Maar ze trok zich terug. Ze kon zijn aanraking niet meer aan. Ze wilde niets meer met hem te maken hebben. Nooit meer.
“Caitlin!” riep hij uit. “Laat me het nu uitleggen!”
Maar Caitlin minderde geen vaart. Ze was een ander persoon, een ander wezen, en ze voelde het op meer dan een manier. Naast haar nieuwe vampierkrachten waren ook haar nieuwe vampiergevoelens tevoorschijn gekomen. Ze kon nu al voelen dat haar emoties sterker waren dan toen ze nog menselijk was, en veel sterker ook. Ze voelde alles nu nog dieper. Ze voelde zich niet slechts depressief – ze voelde zich alsof ze letterlijk stierf van verdriet. Ze voelde zich niet slechts verraden – het voelde alsof ze letterlijk in haar hart werd gestoken. Ze wilde zichzelf uit elkaar rukken, alles om de pijn in haar te doen ophouden.
Ze liep over de vlakte, haar kamer binnen en sloeg de eikenhouten deur achter zich dicht.
“Caitlin! Caitlin, alsjeblieft!” klonk de gedempte stem van buiten haar deur.
Caitlin draaide zich om en sloeg tegen de deur.
“Ga weg!” riep ze. “Ga terug naar je vrouw!”
Na enkele seconden voelde ze hem eindelijk weggaan.
Nu was ze alleen. In stilte. Caitlin ging op het rand van haar bed in de kleine kamer zitten, legde haar hoofd in haar handen en begon te huilen. Ze snikte en snikte, hartverscheurend gehuil. Ze voelde dat alles waar ze voor had geleefd plotseling weggenomen was.
Ze hoorde gejank en voelde iets zachts langs haar gezicht wrijven; ze keek omlaag en zag Rose die haar gezicht tegen dat van Caitlin wreef. Rose likte Caitlins wangen en probeerde haar tranen weg te likken.
Dat hielp Caitlin om bij te komen. Ze reikte omlaag en aaide Rose’ gezicht en kroelde haar haren. Rose sprong op Caitlins schoot en Caitlin knuffelde haar; ze was er nog klein genoeg voor.
“Jou heb ik tenminste nog, Rose,” zei Caitlin. “Jij verlaat me toch niet?”
Rose leunde achterover en likte haar gezicht.
Maar de pijn was te groot. Caitlin kon het niet verdragen nog een moment langer in die kamer te blijven. Ze voelde zich alsof ze elk moment door de muren kon barsten.
Ze keek naar het enorme raam en zag de uitnodigende nachtlucht. Zonder aarzeling zette ze Rose neer, sprong ze op van haar bed, zette ze twee grote stappen en sprong ze naar buiten.
Ze wist dat haar vleugels zouden uitklappen en haar weg zouden dragen. Maar een deel van haar wilde dat juist niet, wilde dat ze haar in de steek zouden laten en haar recht naar de grond zouden laten vallen.
ZEVEN
Samantha stond geketend rechtop. Ze werd stevig vastgehouden voor een aantal vampiers die haar armen ruw vastgrepen toen ze haar door de enorme kamer sleepten. De kamer was een slachthuis geworden. Ze zag honderden vampierlijken, haar voormalige verbondleden, wiens bloed over de hele vloer verspreid lag, in stukken gehakt door Kyle en zijn vervloekte Zwaard. Dat Zwaard bezat meer macht dan ze zich ooit had kunnen voorstellen.
Maar ondanks die slachtpartij waren er nog honderden vampiers in leven. Ze waren nu Kyle’s volk. En er bleven er nog tientallen meer binnenstromen door de open deuren. Er leek geen einde te komen aan de stroom vampiers die hun trouw aan Kyle wilden zweren. Het was nu duidelijk zíjn verbond. Nu Rexius dood was, was er niemand anders om trouw aan te zweren. En Kyle had het verdiend. Het was hem gelukt elke vampier die hem ooit had verraden uit te roeien.
Er waren honderden vampiers die hem hadden gesteund in het gevecht tegen Rexius. Sommigen waren écht trouw aan Kyle, maar anderen waren gewoon opportunisten. Weer anderen mochten Rexius niet en hadden slechts hun kans afgewacht. Er kwamen vampiers van verbonden uit de hele stad binnen. Nieuws verspreidde zich snel in de wereld van vampiers – en ze wilden allemaal deel zijn van de komende oorlog. Wat hun redenen ook waren, ze hoorden nu bij Kyle’s leger.
