De receptioniste, een jonge vrouw met vuurrood haar, verwelkomde hen met een lieve, geruststellende glimlach.
“Mijnheer Goldsmith komt er zo aan,” zei ze, zonder dat ze zich zelfs hoefden voor te stellen. “Hij is net klaar met een andere klant.”
Emily bewoog onrustig en kauwde op haar lip. Cliënt. Het voelde vreemd om zo over zichzelf te denken. Maar dat is wat ze was en wat ze moet zijn om haar doel te bereiken. Het verkrijgen van de voogdij over Chantelle was niet alleen een kwestie van chatten met een kennis op haar veranda onder het genot van een kopje koffie. Het zou advocaten en rechtbanken inhouden, rechters en juridische procedures. Dit was echt en ze zou eraan moeten wennen.
Emily sprak zichzelf streng toe. Ze zou dit aan kunnen. Ze moest; ze hield te veel van Chantelle om te falen, om onder de druk te bezwijken. Maar een deel van Emily was nog steeds aan het bijkomen van de mislukte reis naar de trouwlocatie die ze zaterdag hadden bezocht en de manier waarop Daniel gereageerd had op alleen al de suggestie om een seizoen te kiezen waarin ze zouden trouwen. Als hij van gedachten wilde veranderen moest hij zo dapper zijn om dat tegen haar zeggen voordat het echt serieus werd, voordat contracten werden ondertekend en teveel gevoelens op het spel stonden om nog op de beslissing terug te keren. De woorden van haar familie en vrienden spookten nog steeds door haar hoofd, dat Daniel haar alleen gebruikte omdat hij iemand wilde die Chantelle voor hem zou opvoeden, dat ze het hem te gemakkelijk had gemaakt. Ze had hem nooit huur laten betalen, ze had zijn kind zonder enige bedenkingen geaccepteerd en had hem die zes weken dat hij zijn kind voorrang had gegeven boven haar onmiddellijk vergeven. Maar wat ze niet accepteerde en begreep was hoe al die dingen er juist voor gezorgd hadden dat ze nog meer van hem was gaan houden: zijn vindingrijkheid en veerkracht in de jaren dat hij in het koetshuis had gewoond, de zorg die hij voor het pand had getoond in de decennia waarin het leeg had gestaan, en had het bewoonbaar gehouden voor het geval dat Roy Mitchell terugkeerde, en het feit dat hij zonder enig moment van twijfel voor Chantelle was opgekomen waaruit bleek dat hij een echte man was, het soort dat niet wegliep voor zijn verantwoordelijkheden en die de behoeften van zijn kind boven die van zichzelf stelde.
Plotseling zwaaide de deur naar het kantoor van Richard open, en schrok Emily op uit haar gedachten. Richard stond in de deuropening en schudde de hand van een tengere, blonde vrouw die in een zakdoek snuffelde. Emily moest onmiddellijk aan Sheila denken. Een golf van schuldgevoel sloeg over haar heen.
Emily kon niet verstaan wat Richard zei, maar ze hoorde hij op een geruststellende toon sprak. Vervolgens nam hij afscheid van de vrouw en ze schuifelde langs hen heen en liep gehaast de deur uit.
Toen ze weg was wendde Richard zich tot Emily en Daniel. “Kom binnen.”
“Gaat het wel met haar?” Vroeg Emily terwijl ze hem naar zijn kantoor volgden.
Ze was bezorgd om de vrouw die ze net had gezien, maar ook nieuwsgierig naar de reden voor haar tranen. Misschien stond ze op het punt een rechtszaak te beginnen net zoals zij, alleen stond zij aan de andere kant van de medaille, de kant waarin ze de wettelijke voogdij over haar kind zou verliezen. Was het wel eerlijk? Had ze iets gedaan om dit te verdienen, drugs of het kind te veel alleen gelaten? Heeft iemand het ooit verdiend?
Maar toen dacht ze weer aan Chantelle. Nee, het was niet eerlijk. Maar dit ging niet over wat eerlijk was, het ging er over wat het beste was voor het kind.
“Ik ben bang dat ik dat niet kan zeggen,” zei Richard en maakte een einde aan Emily's wilde fantasie. Hij ging in zijn grote leren stoel zitten en streek even over de broekspijpen van zijn grijze pak. “Ik dien de privacy van al mijn cliënten te respecteren. Ik neem aan dat je dat begrijpt.”
Emily's onbehagen kwam abrupt terug toen ze dat woord weer hoorde. Cliënt. Het herinnerde haar eraan hoe serieus dit was. Ze betaalden voor deze bijeenkomst, voor Richard's expertise en zijn tijd. Alles was plotseling heel formeel. Emily vroeg zich af of ze een mantelpakje had moeten aantrekken.
