Правінцыйных гарадоў у Расейскай імпэрыі, якія б ня мелі гатэлю “Парыж”, здаецца, проста не існавала. Як сапраўдная сталіца сьвету, Парыж вандруе па чужых вуліцах, учэпістым словам павісае на шыльдах, запаўняе сабой зарэзэрваванае месца ў памяці. Менскі гатэль “Парыж” стаяў там, дзе нядаўна была Малая сцэна Купалаўскага тэатру, на вуліцы Энгельса, побач з мэтро. У 20-я ў былым гатэлі месьціўся Дом чырвонай арміі, дзе кавалерыстаў вучылі страляць і падкоўваць коней. І вось туды, у гатэль “Парыж”, цягае нарабаваныя рэчы неўміручы купалаўскі пэрсанажык Мікіта Зносак. А адкуль? Ды з Архірэйскага падворку (там цяпер Дом афіцэраў) – блізка, зручна, надзейна. Зносак, які цягае чужыя рэчы ў “Парыж”, зьвяртаецца да “начальніка” няйнакш як “мусье таварыш” – Купалу гэта падалося дужа дасьціпным. Такое ў яго было пачуцьцё гумару.
“НАЧАЛЬНІК. Скажэце мне: вы ўчора грабілі кватэру грамадзяніна Боршчыка на Архірэйскім завулку?
МІКІТА. Нічога падобнага, мусье таварыш. Я ня грабіў, – мяне, меджду протчым, грабілі – фрэнчык формельны, боты жоўценькія зьнялі…
НАЧАЛЬНІК. Не загаварывайце зубоў, а кажэце праўду.
МІКІТА. Праўду кажу, ваша чырвонасьць, – даліпан, я не грабіў, меджду протчым.
СЬПІЧЫНІ. Пазвольце вам, гражданін рэгістратар, не паверыць: я сам, стоячы на сквэры, каля вадакачкі, бачыў, як вы зь іншымі цягалі рухомую маёмасьць з кватэры таварыша Боршчыка.
МІКІТА. Э! так бы і сказалі, гэр Сьпічыні, што я цягаў. Але я ня грабіў. Усяго таго было, што я па загаду свайго, меджду протчым, начальніка насіў гэтыя рэчы яму ў гасьцініцу «Парыж».
СЬПІЧЫНІ. Паложым, гэта таксама грабёж.
НАЧАЛЬНІК. I што далей было?
МІКІТА. Нічога. Там у нумары, куды я зносіў рэчы, сядзелі нейкія маладыя, меджду протчым, мусьі ў форме і нейкія маладыя, меджду протчым, мамзэлі бяз формы ды выпівалі пазнанскі лікёр.
НАЧАЛЬНІК. I вы тых рэчаў к сабе ў хату не цягалі?
МІКІТА. Ані падвязачкі не прыцягнуў! Ага! Маю нават сьведку. Мамзэль Наста была ў тэй самай кампаніі, дзе выпівалі, і бачыла, што я начальнікавы рэчы ўсе там складаў.
НАЧАЛЬНІК. Мы ўсё-такі маленькія агледзіны зробім вашых рэчаў, каб часам памылкова не запуталіся між імі і чужыя. (Робяць збольшага рэвізію. Начальнік знаходзіць кошык з бутэлькамі.) А гэта не награбленая гарэлка?
МІКІТА (набок). Оеей! Оеей! зусім прапаў і з костачкамі нават. (Да Начальніка.) Гэта… гэта не гарэлка, а, меджду протчым, лікёр пазнанскі, ваша таварыскасьць. На гандаль купіў, на свабодны гандаль, меджду протчым”.
Рэвалюцыі ўсе на адзін твар. Як гатэлі. Гэткі самы дыялёг мог бы адбывацца ў Парыжы часоў Вялікага Францускага Закалоту або ў эпоху Камуны – і ў зваротах Зноска да начальства чуюцца тыповыя безгустоўныя рэвалюцыйныя наватворы. “Вашая чырвонасьць” – гэта амаль як тэрмідор, а мамзэлі бяз формы – гэта, відавочна, Свабоды на барыкадах, у якіх зьявілася вольная хвілінка. У такія хвілінкі і лезе ў вялікую гісторыю маленькі чалавек, яе ахвяра і яе любімы гатунак мяса.
