Белорусский дневник 2022
© Карданов Валерий Алексеевич
© Каренда Иван
© Корнев Виталий Анатольевич
© Кулик Алексей Владимирович
© Кулик Владимир Николаевич
© Макеенко Людмила Михайловна
© Позлевич Иосиф Марьянович
© Туровец Татьяна Владимировна
© Филаткина Мария Александровна,
© Яцкова Ольга Александровна
Редактор Владимир Николаевич Кулик
Предисловие
Уважаемые читатели!
Вы держите в руках первый выпуск литературного альманаха «Белорусский дневник 2022».
Это новый проект Региональной общественной организации «Национально-культурная автономия Белорусы Москвы» (НКА «Белорусы Москвы»), который осуществляется по инициативе и непосредственном участии членов автономии Кулика Владимира Николаевича и Карданова Валерия Алексеевича.
Среди наших земляков-белорусов много талантливых и интересных людей, которые на страницах альманаха могут поделиться своими рассказами, стихами, заметками, воспоминаниями, фотоматериалами, иллюстрациями, связанными с интересными моментами в жизни, с нашей родной Беларусью.
Первый выпуск альманаха открывают стихи нашего знаменитого земляка Каренды Ивана Арсеньевича, учителя, журналиста, дипломата, поэта и прозаика. Поэтическая часть начинается стихотворением «Дом Купалы». 2022 год год 140-летия со дня рождения нашего белорусского песняра Янки Купалы.
Надеемся, что этот проект найдёт отклик у наших земляков и очередные выпуски будут ещё более содержательными и красочными.
Материалы для альманаха можно пересылать на эл. почту: arzt2006@mail.ru.
Председатель НКА «Белорусы Москвы»Тужилкина Алла Анатольевна31.08.2022
Каренда Иван
г. Минск
Дом Купалы
Мы ідзём у музейны
Купалаўскі дом,
як у спадчынны храм,
з беларускай малітвай.
Як на споведзь ідзём
перад ім, Песняром,
мы з Купалам адзінаю
доляй спавіты.
Мы ідзём у гасцінны
Купалаўскі дом
па параду, па шчырае
роднае слова.
Тут сагрэе і сэрца
напоўніць святлом
гаспадыня яго
беларуская мова.
Тут для ўсіх землякоў
і замежных гасцей
стол засланы
святочным абрусам.
У Купалаўскі дом
вы заходзьце часцей
тут Купалы душа,
тут душа Беларусі.
Родная вёска
Я вырас у вёсцы і вёску люблю,
Мне горад яе не заменіць ніколі.
Тут роднае слова я прагна лаўлю
І дыхаю свежым паветрам уволю.
І слухаць люблю, і люблю назіраць,
Як звоніць уранку ля студні вядзерца,
Як ноччу над вёскаю зоры гараць,
Пяшчотным цяплом саграваючы сэрца.
Люблю цішыню беласнежных палёў,
І соснаў у лесе чырвоныя шчокі,
І клёкат вітальны шчаслівых буслоў,
Якія вярнуліся з даляў далёкіх.
Люблю, як у небе пяюць жаўрукі,
Іх слухаў бы вечна, стаіўшы дыханне.
А кветкавы водар улетку такі,
Што хмеліць душу, як пачатак кахання.
Калі ж надыходзіць грыбная пара,
То большай, напэўна, няма асалоды,
Як раніцай з кошыкам збегчы з двара
У царства грыбоў і лясной прахалоды.
Ты ў сэрцы заўсёды, з хвіліны радзін,
Мая незабыўная родная вёска!
Як пошум бароў, па якіх я хадзіў,
Як нёманскіх хваляў адвечныя ўсплёскі.
Дваццаць Першаму Стагоддзю
І Дваццаць Першаму Стагоддзю
Бракуе мудрасці, на жаль,
Каб чалавецтва ў міры, згодзе
Глядзела ў сонечную даль.
Ах, Дваццаць Першае Стагоддзе!
Табе паверыў чалавек,
А ты, як чорт, сябе паводзіш:
Нясеш хваробы, войны, здзек.
Ты, Дваццаць Першае Стагоддзе,
Сцяжына ў глуш, а не бальшак?
Не людзі мы, а толькі зброддзе,
І не дамовімся ніяк?
Ох, Дваццаць Першае Стагоддзе!
Табе не брыдка ваяваць?!
Смяротнай зброяй верхаводзіць,
Зямлю крывёю заліваць?!
Чым, Дваццаць Першае Стагоддзе,
Змываць свой сорам будзеш ты
За шкоду людзям і прыродзе
За горы смецця, бруд вады?
Што, Дваццаць Першае Стагоддзе,
З сабою ў Вечнасць панясеш?
Той боль, які жыве ў народзе,
Не згубіш і не растрасеш!
О, Дваццаць Першае Стагоддзе!
Мы аслабелі, знемаглі
Калі ты волатаў народзіш,
Якія спыняць гвалт Зямлі?