Daniel die naast haar zat leek al net zo ongemakkelijk. Ze kon het zien aan de manier waarop hij bleef friemelen en prutsen aan de knoppen van zijn shirt. Ze waren allebei erg buiten hun comfortzone in het chique kantoor van Richard.
Richard nam zijn bril af en keek op van het dossier. “Er zijn twee opties die in overweging dienen te worden genomen. Er zijn enkele cruciale verschillen tussen de twee manieren waarop we dit kunnen aanpakken.”
“En die zijn ...?” Vroeg Emily.
“Voogdij of adoptie.” Concludeerde Richard. “Voogdij is in principe en simpel gezegd
een juridische relatie tussen Chantelle en Emily, maar het zou de juridische relatie van Sheila met haar kind niet beëindigen. Bij adoptie zouden alle rechten en plichten van Sheila ten opzichte van Chantelle beëindigd worden en zou Emily voortaan als haar moeder worden beschouwd. Met andere woorden, ze zou in alle juridische zin een vervanging zijn voor Sheila. Adoptie is bedoeld om een permanent en stabiel huis te creëren, maar daarvoor dient Sheila afstand te doen van haar rechten op Chantelle, en te begrijpen dat dit onherroepelijk zou is.”
Emily knikte en liet zijn woorden tot zich doordringen. Ze dacht aan Chantelle die haar in haar slaapkamertje had gevraagd om te beloven dat Sheila nooit meer terug zou komen.
“Chantelle wil geen relatie met haar moeder,” legde Emily uit.
“Maar een voogdijzaak heeft meer kans van slagen,” betwistte Richard terwijl hij zijn handen op het bureau vouwde.“ Als Sheila niet bereid is afstand te doen van haar rechten op Chantelle, wat ze tot nu toe niet heeft willen doen, moeten we bewijzen dat Chantelle niet alleen beter af is met jou, maar dat Sheila ongeschikt is om voor haar te zorgen, en dat elk soort contact van Chantell met haar moeder schade zou kunnen berokkenen bij het kind.”
“Ze heeft me keer op keer verteld dat ze wil dat ik haar echte moeder ben,” zei Emily. “En dat ze Sheila nooit meer wil zien.”
Daniel zag er ongemakkelijk uit. “Ik denk niet dat het goed zou zijn om Sheila volledig uit te schakelen.”
Richard luisterde aandachtig naar hen. “Dit gaat niet over bezoekrecht of iets dergelijks. Als je de wettige moeder van Chantelle wordt, is het aan jou of ze Sheila ooit weer ziet. Tenzij je van plan bent een straatverbod voor haar aan te vragen. Dit gaat alleen over de wettelijke kant, over wie de beslissingen mag nemen met betrekking tot haar zorg.”
Het voelde te klinisch. Hoe kan het leven en welzijn van een kind als een legaliteit worden beschouwd? Dit was haar hart waar ze het over hadden. Er was geen manier om haar emoties te scheiden. Het was onmogelijk.
Emily raakte de hand van Daniel licht aan.
“Het moet volledige acceptatie zijn,” legde ze uit. “Anders zou Sheila haar op een dag van ons weg kunnen halen. Chantelle wordt 's nachts schreeuwend wakker met die gedachte. Ze heeft me keer op keer gevraagd om haar tegen Sheila te beschermen. Ze heeft gevraagd of ik haar moeder kan zijn. Ik weet dat ze pas zeven is, maar dat meisje kent haar eigen gevoelens.”
Met een enkele, trieste knik gaf Daniel eindelijk toe. Emily voelde zich verdrietig voor hem, maar tegelijkertijd was ze er zeker van dat dit het beste was voor Chantelle.
“We gaan voor adoptie,” bevestigde Daniel.
Richard knikte. “Elke Staat heeft een ander proces,” legde hij uit. “Maar hier in Maine moeten we een verzoek tot afstoting bij Sheila indienen. De rechtbank zal haar papieren toe sturen, en ze zal recht hebben op Rechtsbijstand. Daarna wordt er een bemiddelings- vergadering belegd voor de familierechtbank, met het doel om tot een vreedzame oplossing te komen. Ten slotte zal er een rechterlijke datum worden vastgesteld waarop de rechter uitspraak zal gaan doen. Natuurlijk, als Sheila toestemming geeft, zullen de zaken soepel verlopen. Als ze tegen de petitie vecht, duurt het langer omdat er dan een kort verhoor, een hoorzitting, een rechterlijke toetsing en ten slotte een hoorzitting met permanente planning nodig is.”
