Аўтар гэтага вішнёвага верша нарадзіўся ў сьнежні 1891-га – акурат у гэты час у Парыжы ў Вэрлена выходзіць новая кніжка, “Песьні для яе”. Той год для Вэрлена насычаны падзеямі: шпіталь, новая каханка, чатыры новыя кніжкі і – сьмерць Арцюра Рэмбо: каханага сябра-ворага, “музы” Вэрлена і яго праклёну.
Не міне і пяці гадоў, як Вэрлен аддасьць богу душу. Ён будзе пахаваны на парыскіх могілках Батыньёль, а Багдановічы ў гэты час пераедуць з Горадні ў Ніжні Ноўгарад – паэт, сам таго ня ведаючы, упершыню пакіне знойдзеную ім празь дзесяцігодзьдзі радзіму.
Нешта паміж імі ўсё ж ёсьць падобнае….
Эратычныя вершы Багдановіч пісаў даволі ахвотна – ня так ахвотна, як Вэрлен, канечне, і досыць баязьліва, але забароненай тэмы не цураўся. Праўда, цяжка ўявіць яго засьпетым за апісаньнем Сапфійскага каханьня або “ўранічных” стасункаў – і ўсё ж межы дазволенага яго хвалявалі, відаць, ня менш. Дый наогул, падаецца, Багдановіч таксама быў “сатурнійскім дзіцём” – паводле Вэрлена, мудрацы мінулага вучылі: людзі, якія нараджаюцца пад знакам Сатурна, усё жыцьцё будуць беспакойныя і нешчасьлівыя, будуць імкнуцца да ідэалу і адчуваць горкае расчараваньне ад яго недасяжнасьці.
Вэрлен – той францускі паэт, якога мы з табой можам, закаціўшы вочы, прыгожа правыць у арыгінале:
“Les sanglots longs / des violons / de l’automne / blessent mon coeur / d’une langueur / monotone. // Tout suffocant / et blême, quand / sonne l’heure, / je me souviens / des jours anciens, / et je pleure; // Et je m’en vais / au vent mauvais / qui m’emporte / de çà, de là, / pareil à la / feuille morte”.
Асабліва мы любім прамаўляць вось гэта: “et je pleure”. Прыгожа, як уздых. А сам верш – ня што іншае, як “Асеньняя песьня” з таго самага зборніка Вэрлена “Сатурнійскія песьні”, ягонай першай паэтычнай кніжкі. Дзякуй нашай настаўніцы францускай Віцы Ш., якая прапанавала вывучыць гэтую музыку на памяць – і цяпер дзе б мы ні былі, мы зможам пазнаць адно аднаго і ўспомніць, хто мы, па такім вось невялікім вершы. Быў халодны лістапад, і мы кожны тыдзень езьдзілі ў завулак Розы Люксэмбург, каб вучыць францускую, і якое дзіўнае адчуваньне ў роце было пасьля кожнага ўроку… Пасьля заняткаў мы выпраўляліся на Нямігу, елі эклеры і паўтаралі францускія словы, пазіраючы адно на аднаго змоўніцкімі вачыма. Музыка перадусім – нават калі яна літаратура.
Ясная рэч, Вэрлен моцна паўплываў і на Джойса, і на Багдановіча, і на розных расейскіх мадэрністаў – заканадаўца паэзіі ў Сталіцы сьвету дыктуе гэтыя законы нават яшчэ не народжаным паэтам. Дарэчы, шукаючы верш Джойса сабе на дзень нараджэньня, я злавіў сябе на думцы, што паэзія Багдановіча нечым вельмі нагадвае Джойсаву – хіба што няма ў Макса Б. той дарогі, беспрытульнасьці, бяскрайняй чыгуначна-гатэльнай тугі. Мой любімы на сёньня верш Джойса, “Бангофштрасэ”, Багдановіч ня мог бы напісаць – для беларускага паэта ў ім занадта шмат адзіноты, занадта шмат silence i exil.
Але паэтыка іхная блізкая – два Парыжы рухаюцца побач, але ў розныя бакі, нібы чыгуначныя саставы. Пры гэтым і ў Джойса, і ў Багдановіча ў вершах жыве яна, Эўропа, старая і смутная, цёмная і прыўкрасная – быццам яны пісалі пад тым самым воблакам. Расейскія вершы Багдановіча – адрэзак Джойсавага шляху, які мог прывесьці Багдановіча ў тупік. Багдановіч ня даў бы рады расейскай – не дайшоў бы да яе дна, як гэта зрабіў Джойс з ангельскай мовай, жывучы ў Сталіцы сьвету.
Адзін з найлепшых перакладаў Вэрлена, зроблены Багдановічам – верш “Млоснасьць” (“Langeur“).
