“Amin,” dedi Ed.
“İlk hareketin arkasından dolaşacağım. Bununla.” Luke bagajdan bir Uzi çıkardı.
“Ve bununla” Bir Remington 870 pompalı tüfek.
İki silahında ağırlığını hissetti. Ağırlardı. Bu ağırlık rahatlatıcı ve güven vericiydi.
“Polisler içeri girer ve güvenliği sağlarlarsa bu harika olur. Eğer giremezlerse kaybedecek zamanımız yok. Uzi’lerde Rus yapımı yüksek-basınç zırh-delici mermiler var. Kötü adamların giyebileceği çoğu zırhı delip geçebilen şeyler. Belki ihtiyaç duyarım diye bunlarla dolu yarım düzine şarjör getirdim. Koridorda çatışma olursa pompalı tüfeğe başvururum. Daha sonra kol, bacak, boyun ve kafa dilimleyeceğim.”
“Nasıl içeri girmeyi planlıyorsun?” dedi Ed. “Polisler içeri giremezse sen nasıl gireceksin?”
Luke aracın içine uzandı ve bir M79 bomba tüfeği çıkardı. Ucu kesilmiş, tahta kabzalı bir pompalı tüfeği andırıyordu. Ed’e verdi.
“Beni içeri sen sokacaksın.”
Ed, silahı iri ellerine aldı. “Güzel.”
Luke tekrar uzandı ve iki kutu M406 bombası çıkardı, kutu başına dört bomba vardı.
“Sokağın kenarında park edilmiş arabaların arkasından içeri doğru ilerlemeni istiyorum. Ben oraya ulaşmadan hemen önce duvarda benim için bir delik aç. Onlar kapıya odaklanmış, polislerin kapı kırarak girmesini bekliyor olacak. Biz de bunun yerine tam kucaklarına bir bomba atacağız.”
“Hoş,” dedi Ed.
“İlk atımdan sonra bir tane daha at, sadece iyi şans için. Sonra kendini korumak için yere yat.”
Ed, bomba tüfeğinin namlusu boyunca elini gezdirdi. “Sence bunu yapmak güvenli mi? Yani... içeridekiler senin ailen.”
Luke eve baktı. “Bilmiyorum. Ama gördüğüm olayların çoğunda rehinelerin olduğu oda ya üst katta ya da bodrumda olur. Sahildeyiz ve suyun derinliği bir bodrum katı için çok fazla. Yani tahminimce; eğer bu evdelerse üst katta, sağ uçtaki penceresiz odadalar.”
Saatini kontrol etti: 16:01
Tam vaktinde, mavi, zırhlı bir araç bütün gürültüsüyle köşeyi döndü. Luke ve Ed aracın geçişini izledi. Bu araç çelik zırhlı, silah çıkışları ve ışıklar gibi aksesuarları olan bir Lenco BearCat idi.
Luke, göğüs kafesinde bir karıncalanma hissetti. Korku. Endişe. Geçtiğimiz yirmi dört saat boyunca kiralık katillerin eşini ve çocuğunu kaçırdığı konusunda hiçbir şey hissetmiyormuş gibi yaptı. Arada bir gerçek hislerinin dışarı çıkmasına ramak kaldığı oldu. Ama onları hep geri bastırdı.
Şu an hislere yer yoktu.
Aşağıya, Ed’e doğru baktı. Kucağında bomba tüfeğiyle tekerlekli sandalyesinde oturuyordu. Sert bir yüz ifadesi vardı. Gözleri soğuk birer çelik parçası gibiydi. Ed, değerleri üzerine yaşayan bir adamdı, Luke bunu biliyordu. Sadakat, onur, cesaret ve iyi ve doğru olanın yanında kullanılan ezici güç. O bir canavar değildi. Ama şu an, belki de öyle olabilirdi.
“Hazır mısın?” dedi Luke.
Ed’in ifadesi pek değişmemişti. “Beyaz adam, ben doğduğumda hazırdım. Asıl soru, sen hazır mısın?”
Luke silahlarını doldurdu. Kaskını aldı. “Hazırım.”