“Zijn er kosten aan verbonden?” Vroeg Daniel.
“Ja, enkele,” verklaarde Richard. “Maar ze zijn niet zo fors als je zou verwachten. We hebben het over ongeveer tweehonderd euro per vergadering, dus het zal waarschijnlijk minder dan duizend euro zijn.”
Duizend euro. Dat was alles wat nodig zou zijn om Chantelle officieel hun dochter te maken. Duizend euro, plus weken en maanden van stress.
“Daniel,” zei Richard enigszins plechtig, “Ik moet duidelijk maken dat je eerdere verklaring niet echt in je voordeel zal werken.”
“Eerdere verklaring?” Stamelde Emily.
“Dit heb ik je al eerder verteld,” zei Daniel met een gedempte, beschaamde stem. “Toen ik Sheila verdedigde. Tegen haar ex-man. Weet je nog?”
“Ben je daarvoor bij de rechtbank geweest?” Zei Emily. Ze had zich niet gerealiseerd dat het zo serieus was geweest. Ze had aangenomen dat Daniel een tik op zijn vingers had gekregen van de plaatselijke politie en het daarmee was afgelopen.”
Ze schuifelde ongemakkelijk op haar stoel en beefde.
Richard hoestte en ging verder. Hij leek niet geschrokken. Hij had het waarschijnlijk allemaal al eens in zijn praktijk meegemaakt.
“Wat echt zou helpen, Daniel, is als je laat zien dat je in loondienst werkt.”
“Dat doet hij al,” zei Emily. “Hij werkt voor mij.”
“Hij staat echter niet op de loonlijst,” legde Richard uit. “Contant werk ziet er niet geweldig uit. Het moet consistent zijn. Bij voorkeur een kantoorbaan.”
“Oké,” zei Daniel vastbesloten. “Als dat helpt dan ga ik dat doen.”
Emily voelde zich plotseling ongerust. Daniel was altijd beschikbaar voor haar geweest. Het was een fifty-fifty partnership. Hoe zou ze alles moeten aanpakken als hij de hele dag niet thuis zou zijn? Ze zou in haar eentje voor Chantelle moeten zorgen. Maar de druk voor een volledige adoptie kwam van haar. Als ze Daniel zijn zin zou geven, zouden ze de minder dramatische voogdij-route nemen. Dit alles was haar idee.
Richard vouwde hun dossier dicht en zette zijn bril weer op zijn neus. “Nou, de volgende stappen zijn voor mij; ik zal de documentatie voorbereiden, en het verzoek om adoptie neerleggen bij de advocaat van Sheila. Ik neem weer contact met jullie op wanneer er nieuws is. Ik wil jullie hierbij wel waarschuwen, dit zal op korte termijn ernstige gevolgen hebben. Jullie dienen je voor te bereiden op een drama.”
Daniel kneep ter geruststelling in Emily's arm.
“We kunnen het aan,” zei Emily tegen Richard. “Voor Chantelle kunnen we alles aan.”
HOOFDSTUK ZEVEN
Met de woorden van Richard Goldsmith nog steeds in hun oren, keerden Emily en Daniel terug naar de herberg, in de hoop op rust om na te denken over hun situatie. In plaats daarvan ontdekten ze dat de herberg bruiste van activiteit.
De gasten die in het weekend waren gearriveerd werden in de eetzaal bediend door Matthew, de jonge chef-kok die Emily full-time had aangesteld om Parker te helpen nu ze waren begonnen met het serveren van lunches en avondmaaltijden. Colin, die nog steeds in het koetshuis woonde en nu zijn meeste maaltijden in de herberg nuttigde, was één van hen. Zijn knappe uiterlijk trok de aandacht van de vrouwen maar hij leek hier ongevoelig voor te zijn.
Colin was sinds Thanksgiving erg op zichzelf geweest. Zodra hij klaar was met eten ging hij direct terug naar het koetshuis om zich weer helemaal op zijn werk te storten. Zijn opvallende uiterlijk was het gesprek van de dag in de stad (althans onder de vrouwelijke bewoners), en zijn rustige levenswijze droeg alleen maar bij aan zijn mysterieuze leven. Emily wist dat hij onlangs van zijn vrouw was gescheiden en vroeg zich af of hij zich in zijn werk (wat dat ook moge zijn) begroef in een poging zijn problemen te vergeten. Hij zat altijd voorovergebogen over zijn laptop. Soms krabbelde hij verwoed iets in een notitieboekje, zoals hij nu deed, gezeten aan zijn favoriete eettafel in de hoek. Emily was geïntrigeerd over wat hij voor werk hij deed, maar wilde natuurlijk niet nieuwsgierig overkomen en het vragen.
