De Verwoeste Stad - Hofland Angelique

HET GEBROKEN TAPIJT DE VERWOESTE STAD Scott Kaelen

2019

De Verwoeste Stad © 2019 Scott Kaelen Alle rechten voorbehouden Geproduceerd door TekTime Vertaald door Angelique Hofland

Het recht van Scott Kaelen om geïdentificeerd te worden als de auteur van dit werk is door hem bevestigd in overeenstemming met de Copyright, Designs and Patents Act 1988.

De Verwoeste Stad is een werk van fictie. Alle personages, evenementen en locaties zijn fictief. Elke gelijkenis met echte mensen, gebeurtenissen of plaatsen is toevallig.

Voor Electa

Inhoudsopgave

BIOGRAFIE AUTEUR

Scott Kaelen schrijft in de genres van epische fantasie, sci-fi, horror en poëzie. Zijn debuutroman is The Blighted City. Scott's interesses omvatten etymologie, psychologie, prehistorische aarde, het universum, en lezen en kijken naar sci-fi, fantasie en horror. Zijn favoriete sci-fi shows zijn Stargate, Farscape, Star Trek en Red Dwarf.

Blog / Website: authorscottkaelen.wordpress.com

Amazon US Author Page: amazon.com/author/scottkaelen

Amazon Global Author Page: auteur.to/scottkaelen

Goodreads: goodreads.com/scottkaelen

Facebookprofiel: facebook.com/scottkaelen

Facebook Auteur Pagina: facebook.com/scottkaelenofficial

Pagina Facebook-serie: facebook.com/thefracturedtapestry

Twitter: twitter.com/scottkaelen

The Fractured Tapestry

Night of the Taking (2015)

The Blighted City (2018)

HOOFDSTUK TITELS

Het Chiddari Contract

In De Deadlands

De Mijne, Helemaal De Mijne

Stenen Uit Het Verleden

Contractuele Complicaties

Twee Uiteinden Van De Weg

Geduld En Gebeden

Kijkers Aan De Rand Van De Wereld

Niets Zonder Angst

Indringers

Verblijf Op Dulèth

Onder Een Bleke Maan

Demelza

Vlees Voor Het Beest

Een Kortstondige Vlam

Ruw Ontwaken

Terug In De Darmen

Een Andere Tak Van De Boom

Last Van De Beslissing

Buitenstaander Binnen

Vóór De Storm

Hoeren En Vorsten

Kamer Met Verschrikkelijke Geheiemen

Ammenfar

Eén Grote Moeder

Een Schaduw Die Zijn Vorm Draagt

Onheilige Dwang

Tegenover De Raaf

Tussen Twee Eeuwigheden

Pech

Laatste Avondmaal

Zonsondergang Tot Zonsopgang

Afscheidscadeau

Voetafdrukken In Het Zand

Uitwisselen

Ongebonden

Vuur En Getij

Dee En De Orc Koning

Ontmoeting Bij Caer Valekha

De Dwaasheid Van Een Man

De Symmetrie Van De Afstand

EEN OPMERKING VOOR DE LEZER

Bedankt dat je De Verwoeste Stad hebt gekozen. Ik hoop dat je het net zo leuk vindt om het te lezen als ik het leuk vond om het te schrijven. Als u dit doet, kunt u overwegen een beoordeling achter te laten bij Amazon, Goodreads of elders. Het beste cadeau van een lezer is niet alleen het kopen en het lezen van een boek (we zullen waarschijnlijk niet weten dat je dat hebt gedaan), het is het publiekelijk delen van uw leeservaring. Met dat in gedachten, als je ervaring met De Verwoeste Stad goed is, neem dan een paar minuten de tijd om dit aan de rest te laten weten. Dit is de drijvende kracht die auteurs voortstuwt en hen de vastberadenheid geeft om hun volgende boek daar te krijgen.

Je kunt een beoordeling achterlaten door de Amazon-pagina van De Verwoeste Stad. Nogmaals bedankt.