9. Рэчы. Дотыкі. Сьмерць
Чалавек асуджаны дзяліцца сваім цяплом – нават праз час і насуперак часу. Чым бліжэйшыя мы да сьмерці, тым цяплейшымі робяцца нашыя рэчы – быццам тыя дотыкі, якімі мы іх так абыякава адорваем, застаюцца жыць на рэчах дзеля іхных будучых уладальнікаў. Таму мы так любім блышыныя рынкі – бярэш у рукі старую попельніцу або відэлец, разгортваеш сырую, пахкую кнігу, цалуеш незапамятных часоў люльку, узіраешся ў жоўты фатаздымак, на якім даўно памерлая дзяўчынка робіць свае першыя крокі, – і не адразу, але рэч пачынае грэць душу, у ёй займаецца, тлее непрыкметны цьмяны агеньчык, і цябе ахінаюць цёплыя абдымкі чужога, даўно завершанага жыцьця. Нібы нехта нябачны дакрануўся да цябе кончыкамі пальцаў, нехта невідушчы намацаў у паўзмроку тваю скуру, твае вочы, тваю замерлую ад душнага і цёплага жаху душу.
У нашай любові да старых рэчаў ёсьць ціхая і бяскрыўдная нэкрафілія, любоў да мёртвага апалага лісьця, да трупнага паху паркаў, да восені матэрыі і яе апошніх зімовых сьлядоў. Нейкая прага ўдзелу ў незваротных і маркотных мэтамарфозах, якія адбываюцца навокал. Сьвет памерлых кліча нас неразборлівым шэптам, і пакуль мы трымаем рэчы ў руках, цяпло струменіць у нас паміж пальцаў. На блышыных рынках хочацца хадзіць моўчкі, каб улавіць гэты шэпт, гэтае цёплае дыханьне рэчаў, ад якога не застаецца сьлядоў – ні на шкле, ні на лбе, ні ў памяці.
Хто ведае, мо недзе тут, у бясконцых папяровых горах, хаваецца дзіўная паштоўка, выдадзеная ў Парыжы ў самым пачатку дваццатага стагодзьдзя: мурзатыя сялянскія дзеці, а ўнізе надпіс па-расейску: БЕЛОРУССЫ. Хто яе выдаў і навошта? Цяпер гэта скарб для калекцыянэраў-філякартыстаў, а тады, напэўна, успрымалася прыкладна так, як прывет з Афрыкі. Экзотыка…
У Парыжы шмат блышыных рынкаў – гэта горад вялікай гісторыі, а значыць, горад сьмерці, ведаў і рэчаў. Усе буйныя эўрапейскія гарады такія. У Менску адчуваецца брак букіністыкі і антыкварыяту, і блышыны рынак там толькі адзін, дый той ледзь дыхае. Менск баіцца гісторыі. Менск ня хоча нічога ведаць пра сябе і іншых, ня хоча прымаць сьмерць, ня хоча памятаць. Менск ня любіць рэчаў, якія яму належаць.
Гісторыя і геаграфія – навукі мёртвых, сьвет сьмерці, сьвятло з таго боку. Яны робяцца тваімі, пачынаюць для цябе нешта значыць, толькі калі ты прымераў іх на сябе. Напрыклад, адчуў цеплыню халоднай старой вопраткі.
На блышыным рынку каля Porte de Clignancourt мы доўга стаялі каля калекцыі адзеньня канца дзевятнаццатага-пачатку дваццатага стагодзьдзя: мацалі яго, удыхалі ягоны пах, уяўлялі яго на сабе. Рэчы памерлых людзей, іхны гардэроб – мне запомнілася, што ўсе гэтыя сукенкі, фракі, накідкі мелі нейкую нягнуткасьць, цьвёрдасьць, непадатлівасьць, як быццам іхныя ўладальнікі супраціўляліся нашаму бесцырымоннаму ўварваньню ў іхныя шафы. Але мы не надзявалі гэтыя шыкоўныя рэчы. Я запомніў, як мы сыходзілі ад таго страшнага і страшна прыцягальнага месца – з глыбокай пашанай, моўчкі, з захапленьнем людзей, якія толькі што зазірнулі ў старую шафу і пабачылі там строгіх мужчын і чапурыстых дамаў, што сумна і ўмольна прыклалі пальцы да вуснаў: нікому не расказвайце, што мы тут. Мы памерлі. Мы не адчуваем ні цяпла, ні сьцюдзёнасьці. Мы голыя і чыстыя, не глядзіце на нас, мы аддалі вам свае рэчы, выканаўшы апошні доўг.
Але адзеньне – гэта стракатасьць, памеры, формы, гэта дзікае гальлё, адзеньне – гэта расьліны. Звычайныя маленькія і простыя рэчы існуюць інакш – як раскіданыя між расьлінамі камяні.