Pürüzsüz siyah kaskını başına geçirdi, Ed’ de aynısını yaptı. Luke vizörünü indirdi. “Telsiz açık,” dedi.
“Açık,” dedi Ed. Ed’in sesi sanki Luke’un kafasının içindeydi. “Seni net bir şekilde duyuyorum. Hadi yapalım şunu.” Ed, oturduğu sandalyeyi itmeye başladı.
Luke onun arkasından “Ed!” diye seslendi. “Şu duvarda büyük bir deliğe ihtiyacım var. İçinden geçebileceğim bir şey.”
Ed bir elini kaldırdı ve devam etti. Bir süre sonra park halinde dizilmiş arabaların arkasında gözden kayboldu.
Luke, bagaj kapağını açık bıraktı. Hemen arkasına çömeldi. Bütün silahlarına hafifçe dokundu. Bir Uzi, bir pompalı tüfek ve iş o noktaya gelirse diye iki bıçak. Derin bir nefes aldı ve mavi gökyüzüne baktı. O ve Tanrı tam olarak hiç anlaşamamışlardı. Bir gün aynı noktada buluşabilseler bunun çok yardımı olurdu. Eğer Luke bir gün Tanrı’ya ihtiyaç duysaydı, o gün bugündü.
Şişman, beyaz ve yavaş hareket eden bir bulut ufukta süzülüyordu.
Buluta “Lütfen,” dedi Luke.
Bir an içinde çatışma başlamıştı.
2. BÖLÜM
Brown, mutfağın hemen yanındaki kontrol odasında duruyordu.
Hemen arkasındaki masada bir M16 tüfek ve dokuz-milimetre yarı-otomatik bir Baretta yatıyordu. Yanlarında üç adet el bombası ve bir gaz maskesi vardı. Ayrıca siyah bir Motorola telsiz.
Masanın yanındaki duvarda kapalı devre kameraları gösteren 6 küçük ekran set halinde asılıydı. Görüntüler siyah-beyazdı. Her ekran evin etrafına stratejik noktalara yerleştirilmiş kameralar yoluyla Brown’a gerçek zamanlı görüntü sağlıyordu.
Buradan, kayarak açılan cam kapıların dışını, liman ve rampaların olduğu rıhtımın üst kısmını görebiliyordu. Ayrıca; bütün limanı ve gemilerin limana girdiği kısmı; evin yanındaki çift katlı çelikten yapılmış kapının önünü; bu kapının açıldığı antreyi; üst kattaki koridoru ve koridorun sokağa bakan penceresini; sonuncu olmamakla birlikte Luke’un eşinin ve oğlunun sessizce, başları örtülü şekilde oturduğu penceresiz sorgu odasını.
Bu eve sürpriz etkisiyle girmek mümkün değildi. Masada duran klavye sayesinde limana bakan kameranın kontrolü sağlanabilirdi. Balıkçı teknesini kadrajda ortalayana kadar kamerayı kaldırdı, görüntüyü yakınlaştırdı. Geminin yan tarafında kurşun geçirmez yelekli üç adam gördü. Demir alıyorlardı. Birazdan bu tekne hızla yanaşıyor olacaktı.
Brown arka veranda kamerasına geçti. Kamerayı evin yanına bakacak şekilde çevirdi. Yolun karşısında duran kablo şirketi aracının ön ızgarasını ancak görebiliyordu. Önemi yoktu. Üst kattaki pencereye yerleştirdiği adam silahını buraya doğrultmuştu.
Brown iç geçirdi. Yapması gereken şeyin polisleri telsizden uyarmak, neler döndüğünün farkında olduğunu bildirmek olduğu düşündü. Kadını ve çocuğu aşağıya indirebilir ve kaydırılarak açılan camdan doğru elindeki kozu gösterebilirdi.
Çatışma ve kan gölü yerine direkt sonuç vermeyecek müzakerelere geçebilirlerdi. Böylece, belki birkaç can bağışlanmış olurdu.
Kendi kendine gülümsedi. Bu, bütün eğlenceyi sonlandırırdı, değil mi?
