VOOR ALTIJD, BIJ JOU
(DE HERBERG VAN SUNSET HARBOR—BOEK 3)
S O P H I E L O V E
Sophie Love
Sophie Love is al heel haar leven fan van het romantische genre, en ze is nu verheugd haar eerste romantische serie aan te kunnen bieden: VOOR NU EN VOOR ALTIJD (DE HERBERG VAN SUNSET HARBOR—BOEK 1). Sophie zou het heel leuk vinden van u te horen, dus breng alstublieft een bezoekje aan www.sophieloveauthor.com om haar een e-mail te sturen, u in te schrijven voor de nieuwsbrief, gratis e-books te ontvangen, het laatste nieuws te lezen, en in contact te blijven!
Auteursrecht © 2016 Sophie Love. Alle rechten voorbehouden. Behalve wanneer toegestaan volgende de Amerikaanse Copyright Act uit 1976, mag geen enkel deel van deze publicatie worden gereproduceerd, verstrekt of in enige andere vorm of op enige andere manier, of in een database of gegevensbestand worden opgeslagen zonder voorafgaande toestemming van de auteur. Dit ebook is voor uw persoonlijke vermaak gelicentieerd. Dit ebook mag niet worden verkocht of aan anderen worden gegeven. Als u dit boek met een ander wilt delen, koop dan alstublieft een nieuw exemplaar voor elke ontvanger. Als u dit boek leest en het niet heeft aangeschaft, of het niet voor u is gekocht, retourneer het dan en koop uw alstublieft uw eigen exemplaar. Dank u wel voor uw respect voor het harde werk van deze auteur. Dit werk is fictie. Namen, personages, bedrijven, organisaties, plaatsen, gebeurtenissen en incidenten zijn een product van de voorstelling van de auteur of worden fictief gebruikt. Iedere gelijkenis met echte personen, levend of dood, is volledig toevallig. Jack-afbeelding: Auteursrecht EpicStockMedia, gebruikt onder licentie van Shutterstock.com.
BOEKEN VAN SOPHIE LOVE
DE HERBERG BIJ SUNSET HARBOR
VOOR NU EN VOOR ALTIJD (Boek 1)
VOOR ALTIJD EN EEUWIG (Boek 2)
VOOR ALTIJD, BIJ JOU (Boek 3)
WAS HET MAAR VOOR ALTIJD (Boek 4)
INHOUDSOPGAVE
HOOFDSTUK EEN
HOOFDSTUK TWEE
HOOFDSTUK DRIE
HOOFDSTUK VIER
HOOFDSTUK VIJF
HOOFDSTUK ZES
HOOFDSTUK ZEVEN
HOOFDSTUK ACHT
HOOFDSTUK NEGEN
HOOFDSTUK TIEN
HOOFDSTUK ELF
HOOFDSTUK TWAALF
HOOFDSTUK DERTIEN
HOOFDSTUK VEERTIEN
HOOFDSTUK VIJFTIEN
HOOFDSTUK ZESTIEN
HOOFDSTUK ZEVENTIEN
HOOFDSTUK ACHTTIEN
HOOFDSTUK NEGENTIEN
HOOFDSTUK TWINTIG
HOOFDSTUK EENENTWINTIG
HOOFDSTUK TWEËENTWINTIG
HOOFDSTUK DRIEËNTWINTIG
HOOFDSTUK VIERENTWINTIG
HOOFDSTUK VIJFENTWINTIG
HOOFDSTUK ZESENTWINTIG
HOOFDSTUK ZEVENENTWINTIG
HOOFDSTUK EEN
Emily bekeek het prachtige meisje dat vredig lag te slapen in Daniels bed. Haar blonde haar lag uitgespreid over het witte kussen. Haar gelaatstrekken waren zonder enige twijfel die van Daniel. Ze zag eruit als een engeltje.
Buiten was het donker. Het enige licht in de kamer kwam van manestraal die tussen de gordijnen kroop en de kamer zacht blauw kleurde. Emily wist niet meer hoe laat het was, maar afgaand op hoe moe ze was kon het dageraad niet ver weg zijn.é
Ze hoorde hoe de deur krakend openging. Ze keek over haar schouder en zag Daniel in de deuropening staan, zijn silhouet omgeven door het warme licht van de open haard van het koetshuis. Haar hart sloeg over bij de aanblik. Hij was als een geestverschijning, als een soldaat teruggekeerd uit de oorlog.
“Slaapt ze nog?” fluisterde hij.
Emily knikte. Hij was inderdaad terug en stond daar pal voor haar na een afwezigheid van zes weken, maar toch kon ze het nog niet helemaal vatten - kon ze zich nog niet helemaal openstellen. Het was alsof ze erop zat te wachten dat hij er weer vandoor zou gaan, dat hij Chantelle even vlug uit haar leven zou plukken als hij haar erin had gebracht.
