Белорусский дневник  2022 - Владимир Николаевич Кулик 3 стр.

Колькі помню сябе ў гэтым свеце,
Продкі дня не жылі без надзеі.
«Нешта будзе»  казалі нам, дзецям,
Мы на іх са здзіўленнем глядзелі.

У гады з неўмалотам, няўродам,
З саладухаю ды з лебядою,
Чуўся голас спадзеўны з народа:
«Нешта будзе Не век жыць з бядою»

На вяселлях, куляючы чарку,
Маладым шчасця зычылі ўволю:
«Абрабляйце сваю гаспадарку!
Нешта будзе А можа, і болей»

У дні гора і страт непапраўных
Гналі з сэрца рой думак трывожных
І зацягвалі ўздыхамі раны:
«Нешта будзе Нам Бог дапаможа»

А калі зямны рай абвяшчалі
І трубілі аб ім, як аб цудзе,
З вуснаў продкаў зноў ціха гучалі
Словы мудрыя: «Нештачка будзе»

І цяпер, калі вірус кавідны
Ходзіць потайкам, рве жыцці людзям,
Чуем голас, надзеяй спавіты:
«Божа спыніць яго Нешта будзе»

Не страціў даверу
да шэпту аеру
і золкага срэбра расы,
да шуму таполі
і жыта на полі 
да ўсёй навакольнай красы.

Не страчу ніколі
даверу да болю
нямых курапацкіх крыжоў,
званоў у Хатыні 
магільных святыняў,
дзе д'ябал пачварны прайшоў.

Няма і прычыны
не верыць жанчыне,
што поплеч са мною ідзе,
і шчырай сябрыне,
і боскай сцяжыне,
што ў вечнасць святую вядзе.

А страціў давер я
да розных паперак
і вестак з экранаў, газет,
да планаў маштабных
і лозунгаў штатных 
яны не палепшылі свет.

Не маю даверу
да гучных намераў,
што льюцца ракою з трыбун,
да льсцівых прамоўцаў,
дзе кожнае слоўца 
як рэха эпохі камун.

Удосталь той веры,
што Бог мне адмераў
і продкі мае збераглі,
каб шчасця агеньчык,
як сонца праменьчык,
гарэў і свяціў на зямлі.

                                             * * *

Як толькі душу працінае трывога
І белы дзень змрочную песню пяе,
Тады апаноўвае сэрца знямога,
Сум скоўвае думкі і мары мае.

Ад гэтай навалы я ў лес уцякаю 
У шэпце-дрымоце гаёў і бароў
Трывожны настрой неўзаметку знікае,
І я адчуваю: практычна здароў.

«Каўчэг пад валадарніцтвам асла 
Вось свет людзей. Жывіце у Сусвеце.
Зямля  прытон хлусні, падману, зла.
Жывіце прыгажосцю, што ў суквецці.

Зямелька, ты з душой маёй радня 
І ў далечы. Люблю жыццё растайна,
І ў радасці маёй  журба штодня,
Як і ў журбе заўcёды  слодыч тайны!»

І вось ён кій вандроўніка бярэ:
Даруйце, келляў змрочныя скляпенні!
Яго душа, чужая тут, жыве
Цяпер адным  дыханнем вызвалення.

«Вы ўсе рабы. Цар вашай веры  Звер:
Я зрыну трон сляпой і змрочнай веры.
Вы ў капішчы: я расчыню цяпер
Вам у блакіт і бездань Сферы дзверы.

Жыццю і бездані мяжы няма.
Мы спынім, спынім сонца Пталямея 
Віхор планет не ведае ярма,
І ў полымі не знікне, не знямее!»

І ён пайшоў на ўсё  аж да нябёс.
Ды разбурэнне  прага аднаўлення,
І па руінах гэту прагу нёс
Як боскую гармонію Стварэння.

Святлеюць вочы, мара ў сэрцы ёсць
І ў свет адкрыццяў радасных заносіць.
У ісціне  фінал і прыгажосць.
Тым болей і мацней жыць сэрца просіць.

«Дзяўчо, з анёльскім тварам, плечуком,
Са спевам над старою звонкай лютняй!
Я мог тваім быць бацькам, сябруком
Ды я адзін у гэтым свеце людным!

Высока сцяг сваёй любові нёс.
Ды іншыя ёсць радасці  другія:
Я замарозіў сваіх мрояў лёс,
І толькі твой, пазнанне, твой  сафія!»