Scott Kaelen

Het land van Himaera heeft veel geleerd sinds de Dagen der Koningen, vooral wat de prijs van hebzucht en ambitie is. Door de goden uit te dagen nodig je hun woede uit. De woede van Morta'Valsana werd opgedragen aan koning Mallak Ammenfar van Lachyla, en vervloekte de overweldigende monarch en zijn gezworen onderwerpen. Voor eeuwig en altijd was de naam van Mallak synoniem aan hebzucht en overmaat, en de stad Lachyla werd bekend als de Verwoeste Stad, een eeuwig overblijfsel van de godin, en een plaats die je absoluut moet vermijden…

Uit Een Codex Van De Leeftijden, Deel IV

"De dood geneest alle ziekten die door dode dingen worden doorgegeven."

Vierde Tijdperk, Jaar 693, Seizoen van Vur

Derde week van Banaeloch

Hoofdstuk Een

Het Chiddari Contract

De strijd is bijna voorbij. De gedachte vulde Maros met een schandelijk gevoel van triomf toen hij zijn laatste uitdaging bekeek. Over de open plek, zag hij de gesloten luiken van het huisje die ongeïnteresseerd naar hem terug staarden.

"Nog een honderd meter. Ga door," vermaande hij zichzelf. Hij stak zijn krukken in het zand en een schok van pijn. Hij beet op zijn tanden en slingerde de open plek op. Langzaam werd de afstand naar het huisje kleiner, de hele weg vloekte en tierde Maros.

"Had beter een bode kunnen sturen," mompelde hij. Een jaar geleden had ik dit in een kwart van de tijd kunnen doen en zou dan nog steeds klaar zijn voor een gevecht. En nu? Hij blafte met een wrange lach. Druipend als een varken aan het spit.

Met een aflopende pas bereikte hij zijn doelwit en onderdrukte hij een kreet van vreugde. Zijn gezicht was een masker van zweet, stralen dropen van zijn gezicht om vermengd te worden met het vuil dat plakte aan zijn gezicht. Hij stelde zich op aan de deur en wierp een zijwaartse blik op de verre rand van het halvemaanvormige gehucht waar een vrouw van middelbare leeftijd druk bezig was haar was op te hangen en hem over de lakens aan te kijken. Hij richtte zijn blik op twee jonge meisjes in het midden van de open plek. Ze merkten de onderzoekende blik van Maros op en stopten hun spel met hopringen en staarden hem met een blik vol afgrijzen aan. Hij wierp hen een brede grijns toe en ze schoten weg in het omringende bos.

Hij schudde zijn hoofd. Mensen in het gehucht Balen verlieten zelden hun eigenaardige kleine microkosmos en waren niet gewend om iets ongewoons te zien. De vrouw beschouwde hem ongetwijfeld als een freak van de natuur of, erger nog, een door goden vervloekt schepsel, iets om medelijden mee te hebben. Het lamme been hielp niet. Als ze ooit de naam Maros de Berg hadden gehoord, zouden ze de uitgeputte mens-jotunn niet herkennen aan de deur van het huis als de man uit die gefluisterde verhalen. Zijn reputatie behoorde tot het verleden. Tegenwoordig was hij nauwelijks meer dan een grote schoorsteenveger.

Hij veegde met een onderarm over zijn voorhoofd en klopte met zijn knokkels op de deur. De gedempte geluiden van slepende voeten dreven van binnenuit en de deur klikte open om een magere, oudere vrouw te onthullen. Haar bedauwde ogen keken naar hem op, een masker van soberheid dat over haar rimpels was geplakt. Ze bekeek hem van top tot teen, gefronst naar zijn krukken en zijn doorweekte vest.

"Ik veronderstel dat de commotie die ik hier hoorde door jou kwam?" Zei ze. "Men zou veronderstellen dat er een os werd geslacht. Wat deed je in Verragos naam?"

"Ik …" Maros slaakte een zucht en zwaaide met een zwak gebaar zijn arm achter hem naar het bosrijke pad. Goed gedaan. Laat de tengere oude dame zien hoe je door een vlak, open gebied liep. Dat zal zeker indruk op haar maken.

"Hmph," maakt niet uit. Ik moet zeggen dat ik je al decennialang niet één van jullie meer heb gezien."

Hij fronste. "Eén van mij, wat? Een man? Een kreupele?"

"Een halfbloed." Haar reumatische ogen vernauwden zich tot spleten. "Welnu, wat wil je? Ik heb niet de hele dag de tijd."

