ในที่สุดเจ้าหญิงก็เสด็จไปถึงกระท่อมของอาร์กอน ทรงทุบที่หน้าประตูพลางหอบหายพระทัย มันไม่มีที่จับประตูที่จะทรงใช้ได้ แต่พระนางทรงรู้ว่าที่นี่คือบ้านของเขา
“อาร์กอน!” เจ้าหญิงทรงตะโกน “นี่ข้าเอง! ลูกสาวพระราชาแม็คกิล! ให้ข้าเข้าไป! ข้าขอสั่งท่าน!”
เจ้าหญิงทรงทุบไม่หยุด แต่ไม่มีการตอบรับใด ๆ นอกจากสายลมพัดแรง
เจ้าหญิงทรงกรรแสงออกมาในที่สุด ด้วยความเหน็ดเหนื่อยและทรงรู้สึกสิ้นหวังที่อย่างไม่เคยเป็น พระนางทรงรู้สึกท้อแท้ เหมือนกับไม่รู้จะหันหน้าไปทางไหนได้อีก
ดวงอาทิตย์กำลังเคลื่อนลงจากท้องฟ้า แสงสีแดงจางลงในยามสนธยา เจ้าหญิงเกว็นทรงหันหลังแล้วเริ่มเสด็จกลับไปตามทางลงเขา พระนางทรงเช็ดน้ำตาจากพระพักตร์ พลางพยายามคิดหาหนทางต่อไป
“พระบิดาทรงโปรดด้วย” เจ้าหญิงตรัสเสียงดัง พลางหลับพระเนตรลง “ทรงบอกที โปรดแสดงให้ลูกเห็นว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป บอกลูกทีว่าต้องทำอะไร อย่าให้โอรสของพระองค์ต้องสิ้นไปในวันนี้ และได้โปรดอย่าให้ธอร์ต้องตาย หากพระบิดาทรงรักลูก ทรงตอบลูกด้วย”
เจ้าหญิงเกว็นทรงดำเนินไปเงียบ ๆ พลางฟังเสียงสายลม ทันใดนั้นทรงเกิดความคิดวาบขึ้นในพระทัย
ทะเลสาบ ทะเลสาบแห่งความเศร้า
ใช่แล้ว ทะเลสาบที่ผู้คนไปสวดภาวนาให้แก่คนที่ป่วยหนักใกล้ตาย มีทะเลสาบเล็ก ๆ ตามธรรมชาติอยู่กลางป่าเรดวู้ด ล้อมรอบด้วยต้นไม้สูงเสียดฟ้า ถือกันว่าเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์
ขอบพระทัยพระบิดาที่ให้คำตอบแก่ลูก เจ้าหญิงเกว็นทรงคิด
พระนางทรงรู้สึกว่าพระบิดาอยู่ด้วยยิ่งกว่าครั้งไหน เจ้าหญิงทรงออกวิ่ง มุ่งหน้าไปยังป่าเรดวู้ด ไปยังทะเลสาบที่จะรับฟังความเศร้าของพระนาง
*
เจ้าหญิงเกว็นทรงคุกพระชานุลงที่ริมตลิ่งของทะเลสาบแห่งความเศร้า พระชานุสัมผัสกับใบสนสีแดงนุ่ม ๆ ที่คลุมอยู่รอบผืนน้ำราวกับวงแหวน พระนางทอดพระเนตรไปยังผืนน้ำนิ่ง นิ่งสนิทที่สุดที่พระนางทรงเคยเห็น มันสะท้อนภาพดวงจันทร์ที่กำลังขึ้น ดวงจันทร์เต็มดวงงดงาม ดวงกลมยิ่งกว่าที่ทรงเคยเห็น และขณะที่อาทิตย์ดวงที่สองกำลังตก ดวงจันทร์กำลังขึ้น ทำให้เกิดทั้งแสงยามสนธยาและแสงจันทร์เหนืออาณาจักรวงแหวน ภาพดวงอาทิตย์และดวงจันทร์สะท้อนอยู่ด้วยกัน คนละฝั่งในทะเลสาบ เจ้าหญิงทรงรู้สึกถึงความศักดิ์สิทธิ์ของช่วงเวลานี้ของวัน มันคือหน้าต่างระหว่างวันที่กำลังจะหมดลงกับการเริ่มต้นวันใหม่ในช่วงเวลาศักดิ์สิทธิ์ ในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ อะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้น