Я – падупаўшы Рым, каторы пазіраеНа белых барбараў, на бушаваньне іх,І стылем залатым ляніва акрасьціх,У блеску сонечным, стаміўшыся, складае.Ў самотным сэрцы – зло, ў душы – нуда густая.І бітвы чуючы, каторых шум не сьціх,Ня можа, кволы, ён дайсьці жадань сваіх,Ня хоча рушыцца, жыцьця не аздабляе!Ня можа, кволы, ён, не хоча на’т сканаць!Ўсё зьведана! Баціл, ты скончыш сьмех? Даволі!Ўсё зьведана! Няма чаго прамовіць болі!Адно ёсьць – вершыкі, што ўжо ў агні гараць,Адно ёсьць – п’яны раб, што вас не паважае,Адно ёсьць – пусткі сум, што сэрца уражае”.Таямнічы Баціл – гэта, відаць, мім, комік, які жыў у Рыме часоў імпэратара Актавіяна Аўгуста, весяліў плебеяў і патрыцыяў і нават заснаваў сваю школу пантамімы. Вядома, пішучы пра Рым, Вэрлен меў на ўвазе свой Парыж, “падупаласьць” якога францускі паэта апяваў усё жыцьцё. У арыгінале ня Рым, у арыгінале – Імпэрыя…
“Je suis l’Empire à la fin de la décadence,Qui regarde passer les grands Barbares blancs…”Кожны, хто нарадзіўся ў Імпэрыі часоў заняпаду, – сатурніянец, ён чакае белых барбараў і спадзяецца на блазнаў. Блазны, оргіі, культурная нэкрафілія – знакі блізкай сьмерці. Позьні СССР, мая Імпэрыя, была тэрыторыяй улады плебеяў, яна дала сьвету столькі блазнаў, але так мала паэтаў. Магчыма, таму ў гэтай Імпэрыі так хацелася рамантыкі: мушкетэраў, д’артаньянаў, робін гудаў, жанаў д’арк і шэрлакаў голмсаў. Магчыма, таму яна так любіла П’ера Рышара і Люі дэ Фюнэса.
“Падупаласьць”, “пусткі сум” – стыхія Вэрлена, ягоная восень, ягоная заганнасьць, ягоная радзіма. На такім грунце прыдумаць сваю Беларусь было немагчыма. Такое пачуцьцё, што Багдановіч усё сваё нядоўгае жыцьцё мучыўся гэтай супярэчнасьцю: як прымірыць у сабе балючы дэкаданс Вэрлена, да якога яго няўмольна цягнула, і здаровы беларускі нацыяналізм, што пах узаранай зямлёй, а не салодкай спарахнеласьцю і гнільлю.
Цяпер правыя крычаць пра заняпад Эўропы і мараць вярнуць яе ў залатое імпэрскае мінулае, калі кожны раб ведаў сваё месца і барбара можна было вызначыць па колеру скуры. Яны ня ведаюць, ня могуць усьвядоміць, што стан Імпэрыі – гэта стан пэрманэнтнага заняпаду, стан пастаяннага гніеньня. Імпэрыя ня можа ня быць падупалай – гэта тая куча мёртвага лісьця, на якой яна будуе свае палацы, замкі, калёны, помнікі. Ці вакзалы са статуямі на даху – быццам выпраўляючы іх у вечнасьць зь білетам у адзін канец.
12. Мова. Салавей. Тэатр
Нават калі табе не пашчасьціла трапіць у школу з францускай мовай, ты яе ўсё роўна рана ці позна пачуеш.
Маімі першымі францускімі словамі былі, ясная рэч, “пуркуа па” (“почему бы не-е-ет?”), “а ля гер ком а ля гер” і “вуаля”. Усе з “Трох мушкетэраў”. Нужны паріжу деньгі – сэ ля ві. Гэта пазьней ужо ў памяці назаўжды захрасьне дурацкае “жэ нэ манж па сіс жур”. Пра “Банжур, мадам” і “Арэвуар” гаворкі няма, зь імі і так ясна. Скончыцца ўсё мусіла банальным “жэвузэмам”. Аднак выйшла інакш.
На першым жа ўроку нашая з табой настаўніца Віка навучыла нас прымаўцы: “chacun est l’artisan de sa fortune“. То бок кожны каваль свайго шчасьця і партызан свайго лесу. Яна наогул любіла даваць нам прымаўкі ў якасьці хатняга заданьня: так мы даведаліся, напрыклад, што qui vivra verra, і гэта аказалася чыстай праўдай.
Прымаўкі, што па-француску, што па-беларуску, заўжды нясуць у сабе дадатковыя, лішнія, але дужа цікавыя для марнатраўнага розуму сэнсы. Скажаш, напрыклад, “ня мела баба клопату, купіла парася”, і думаеш чамусьці пра інстытут шлюбу. Пачуўшы, што “бог не цяля, бачыць круцяля”, успамінаеш пра камэры відэаназіраньня і цэнзуру ў сеціве…
Адна з прыгожых, бюргерскіх па сваёй філязофіі беларускіх прымавак, што ўсплыла ў 2000-х і пасьпела ўжо набіць аскому, гучыць так: рабі пільна, і тут будзе Вільня. Цудоўны загаловак для кепскіх тэкстаў. Вільня Вільняй, але спробы зладзіць уласны Парыж за тысячы кілямэтраў ад самога Парыжу ні да чога добрага не прыводзяць. Так вучыць нас беларуская літаратура.