Samen verlieten ze de kamer, en sloten de deur zachtjes om het slapende kindje niet wakker te maken.
“Het was vast een lange rit uit Tennessee,” zei Emily. Ze hoorde hoe stijfjes haar stem klonk, en hoe gemaakt ze zich plotseling rond Daniel voelde. “Je zal wel bekaf zijn.”
“Dat zijn we denk ik allemaal,” antwoordde Daniel, en erkende zo in één klap de ellende die hij haar had toebedeeld.
Ze gingen samen aan de tafel zitten, en Daniel keek Emily doordringend aan, met een ongeveinsde blik in zijn ogen.
“Emily,” begon hij, en zijn stem brak gelijk, “Ik weet niet hoe ik dit moet zeggen, ik krijg de woorden er niet goed uit. Je weet toch hoeveel moeite ik heb met dit soort dingen.”
Hij glimlachte flauwtjes. Emily glimlachte terug, maar haar hart bonsde van angst. Zou het nu komen? Het bericht dat hij en Chantelle zouden vertrekken? Was hij alleen maar teruggekomen om haar oog in oog te vertellen dat het voor altijd voorbij was? Ze voelde tranen in haar ogen opwellen. Daniel reikte over de tafel en klopte haar op de hand. Dat gebaar was genoeg om haar ingehouden tranen uit haar ogen te laten stromen, over haar wangen, zachtjes tikkend de tafel op.
“Het spijt me zo,” zei Daniel. “Ik weet dat dat niet genoeg is, maar het is alles wat ik heb, Emily. Het spijt me verschrikkelijk wat ik je allemaal heb aangedaan. Dat ik er zomaar vandoor gegaan ben.”
Emily hakkelde, verstomd dat hij niet de woorden had uitgesproken waarvoor ze zich schrap had gezet.
“Maar je hebt wel op de correcte manier gehandeld,” zei ze. “Je bent naar je dochter gegaan. Je hebt je verantwoordelijkheid genomen. Ik zou niets anders verwacht hebben.”
Ditmaal keek Daniel perplex, alsof zij de woorden die hij had verwacht niet had uitgesproken. “Maar ik ben toch bij jou weggegaan?” zei hij.
“Weet ik,” antwoordde Emily, met een pijnscheut door haar hart die net zo heftig was als toen hij pas vertrokken was. “En ik zal er geen doekjes om winden, het deed zeer. Maar wat je hebt gedaan maakt je in mijn ogen wel een man met karakter.” Ze kon eindelijk door haar tranen heen zien. “Je hebt gedaan wat je moest doen. Je bent een echte vader geworden. Denk je nu echt dat ik dat tegen je zou gebruiken?”
“Dat…dat weet ik niet,” hapte Daniel naar adem.
Hij droeg een uitdrukking die Emily niet eerder op zijn gezicht had gezien. Het was er een van totale opluchting. Toen besefte ze dat hij had verwacht dat ze woest op hem zou zijn, en een hele stroom aan verwijten op hem zou loslaten. Maar Emily was nooit boos geweest, alleen maar panisch dat ze nooit met zijn tweeën een leven zouden kunnen opbouwen nu Daniel voor een dochter moest zorgen.
Ditmaal was het Emily’s beurt om hem te troosten, om hem duidelijk te maken dat hij zich niet schuldig hoefde te voelen over zijn gedrag. Ze gaf hem een kneepje in zijn hand. “Ik ben zo blij”, zei ze, glimlachend door de gedroogde tranen op haar wangen, “niet gewoon blij. Ik ben dolgelukkig. Ik had dit nooit als een optie beschouwd. Dat je haar met je mee naar huis zou nemen. Daniel, ik kan op dit moment gewoon niet gelukkiger”.
Daniel toverde een brede lach op zijn gezicht. Hij snelde van de tafel en trok Emily van haar stoel zijn armen in. Hij kuste haar gezicht, haar nek, als probeerde hij de tranen weg te kussen die door zijn toedoen waren gevallen.
Emily voelde haar hele lichaam ontspannen, de spanning loste op. Haar lichaam had zes weken lang in sluimertoestand verkeerd, en nu ontwaakte Daniel zomaar al wat in haar tot woestenij was geworden.
Ze zoende hem terug, wellustig en met toenemende hartstocht. Hij was haar Daniel, met dezelfde houtgeur van bos en frisse lucht, met zijn ruwe handen over haar lichaam, met haar vingers verstrengeld in zijn haar. Hij proefde naar Daniel, naar munt en thee, en die smaak had een Pavlov-reactie op Emily’s begeerte.