Nu Kyle hun leider was, nu hij het Zwaard had, was het duidelijk dat er snel een grote oorlog zou komen, een oorlog zoals het vampierras nog nooit gevoerd had. Kyle was meedogenloos en bloeddorstig; zelfs deze slachtpartij had hem niet bevredigd. Hij had een woede in zich waar hij maar niet van af kwam. Alle vampiers die nog geen trouw aan hem hadden gezworen, zouden daar snel spijt van krijgen. Net als alle onschuldige mensen. Samantha wist dat zijn vetes eindeloos waren, en de stad New York zou binnenkort zijn speeltje worden.
Ze sleepten Samantha ruw door de chaos, recht naar het midden van de kamer.
Kyle zat nu op Rexius’ troon, genietend van zijn macht en met een kwaadaardige grijns op zijn gezicht, terwijl er vampiers van alle kanten voor hem bogen.
Sergei stond aan Kyle’s zijde en sloeg driemaal op de grond met zijn metalen staf.
De hele kamer, duizenden vampiers, ging in perfecte slagorde staan. Ze hieven allemaal hun vuist en riepen: “Ave Kyle!”
Samantha was verbaasd. Het was een enorme vertoning van kracht en trouw. Ze had nog nooit zulke gehoorzaamheid gezien. Kyle werkte als een magneet. Hij was nu al een tiran.
Maar Kyle leek niet geïnteresseerd in zijn soldaten. In plaats daarvan waren zijn ogen gefixeerd op Samantha. De hele kamer leek zijn interesse in haar op te merken en het gemompel viel stil toen ze zich voorbereidden het komende gesprek te volgen.
“Dus,” zei Kyle tegen haar. “Je was eerder bij het Zwaard dan ik. Maar zoals je ziet ben ík degene die het in handen heeft.”
“Nog wel,” spuwde Samantha terug.
Laat hem daar maar eens over nadenken, dacht ze. Want ze geloofde echt dat het op een dag niet meer aan hem zou behoren. Wie ook voorbestemd was om het Zwaard te gebruiken, ze voelde diep vanbinnen dat hij het niet was.
Kyle’s wenkbrauwen gingen omhoog.
“Weet je waarom ik je zo lang heb laten leven?” vroeg hij.
Samantha staarde uitdagend terug. Ze had geen zin in een gesprek met hem. Ze wilde niets te maken hebben met die nieuwe verbond. Ze wilde weggaan, zo ver mogelijk hier vandaan. Ze wilde Sam meenemen en weggaan. Als hij hen dat toestond.
Maar Sam was nergens te zien. Ze waren gevangengenomen door Kyle’s soldaten, en sindsdien had ze hem niet meer gezien. Samantha moest kalm blijven tot ze erachter kon komen waar hij was. Ze moest tijd zien te winnen, zou zelfs zo ver gaan om haar trouw aan hem te zweren, tot het moment dat zij en Sam konden ontsnappen.
“Ik begrijp nog steeds niet waarom Rexius jou stuurde om het Zwaard te zoeken, en niet mij. Zoals we allemaal weten, ben ik de betere krijger. Maar ik geef toe dat jij ook behoorlijk wat kunt,” zei hij.
“Maar dat is niet helemaal waarom ik je heb laten leven. Rexius wilde jou straffen. Daarom neem ik aan dat je geen reden meer hebt om hem nog trouw te zijn. Er komt een oorlog, en ik kan elke sterke soldaat gebruiken. Als je je trouw aan me zweert, zal ik overwegen je te laten leven.”
Samantha dacht na. Ze had geen problemen met het zweren van trouw, want ze wist dat ze dit alles al heel snel achter zich zou laten. Maar ze moest eerst meer weten over Sam.
“En de jongen?” vroeg ze. “Waar is hij?”
Kyle glimlachte.
“Oh ja, de jongen. Je gaat recht af op wat ik met je wilde bespreken. Ik weet niet zeker waarom je zo dol op dit mens bent, en je hebt onze regels al overtreden. Ik had je alleen daarvoor al kunnen doden. Maar ik vind het interessant, en dat is een van de redenen dat ik je in leven laat.
Samantha, je zult snappen dat je gestraft moet worden. Elke vampier die ooit trouw aan Rexius was, en niet aan mij, moet worden gestraft. Het is een onderdeel van het inwijdingsproces van mijn Leger. Je zult me leren gehoorzamen, en alleen mij.
