Toya gefrustreerd, voelde toen een aanwezigheid en keek naar het meisjesbeeld. Kyou's kalme vorm materialiseerde zich op de open plek voor hem. Verdomd! Hij had dit ongeveer net zo hard nodig als een gat in het hoofd.
De priesteres is van je weggelopen en is teruggekeerd naar haar wereld. Zijn emotieloze tonen waren meer een statement dan een vraag.
Het zijn jouw verdomde zaken niet Kyou, dus waarom ga je niet ... ga een ander meisje kussen en Kyoko met rust laten. Hoewel ze broers waren, beide bewakers over Kyoko en het hartkristal van de bewaker, vertrouwde Toya hem nog steeds niet ... vooral met Kyoko. Kyoko is van mij, begrepen? Laat haar gewoon met rust.
Ze is van jou, zeg je? Kyou's toon was bijna verveeld. Ze is puur en heeft geen partner. Ze is niet van jou. De wind begon door de open plek te waaien en Kyou verdween ermee, Toya achterlatend met een zinkend gevoel terwijl hij één van Kyou's gouden veren in de standbeelden zag landen op de uitgestrekte handen en vervolgens verdween.
Ze is van jou, zeg je? Kyou's toon was bijna verveeld. Ze is puur en heeft geen partner. Ze is niet van jou. De wind begon door de open plek te waaien en Kyou verdween ermee, Toya achterlatend met een zinkend gevoel terwijl hij één van Kyou's gouden veren in de standbeelden zag landen op de uitgestrekte handen en vervolgens verdween.
Toya leunde achterover tegen de zijkant van het meisjesbeeld en gleed er langzaam naar beneden tot hij zat ... wachtend. Minuten werden uren en Toya knipperde met zijn ogen naar de lucht. Wanneer was de zon ondergegaan? Hij wist dat de anderen onderweg waren. Hij kon hun geur ruiken die door de wind naar binnen kwam. Hij bleef daar maar wachten tot ze zich zouden laten zien.
Suki duwde Shinbe naar voren de open plek op en fluisterde: Ga met hem praten Shinbe. Misschien helpt het. We gaan een eindje verder en slaan ons kamp op, oké? Ze gaf hem nog een duwtje naar voren.
Shinbe wist dat Toya waarschijnlijk niet in een goed humeur was. Dat was hij nooit als Kyoko terugging naar haar eigen tijd, maar hij zou alles doen voor Kyoko en Suki. Op dit moment wilde één van hen dat hij erachter zou komen wat er gebeurde en zou kijken of hij iets kon zeggen dat zou helpen. Hij haalde diep adem en kwam stilletjes dichterbij, in de hoop dat Toya sliep.
Wat wil je Shinbe? Zei Toya, de amethist bewaker schrok.
Shinbe liep naar Toya en ging naast hem zitten. Dus ze is nog steeds boos?
Toya keek langzaam naar Shinbe. Hoe kwam je op dat idee?
Shinbe wees met zijn staf naar het Toya-vormige gat in de grond. Nou, dat is iets nieuws, nietwaar? Hij kon het niet helpen, maar hij glimlachte om zijn eigen grap. Toya keek hem woedend aan en zijn broer stopte met grijnzen. Shinbe zuchtte. Heb je überhaupt met haar kunnen praten?
Toya haalde zijn schouders op. Ze wilde me niets laten zeggen. Ze was te boos om te luisteren. Nu is ze terug en ik heb een slecht gevoel. We hebben haar hier nodig. In gedachten voegde hij er stilletjes aan toe: Ik heb haar hier nodig.
Shinbe knikte. Misschien helpt het als je even bij haar gaat kijken. Jij bent tenslotte de enige van ons die het kan. En probeer de volgende keer niet dingen uit te leggen. Zeg gewoon dat het je spijt, oké? Hij stond op en liep een paar stappen weg voordat hij stopte en toevoegde. Als ze je de kans geeft om het uit te leggen, zorg er dan voor dat je haar vertelt dat je van haar houdt. Ze is tenslotte geen gedachtelezer.
Toya wachtte tot Shinbe ver uit het zicht was voordat hij opstond en een zucht slaakte om zijn zenuwen te bedaren. Terwijl hij in het gezicht van het meisjesbeeld keek, vroeg hij zich stiekem af of Kyoko's look-alike uit het verleden net zo moeilijk te hanteren was als haar nakomeling. Om dat geheim te achterhalen zou hij Hyakuhei moeten vragen en dat was uitgesloten.
Hij reikte naar de handen van het meisje en verdween in het verzwelgende blauwe licht. Door de tijdbarrière springen gaf hem altijd de wilskracht. Het deed hem denken aan verdrinking ... maar dan zonder water.
De andere bewakers klaagden er vaak over dat hij de enige was die het kon, maar Toya was tot zijn eigen conclusie gekomen over dat ... de Taming-spreuk. Eerlijk was eerlijk. Hij was de enige op wie Kyoko de spreuk kon gebruiken, dus hij was de enige die haar in haar wereld kon achtervolgen en haar terug kon slepen.