"Ik, eh…" Hij schraapte zijn keel. "Een plezier om kennis te maken. De naam is Maros, Official of the Alder's Folly Freeblades. Zou ik met Cela kunnen praten, eh …" Hij zocht in zijn vestzak, trok een zweterig vel papier eruit en bracht het dichtbij zijn gezicht. "Cela Chiddari?"

"Dat zou je kunnen doen. Officieel, zegt u? Niet gewend om familietitels te onthouden, toch? Hm. Nou, omdat ze me de man naar de top hebben gestuurd, moet ik me vereerd voelen."

De man aan de top stuurde zichzelf, jij oude taart. Maros dwong een vriendelijke glimlach. "Ik ben er zeker van dat het plezier helemaal van mij is."

"Sta me dan toe je te bedanken voor het beantwoorden van mijn oproep. Zoals je ziet, ben ik niet in staat om helemaal tot aan Folly te sjouwen."

Oproep? Zijn glimlach haperde. "Ik heb niet de neiging om huisbezoeken persoonlijk te doen, maar toen ik je briefje van de koerier las, was ik bereid om een uitzondering te maken."

"Ik twijfel er niet aan." Cela gluurde om de deur naar haar buurman aan de andere kant van de open plaats. "Je kunt maar beter naar binnen gaan, jongeman," mompelde ze en schuifelde in het donkere huisje. "Onze discussie is niet voor nieuwsgierige oren."

Maros leunde wat lager op zijn krukken en wurmde zich door de deurpost. Hij deed de deur met zijn hak dicht en tuurde door de kamer die in duisternis werd ondergedompeld. Een paar dunne reepjes daglicht gleden tussen gesloten luiken door en de muffe stank van leeftijd drong door in zijn neusgaten. Hij slikte een hoest weg en keek hoe de oude vrouw haar skelet in een leunstoel naast de lege haard liet zakken. Terwijl ze zich omdraaide om rechtop te gaan zitten, stelde hij zich voor dat ze in een hoop stoffige botten op het tapijt zou vallen. "Ga zitten, vrijbuiter." Ze zwaaide met een hand door de kamer. "Wat het beste is voor jou."

Maros tastte de donkere lompe meubels af naar een geschikte stevige stoel en strompelde naar een bank aan de andere kant van de haard. Hij liet zijn hand zakken en zuchtte toen de pijn in zijn been opspeelde.

"Ik heb gehoord dat je de taveerne van Alderby in zijn plaats nu runt," zei Cela conversatief. "Dat klopt."

"Een gilde en een taveerne runnen. Nogal veel werk."

"Niets dat ik niet aan kan. De waarheid is dat het een zegen was toen de oude Alderby zo snel na mijn …ongeval overleed." Maros legde zijn hand op zijn knie. "Maar verdrietig. De plaats was nooit zonder één of andere Alderby aan het roer."

"Dus ik stapte in. Nou, genoeg koetjes en kalfjes." Cela's ogen waren glinsteringen in de schaduw. Een strakke glimlach sneed haar verschrompelde gelaatstrekken. "Tijd om zaken te doen."

"Ja, inderdaad. De aangeboden premie is voldoende om zelfs de wenkbrauwen van de Brancosi Bank te doen fronsen. Geen belediging, dame, maar ik kijk naar dit huisje en denk dat ik hier de waarde van vijfhonderd zilverstukken niet zie."

"Ik zou zeggen dat je gelijk zou hebben als ik mijn huis zou aanbieden. Je krijgt muntjes, vrijbuiter, wees gerust. Mijn spaargeld zal me nu weinig goed doen tenzij je datgene verwerft wat in Chiddari-handen thuishoort."

"Ja," zei Maros voorzichtig. "Hoe komt het dat u de familietitel heeft behouden terwijl alles al eeuwen geleden onbruikbaar raakte?"

Cela lachte en tikte met een vinger naar hem. "Vragen, vragen, halfbloed. Zullen we ons aan de kwestie houden?"

"Eerlijk genoeg. Anders dan het bedrag van de beloning, was je notitie best vaag "

"Voor een goede reden. Je waardeert in ieder geval gevoelig informatie, dat weet ik zeker."

"Vertel me dan alsjeblieft wat je nodig hebt van het gilde en ik zal kijken of we het kunnen waarmaken."

