Scarlet evin etrafından uçarak evin arka tarafına gitti, geniş mermer avluda yere indi ve evin ön cephesine baktı; burada da durum aynıydı. Ev tamamen boştu ve bütün pencerelere tahtalar çakılmıştı. Sanki daha önce gördüğü hiçbir şey aslında gerçekten var olmamıştı.
Scarlet dönüp nehre doğru inen yürüyüş alanlarına baktı, gözlerini bulutlarla dolu ufukta, fırtına çıkacakmış gibi kararan gökyüzünde dolaştırdı, her yerde Sage’i aradı.
Onun burada olmadığını hissediyordu. Evde değildi. Yakınlarda değildi.
Gitmişti.
Scarlet buna inanamıyordu. Gerçekten gitmişti.
Scarlet oturdu, ellerini dizlerine koydu ve ağladı. Ondan bu kadar mı nefret ediyordu? Gerçekten onu hiçbir zaman sevmemiş miydi?
Scarlet kendisini bomboş hissedene ve iyice hissizleşene kadar orada oturup ağladı. Gözleri ileride bir noktaya dalmıştı, ne yapacağını düşünüyordu. İçinden bir ses en azından ısınmak ve saklanmak için eve girmesini söylüyordu. Ama bunu yapamayacağını biliyordu. O bir suçlu değildi.
Scarlet kendisine sonsuzluk gibi gelen çok uzun bir süre boyunca başı ellerinin arasında öylece oturdu ve bir yere gitmesi, bir şeyler yapması gerektiğini bilerek gözlerinin arasında çok büyük bir baskı hissetti. Ama nereye gitmeliydi?
Nedenini tam olarak bilmese de Scarlet bir kez daha arkadaşlarını düşündü. Maria ondan nefret ediyordu; ama diğerlerinin ondan nefret etmesi için bir neden yoktu. Bir süre sonra birbirlerine yeniden çok yakın olabilirlerdi. Maria ile konuşamasa da, en azından belki Becca ve Jasmine ile konuşabilirdi. Sonuçta Scarlet onlara hiçbir şey yapmamıştı. Ve bu gibi zamanlarda yanında olmayacaklarsa, arkadaşlar neye yarardı ki?
Scarlet ayağa kalktı, gözyaşlarını sildi, üç adım attı ve havaya sıçrayıp uçmaya başladı. Arkadaşlarını bulmalı, sadece bu gece için onların yanında kalmak istediğini söylemeli ve daha sonra da ne yapacağına karar vermeliydi.