เจ้าหญิงเกว็นทรงประทับอยู่เช่นนั้น พลางกรรแสงและภาวนาด้วยทุกสิ่ง เหตุการณ์ต่าง ๆ ในไม่กี่วันมานี้มันมากมายเกินไปสำหรับพระนาง ซึ่งเจ้าหญิงทรงปลดปล่อยมันออกมา พระนางสวดภาวนาเพื่อพระเชษฐา และยิ่งภาวนาเพื่อธอร์ เจ้าหญิงไม่อาจทนได้เมื่อทรงคิดว่าจะต้องสูญเสียทั้งสองคนไปในคืนนี้ จะไม่มีใครอยู่ด้วยอีกนอกจากกาเร็ธ ทรงทนไม่ได้หากจะต้องถูกส่งไปแต่งงานกับคนเถื่อน เจ้าหญิงทรงรู้สึกว่าชีวิตพังทลาย และพระนางทรงต้องการคำตอบ ยิ่งไปกว่านั้นพระนางทรงต้องการความหวัง
ประชาชนมากมายในอาณาจักรสวดภาวนาต่อเทพแห่งทะเลสาบ หรือเทพแห่งป่า หรือเทพแห่งภูเขา หรือเทพแห่งสายลม แต่เจ้าหญิงทรงไม่เคยเชื่อในเรื่องเหล่านี้ พระนางและธอร์เป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ต่อต้านความเชื่อทำนองนี้ในอาณาจักร และยึดมั่นในศรัทธาที่มีต่อพระผู้เป็นเจ้าเพียงองค์เดียวเท่านั้น พระผู้ควบคุมจักรวาลทั้งหมด เจ้าหญิงทรงสวดภาวนาต่อพระเจ้าองค์นี้
พระผู้เป็นเจ้าทรงโปรดเถิด เจ้าหญิงทรงภาวนา โปรดคืนธอร์ให้แก่ข้า ขอให้เขาปลอดภัยในการรบ ขอให้เขารอดพ้นจากการซุ่มโจมตี โปรดช่วยให้ก็อดฟรีย์รอดตาย และโปรดคุ้มครองข้า อย่าให้ข้าถูกพรากไปจากที่นี่ และต้องไปแต่งงานกับพวกป่าเถื่อน ข้ายอมทำทุกอย่าง ขอเพียงพระองค์ทรงส่งสัญญาณบอกข้า โปรดแสดงให้ข้าได้รู้ว่าทรงต้องการสิ่งใดจากข้า
เจ้าหญิงเกว็นทรงประทับอยู่เช่นนั้นเป็นเวลานาน ได้ยินเพียงเสียงลมแรงพัดผ่านยอดสูงของต้นสนมากมายในป่าเรดวู้ด พระนางทรงได้ยินเสียงกิ่งไม้แตกขณะที่แกว่งไกวอยู่เหนือพระเศียร และเสียงลูกสนหล่นลงน้ำ
“จงระวังในสิ่งที่ทรงขอ” มีเสียงหนึ่งพูดขึ้น
เจ้าหญิงทรงหันไปด้วยความตกพระทัย และต้องประหลาดพระทัยที่เห็นบางคนยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ห่างจากที่พระนางประทับอยู่ เจ้าหญิงเกว็นเกือบจะทรงหวาดกลัวหากแต่ทรงจำเสียงนั้นได้ในทันที เป็นเสียงที่ฟังดูโบราณ เก่าแก่กว่าต้นไม้เหล่านี้ แก่กว่าโลกนี้เองเสียอีก พระหทัยพองฟูขึ้นมาเมื่อทรงรู้ว่าเขาเป็นใคร
เจ้าหญิงเกว็นทรงหันไปเห็นเขายืนอยู่ สวมเสื้อคลุมสีขาวแบบที่มีผ้าคลุมศีรษะ ดวงตาเป็นประกายแผดเผาราวกับเขากำลังมองเข้าไปถึงพระวิญญาณของพระนางเลยทีเดียว เขาถือไม้เท้าที่สะท้อนแสงสนธยาและแสงจันทร์
อาร์กอน
พระนางทรงลุกขึ้นยืน เผชิญหน้ากับเขา
“ข้าไปหาท่าน” เจ้าหญิงตรัส “ข้าไปที่กระท่อมของท่าน ท่านได้ยินข้าเคาะประตูไหม?”
“ข้าได้ยินทุกสิ่ง” เขาทูลตอบอย่างคลุมเครือ
พระนางทรงนิ่งพลางสงสัย สีหน้าเขาไม่บ่งบอกอะไร
“บอกข้าทีว่าข้าต้องทำอะไร” เจ้าหญิงตรัส “ข้าจะทำทุกอย่าง ได้โปรด อย่าให้ธอร์ตาย ท่านจะปล่อยให้เขาตายไม่ได้!”