Камень доўга трымае цяпло. Калі мы жылі ўлетку ў Друйскім кляштары, размаўлялі пра гэта з айцом Сяргеем Сурыновічам. Мы размаўлялі пра тое, як нагрэтыя сонцам каменныя муры падтрымліваюць у кельлях прыдатную тэмпэратуру і як холадна ў тых кельлях узімку, бо гэтаксама надзейна муры захоўваюць ледзяны холад.
Блышыны рынак на Porte de Clignancourt – вялікі, як горад, і напоўнены падманлівым чужым цяплом, быццам у ім жывуць цені.
Ці ня тут Максім Танк напісаў некалі свой ня самы ўдалы верш “Лёс”.
На парыскім на Блышыным рынку / Раз мяне паклікала катрынка. / Папугай з далёкага Самоса / Падарыў канвэрт мне з маім лёсам. / Я раскрыў канвэрт, пісьмо чытаю / Што ж мяне наперадзе чакае? / А чакаюць мяне дні трывогі, / Новыя краіны і дарогі, / Новыя сябры, сустрэчы, страты / I ў бурлівым моры вал дзявяты… / Што ж, я ўдзячны, дружа выпадковы, / За мой лёс і шчодры і суровы, / Лёс, якому пазайздросьціць кожны / На шляхах жыцьцёвых падарожны.
Мы з табой катрынак ня чулі і ніякіх асаблівых папугаяў тут не заўважылі – пэўне, вымерлі, нягледзячы на пацяпленьне клімату. А можа, і не было ніякіх папугаяў, пагатоў “з далёкага Самоса”. Мала таго, што Танк тут блытае Самоа, грэцкі Самас і нікарагуанскага дыктатара Самосу – ён яшчэ і бессаромна гуляе на тым, што большасьць ягоных чытачоў нікуды далей за Берасьце выехаць ня могуць. Але што такое блышыны рынак – разумеюць добра. Барахолка на Porte de Clignancourt нагадвае ўсе іншыя блышыныя рынкі сьвету. Прадаўцы мерзнуць, турысты прыцэньваюцца, твар у тавар, тавар у твар, і твар адбіваецца ў тавары: ствараецца ўражаньне, што тут усе знаёмыя і ўсе рупліва робяць адну справу, але гэта ня так. Блышыны рынак – месца для людзей, якім няма чым заняцца. Тут прадаюць час – і знайсьці пад ягонымі заваламі нешта сваё і ёсьць сэнсам блуканьняў. Я люблю блышыныя рынкі і не люблю іх пагардлівых прадаўцоў. Іх агрубелыя рукі даўно перасталі адчуваць цяпло рэчаў. Яны – фальшывыя мёртвыя, якіх падымае зь нябыту толькі слова “Колькі?”
Прыкладна так я пачуваюся, пішучы гэтую кнігу – як на зімовым блышыным рынку літаратуры. Я хаджу з табой па гэтым чужым Парыжы і ваджу з сабой цені памерлых пісьменьнікаў. Мне добра ў кампаніі мёртвых. Яны ня будуць тлуміць галаву аповедамі пра сваю славу – яны спакойна раскажуць пра горад і рэчы, пра свае падарожжы і свае сны, а потым мы разьвітаемся. Наколькі наогул можна зь некім разьвітацца, блукаючы па Сталіцы сьвету.
10. Колас. Кангрэс. Грыбы
Парыж любіць рэчы. Аднойчы ты завяла мяне на бульвар Вальтэр – тут, недалёка ад плошчы Бастыліі, прадаюць старыя фотаапараты: чароўныя чорныя птахі, фантастычныя істоты з даўгімі дзюбамі, у якіх хаваецца ўважлівае вока пад паслухмяным павекам. Птахі, якія вольна пачуваюцца ў часе, час – іхнае неба. Нямецкія, францускія, ангельскія назвы, што гучаць, як музыка старой кружэлкі; эбаніт і дрэва, мэтал і срэбра – чатыры стыхіі, што нарадзілі іх з дапамогай чалавечых рук. Гэтыя камэры пазіраюць на Парыж зь вітрынаў так па-філязофску, што робіцца відавочным: гэты горад ведаў іншыя, больш жывыя часы, яны глядзяць на нас, як клясыкі на цырыманіяльныя патугі нашчадкаў, насьмешліва, нязлосна і пагардліва. Яны памятаюць часы, калі мастацтва было складаным і нясьпешным. Яны прыгожыя той чорнай птушынай прыгажосьцю мужчын і жанчын, якія імі карысталіся амаль сто гадоў таму. Нават ня верыцца, што ўнутры іх нешта ёсьць – яны выглядаюць маналітнымі, як кавалкі смалянога бурштыну.