Antre görüntüsünü kontrol etti. Aşağıda üç adamı vardı, iki Sakallı ve bir de Avustralyalı olarak bildiği biri. Adamlardan biri çelik kapıya bakıyor, diğer ikisi de arkadaki cam kapıya. Asıl zafiyet cam kapı ve dışındaki verandaydı. Polislerin bu kadar ileri gitmesi için bir sebep yoktu.
Arkasına uzandı ve telsizi kaptı.
Üst katta açık olan pencerenin dibine çömelmiş adama seslendi “Bay Smith?”
Kinayeli bir ses tonuyla cevap geldi “Bay Brown”. Smith takma isimlerin komik olduğunu düşünecek kadar genç biriydi. Kameraya doğru el salladı.
“Van ne durumda?”
“Sallanıyor. Sanki içeride toplu seks yapıyorlar.”
“Tamam. Gözlerini açık tut. Kesinlikle… tekrar ediyorum… kesinlikle, kimsenin verandaya ulaşmasına izin verme. Haber vermene gerek yok. Angajman yetkisine sahipsin. Anlaşıldı mı?”
“Anlaşıldı,” dedi Smith. “Ateş serbest, bebek.”
Brown “Aferin,” dedi. “Belki cehennemde görüşürüz.”
Tam o sırada sokaktan ağır bir aracın sesi geldi. Brown eğildi. Ayağa kalkmadan mutfağa gitti ve camın altına siper aldı. Dışarıda, zırhlı bir araç evin önüne çekmişti. Ağır arka kapılar sertçe açıldı ve içinden vücut zırhlı iri adamlar inmeye başladı.
Bir saniye geçti. İki saniye. Üç. Sokakta sekiz adam toplanmıştı.
Smith gökyüzünden ateş açtı.
Duh-duh-duh-duh-duh-duh.
Silah sesleri yerleri titretiyordu.
Polislerden ikisi hemen yere düştü. Diğerleri aracın içine ve arkasına saklandılar. Zırhlı aracın arkasında, kablolu TV aracından üç adam çıktı. Smith onlara doğru ateş etti. Adamlardan biri mermi yağmuruna tutuldu ve can çekişmeye başladı.
“Mükemmel, Bay Smith” dedi Brown Motorola’dan.
Polislerden biri vurulmadan önce karşıya doğru yolun yarısını geçmişti. Şimdi yolun kaldırıma yakın tarafında, muhtemelen evin önündeki çalılıklara ulaşmayı umut ederek, sürünüyordu. Zırh giyiyordu. Muhtemelen zırhın boşluklarından bir yerden vurulmuştu ama gene de tehdit oluşturabilirdi.
“Yerde bir tanesi hala hareket ediyor. Onun da işinin bitmesini istiyorum.”
Neredeyse aynı saniyede, onlarca mermi vücudunu titreterek adama isabet etti. Brown öldürücü vuruşu yavaş çekimde izliyor gibiydi. Adamı boynunun arkasındaki, zırh ve kasketinin arasındaki boşluktan vurmuştu. Bir kan bulutu havayı doldurdu ve adam hareketsiz kaldı.
“Güzel atış, Bay Smith. Harika atış. Şimdi hepsini içeri tık.”
Brown komuta odasına geri döndü. Balıkçı teknesi duruyordu. Daha iskeleye bile yanaşmadan siyah ceketli ve kasklı adamlar kıyıya atlamaya başladılar.
“Aşağı kattakiler, maskeleri takın” dedi Brown. “Sürgülü kapının oraya doğru geliyorlar, ateşe cevap vermeye hazırlıklı olun.”
“Anlaşıldı,” dedi biri.
İstilacılar iskelede pozisyon almıştı. Ellerindeki ağır zırhlı balistik kalkanların arkasına çömelmişlerdi. Adamlardan biri kalktı ve göz yaşı tabancasını ateşledi. Brown kendi maskesine uzandı ve merminin eve doğru hareket edişini seyretti. Cam kapıya vurdu ve salona doğru ilerledi.