І правільна робіць. У агонь яго, рассаднік хваравітасьці і млявасьці, дурных ідэй і непатрэбства! Як пісаў Зьмітрок Бядуля ў артыкуле “Чаму яшчэ няма беларускага раману?”:
“Тое, што мы бачым у нашых большых празаічных творах… таксама нас не ўздавольвае: там мы знаходзім ненармальныя скокі ад вульгарных п’яніц да футурыстаў-неўрасьценікаў. Гэта, трэба прызнацца, далёка ад праўдзівай псыхікі нашага народа…”
Усё ён, Парыж, вінаваты. Парыж, які разбэшчвае, руйнуе, прымушае раўнаваць і раўці, як саўгасная карова, адганяючы хвастом аваднёў, прымушае корпацца ў сваіх балячках. Парыская хвароба. Мы, беларусы, не такія. Балячкі можна проста прыпячы.
У 1928 годзе Бядуля выдаў свайго жудаснага “Салаўя” – “аповесьць з часоў паншчыны”. У 1935 яе экранізавалі, а ў 1939 паводле гэтага твору нават паставілі балет. Нечым злавесным патыхае ад гэтых словаў і лічбаў: балет “Салавей” 39-га году…
Сюжэт аповесьці такі. Дваццатыя гады мінулага стагодзьдзя. Аўтар, які жыве ў Менску, адгукаецца на прапанову сябра зьезьдзіць у саўгас за 20 км ад сталіцы Савецкай Беларусі. Там нейкі стары дзед распавядае яму легенду пра Салаўя, а аўтар слухае – і ў галаве ягонай нараджаецца ідэя аповесьці.
Дзеяньне адбываецца яшчэ да адмены прыгоннага права. Мусьё пан Вашамірскі доўгі час пражыў у Парыжы, дзе закахаўся ў адну акторку, а заадно і ўсёй душой палюбіў тэатр. Але каханьне сканчаецца, абставіны складваюцца не найлепшым чынам, і заўзяты тэатрал вымушаны вяртацца на радзіму ў свой маёнтак. Памятаеце Лятальскага? Яны б з Вашамірскім пасябравалі – а Бядуля, відаць, скарыстаўся з Марцінкевіча, не міргнуўшы вокам.
Дык вось, вярнуўшыся ў свой маёнтак, пан Вашамірскі вырашае зладзіць у ім свой тэатр: выпісвае з Францыі балетмайстраў, набірае групу з прыгонных сялянаў, купляе мужыцкі аркестр, рэжысэрам ставіць ксяндза – і пачынаюцца рэпэтыцыі. Вашамірскі лічыць сябе прагрэсіўным чалавекам, які нясе сьвятло культуры ў гэты богам забыты край. Прагрэсіўны пан жорсткі, як гестапавец, юрлівы, як Казанова, і гістэрычны, як пацыентка доктара Фройда. Граюць сяляне кепска, пан шалее… Адна радасьць – прыгонная дзеўка Марылька, якую пан мацае, з настальгіяй прыгадваючы Парыж, і разважае пра тое, што і тут, у глухмені, ёсьць дзеўкі ня горшыя за францужанак. “Яна ж не парыжанка – мая ўласная халопка”.
“Яны ж быдла…” – прыгадвае ён словы сваёй маці.
Тут Бядуля робіцца роўны свайму таленту – у сваю аповесьць ён устаўляе маленькі, але яркі натуралістычны эпізод, які адразу ўскладняе вобраз пана і нават намякае на псыхааналіз. Пан Вашамірскі часта ўспамінае, як
“аднаго разу, калі яшчэ быў малым хлапцом, ехаў улетку з маткай у госьці. Зь імі былі лёкай і фурман. Пасярод дарогі, дзе лесу не было, яго матка зьлезла з фаэтона па сваіх патрэбах. Яму, Адасю, яна сказала адвярнуцца, а фурмана і лёкая зусім не засаромілася, як не саромілася сваіх коней…
«На тое ж быдла!»
Потым, як вырас, маці параіла яму «дзеля здароўя» мець зносіны зь дзяўчатамі гэтага «быдла». Лепш, чым з парыжанкамі, ад якіх можна набыць паганую францускую хваробу”.
Але пакінуты Парыж, дарма што быў поўны такой рызыкі, не дае Вашамірскаму спакою. Парыж асацыюецца ў яго са свабодай, пан лічыць сябе вальнадумцам:
“Ксёндз занадта многа піша на рэлігійныя матывы. Вальнадумцу пану прыелася. Трэба нешта даць сьвецкае і вясёлае: на парыскую манеру, каб можна было пасьмяяцца шчырым здаровым сьмехам!”
У пана з Парыжу і простага беларуса розныя ўяўленьні пра здароўе. Бо ў іх, відаць, нават анатомія і фізіялёгія непадобныя: нехта зь іх іншаплянэтнік, толькі вось хто?
І вось чыста выпадкова сустракаецца пану такі сабе хлопец званы Салавей – пан хацеў выправіць яго ў салдаты за нейкую правіну, але высьвятляецца, што ў Салаўя не абы-які акторскі талент. Салаўя бяруць у трупу, а той уцякае ў лес: ня хоча ён быць акторам у кáта і душагуба.