Цябе ўзбуджаюць тут кнігі, пахі, афрыканскія цырульні, цені, масты і старыя фотаапараты. І я цябе разумею. Мяне таксама апаноўваюць дзіўныя дрыжыкі, і хочацца выць ад некаторых рэчаў: якія ляжаць і маўчаць, і пахнуць, і блішчаць, і адбываюцца, нягледзячы ні на што. Яны ўвесь час адбываюцца—проста тут, з намі, і мы са зьдзіўленьнем сочым за тым, як нас апаноўваюць іх таямніцы.
У 1935 годзе ў Парыжы пабываў Якуб Колас і купіў сабе ня штосьці, а менавіта фотаапарат. Аўтар “Новай зямлі” прыехаў сюды ў складзе савецкай дэлегацыі на міжнародны Кангрэс пісьменьнікаў у абарону культуры – і я чамусьці зь непрыязнасьцю думаю пра тое, як яны прыехалі сюды, адабраныя ў выніку д’ябальскай сэлекцыі, радасныя, як рабы, адзначаныя гаспадаром за верную службу, прыніжаныя дарослыя людзі, у якіх забралі годнасьць, пакінуўшы літаркі, кубікі, тэмкі: складвай правільна, і будзеш цэлы. У Маскве доўга думалі, каго паслаць і каго запрашаць. Урэшце ўключылі ў сьпіс нават Пастэрнака і Бабеля, а Шолахава вось выкрасьлілі. Не паехаў і Горкі (пэўне, шмат хто ўздыхнуў з палёгкай).
Цікава, як яны жылі тут у сваіх гатэлях. Мабыць, азіраліся навокал з мужыцкім практычным інтарэсам і гідлівай савецкай цікаўнасьцю: добра жывуць буржуі… а во, глядзі: вежа! Ежа! Пірожныя! Жырна жывуць! а во негры! а мы ж таксама пэрсоны важныя, не абы-хто. Савецкія пісацелі! Колас мусіў нешта сказаць з высокай трыбуны – але ён быў госьць трэцяга эшалёну, асноўныя ролі належалі расейцам, немцам-эмігрантам і французам. А сам Кангрэс быў прыватнай ініцыятывай пракамуністычных парыскіх літаратараў, найперш Люі Арагона, а таксама прымкнулых да яго Мальро, Блёка і Рышара. Грошы на арганізацыю ім употай сунуў Крэмль. Большасьць запрошаных на Кангрэс зорак першай велічыні далікатна адмовіліся, спаслаўшыся на шчыльны графік або здароўе: не прыехалі Шоў, Ўэлс, Томас Ман. Што праўда, брат апошняга на паседжаньнях зьявіўся. А недзе па тых самых вуліцах, дзе хадзілі ўдзельнікі Кангрэсу, бадзяўся паўсьляпы Джойс: пра тое, што тут побач нейкія волаты духу ратуюць культуру, ён нават не падазраваў.
Вось жа, 21 чэрвеня 1935 году. Парыская заля Mutualité перапоўненая. Шакалы выюць – волаты літаратуры пазіруюць: цікава, да каго прыстроіўся наш дзядзька? З кім хацеў зрабіць сэлфі? Пісьменьнікі застываюць у пагрозьлівых позах. Мысьляр зь пяром – як «Дзяўчына зь вяслом»: вобраз ужо тады пазнавальны і пашлаваты, але стрымацца немагчыма. Стомлена-безуважны позірк, далонь падпірае гіпэрбалічна магутны лоб, увесь у мэтафарычных зморшчынах, люлька ў зубах – або цыгара… З аднаго СССР прыехала цэлых дваццаць інжынэраў чалавечых душонак – у тым ліку загадкавы для бальшыні ўдзельнікаў кангрэсу літаратар Yakoub Kolass de Zaguibelka.