Başka bir adam ayağa kalktı ve bir mermi daha ateşledi. Sonra üçüncü bir adam daha. Tüm göz yaşartıcı mermiler cam kapıya, oradan da eve ulaşıyordu. Cam kapı yok olmuştu. Brown’un ekranından göründüğü kadarıyla bekleme odasının yanındaki alan dumanla dolmaya başlamıştı.
“Aşağıda durum nedir?” dedi Brown. Birkaç saniye geçti.
“Durum nedir!?”
“Sorun yok dostum” dedi Avustralyalı. “Azıcık dumandan ne olacak? Maskelerimiz takılı.”
“Hazır olduğunuzda ateş edin” dedi Brown.
Sürgülü kapının oradan iskeleye doğru ateş eden adamlarını seyretti. İstilacılar oldukları yere sinmişlerdi. Balistik kalkanlarının arkasından çıkamıyorlardı. Brown’un adamlarının ise yığınla mühimmatı vardı.
“Güzel atış çocuklar,” dedi telsize. “Hazır oradayken botlarını da batırın.”
Brown kendi kendine sırıttı. Burada günlerce direnebilirlerdi.
*
Tam bir bozgundu. Her yerde adamlar yatıyordu.
Luke, dikkatlice eve doğru yürüdü. En yoğun ateş üst kattaki pencereden geliyordu. Polisleri delik deşik etmişti. Luke ise evin duvarına yakındı. Bu açıdan ateş edemezdi ama diğer adam da onu göremiyordu.
Luke’un gözleri önünde, kötü adam yere düşmüş polis memurlarından birini ensesinin arkasına bir el ateş ederek öldürdü.
“Ed, üst kattaki adamı görüyor musun?”
“Tam ağzına bir tane tıkabilirim. Buradan beni görmediğine eminim.”
Luke başıyla onayladı. “İlk olarak bunu yapalım. Burası pis bir hal aldı.”
“Bunu istediğine emin misin?” dedi Ed.
Luke üst katı inceledi. Penceresiz oda keskin nişancının olduğu pencereye uzak bir köşedeydi.
“Hala o penceresiz odada olduklarına inanıyorum,” dedi.
Lütfen.
“Sadece söylemen yeterli,” dedi Ed.
“Yap.”
Luke, bomba atarın kendine özgü boğuk sesini duydu.
Dunk!
Sokağın karşısında dizilmiş arabaların arkasından bir füze geldi. Bir yay çizmedi—çapraz, dümdüz bir çizgi halinde eve ulaştı. Pencereye tam isabet. Bir an geçti ki:
BAM.
Evin bir kısmı dışarıya doğru patladı, ahşap parçaları, cam, çelik ve cam elyafı. Penceredeki silahın sesi kesildi.
“Harika, Ed. Gerçekten harika. Şimdi de duvarda benim için bir delik aç.”
“Ne diyordun?” dedi Ed.
“Lütfen.”
Luke hızlıca koştu ve arabalardan birinin arkasına siper aldı.
Dunk!
Yerden bir buçuk metre yüksekte düz bir çizgi halinde geçip evi buldu. Evin duvarında sanki bir araba çarpmış gibi bir delik açıldı. İçeride bir alev topu belirdi, molozlar ve duman etrafa saçıldı.
Luke’u neredeyse yerinde zıplattı.
“Bekle,” dedi Ed. “Bir tane daha geliyor.”
Ed bir kez daha ateş açtı, bu seferki evin derinliklerine girdi. Delikten kırmızı ve turuncu ışıklar geldi. Yer sallandı. Tamam. İşte vakit gelmişti.
Luke ayağa kalktı ve koşmaya başladı.
*
İlk patlama tam üstündeydi. Bütün ev sarsılmıştı. Brown ekrandan doğru üst kattaki koridora baktı.
Uzak tarafı havaya uçmuştu. Smith’in durduğu nokta artık orada değildi. Artık Bay Smith’in ve pencerenin olduğu olduğu yerde etrafı paramparça bir delik vardı.
“Bay Smith?” dedi Brown. “Bay Smith, orada mısınız?”
Cevap gelmedi.
“Ateşin nereden geldiğini gören var mı?”
“Gözcü sensin usta.” dedi bir ses.
Ciddi bir sorunları vardı artık.