Toen Daniel en Emily door de gang liepen, zag Emily een jonge vrouw in felgekleurde leggings bij de onbemande receptie balie staan te wachten. De dienst van Serena was voorbij en het was Lois beurt, het nieuwe meisje dat nog maar een week of zo bij hen werkte, om de receptie te bemannen maar die was nergens te bekennen. Emily keek naar het roestige bronzen antiek dat ze bij Rico's had gekocht en wat op de zware marmeren toonbank stond. Diefstal stond niet bepaald hoog op de lijst van zorgen in een plaats als Sunset Harbor, maar je kon nooit voorzichtig genoeg zijn.
“Het spijt me,” Zei Emily tegen de wachtende vrouw, en snelde haastig naar de receptie. “Kan ik u helpen?”
“Ik ben Tracey,” Zei de kleine vrouw, stralend en zwiepend met haar muisachtige haar. “De nieuwe yogalerares.” “Oh!” Riep Emily uit en merkte voor het eerst de opgerolde yogamat onder de arm van de vrouw op.
Het was Emily helemaal ontschoten dat ze geregeld had dat er yogalessen in de balzaal zouden worden gegeven om zo iets meer inkomsten te genereren. Zij en Tracey hadden telefonisch afgesproken dat twintig procent van de winst naar de herberg zou gaan, maar omdat Tracey's lessen slechts tien euro per sessie waren en alleen Karen en Cynthia tot nu toe interesse hadden getoond, verwachtte Emily niet dat dit veel inkomsten zou gaan opleveren.
Toch had ze tijdens de eerste ontmoeting met Tracey de indruk gekregen dat ze een kalmerende en geruststellende aanwezigheid in de herberg zou zijn. Emily was blij met de wetenschap dat er nog iemand aanwezig zou zijn aangezien Daniel binnenkort niet zo veel meer aanwezig zou zijn.
Emily ging Tracey voor naar de balzaal.
“Het is zoveel mooier dan ik had verwacht,” Zwemelde Tracey met haar poezelige stem terwijl ze om zich heen staarde en de gepolijste vloeren en prachtige Tiffany-glasramen in zich opnam. “Dit is een zeer rustgevende omgeving,” Ging ze verder. “Inspirerend.” Ze sloot haar ogen, haalde diep adem en liet deze toen langzaam los. “Ja, dit is goed te doen. De ruimte heeft een prachtige uitstraling.“
Emily slaagde erin haar glimlach te bedwingen. Toen liet ze Tracey alleen om haar yoga studio op te zetten en snelde terug naar de nog steeds onbemande receptie om de rinkelende telefoon op te pakken.
“U spreekt met De herberg in Sunset Harbor.” Zei ze, afgeleid door het feit dat Daniel nergens te bekennen was.
Ze keek zoekend om zich heen en zag hem door de gedeeltelijk open deur in de woonkamer zitten. Hij zat gebogen over een exemplaar van de Sunset Gazette. Zijn jacht op een baan was al begonnen, besefte Emily, en hoewel ze hem bewonderde omdat hij zo goed bezig was, kon ze het angstige gevoel dat ze kreeg wanneer ze aan een toekomst dacht waarin hij niet meer de hele dag beschikbaar zou zijn niet onderdrukken.
“Sorry, wat?” Zei Emily, zich realiserend dat ze naar geen enkel woord van de stem aan de andere kant van de lijn had geluisterd. “Oh, nee, ik ben erg tevreden over mijn huidige internetprovider.”
Ze hing op, haar blik was nog steeds gericht op Daniel en de intensiteit van zijn jacht op werk. Op dat moment kwam Lois tevoorschijn die op een drafje de trap af liep.
“Ah, daar ben je,” Zei Emily.
“Het spijt me verschrikkelijk,” Stamelde Lois. “Ik was Marnie aan het helpen met het opvouwen van het beddengoed.”
Marnie was de nieuwe huishoudster. Het deed Emily plezier dat haar medewerkers goede vrienden waren geworden en dat ze elkaar hielpen, en in haar gedachten vergaf ze Lois onmiddellijk dat ze haar eigen plicht had verzaakt.
“Het is oké,” Zei Emily tegen de jonge vrouw. “Maar vergeet niet dat het belangrijk is dat er altijd iemand bij de receptie aanwezig is.”