เจ้าหญิงเกว็นทรงก้าวไปข้างหน้าและจับข้อมือเขาไว้ พลางตรัสขอร้อง แต่เมื่อพระนางสัมผัสตัวเขา ทรงรู้สึกแผดเผาด้วยความร้อนที่แล่นผ่านข้อมือของเขามาสู่พระหัตถ์ พระนางทรงปล่อยออกด้วยไม่อาจทนพลังงานนี้ได้
อาร์กอนถอนหายใจ หันหลังให้แล้วเดินไปทางทะเลสาบสองสามก้าว เขาหยุดยืน มองไปที่ผืนน้ำ ดวงตาสะท้อนแสงเป็นประกาย
เจ้าหญิงเสด็จตามไปแล้วทรงยืนนิ่งอยู่เป็นครู่ รอคอยจนกว่าเขาพร้อมที่จะพูด
“มันเป็นไปได้ที่จะเปลี่ยนแปลงชะตา” เขาทูล “แต่ผู้ร้องขอจะต้องจ่ายด้วยราคาแสนแพงอย่างแน่นอน ท่านต้องการช่วยชีวิต นั่นเป็นความพยายามที่สูงส่ง แต่ท่านไม่สามารถช่วยสองชีวิตได้ ท่านจะต้องเลือก”
เขาหันมาหาพระนาง
“ท่านจะเลือกธอร์หรือเชษฐาของท่านให้รอดในคืนนี้? คนหนึ่งต้องตาย มันถูกกำหนดไว้
เจ้าหญิงเกว็นทรงตกตะลึงกับคำถามนั้น
“นี่มันทางเลือกแบบไหนกัน?” เจ้าหญิงตรัส “หากเลือกคนหนึ่ง ข้าก็มอบความตายให้อีกคนหนึ่ง”
“มิใช่ท่าน” เขาทูลตอบ “ทั้งคู่จะต้องตาย ข้าเสียใจ แต่นี่คือชะตาของพวกเขา”
เจ้าหญิงเกว็นทรงรู้สึกราวกับถูกมีดแทงเข้าที่พระนาภี ทั้งคู่จะต้องตายอย่างนั้นหรือ? มันเลวร้ายเกินกว่าจะคิดฝัน โชคชะตาโหดร้ายเพียงนี้เชียวหรือ?
“ข้าไม่อาจเลือกใครได้” เจ้าหญิงตรัสขึ้นอย่างอ่อนแรงในที่สุด “แม้ความรักของข้าที่มีต่อธอร์นั้นจะมากมายกว่า แต่ก็อดฟรีย์คือเลือดเนื้อของข้า ข้าไม่อาจทนได้หากคนหนึ่งต้องตายเพื่อให้อีกคนหนึ่งรอด และข้าไม่คิดว่าพวกเขาคนใดจะต้องการเช่นนั้น”
“ถ้าอย่างนั้นพวกเขาทั้งคู่ก็จะต้องตาย” อาร์กอนทูลบอก
เจ้าหญิงเกว็นทรงตื่นตะหนก
“เดี๋ยวก่อน!” พระนางทรงร้องขึ้น เมื่อเขาจะหันหลังจากไป
เขาหันกลับมามองเจ้าหญิง
“แล้วข้าล่ะ?” เจ้าหญิงตรัสถาม “หากข้าตายแทนพวกเขาล่ะ? เป็นไปได้ไหม? ให้ทั้งสองคนรอด และข้าจะตายเองได้ไหม?”
อาร์กอนจ้องมองพระนางอยู่นาน ราวกับจะพิจารณาให้ถึงแก่น
“พระทัยของท่านนั้นบริสุทธิ์” เขาทูล “ท่านเป็นผู้ที่มีจิตใจบริสุทธิ์ที่สุดในบรรดาแม็คกิลทั้งหมด พระบิดาของท่านทรงเลือกได้ฉลาด ใช่แล้ว พระองค์ทรงทำ...”
เสียงของอาร์กอนเงียบลงเมื่อเขามองเข้าไปในพระเนตรของพระนาง เจ้าหญิงเกว็นทรงรู้สึกอึดอัดแต่ไม่กล้าหันหนี
“เพราะการเลือกของท่าน เพราะความเสียสละของท่านในคืนนี้” อาร์กอนทูล “โชคชะตารับฟังท่าน ธอร์จะปลอดภัยในคืนนี้ เช่นเดียวกับเชษฐาของท่าน ท่านเองก็จะมีชีวิตอยู่ แต่ส่วนเล็ก ๆ ของชีวิตท่านจะต้องสูญไป จงจำไว้ ทุกอย่างมีราคาเสมอ ท่านจะตายเพียงเศษเสี้ยวของความตายเพื่อแลกกับการมีชีวิตอยู่ของทั้งสองคน”
“หมายความว่าอย่างไร?” เจ้าหญิงตรัสถาม ด้วยความหวาดกลัว
“ทุกอย่างมีราคาของมัน” เขาทูลตอบ “ท่านได้เลือกแล้ว ท่านจะไม่จ่ายอย่างนั้นหรือ?”