Birkaç saniye sonra bir roket evin önünü vurdu. Şok dalgası Brown’u yere serdi. Duvarlar çöküyordu. Mutfağın tavanında odanın içine doğru kısmen çökmüştü. Brown, yere düşen döküntülerin arasında yatıyordu. Olaylar beklediğinin tersine gitmişti. Polisler kapıları indirir—duvarlardan roket atmazlardı.
Bir başka roket daha evin içine isabet etti. Brown elleriyle başını korudu. Her şey sallanıyordu. Bütün ev çökebilirdi.
Kısa bir süre sonra şimdi, birisi çığlık atıyordu. Bunun dışında sessizlik vardı. Brown ayağa fırladı ve merdivenlere koştu. Odadan çıkarken bir el bombasıyla birlikte tabancasını kaptı.
Salondan geçti. Toplu katliam yaşanmıştı. Yangın çıkmıştı. Sakallılardan biri ölmüştü. Hatta ölmekten fazlasıydı bu— adamın parçaları bütün odaya yayılmıştı. Avustralyalı paniklemiş ve maskesini çıkarmıştı. Yüzü koyu renkli kanla kaplanmıştı, neresinden vurulduğu anlaşılmıyordu.
“Göremiyorum!” diye bağırdı adam. “Göremiyorum!”
Gözleri açıktı.
Zırhla kaplı bir adam parçalanmış duvardan doğru içeriye adım attı. Çirkin bir otomatik silah sesiyle Avustralyalıyı susturdu. Avustralyalının kafası çeri domatesler gibi patladı. Bir iki saniyeliğine ayakta kafasız şekilde kaldı, sonra çuval gibi yere yığıldı.
İki numaralı Sakallı arka kapının yanında yerde yatıyordu, Brown’u birkaç dakika öncesine hoşnut etmiş olan çift-çelikle güçlendirilmiş kapıydı bu. Polisler bu kapıdan asla geçemezlerdi. İki numaralı sakallının üzeri patlamadan dolayı kesiklerle doluydu ama hala savaşabilirdi. Duvara doğru süründü ve doğruldu ve omuzuna asılı olan silaha davrandı.
İçeri dalan adam iki numaralı sakallıyı yakın mesafeden suratından vurdu. Kan, kemik ve beynindeki gri maddesi duvara saçılmıştı.
Brown arkasını döndü ve hızla merdivenlerden yukarı çıktı.
*
Ortalık dumanla kaplıydı ama Luke adamın üst kata koştuğunu görmüştü. Odada etrafına bakındı. Herkes ölmüştü.
Tatmin olmuştu, koşarak yukarı çıktı. Kendi nefesinin sesi kulaklarını doldurdu.
Burada savunmasızdı. Merdivenler dardı ki; bu, üzerine ateş açmak için mükemmel bir zamandı. Bunu yapan olmadı.
Üst katta duman çok daha azdı. Soluna doğru parçalanmış pencere ve keskin nişancının siper aldığı duvar vardı. Keskin nişancının bacakları yerdeydi. Ten rengi botları birbirinin aksi yönde bakıyordu. Adamın geri kalanı gitmişti.
Luke sağa yöneldi. İçgüdüsel olarak koridorun sonundaki odaya doğru gitti. Uzisini koridorda bıraktı. Omuzuna takılı olan pompalı tüfeği de bıraktı. Kabzasında duran Glock tabancasını çıkardı.
Sola döndü ve odaya girdi.
Becca ve Gunner iki katlanan sandalyeye bağlı halde oturuyorlardı. Kolları arkadan bağlanmıştı. Sanki elle dağıtılmış gibi, saçları birbirine girmişti. Tabii ki, bir adam arkalarında duruyordu. Başlarına geçirilmiş çuvalları yere bıraktı ve namluyu Becca’nın kafasının arkasına dayadı. Yere çömelmişti ve Becca’yı kendisine siper almıştı.
Becca’nın gözleri açılmıştı. Gunner’ınkiler ise sıkıca kapanmıştı. Kontrolsüzce ağlıyordu. Sessiz titriyor, bütün vücudu sarsılıyordu. Altına kaçırmıştı.