* * *
Уласна кажучы, абараняць культуру ў 1935 было ад каго. Сьвет каціўся да вайны, як пусты інвалідны вазок. У суседняй Нямеччыне зусім нядаўна на ўсю моц палалі кнігі, а над папялішчамі дагэтуль стаяла рэха маладых звонкіх галасоў, якія ўрачыста паўтаралі свае заклёны на самай «культурнай» мове сьвету: «…Супраць дэкадансу і маральнага распаду! За традыцыі і парадак у сям’і і дзяржаве! Я аддаю агню сачыненьні Гайнрыха Мана, Гайнрыха Глезэра і Эрыха Кестнэра! Супраць фальшаваньня нашай гісторыі і пагарды да яе найвялікшых асобаў, за пашану да нашага мінулага! Я аддаю агню сачыненьні Эміля Людвіга і Вэрнэра Хэгемана! / Супраць літаратурнай здрады салдатам сусьветнай вайны, за выхаваньне народу ў тым духу, які здольны абараніць яго! Я аддаю агню сачыненьні Рэмарка! Супраць перабольшваньня ролі сэксу, якое псуе душы! За высакароднасьць чалавечай душы! Я аддаю агню сачыненьні Зыгмунда Фройда!..» І так далей. Пра Якуба Коласа тыя маладыя германскія галасы ня згадвалі і кніжак ягоных не палілі. Шкада: цікава было б пачуць фармулёўку. Іншая рэч – што і ад абаронцаў, якія засядалі ў Парыжы, культуру няблага было б чым-небудзь прыкрыць. Хаця б якім-небудзь буржуазным літаратурным вырадкам – для прыстойнасьці і парытэту. Бо кангрэс атрымаўся дзіўнаваты. Левы, як бераг Сэны, у якой забралі ўсе масты. Цікава, на якой мове прамаўляў наш клясык? Па-расейску, вядома, не па-польску ж. Парыж яму ня надта спадабаўся. З усіх краін, якія ён пабачыў па дарозе, больш за ўсё дзядзьку прыглянулася Чэхаславаччына. Абараніўшы культуру, зірнуўшы на Эйфэлеву вежу і купіўшы ў Парыжы фотакамэру, Колас вярнуўся ў Менск, дзе яго чакала эпіграма ад Кандрата Крапівы. Калега сплываў жоўцю – бо па-свойму разумеў ролю кангрэсаў у пісьменьніцкім жыцьці: «Быў я ў Парыжы на кангрэсе, / То ў Загібельцы, браце, лепш – / Грыбоў няма ў Булёнскім лесе, / А ў Сэне хоць бы адзін лешч». Колас ня стаў пярэчыць зайздросьліваму калегу: «Калі агледзіш хвайнякі / І гэты кут пазнаеш бліжай, / Зьбіраючы баравікі, / Дык вывад я зраблю такі: / Мне Загібелька лепш Парыжа».
11. Багдановіч. Амбіцыі. Вэрлен
Калі ж агледзець хвайнякі ў пошуках беларускай клясычнай паэзіі, дык вывад робіцца такі: яна здолела схавацца за сваімі баравікамі ад раньняга эўрапейскага мадэрнізму. Ня ўся, вядома, бо баравікі не дубы, але збольшага апэрацыя “Анты-мадэрн” прайшла пасьпяхова. Мужычкі замаскаваліся як сьлед: іх ніхто не заўважыў.
Але былі выключэньні. Малады і амбітны Максім Багдановіч хавацца ад Эўропы ня стаў, пражыў кароткае і яркае, абсалютна мадэрнісцкае жыцьцё, што само нагадвае прыгожую і трагічную паэму, і ўвайшоў у гісторыю як самы францускі і самы парыскі беларускі паэта. Хоць пабываць у Сталіцы сьвету яму так і не давялося. Але некаторыя ягоныя вершы дзіўным чынам пасуюць Парыжу – быццам ён тут іх і напісаў. Не “Пагоня”, вядома, і не “Страцім-лебедзь”, а іншыя, больш гарадзкія і рафінаваныя. Багдановіч з тых паэтаў, якія нарадзіліся з Парыжам – і так і не змаглі яго зь сябе вырваць. Дый, мабыць, ня надта й хацелі…
Багдановіч мог чытаць французаў у арыгінале – і адно гэта ставіць яго вышэй за літаратурных мужычкоў-баравічкоў: з вышыні замежнай мовы ён бачыў больш і далей, чым ягоныя старэйшыя таварышы. Што ж, гэта закон Загібелькі: у Парыж зазвычай трапляюць ня тыя, хто можа яго зразумець і ацаніць.
Як вядома, Багдановіч дужа шанаваў францускіх сымбалістаў, а асабліва Поля Вэрлена. Ён пераклаў ажно 22 вершы знакамітага лірыка, а ягоныя словы “De la musique avant toute chose!” скарыстаў як эпіграф да свайго верша “Па-над белым пухам вішняў” (у нас любяць намазаць Багдановіча мёдам народнай любові, выкачаць у гэтым вішнёвым пуху і ў такім выглядзе вадзіць па вуліцах у дні юбілеяў – шкада, бо верш і праўда зусім неблагі).