เจ้าหญิงเกว็นทรงตั้งพระทัยให้เข้มแข็ง
“ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อธอร์” พระนางตรัส “และเพื่อครอบครัวของข้า”
อาร์กอนจ้องมองพระนาง
“ธอร์มีชะตาอันยิ่งใหญ่” อาร์กอนทูล “แต่ชะตาสามารถเปลี่ยนแปลงได้ โชคชะตาของเรานั้นขึ้นอยู่กับดวงดาวของเรา ซึ่งพระเจ้าทรงเป็นผู้ควบคุม พระเจ้าสามารถเปลี่ยนแปลงโชคชะตา ธอร์ถูกกำหนดให้ตายในคืนนี้ เขาจะรอดอยู่ก็เพียงเพราะท่าน ท่านจะต้องจ่าย และราคานั้นค่อนข้างสูง”
เจ้าหญิงเกว็นทรงต้องการรู้มากกว่านั้น พระนางทรงยื่นพระหัตถ์ไปยังอาร์กอน แต่ทันใดนั้นเองก็เกิดแสงสว่างวาบขึ้นตรงหน้า แล้วอาร์กอนก็หายตัวไป
เจ้าหญิงเกว็นทรงหันหาเขาไปทุกทาง แต่ก็ไม่พบ
ในที่สุดพระนางทรงหันไปยังทะเลสาบที่ช่างนิ่งสงบ ราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นเลยในคืนนี้ เจ้าหญิงทรงเห็นภาพสะท้อนของพระนาง ดูช่างอยู่ห่างไกล เจ้าหญิงทรงรู้สึกซาบซึ้ง และสุขสงบได้ในที่สุด แต่ทรงอดรู้สึกกลัวไม่ได้กับอนาคตของพระนางเอง แม้จะพยายามผลักออกไปจากความคิดมากเพียงใด พระนางก็ทรงอดสงสัยไม่ได้ว่าราคาที่ต้องทรงจ่ายเพื่อชีวิตของธอร์นั้นคืออะไร?
บทที่ แปด
ธอร์นอนอยู่บนพื้นกลางสนามรบ ถูกทหารแม็คคลาวด์ตรึงอยู่กับที่อย่างหมดหนทางสู้ เขาได้ยินเสียงปะทะกันจากการต่อสู้ เสียงร้องของม้า และทหารล้มตายอยู่รอบตัวเขา ดวงอาทิตย์กำลังตกและดวงจันทร์กำลังขึ้น ดวงจันทร์เต็มดวง ดวงโตกว่าที่เขาเคยเห็น จู่ ๆ ก็ถูกบดบังด้วยทหารร่างใหญ่คนหนึ่งที่ก้าวเข้ามาหาเขา เงื้อสามง่ามขึ้นเตรียมที่จะแทงลงมา ธอร์รู้ว่าเวลาของเขามาถึงแล้ว
ธอร์หลับตาเตรียมรับความตาย เขาไม่รู้สึกกลัว มีเพียงเสียใจ เขาอยากจะมีชีวิตอยู่ยาวนานกว่านี้ อยากรู้ว่าตัวเขาเป็นใคร มีโชคชะตาอย่างไร และที่สำคัญที่สุดเขาอยากจะใช้เวลาร่วมกับเจ้าหญิงเกว็นมากกว่านี้
เขารู้สึกว่าไม่ยุติธรรมที่ต้องมาตายเช่นนี้ ไม่ใช่ที่นี่ ไม่ใช่แบบนี้ และไม่ใช่วันนี้ มันยังไม่ถึงเวลาของเขา ธอร์รู้สึกได้ เขายังไม่พร้อมในตอนนี้
ทันใดนั้นเอง ธอร์รู้สึกถึงพลังงานบางอย่างก่อตัวขึ้นในกายเขา มันรุนแรงและแข็งกล้าอย่างที่ไม่เคยรู้สึก เขารู้สึกแปลบปลาบและร้อนไปทั่วร่าง เมื่อรู้สึกถึงความรู้สึกใหม่ที่พลุ่งพล่านไปทั่วตัว ความร้อนแผดเผาแผ่จากปลายเท้าไล่ขึ้นมาที่ขา ผ่านลำตัวไปยังแขนทั้งสองข้าง จนถึงปลายนิ้ว ปะทุด้วยพลังบางอย่างที่เขาไม่เข้าใจ ธอร์ทำให้ตัวเองตกใจ เมื่อเขาคำรามก้องออกมา ราวกับมังกรที่ทะยานมาจากใต้โลก