"Het erfstuk van mijn familie is al generaties lang voor ons verloren gegaan." Cela keek hem aandachtig aan. "Verloren, en toch weet ik van de precieze locatie. Het bevindt zich op een kerkhof dat dateert uit de tijd dat de doden nog intact werden begraven."

"Die plaatsen zijn allemaal verzonken onder de wildernis. Er is nauwelijks een spoor van de oude koninkrijken overgebleven."

Cela's strakke glimlach keerde terug. "Behalve, dat wil zeggen, voor één plek."

"Luister nu. Als je impliceert wat ik denk dat je impliceert, dan vraag je me om vrijbuiters het Death's Head-territorium in te sturen."

"Ik vraag het niet. Ik bied je een contract aan voor een aanzienlijke beloning. Als je de baan niet wilt, kan ik op zoek naar minder betrouwbare verkooptrucs …"Ze schoof op haar stoel en keek hem achterdochtig aan.

Dit is waarschijnlijk een dwazen opdracht, dacht hij. Maar voor een premie van die omvang …"Ik zou u moeten waarschuwen dat de gilde in echte kwesties handelt, niet in legendes. Er is maar één begraafplaats die nooit is gezuiverd. Als dat is waar je het over hebt, laten we er dan geen woorden meer aan vuil maken. Waar is dit erfstuk precies?"

Cela zuchtte. "In een crypte in de Tuinen van de Doden, in Lachyla, de verwoeste stad."

De laatste pretentie van formaliteit gleed weg van Maros terwijl hij een hartelijk lachje uitte. "Ik wist het! Voor de duidelijkheid. Je wilt dat mijn jongens en meiden een groot gebied doorkruisen dat al eeuwenlang verstoken is van goden en mannen. Je verwacht van hen dat ze hun leven riskeren door en begraafplaats van een vervloekte stad te doorzoeken op zoek naar een sieraad dat je voorouders achterlieten om in een crypte te roesten?" Hij snoof. "Dame, je bent je verstand kwijt, of…"

Cela keek hem met een steenkoude blik aan.

Of je meent het. Hij schudde zijn hoofd en wierp de vloerplanken een verbijsterde glimlach toe. "Oke, hoe ziet dit erfstuk er precies uit?"

"Het is een edelsteen."

"Je zult me meer moeten vertellen dan dat. Degene die de klus gaat doen, moet weten waar hij naar op zoek is."

"Ik heb het nog nooit gezien, toch? Ik weet alleen dat het is tussen grafstenen ligt en groter is dan de gemiddelde edelsteen. Ze zullen het vinden bij het graf van mijn oudste voorouder."

"En wie zou dat kunnen zijn?"

"Ik heb geen idee," zei Cela kortaf. "Ken jij je stamboom, halfbloed?"

"Prima," zuchtte Maros. "Een steen met een onbekende beschrijving, bij een graf met een onbekende naam. Weet je hoe groot die begraafplaatsen zijn? Ze kunnen dagen naar de plaats zoeken en vinden je steen nog steeds niet. Je moet me iets beters geven of het is geen deal."

"Oh, dat zal ik." Cela reikte naar de tafel naast haar en pakte een opgevouwen vierkant van perkament op. "Het is slechts een ruwe kopie, maar het is nauwkeurig genoeg."

"Wat is het?"

"Een kaart van de tuinen van de doden."

Maros onderdrukte een gegrinnik. "Waar in Verragos’ naam heb je dat vandaan?"

"Meer irrelevante vragen, vrijbuiter. Je hebt alle informatie die ik kan geven. Neem uw beslissing."

Hij keek haar aan en dacht na over zijn bedenkingen. Wat er gebeurde in Lachyla was de katalysator voor de doden die tegenwoordig worden verbrand. De stad en zijn kerkhof waren meer doordrenkt van mythe en bijgeloof dan waar dan ook op Himaera. Maar wie weet echt wat zich daar bevindt aan het uiteinde van de Deadlands? Misschien is de legende waar, misschien ook niet. Hoe dan ook, een dergelijke beloning veiligstellen zou een grote zegen voor iemand zijn. Bovendien zou mijn eigen beloning ook niet misstaan. Om nog maar te zwijgen van de reputatie die de gilde weer op de kaart had gezet.