Wat ben ik aan het doen? Ze gaat gewoon die verdomde spreuk gebruiken als ze me betrapt dat ik haar volg, Toya klom de kleine trap op en het heiligdom huis uit dat in Kyokos achtertuin stond. Hij was nooit zo goed geweest in het luisteren naar dat stemmetje in zijn hoofd, dus waarom nu beginnen. De nacht was kalm en koel, wat hem hielp om de confrontatie aan te gaan.
Toen hij naar Kyoko's huis keek en geen van de normale lichten aan zag, besloot hij om haar huis heen te lopen totdat hij haar slaapkamerraam zag. Dit was niet de eerste keer dat hij voor deze ingang koos. Trouwens, het zou gewoon zijn geluk zijn om die freak van een grootvader die ze had tegen te komen.
Toya klom snel in de boom buiten Kyoko's slaapkamer en glimlachte toen hij zag dat het raam open was en haar licht uit. Hij legde zijn handen op het raam en opende het de rest van de weg stilletjes, ineenkrimpend toen het een licht krakend geluid gaf.
Toya klom haar kamer binnen en kroop naar haar bed. Ze was half bedekt, met haar kleine hand onder haar kin gekruld, liggend op haar zij met haar kastanjebruine haar uitwaaierend om haar heen op het witte kussen. Hij ging langzaam op de rand van het bed zitten, boog zich over haar heen en keek hoe ze ademde.
Hij hield ervan om haar te zien slapen. Als bewaker sliep hij niet zoveel als een mens, dus hij had veel kansen om gewoon te zitten en naar haar te kijken zonder dat ze het wist. Toya's gedachten dwaalden af naar de kus ... beide kussen.
Zoals hij het zag, was hij nog steeds zichzelf, zelfs toen zijn demonische kant het overnam ... beide kanten maakten deel uit van hem. En hoewel ze in die liefdesbetovering verkeerde ... was zij het nog steeds. Trouwens ... het was maar een kus. Zijn gouden ogen fonkelden van zilver bij de herinnering aan de hartstochtelijke kus, waardoor hij ineenkromp toen de honger weer op hem afkwam.
Begreep ze niet dat hij haar nooit zou kunnen afwijzen, niet als het erop aankwam dat ze een kus van hem wilde? Wat hem eigenlijk verdrietig maakte, was dat geen van beide kussen echt was geweest. Hij gromde inwendig en probeerde dat feit weg te jagen. Voor hem was het echt geweest.
Toen het eerste ochtendgloren kwam, klom Toya weer uit het raam en ging op een tak van de boom zitten ... wachtend.
Kyoko werd wakker terwijl ze zich uitrekte en opende haar ogen. Ze voelde meteen dat er iets niet klopte. Ze ging rechtop zitten en keek rond in haar kamer. Ze fronste en voelde de hete plek onder haar hand. Ze zag meteen de afdruk waar iemand was geweest ... naast haar. Ze kon de kleine glimlach die haar lippen sierde niet helpen. Toya was bij haar geweest.
Hoofdstuk 5 Onuitgenodigd
Kyoko kleedde zich haastig aan om naar school te gaan. Sinds ze terug was, zou ze vandaag zeker gaan. Ze had al zoveel gemist en daarnaast miste ze haar vrienden van deze wereld. Kyoko borstelde haar kastanjebruine haar totdat het glom en beloofde zichzelf dat ze niet zou nadenken over wat er in de andere wereld zou gebeuren en gewoon zou genieten van wat het was ... normaal. Ze liet de borstel weer op de wastafel vallen, ging naar beneden en kwam in de eetkamer.
Opa keek verbaasd op, Kyoko, jij thuis? Ga je vandaag naar school? Ik heb al een goed excuus bedacht als je het nodig hebt. Hij grijnsde naar haar.
De familie was eraan gewend geraakt dat Kyoko de priesteres was waar hun voorouders zo lang geleden over hadden geschreven. Het maagdenschrijn achter het huis was van hun familie geweest zo ver ze het konden traceren en ze hielden het geheim veilig.
Kyoko kreunde. Bedankt opa, maar ik wil gaan dus bewaar het maar voor de volgende keer oké? Ze wist dat haar opa alleen maar probeerde te helpen, maar sommige ziektes die hij bedacht om haar school en vrienden voor de gek te houden, gingen echt te ver.
Tama grijnsde omdat hij wist dat hun grootvader het Kyoko vaak moeilijk maakte om zelfs maar haar gezicht te laten zien op school, vooral nadat ze had gezegd dat ze een onbekende ziekte had die besmettelijk was. Tama kuchte in zijn hand om zijn lach te verbergen, pakte toen een stuk toast van het bord en liep de deur uit.
Ik denk dat je het idee dat ze zwanger is, voor de volgende keer moet bewaren, opa. Zijn knieën knikten bijna bij de blik op zowel Kyoko's gezicht als dat van zijn grootvader. Tama veranderde snel van onderwerp en begon achteruit de kamer uit te lopen. Zus, wil je misschien opschieten als je niet weer te laat wilt zijn. Hij zwaaide naar haar toen hij naar buiten rende.