ธอร์รู้สึกแข็งแกร่งเท่ากับคนสิบคนเมื่อเขาสะบัดหลุดจากการเกาะกุมทั้งหลายและกระโจนลุกขึ้นยืน ก่อนที่ศัตรูจะแทงสามง่ามลงมา เขาก้าวไปข้างหน้า คว้าหมวกเหล็กของทหารแม็คคลาวด์ไว้แล้วกระแทกศีรษะเข้าใส่ ทำให้จมูกมันหัก แล้วเตะเข้าอย่างแรงจนกระเด็นหงายหลังไปราวกับลูกปืนใหญ่ กวาดเอาทหารอีกสิบคนล้มไปด้วย
ธอร์ร้องออกมาด้วยความกราดเกรี้ยวที่เพิ่งเคยเป็นเมื่อเขาคว้าตัวทหารคนหนึ่งไว้แล้วยกขึ้นเหนือศีรษะ ก่อนจะเหวี่ยงใส่หมู่ทหาร ทำให้ศัตรูนับสิบคนล้มคว่ำไปราวกับลูกโบว์ลิ่ง จากนั้นเขาก็เอื้อมมือไปกระชากเอาคทาตุ้มเหล็กที่มีสายโซ่ยาวสิบฟุตจากมือทหารคนหนึ่ง แล้วเหวี่ยงหมุนขึ้นเหนือหัวจนเกิดเสียงร้องขึ้นรอบตัวเขา เมื่อมันกวาดเอาทหารหลายสิบคนในรัศมีสิบฟุตล้มคว่ำลง
ธอร์รู้สึกถึงพลังที่ทวีขึ้นจนเขาปล่อยให้มันควบคุม ทหารแม็คคลาวด์หลายสิบคนพุ่งเข้าใส่เขา ธอร์ยื่นฝ่ามือออกไปและต้องประหลาดใจกับความรู้สึกแปลบปลาบ ก่อนจะเห็นสายหมอกเย็นพุ่งออกจากฝ่ามือ ทหารศัตรูที่เข้ามาโจมตีต่างหยุดนิ่ง ถูกหุ้มด้วยไอเย็น พวกมันยืนนิ่งตัวแข็ง ราวกับเป็นก้อนน้ำแข็ง
ธอร์หันฝ่ามือไปทุกทิศ แช่แข็งทหารแม็คคลาวด์ทุกทางที่หันไป ดูเหมือนกับก้อนน้ำแข็งตกใส่ไปทั่วสนามรบ
ธอร์หันไปหาพี่น้องทหารยุวชนของเขา เห็นศัตรูหลายคนกำลังจะฟาดฟันเข้าใส่เจ้าชายรีซ โอคอนเนอร์ เอลเด็น และคู่แฝด เขายกฝ่ามือนยื่นออกไปในแต่ละทิศและแช่แข็งพวกที่กำลังจะโจมตี ช่วยชีวิตเพื่อน ๆ ให้รอดพ้นจากความตาย ทุกคนหันมาหาเขา แววตาแสดงความโล่งอกและขอบคุณ
กองทัพแม็คคลาวด์เริ่มสังเกตเห็นและระวังตัวที่จะเข้ามาหาธอร์ พวกมันเริ่มถอยไปอยู่ในระยะปลอดภัยรอบตัวเขา ทหารเหล่านี้กลัวที่จะเข้ามาใกล้เกินไปเมื่อได้เห็นว่าพวกมันหลายคนถูกแช่แข็งนิ่งอยู่ในสนามรบ
แต่แล้วก็มีเสียงคำรามดังขึ้น ทหารคนหนึ่งก้าวมาข้างหน้า ตัวใหญ่กว่าคนอื่นราวห้าเท่า มันต้องสูงอย่างน้อยสิบสี่ฟุต ถือดาบที่ใหญ่ที่สุดที่ธอร์เคยเห็น เขายกฝ่ามือขึ้นเพื่อแช่แข็งมัน แต่ไม่ได้ผล ศัตรูตัวยักษ์เพียงแค่ปัดพลังไอเย็นให้พ้นไปราวกับเป็นแมลงน่ารำคาญ และตรงเข้ามาหาธอร์ ธอร์เริ่มรู้ตัวว่าพลังของเขายังมีข้อบกพร่อง เขาประหลาดใจและไม่เข้าใจว่าทำไมเขาจึงไม่แข็งแกร่งพอที่จะหยุดทหารคนนี้
ทหารร่างยักษ์มาถึงธอร์เพียงก้าวยาว ๆ สามก้าว ทำให้ธอร์ประหลาดใจกับความเร็วของมัน จากนั้นมันเหวี่ยงหลังมือเข้าใส่ธอร์ ทำให้เขากระเด็นลอยไป