Toen hij zich uit de kus terugtrok, voelde Emily een gapende leegte.
“Het kan nu niet”, zei hij zachtjes. “Niet hier. Niet terwijl Chantelle daar slaapt.”
Emily knikte, hoewel haar lippen tintelden van hartstocht. Daniel had gelijk. Ze moesten verstandig en volwassen zijn. Ze droegen nu de verantwoordelijkheid om te doen wat het beste voor het meisje was. Ze zou altijd op de eerste plaats moeten komen.
“Kan je me vasthouden?” vroeg Emily.
Daniel staarde haar aan, en ze herkende de blik van aanbidding in zijn ogen. Ze had die blik zo vreselijk gemist, en toch leek het alsof hij door de zes weken verwijdering nog sterker was geworden. Nog nooit had iemand zo naar Emily gekeken, en haar hart sloeg ervan over.
Ze stond op, nam Daniel bij de hand, en leidde hem naar de bank. Samen zonken ze erin weg, en het groen fluweel onder haar vingertoppen herinnerde Emily aan de keer dat ze de liefde hadden bedreven, hier voor de open haard. Met Daniels armen om haar heen geslagen voelde ze zich net zo vredig als die nacht, luisterend naar zijn hartslag en zijn geur inademend. Nergens ter wereld zou ze nu liever zijn dan hier, met Daniel, haar Daniel.
“Ik heb je gemist”, hoorde ze Daniel zeggen. “Zo vreselijk gemist.”
Op een of andere manier maakte de knusse houding waar ze in zaten, zo zonder oogcontact, het gemakkelijker voor Emily om over haar gevoelens te praten. “Als je me zo vreselijk gemist had, had je best even kunnen bellen.”
“Kon ik niet.”
“Waarom niet?”
Ze hoorde Daniel zuchten. “Wat daar aan de gang was was zo intens dat ik niet kon omgaan met het idee dat je me had opgegeven. Als ik je had gebeld, zou je best eens mijn schrikbeeld kunnen hebben bevestigd, weet je? De enige manier waarop ik de hele ellende aankon was door te hopen dat je er nog steeds voor me zou zijn als ik terugkwam.”
Emily slikte. Het deed pijn om hem zo te horen praten, maar zijn oprechtheid sloeg wel aan. Ze wist wel dat de hele situatie ontzettend moeilijk voor hem moest zijn en dat ze geduld moest betrachten. Maar tegelijkertijd had zij natuurlijk ook een fikse beproeving doorstaan. Zes lange weken zonder teken van leven, en maar wachten en zich afvragen wat er zou gebeuren wanneer Daniel weer terug was, en of hij überhaupt nog wel terug zou komen. Het was niet eens in haar opgekomen dat hij zijn dochter met hem mee naar huis zou brengen. Nu moest ze zich een voorstelling gaan maken hoe hun leven – en hun relatie – zouden veranderen nu ze voor een kind moesten zorgen. Ze betraden beiden ongerept, onzeker gebied.
“Klinkt niet alsof je bijster veel vertrouwen in me had,” zei Emily zachtjes.
Daniel stokte. Toen begon zijn hand over haar haar te strelen. “Dat weet ik,” zei hij. Ik had meer vertrouwen in je moeten hebben.”
Emily slaakte een diepe zucht. Op dit moment was dat alles wat ze wilde horen; bevestiging dat een moeilijke situatie alleen door zijn gebrek aan vertrouwen in haar onnodig was verergerd.
“Hoe was het?” vroeg Emily. Ze was nieuwsgierig, maar probeerde tegelijkertijd ook Daniel zich verder bloot te laten geven, zodat hij niet zo in stilte hoefde te lijden. “De tijd in Tennessee bedoel ik.”
Daniel haalde diep adem. “Ik logeerde in een motel. Iedere dag ging ik Chantelle opzoeken, proberen haar wat af te schermen, gewoon een warm, vriendelijke aanwezigheid te zijn. Ze woonden bij Sheila’s oom. Er was daar echt letterlijk niets voor een kind.” Zijn stem verhardde. “Chantelle was vooral bezig met zich ongezien houden. Ze had geleerd om geen van beiden lastig te vallen.”
Emily’s hart kromp ineen. “Heeft Chantelle ze drugs zien gebruiken?”
“Ik geloof het niet,” antwoordde Daniel. “Sheila leeft in totale chaos, maar ze is geen monster. Ze houdt wel van Chantelle, dat kon ik wel zien. Maar niet genoeg om af te kicken.”
“Heb je geprobeerd om haar naar een kliniek te krijgen?”
Emily hoorde Daniel tussen zijn tanden sissen.