І вось ён зноў вандроўнік. Зноў зіхцяць
Агеньчыкі яго вачэй, ды строгі
Ягоны твар. Вам, ворагі, няўцям,
Што бог  Святло. І ён памрэ за бога.

«Свет  бездань атамаў, што дзень за днём
Спавіты богам  пекнатой жывою.
І, жывучы да скону, мы жывём
Адзінаю, сусветнаю Душою.

Ты, з лютняю! Дарма куткі вачэй
Штораз Жыццём і Радасцю паўнелі?
Ты, сонца! І сузорі ўсіх начэй!
Вы толькі гэтай Радасцю святлелі».

І стомлены трывогай чалавек
З паглядам зоркім, зыркім і халодным,
Ідзе ў агонь. «Памерлы ў рабскі век 
З бяссмерцем абвянчаецца ў свабодным!

Я паміраю  смерці я хачу.
Развейце, каты, прах мой па планеце!
«Салют Сусвету, Сонцу!..»  я крычу
Мне жыць нязгаснай думкай у Сусвеце!»

Давай памаўчым.
Зоркі зноў нас паклікалі.
Такія цудоўныя прыцемкі выпалі!
Забылася ўсё,
Што помніць не хочацца:
І крыўды твае, і маё адзіночанне.

Душа, як куточак жыцця халасцячага, 
Ні позіркаў любых,
Ні піску дзіцячага.
Завалена кнігамі плошча кватэрная,
Як словамі сэрца,
Цяпер не патрэбнымі.
Ах, гэтыя словы, як лісце апалае.
І слёзы, на сэрца запознена ўпалыя.

Не плач
Тут сустрэча з табой 
Не праводзіны.
Наіўныя ў наша юнацтва ўваходзіны.

Давай памаўчым.
Зоркі зноў нас паклікалі.
Такія цудоўныя прыцемкі выпалі!

Зацвітае ліпа. Ліпа зацвітае!
Водар свой мядовы ў косы мне ўплятае.
Самы час і сэрцу закахана біцца,
І пра ўсё на свеце з радасцю забыцца.
Валасы густыя па плячах рассыпаць,
Плакаць і смяяцца, і цвісці, як ліпа

Ліпавая квецень. Мара залатая.
Зацвітае ліпа. Ліпа зацвітае

Ты выйдзеш моўчкі ў калідор,
Сціскаючы між пальцаў цыгарэту.
Ты ведаеш усе мае сакрэты
А праз цямнечу чорных штор
Прасочыцца спадзевам месяц,
На мой убор, не зняты, упадзе,
Скрозь мае вейкі ты, як цень, ідзеш.
Я не магу скрануцца з месца.
І раптам сярод ночы стаў, глядзіш
Навошта выпадковая сустрэча?
Нібыта знікну я навечна
І застанешся ты адзін.

Міне самота, будзем жыць на свеце
З палёгкай, проста І, адчуўшы моц,
Хісне бярозку залатую вецер,
Закружыць лісце восень-ягамосць.

Стамлёны дождж пральецца на паляны,
Зямля натоліць смагу да вясны
І паплывуць асеннія туманы,
Як светлыя і радасныя сны.

Пабачыць неба зазімкавым раннем
Над цёплай хатай верхалаз-дымок.
Сняжынкам першым будзе вельмі рада
Шчаня  жывы, прычэпісты клубок.

І раніцою, велічна і роўна,
Уздоўж старога плоту, за дваром,
Прагнаўшы сон, бабулечка Пятроўна
Да студні пройдзе, звонячы вядром.

Яна ў парыве радасным ляцела
Да пацямнелай пожні: «Я  зіма!..»
Ды чарназёма стомленае цела
Дыхнула ледзь  і вось яе няма.

А вецер з поўначы расправіў крылы,
Даў волю сіле  аж загуў прастор!
І здзіўленае поле ўраз пакрылі
Сто тысяч прыгажунь  яе сясцёр.

                                               I

Придёт зима, и будем есть клубнику,
Задорого, невкусную, но всё ж.
Я отличаю женщину по крику,
Когда она, развёрнутая в клёш.

Когда её увидишь без перчаток
(Они легли дуэтом на трюмо),
Когда коньяк на столике початый
Показывает истинное дно.