ธอร์หล่นกระแทกพื้นอย่างแรง และก่อนที่เขาจะทันหลบ ศัตรูตัวยักษ์ก็มาถึงตัว ยกเขาลอยขึ้นเหนือหัวของมันด้วยสองมือ แล้วเหวี่ยงเขาลอยสูงขึ้นไปในอากาศราวยี่สิบฟุตก่อนที่จะตกลงพื้นและกระแทกอย่างแรง กลิ้งหลุน ๆ ไปท่ามกลางเสียงโห่ร้องอย่างยินดีของพวกแม็คคลาวด์ ธอร์รู้สึกเหมือนซี่โครงหักหมดทุกซี่
ธอร์เงยหน้าขึ้นเห็นทหารตัวยักษ์กำลังเข้ามาใกล้ ครั้งนี้เขาทำอะไรไม่ได้แล้ว พลังใด ๆ ที่เขามีกลับเหือดหายไปแล้ว
เขาหลับตาลง
พระเจ้าทรงโปรด ช่วยข้าด้วยเถิด
ขณะที่ทหารยักษ์กำลังใกล้เข้ามา ธอร์เริ่มได้ยินเสียงหึ่งดังอยู่ไกล ๆ ในหัวของเขา มันเริ่มดังขึ้น ๆ จนในไม่ช้ามันกลายเป็นเสียงหึ่งดังอยู่นอกหัวของเขา ธอร์รู้สึกถึงพลังใหม่ เขารู้สึกเป็นหนึ่งเดียวกับวัตถุและอากาศรอบตัว ต้นไม้ที่โยกไกว ใบหญ้าพลิ้วไหว เขารู้สึกถึงเสียงพืมพำท่ามกลางสิ่งเหล่านี้ เมื่อยืนมือออกไป เขารู้สึกเหมือนกำลังรวบรวมเสียงหึ่งดังจากทุกมุมในจักรวาล รวบรวมพลังของมันมาตามปรารถนา
ธอร์ลืมตาขึ้น เขาได้ยินเสียงหึ่งดังอยู่เหนือหัว ต้องประหลาดใจเมื่อได้เห็นฝูงผึ้งมหาศาลปรากฏตัวขึ้นจากท้องฟ้า พวกมันพุ่งมาจากทุกมุม เมื่อเขายกมือ เขารู้สึกว่าเขาสามารถควบคุมมันได้ ธอร์ไม่รู้ว่าเขาทำได้อย่างไร แต่เขารู้ว่าเขาสามารถทำได้
ธอร์ขยับมือไปทางทหารร่างยักษ์ เขาเห็นฝูงผึ้งที่บดบังท้องฟ้า รุมเข้าใส่ศัตรูตัวยักษ์จนมิด มันยกมือขึ้นปัดป่ายพลางส่งเสียงร้องออกมา เมื่อฝูงผึ้งมหาศาลรุมต่อยนับพันครั้งจนทรุดลงคุกเข่าแล้วล้มหน้าคว่ำลงตาย พื้นดินสะเทือนด้วยแรงกระแทกจากร่างของมัน
ธอร์เคลื่อนมือไปทางกองทัพแม็คคลาวด์ ที่ยังนั่งบนหลังม้า มองมาที่เขาอย่างตกใจกับภาพที่เกิดขึ้น พวกมันพยายามจะหันหนี แต่ยังไม่ทันได้ทำ ธอร์เหวี่ยงฝ่ามือไปทางนั้น ฝูงผึ้งก็ผละจากร่างของทหารยักษ์ หันไปโจมตีทหารคนอื่น
กองทัพแม็คคลาวด์ร้องตะโกนออกมาด้วยความหวาดกลัว พวกมันพร้อมใจกันหันหลังแล้วขี่ม้าหนี พลางถูกผึ้งต่อยนับครั้งไม่ถ้วน กองทัพศัตรูต่างพยายามหนีไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ จนในไม่ช้าพวกมันก็หายไปจากสนามรบจนหมด บางคนที่หนีไม่ทันต่างก็ล้มตายไปตาม ๆ กัน จนมีศพเกลื่อนในสนามรบ
คนที่รอดชีวิตยังคงควบม้าหนี ขณะที่ฝูงผึ้งยังบินไล่ตามไป เสียงหึ่งดังผสมกับเสียงฝีเท้าม้าและเสียงตะโกนด้วยความกลัว
ธอร์ประหลาดใจที่ภายในไม่กี่นาที สนามรบก็ว่างเปล่าและสงบนิ่ง ที่เหลืออยู่มีเพียงเสียงครวญครางของทหารแม็คคลาวด์ที่บาดเจ็บ นอนกองกันอยู่ ธอร์มองดูรอบ ๆ เห็นเพื่อนของเขากำลังอ่อนแรงและเหนื่อยหอบ พวกเขาฟกช้ำและมีแผลถลอกปอกเปิกไปทั่วตัว แต่ยังสบายดี แน่นอนว่ายกเว้นเพื่อนทหารยุวชนสามคนที่เขาไม่รู้จักชื่อนอนตายอยู่ตรงนั้น