“Iedere dag,” zei hij vermoeid. “Ik heb gezegd dat ik het zou betalen. Ik heb gezegd dat ik ze een nieuwe woning zou vinden zodat ze niet meer bij die oom hoefden te wonen.” Emily hoorde de pijn in Daniels stem, zijn wanhoop bij de gedachte aan de erbarmelijke staat van het leven van zijn dochter. Het klonk ondraaglijk. “Maar je kan iemand niet dwingen te veranderen als ze er niet klaar voor zijn. Uiteindelijk heeft Sheila geaccepteerd dat Chantelle beter af zou zijn bij mij.”
“Waarom heeft ze je niet verteld dat ze zwanger was?” vroeg Emily.
Daniel lachte droevig. “Ze dacht dat ik een slechte vader zou zijn.”
Emily kon zich niet indenken wat voor soort man Daniel ooit moest zijn geweest dat iemand zoiets van hem kon denken. In haar optiek was Daniel de perfecte vader. Ze wist wel dat er iets van een bad boy in hem zat, wat opstandige jeugdjaren, maar ze was er wel zeker van dat dat niet de echte reden kon zijn waarom Sheila haar zwangerschap en het bestaan van hun dochter voor hem geheim had gehouden. Het was een smoesje, een leugen van een drugsverslaafde om de schuld van haarzelf af te schuiven.
“Dat geloof je toch zeker niet echt?” vroeg Emily.
Ze voelde Daniels hand weer over haar hoofd strelen. “Ik weet niet hoe ik me had gedragen zes jaar geleden, toen ze geboren werd. Of zelfs toen Sheila zwanger was. Ik was niet bepaald een verantwoordelijk mens. Misschien was ik er wel vandoor gegaan.”
Emily draaide zich om zodat ze Daniel in de ogen kon kijken, en sloeg haar armen om zijn nek. “Nee, dat had je niet gedaan,” bezwoer ze hem. “Je zou een vader zijn geworden voor dat kleine meisje, net zoals je nu bent. Je zou een man met karakter zijn geweest, en gedaan wat je moest doen.”
Daniel kuste haar zachtjes. “Lief dat je dat zegt,” zei hij, hoewel zijn toon enig ongeloof verraadde.
Emily nestelde zich weer tegen hem aan en hield hem steviger vast. Zo zag ze hem niet graag, zo vol pijn, twijfelend aan zichzelf. Hij zag er verstoord uit, vond Emily, en vroeg zich af of hij aanpassingsproblemen had met de thuiskomst, en het feit dat hij plotsklaps vader was geworden. Daniel moest zo gefocust op Chantelle zijn geweest dat hij nooit aandacht had besteed aan zijn eigen emoties, en nu pas, in het warme, gezellige, veilige koetshuis, kon hij zichzelf eindelijk de ruimte geven om te voelen.
“Ik ben er voor je,” zei ze, en ze streelde met haar hand zachtjes zijn borst. “Altijd.”
Daniel zuchtte diep. “Dank je wel. Dat is het enige wat ik kan zeggen.”
Emily wist dat dit uit het hart kwam. Een dankjewel was voorlopig voor haar meer dan genoeg. Ze kroop tegen hem aan en luisterde naar zijn adem, die dieper werd naarmate hij wegdommelde. Niet lang daarna voelde ze dat de slaap ook haar in zijn greep kreeg.
*
Ze schrokken wakker door het geluid van Chantelle die zich in het bed in de kamer ernaast roerde. Emily en Daniel sprongen op van de bank, gedesoriënteerd door het plotselinge licht in de kamer. In de open haard smeulden nog kooltjes.
Even later ging de slaapkamerdeur een kiertje open.
“Chantelle?” zei Daniel. “Kom er maar uit. Niet verlegen zijn.”
Behoedzaam ging de deur verder open. Daar stond Chantelle, gekleed in een van Daniels veel te grote hemden, haar blonde haren in de war over haar gezicht. Ze had weliswaar niet Daniels donkere haar of de olijfkleurige huid, maar de gelijkenis tussen hen was treffend. Vooral hun ogen. Hun irissen waren van dezelfde doordringende kleur blauw.
“Goeiemorgen,” zei Emily. Ze werd zich bewust van hoe stijf ze was geworden van de luttele uurtjes slaap die zij en Daniel op de bank hadden kunnen pakken. “Zal ik wat ontbijt voor je klaarmaken?”
Chantelle krabde aan haar kin en keek verlegen naar Daniel. Hij gaf haar een aanmoedigend knikje, en gebaarde naar haar dat ze hier rustig haar stem kon gebruiken zonder dat iemand haar zou overschreeuwen of haar een lastpak zou noemen.
“Hm-m,” zei Chantelle met een klein stemmetje.