“Ja,” zei haar moeder, en Ceres kon de trots in haar stem horen. “Nu hoef je alleen nog te leren om het te doen met je ogen open.”
Dat kostte meer tijd, en een heleboel bloemen. Maar Ceres genoot ervan. En elke keer dat haar moeder glimlachte bij haar inspanningen, voelde Ceres een explosie van liefde. Zelfs toen de minuten in uren veranderden bleef ze doorgaan.
“Ja,” zei haar moeder uiteindelijk, “dat is perfect.”
Het was meer dan dat; het was makkelijk. Het was makkelijk om de kracht uit haarzelf te halen. Makkelijk om het te kanaliseren. Makkelijk om een perfect gepreserveerde stenen bloem achter te laten. Pas toen de opwinding weg begon te ebben, besefte Ceres hoe moe ze was.
“Het is goed,” zei haar moeder terwijl ze haar hand pakte. “Je kracht kost energie en inspanning. Zelfs de sterksten van ons kunnen slechts zoveel in één keer doen.” Ze glimlachte. “Maar je kracht weet nu wat het is. Het zal tevoorschijn komen wanneer iemand je bedreigt, of wanneer je het oproept. En het zal nog meer doen.”
Ceres voelde de kracht van haar moeder oplaaien, en ze kon de volledige potentie van haar kracht zien. Ze zag de stenen gebouwen en tuinen in een nieuw licht, als dingen die met die kracht gebouwd waren, vervaardigd op manieren die geen mens kon begrijpen. Op de één of andere manier voelde ze zich vol. Compleet.
De gelukzalige uitdrukking op haar moeders gezicht leek ineens te vervagen. Ceres hoorde haar zuchten.
“Wat is er?” zei Ceres.
“Ik wou alleen dat we meer tijd hadden samen,” zei Lycine. “Ik zou het geweldig vinden om je de torens te laten zien en je over de geschiedenis van mijn mensen te vertellen. Ik zou het geweldig vinden om te horen over die Thanos waar je zoveel van hield, en om je de tuinen te laten zien waar de zon de bomen nog nooit heeft aangeraakt.”
“Doe het dan,” zei Ceres. Ze zou hier het liefst voor altijd blijven. “Laat me alles zien. Vertel me over het verleden. Vertel me over mijn vader, en over wat er gebeurde toen ik werd geboren.”
Maar haar moeder schudde haar hoofd.
“Dat is iets waar je nog niet klaar voor bent. Wat tijd betreft, lieverd, ik heb je al eerder verteld dat het lot beklemmend kan zijn, en jouw lotsbestemming is groter dan die van de meeste mensen.”
“Ik heb flarden gezien,” gaf Ceres toe, denkend aan de dromen die ze op de boot had gehad.
“Dan weet je waarom we hier niet als gezin kunnen blijven, hoe graag we dat ook willen,” zei haar moeder. “Misschien dat we daar in de toekomst tijd voor hebben. Dat en meer.”
“Maar eerst moet ik terug, of niet?” zei Ceres.
Haar moeder knikte.
“Ja,” zei ze. “Je moet terug, Ceres. Ga terug en bevrijd Delos van het Rijk, zoals is voorbestemd.”
HOOFDSTUK ZEVEN
Stephania kon nauwelijks geloven dat ze alweer zes weken met Thanos getrouwd was. Maar het was tijd voor het festival van de Bloedmaan, dus dat was echt hoe lang het al was. Zes weken van gelukzaligheid, elke week net zo geweldig als ze had kunnen hopen.
“Je ziet er fantastisch uit,” zei ze terwijl ze een blik op Thanos wierp in de kamers die ze nu deelden. Hij was een droom in zijn dieprode zijden gewaad, versierd met rood goud en robijnen. Soms kon ze nauwelijks geloven dat hij van haar was. “Rood staat je goed.”
“Ik zie eruit alsof ik onder het bloed zit,” antwoordde Thanos.
“Dat is de bedoeling ook, aangezien het de Bloedmaan is,” merkte Stephania op. Ze leunde naar voren om hem te kussen. Ze vond het fijn dat ze dat kon doen wanneer ze wilde. Als er meer tijd was geweest, had ze waarschijnlijk van het moment gebruik gemaakt om meer te doen.
“Het doet er nauwelijks toe wat ik draag,” zei Thanos. “Niemand zal naar mij kijken als jij naast me staat.”
Een andere man had het compliment wellicht op een wat elegantere manier gebracht, maar er was iets aan de oprechte manier waarop Thanos het zei, dat meer voor Stephania betekende dan alle perfect beoordeelde gedichten in de wereld.
Trouwens, ze had inderdaad behoorlijk hard haar best gedaan om de mooiste jurk in Delos uit te zoeken. Hij glom in roodtinten, als een vlam die om haar heen gewikkeld was. Ze had zelfs de maker van de jurk omgekocht om zich ervan te verzekeren dat het origineel, dat eigenlijk bestemd was voor een mindere vrouw van adel in de stad, onherroepelijk vertraagd zou zijn.
Stephania stak haar arm uit, en Thanos pakte hem vast. Hij escorteerde haar naar beneden, naar de grote feestzaal waar hun bruiloft had plaatsgevonden. Was het echt al zes weken geleden dat ze getrouwd waren? Zes weken van meer gelukzaligheid dan Stephania zich had kunnen voorstellen, wonend in appartementen in het kasteel die hen door de koningin waren toegewezen. Er gingen zelfs geruchten dat de koning van plan was om Thanos een nieuw landgoed te schenken, een klein eindje bij de stad vandaan. De afgelopen zes weken waren ze het meest bekeken stel in de stad geweest, en waren ze geprezen waar ze ook gingen. Stephania had ervan genoten.
“Vergeet niet dat je Lucious geen stomp verkoopt als je hem ziet vanavond,” zei Stephania.
“Ik ben er tot nu toe in geslaagd mezelf in te houden,” antwoordde Thanos. “Maak je geen zorgen.”
Maar Stephania maakte zich wel zorgen. Nu Thanos haar echtgenoot was, wilde ze niet riskeren dat ze hem zou verliezen. Ze wilde niet dat hij geëxecuteerd werd voor het aanvallen van de erfgenaam van de troon, en niet alleen vanwege de vervelende positie waar haar dat in zou brengen. Ze had wellicht haar zinnen op hem gezet vanwege de prestige die het met zich meebracht, maar nu… nu moest ze tot haar eigen verbazing ontdekken dat ze van hem hield.
“Prins Thanos en zijn echtgenote, Vrouwe Stephania!” verkondigde de heraut bij de deuren. Stephania glimlachte en legde haar hoofd tegen Thanos’ schouder. Ze vond het altijd geweldig om dat te horen.
Ze keek de ruimte rond. Voor hun bruiloft was alles in het wit versierd, maar nu glom de zaal in rood en zwart. De wijn in de glazen was dik bloedrood, op de eettafels stond vlees dat net op het randje van bloederig was, en elke aristocraat droeg de kleuren van de transformerende maan.