เกิดเสียงสะเทือนเลื่อนลั่นดังมาจากทางขอบฟ้า เมื่อธอร์หันไปมองก็เห็นกองทัพหลวงกำลังลงเนินมา ตรงมาหาพวกเขา เจ้าชายเคนดริคนำอยู่ด้านหน้า พวกเขาขี่ม้ามาช่วย และในไม่ช้าก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าธอร์และเพื่อน ๆ ผู้ที่รอดชีวิตอยู่ในสนามรบนองเลือดนี้
ธอร์ยืนมองนิ่งด้วยความตกใจ เมื่อเจ้าชายเคนดริค คอล์ค บรอมและคนอื่น ๆ ลงจากหลังม้า และเดินเข้ามาหาช้า ๆ ตามมาด้วยทหารกองรบเงินอีกหลายสิบนาย นักรบผู้ยิ่งใหญ่ทั้งหมดในทัพหลวง พวกเขาเห็นว่าธอร์และเพื่อน ๆ อยู่กันเพียงลำพัง ได้รับชัยชนะในสนามรบนองเลือดนี้ และประหลาดใจกับศพทหารแม็คคลาวด์นับร้อย ธอร์มองออกว่าพวกเขาประหลาดใจ ยกย่อง และยำเกรง เขาเห็นได้ในแววตาของทุกคน นี่คือสิ่งที่เขาต้องการมาตลอดชีวิต
เขาคือวีรบุรุษ
บทที่ เก้า
อีเร็คควบม้าเร่งไปตามเส้นทางลงใต้ เขารีบขี่ไปด้วยความเร็วยิ่งกว่าที่เคย พยายามที่สุดที่จะหลบหลุมบ่อบนถนนในยามราตรี เขายังไม่ได้หยุดเลยนับตั้งแต่ที่รู้ข่าวว่าอลิสแตร์ถูกลักตัวไป ถูกขายให้กับพ่อค้าทาส และถูกส่งไปยังเมืองบาลัสเตอร์ เขาไม่อาจหยุดโทษตัวเองที่ช่างโง่เง่าและไร้เดียงสาที่ไว้ใจเจ้าของโรงแรม ที่เชื่อว่าเขาจะรักษาคำพูดและรักษาสัญญาที่จะปล่อยตัวอลิสแตร์ให้แก่เขาหลังจากที่เขาชนะการแข่งขัน อีเร็คถือสัจจะเป็นเกียรติยศและเขาคิดว่าคนอื่นก็จะถือเช่นเดียวกัน เป็นความผิดพลาดที่โง่เง่าซึ่งต้องแลกมาด้วยอลิสแตร์
อีเร็คใจสลายเมื่อคิดถึงนาง เขาเตะม้าแรงขึ้น สตรีผู้งดงามและผ่องแผ้วเช่นนาง เมื่อแรกก็ต้องทนทุกข์กับการเสื่อมเกียรติ ต้องทำงานให้แก่เจ้าของโรงแรมนั่นแล้ว ตอนนี้ยังมาถูกขายไปเป็นทาส ต้องถูกขายเป็นนางโลมด้วยซ้ำ เมื่อคิดเรื่องนี้เขาก็ยิ่งโกรธ และอดรู้สึกไม่ได้ว่าเขามีส่วนต้องรับผิดชอบ หากเขาไม่โผล่เข้ามาในชีวิตของนาง ไม่เสนอที่จะพานางไป บางทีเจ้าของโรงแรมอาจจะไม่ได้สนใจเรื่องนี้
อีเร็คเร่งขี่ม้าไปในยามราตรี เสียงฝีเท้าม้าก้องอยู่ในหู พร้อมด้วยเสียงหายใจของม้า ม้าของเขาเองก็เหนื่อยมาก อีเร็คกลัวว่ามันอาจจะหมดแรงล้มพับไป เขาตรงไปหาเจ้าของโรงแรมทันทีหลังจากจบการแข่งขัน โดยไม่ได้หยุดพักเลย และอ่อนระโหยมากกับความเหน็ดเหนื่อย เขารู้สึกเหมือนกับจะฟุบลงไปและหล่นจากหลังม้า แต่ก็ฝืนลืมตาตื่น บังคับตัวเองให้ตื่น ขณะที่ขี่ม้าไปใต้ดวงจันทร์เต็มดวง มุ่งหน้าลงใต้ไปยังเมืองบาลัสเตอร์