In jou geval heb ik de perfecte oplossing: een daad die jouw trouw aan mij zal bewijzen en als je straf zal dienen. Mijn mannen zullen je meenemen naar de jongen, en jij neemt hem mee hierheen, en zult hem dan voor de ogen van iedereen doden.”
Samantha’s hart sloeg over bij die gedachte. Dat was iets dat ze nooit, maar dan ook nooit, zou kunnen. Ze zou nog eerder zichzelf doden. Kyle was zoals gewoonlijk weer krankzinnig. En wreed. Ja, hij was een echte opvolger van Rexius.
“Ik zal ervan genieten hem door jou persoonlijk te zien sterven,” zei Kyle en hij glimlachte bij de gedachte. “Kijk, ik beschouw deze jongen als een last. Hij is uit hetzelfde hout gesneden als zijn zus, en wie weet hebben ze allebei een weerstand die ons allemaal kan schaden. Ik vertrouw geen van hen. Om nog maar te zwijgen over het feit dat hij een mens is.”
Kyle bestudeerde Samantha’s gezicht aandachtig.
“Als je dit doet, zal ik je belonen met een hoge rang, eer en status. Er zal een speciale plek binnen mijn nieuwe verbond zijn voor jou. Dit wordt een prachtige oorlog, een van de mooiste die ons ras ooit heeft gezien. En jij kunt een van de belangrijkste meesterbreinen worden.
Maar als je weigert… zal je langzaam worden gemarteld, zul je eeuwige pijn moeten verduren, en zal je naam uit de geschiedenisboeken van ons verbond worden geschrapt.”
De kamer was stil terwijl Samantha nadacht. Haar gedachten buitelden over elkaar heen, en ze probeerde wanhopig een uitweg te bedenken.
“Waarom dood je hem niet gewoon zelf?” vroeg ze uiteindelijk.
Kyle leunde achterover en begon langzaam te grijnzen.
“Het is twee keer zo leuk om jou te aanschouwen terwijl je het doet,” zei hij. “Een van mijn favoriete hobby’s is het kijken naar mensen die doden wie zij het meest liefhebben.”
ACHT
Caitlin vloog maar door. Ze had geen idee waar ze heen ging, maar ze liet zich gewoon door de wind meevoeren. Ze voelde zich alsof ze nergens heen kon, en alsof ze niks meer had om voor te leven. Haar geliefde Caleb had haar verraden, en de enige andere persoon op aarde waar ze om gaf, Sam, had haar waarschijnlijk ook verraden. Na alles had Sam Samantha en al die kwaadaardige vampiers recht naar haar geleid, recht naar King’s Chapel. Was er iemand in de wereld die ze nog kon vertrouwen? Was het haar lot dat iedereen in haar leven haar zou verraden?
Caitlin vloog hoog over de Hudsonrivier en keek omlaag bij het maanlicht. De nachtlucht voelde goed over haar gezicht en door haar haren, en hij veegde haar tranen weg. Ze was nu ver van het eiland, dat nu nog maar een puntje aan de horizon was. Ze vloog steeds verder weg en probeerde wanhopig haar hoofd helder te krijgen.
Ze dook omlaag, bijna tot het water, en vloog toen aan de oppervlakte, waarbij ze het water bijna aanraakte. Het voelde goed om zo dicht bij het water te zijn. Een deel van haar wilde nog verder omlaag duiken, zichzelf onderdompelen. Maar een ander deel, het nieuwe vampierdeel, wist dat het zinloos zou zijn. Een vampier kon niet sterven. Zelfs niet door te verdrinken.
Terwijl ze vloog, sprongen groepen vissen omhoog uit het water om haar heen. Ze moesten haar aanwezigheid hebben gevoeld. Voelden ze soms het vampierbloed?
Caitlin steeg weer op, hoog de lucht in, en terwijl ze klom werd haar hoofd weer helder. Ze dacht aan alles dat er was gebeurd. De details voelden nu al vaag. Was het mogelijk dat ze alles had opgeblazen? Nu ze erover nadacht: wat had Caleb eigenlijk gedaan? Ja, Sera was er, en haar aanwezigheid was onvergeeflijk. Maar hoe meer ze nadacht, hoe meer Caitlin besefte dat ze niet wist waaróm ze daar was, of hoe ze daar was gekomen. Ze wist niet eens zeker of Caleb haar had uitgenodigd. Ze wist niet echt zeker dat ze weer bij elkaar waren. Was het mogelijk, heel erg vergezocht misschien, dat er een andere verklaring was?
Misschien had ze te snel gereageerd. Dat deed ze altijd; ze kon zich nooit eens beheersen.
Terwijl Caitlin nog hoger klom, maakte ze een wijde bocht en ging ze terug in de richting van het eiland. Ze besefte dat ze zich aangetrokken voelde door het eiland, en een deel van haar vroeg zich af of ze daadwerkelijk zou terugkeren. Immers, waar kon ze anders heen?
Terwijl ze die kant op vloog voelde ze een nieuw doel. Misschien moest ze Caleb een laatste kans geven om het uit te leggen. Hij had haar leven zo vaak gered. Hij had al die dagen over haar gewaakt, had haar verzorgd tot ze weer tot leven kwam. Misschien hield hij nog wél van haar. Misschien…
Caitlin wist het niet meer zo zeker. Maar hoe langer ze vloog, hoe meer ze zich realiseerde dat ze Caleb minstens één kans verschuldigd was, een kans om het uit te leggen.
Ja, die zou ze hem geven. En dan zou ze beslissen.
*
Caleb was woedend. Opnieuw was Sera in zijn leven verschenen, en opnieuw richtte ze overal waar ze kwam schade aan. Hij kon zich niet herinneren hoe vaak hij haar in zijn duizenden jaren had gevraagd uit zijn buurt te blijven, hoe vaak hij haar duidelijk had gemaakt dat hij geen gevoelens meer voor haar had, dat hij haar niet meer in zijn leven wilde. Maar telkens weer, altijd op het verkeerde tijdstip, dook ze weer op. Het leek wel alsof ze het wist, alsof ze het voelde wanneer hij iemand anders had leren kennen, zodra hij iemand had gevonden waar hij echt om gaf. En ze dook altijd op precies de verkeerde momenten op. Ze was het meest territoriale en jaloerse wezen dat hij ooit had ontmoet. En hij werd al duizenden jaren door haar lastiggevallen.
Deze keer kon hij dat niet accepteren. Dat zou hij niet toestaan. Ze had zijn relaties al te vaak verpest, en deze keer werd het hem te veel. Hij gaf meer om Caitlin dan om iedereen waar hij ooit mee samen was geweest, mens of vampier. En Sera moest dat hebben gevoeld, waarna ze op hem af was gekomen als een mot naar een kaarsvlam. Dit moest zijn geweest wat haar uit haar schuilplaats had gelokt, wat haar had aangezet hem op te sporen.
Ze had een smoes – ze had altijd weer een smoes. Dat was het probleem met haar: je kon haar nooit helemaal beschuldigen, want ze verscheen altijd met een belangrijk bericht, en er was altijd wel sprake van rechtvaardiging. In dit geval stond hun verbond op het punt aangevallen te worden. Ze had gezegd dat Kyle terug in New York City was, met het Zwaard, en dat het slechts een paar dagen zou duren voor er een grootschalige vampieroorlog zou uitbreken. Ze kwam met een bericht van zijn verbond: ze wilden hem terug. Ze zouden hem zijn eerdere overtredingen vergeven. Ze hadden elke soldaat nodig in tijden van oorlog, en Caleb was een van hun beste soldaten.
Dus aan de ene kant kon hij niet zo boos op haar zijn als hij had gewild – wat de hele situatie alleen maar frustrerender maakte. Aan de andere kant vermoedde hij dat ze precies op een situatie als deze had gewacht tot ze een excuus had gezocht om terug in zijn leven te glippen. Maar wat het nieuws ook was, ze had niet het recht om Caitlin het idee te geven dat ze nog samen waren.
Hij stormde met een rood gezicht op haar af, nog steeds op het plein van het kasteel.
“Sera!” snauwde hij. “Waarom moest je dat nou zeggen? Waarom moest je die woorden zo nodig gebruiken? Er is geen wij! En zoals je weet, is er níéts dat ik haar niet heb verteld. Je bent gekomen om een bericht van ons verbond over te brengen. Dat is alles. Je wekte de indruk alsof ik een of ander geheim verborg, dat jij en ik nog samen waren.”
Ze werd niet afgeschrikt door zijn woede. Ze leek er zelfs van te genieten. Ze had hem tegen de haren in weten te strijken, en het leek alsof dat precies was waar ze op uit was geweest.
Ze begon langzaam te glimlachen, zette een stap in zijn richting en legde toen een hand op zijn schouder.
“Zijn we dat dan niet?” vroeg ze verleidelijk. “Je weet diep van binnen dat we nog steeds samen zijn. Dat is precies wat je nu zo dwars zit. Als je geen gevoelens voor me had, zou je er helemaal niets om geven of het zo was of niet.”