อีเร็คได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับเมืองบาลัสเตอร์มาตลอดชีวิต แม้จะเป็นที่ที่เขาไม่เคยไป แต่จากข่าวที่เล่าลือกัน มันเป็นสถานที่แห่งการพนัน ฝิ่น โลกีย์ และความโสมมทุกอย่างที่คิดได้ในอาณาจักร เป็นเมืองที่พวกอันธพาลหลั่งไหลเข้าไป จากทุกมุมของอาณาจักรวงแหวน เพื่อหาประโยชน์จากงานด้านมืดทุกอย่างที่รู้จักกัน เมืองนี้เป็นด้านตรงข้ามกับเขา อีเร็คไม่เคยเล่นการพนัน แลแทบจะไม่ดื่มเลย เขาชอบใช้เวลาว่างในการฝึกฝน และลับคมทักษะฝีมือของเขา อีเร็คไม่เข้าใจคนประเภทที่เกียจคร้านและเที่ยวสำมะเลเทเมา แบบพวกขาประจำของเมืองบาลัสเตอร์ทำ การมาที่เมืองนี้เป็นลางไม่ดีสำหรับเขา ไม่น่าจะมีเรื่องดีจากที่นี่ได้ เมื่อคิดว่านางต้องมาอยู่ในสถานที่เช่นเมืองนี้ทำให้เขาหดหู่ อีเร็ครู้ว่าเขาจะต้องรีบช่วยนาง และพาไปให้ไกลจากที่นี่ ก่อนที่จะเกิดความเสียหายขึ้น
เมื่อดวงจันทร์คล้อยลงบนท้องฟ้า ถนนเริ่มกว้างขึ้นและเดินทางสะดวกขึ้น อีเร็คเห็นเมืองเป็นครั้งแรก แสงจากคบไฟมากมายที่ส่องแสงสว่างให้กำแพงเมืองทำให้มันดูเหมือนกองไฟในยามราตรี อีเร็คไม่ประหลาดใจ ว่ากันว่าคนที่นี่ตื่นกันอยู่ตลอดคืน
อีเร็คเร่งม้าเร็วขึ้นและเข้าไปใกล้เมืองมากขึ้น ในที่สุดเขาก็เข้าไปใกล้สะพานไม้เล็ก ๆ มีคบไฟอยู่สองด้าน มียามนั่งสับปะหงกอยู่ที่เชิงสะพาน เขากระโจนลุกขึ้นยืน เมื่ออีเร็คควบม้าผ่านไป ยามคนนั้นตะโกนเรียกไล่หลังเขา “เฮ้ย!”
แต่อีเร็คไม่ชะลอ หากยามคนนี้กล้าพอจะไล่ตามเขา ซึ่งอีเร็คยังสงสัยในเรื่องนี้ ถึงตอนนั้นเขาจะทำให้มันเป็นสิ่งสุดท้ายที่ชายคนนี้ได้ทำ
อีเร็คควบม้าพุ่งผ่านประตูเมืองบานใหญ่ที่เปิดอยู่ เข้าไปยังจัตุรัสที่ล้อมด้วยกำแพงหินโบราณเตี้ย ๆ เขาขี่ม้าไปตามทางแคบ ๆ ที่สว่างไสวด้วยคบไฟตามรายทาง บ้านเรือนสร้างชิดติดกัน ทำให้เมืองนี้ดูคับแคบและอึดอัด ถนนหนทางเต็มไปด้วยผู้คน และเกือบทั้งหมดเป็นคนเมาที่เดินโซเซไปมา ร้องตะโกนโหวกเหวก และชนกระแทกกัน ดูเหมือนเป็นงานเลี้ยงใหญ่ และร้านเหล้ากับบ่อนแทบจะมีอยู่หลังเว้นหลังทีเดียว
อีเร็ครู้ว่ามาถูกที่แล้ว เขารู้สึกได้ว่าอลิสแตร์อยู่ที่นี่ ตรงไหนสักแห่ง อีเร็คกลืนน้ำลาย หวังว่าจะไม่มาช้าเกินไป
เขาขี่ม้าไปถึงอาคารที่เป็นโรงเตี๊ยมขนาดใหญ่อยู่ใจกลางเมือง มีผู้คนมากมายอยู่ด้านนอก อีเร็คคิดว่าที่นี่น่าจะเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี