Nu ze Lois eindelijk had gelokaliseerd, verliet Emily de receptie en ging naar de woonkamer om zich bij Daniel te voegen. Hij zat aan de tafel bij het erkerraam en kauwde op het uiteinde van zijn pen, de krant lag opengespreid voor hem uit en was bedekt met rode cirkels.
“Het lijkt erop dat je succes hebt,” Zei Emily terwijl ze achter hem ging staan en haar armen om zijn schouders sloeg.
“Ja, ik heb een paar dingen gevonden,” Zei Daniel afgeleid. “Maar het merendeel is als klusjesman. En dat is hetzelfde soort freelance werk als dat ik hier doe. Niets permanents.”
Emily vond dat hij een beetje moedeloos klonk.
“Je kan ook niet verwachten dat je de eerste keer dat je een krant open doet en naar vacatures kijkt de perfecte baan vindt,” Zei ze. “Ik weet zeker dat je snel iets zult vinden.” Ze kuste zijn kruin en keek naar de klok. “We moeten Chantelle van school ophalen.”
Daniel keek geschrokken op van de krant. “Is het al zo laat?” Hij keek terug naar de krant en toen omhoog naar Emily met een enigszins pijnlijke uitdrukking. “Ik moet heel veel telefoontjes plegen. Is het goed als ik hier blijf en doorga met het zoeken naar een baan?”
“Natuurlijk,” Zei Emily een beetje van haar stuk gebracht.
Daniel had ooit een drop-off of het ophalen van Chantelle gemist. De tocht naar school was één van die momenten waarop hij het meest energiek leek, het meest op de vader die hij leerde te worden. Was dit het begin van het feit dat hij Emily als vanzelfsprekend beschouwde? Haar gevoelens waren zo tegenstrijdig. Deze hele adoptie stress had ze aan zichzelf te danken. En ze kon het niet allebei hebben. Misschien behandelde Daniel haar als de moeder van Chantelle omdat ze zelf had aangegeven dat ze dat wilde zijn?
Ze ging naar haar auto en besefte toen dat er geen autostoeltje voor Chantelle aanwezig was. Had ze echt niet meer in haar eigen auto gereden sinds Chantelle was gearriveerd? Het was zo een gewoonte geworden om Daniels pick-up te nemen wanneer ze als gezin ergens naartoe gingen.
Nadat ze het autostoeltje uit de pick-up had gepakt en in haar eigen auto had bevestigd, voelde Emily een plotselinge golf van onafhankelijkheid over haar heen spoelen. Dit was tenslotte de auto die haar naar haar nieuwe leven in Maine had gebracht.
Ze draaide het contactsleuteltje om en nam even de tijd om te luisteren naar het gebrom van de motor die nog steeds sputterde en worstelde zoals hij al die maanden geleden had gedaan. Vervolgens reed Emily met een zelfverzekerde zucht de oprit af en draaide in de richting van de West Street.
Toen ze Trevors huis passeerde, vroeg ze zich af wat er achter zijn gesloten gordijnen plaatsvond. Ze herinnerde zich dat ze het besluit had genomen hem vaker te bezoeken en besloot dit vanmiddag te doen. Misschien zou Chantelle met haar mee willen gaan. Het kind had zo'n zorgzame kant en ze wist dat haar aanwezigheid echt zou helpen om Trevor op te vrolijken. En bovendien, Daniel was toch veel te druk om Chantelle na school bezig te houden, dus ze kon net zo goed met Emily meegaan.
Emily sloeg de weg op die langs de kust liep en reed de route van Sunset Harbor naar de school van Chantelle. Terwijl ze reed probeerde ze haar gedachten te ordenen, om alle gebeurtenissen op een rijtje te zetten. Adoptie, Trevor, haar vader, Daniel, de bruiloft; ze had veel om over na te denken.
Emily was zo in gedachten verzonken dat de rit naar school in een flits voorbij ging. Voordat ze er erg in had, had ze de drukke parkeerplaats bereikt waar de vertrouwde auto's van de andere ouders stonden en haar nieuwe vrienden zich begonnen te verzamelen. Ze zat in haar eigen onbekende auto en wierp een blik naar de andere ouders, en Emily bedacht zich dat dit haar eerste solo reis was om Chantelle op te halen. Ze wist dat de schoolpoorten ook dienst deden als verzamel- en ontmoetingsplaats en slikte ze haar zenuwen in, parkeerde, en liep met opgeheven hoofd naar de schoolpoort.
Emily wist niet zeker of de mensen over haar aan het praten waren of dat ze paranoïde was, maar ze voelde zich enorm opgelucht toen ze haar vriendin Yvonne zag staan. Die stond ook alleen en leunde met haar rug tegen het hek, helemaal verdiept in haar mobiele telefoon. Emily liep meteen op haar af.
Yvonne keek op en stak blozend haar telefoon in haar zak.
“Die spelletjes zijn zo verslavend,” Lachte ze en stak haar handen naar Emily uit en omhelsde haar.
Emily voelde zich meteen meer comfortabel naast Yvonne. Yvonne leek zich nooit wat aan te trekken van wat andere mensen van haar vonden en dat was iets wat Emily bewonderde in haar vriendin. Ze wenste dat ze zelf net zo zelfverzekerd was.
“Geen Kieran vandaag?” Vroeg Emily.
“Zijn vliegschema is op dit moment heel raar.” Verklaarde Yvonne en schudde haar hoofd. “Hij doet de transatlantische route van tien dagen, heen en weer tussen Hawaï en Japan. Daarna gaat hij meteen door naar Parijs om met zijn andere kinderen op vakantie te gaan. Ik zie hem drie weken niet!”
Emily kon het niet helpen, maar projecteerde haar eigen gevoelens op de situatie van Yvonne. Net als zij had Yvonne verantwoordelijkheden buiten haar eigen familie, namelijk de kinderen van Kieran uit zijn eerdere huwelijk. Yvonne jongleerde ook op die fijne lijn tussen meegaand en een deurmat zijn. Emily vroeg zich af of haar leven snel ook zo zou zijn, Chantelle alleen ophalen en Daniel haast nooit meer te zien, weggerukt uit het gezin door een baan waarvan hun juridische situatie eiste dat hij die zou nemen. De gedachte zat haar dwars.
Op dat moment gingen de deuren van de school open en kwamen Bailey en Chantelle naar buiten gerend en liepen de traptreden af. Toen Chantelle hier voor de eerste keer naar school was gegaan, was ze een heel verlegen kind geweest en liep ze altijd in de schaduw van de zeer aanwezige en drukke Bailey. Nu kon ze voor zichzelf opkomen. Ze was zelfverzekerd, geanimeerd. Sinds haar verhuizing naar Sunset Harbor was het kind echt tot leven gekomen. Haar te zien glimlachen was het tegengif dat Emily nodig had om haar zorgen naar de achtergrond te brengen. Voor Chantelle had ze alles over.
Chantelle snelde opgewonden naar Emily toe en sloeg haar armen om haar heen. Emily sloot haar in haar armen en merkte de ongerijmdheid van de situatie op. Slechts een paar uur geleden had ze over rechtszaken en juridische veldslagen gesproken, maar voor het meisje was het gewoon weer een zorgeloze dag op school geweest, kletsen met vriendjes, tekeningen maken en boeken lezen. Het contrast tussen haar rol als troostende moeder en een hardnekkige appellant was enigszins schokkend.
“Goed, wij gaan naar ballet,” zei Yvonne, terwijl ze Emily gedag kuste.
De kleine meisjes namen ook afscheid en daarna liepen Emily en Chantelle hand in hand naar de parkeerplaats.
Toen Chantelle de kleine auto van Emily in plaats van de pick-up van Daniel zag, keek ze bedenkelijk.
“Waar is papa?” Vroeg ze met haar lieve, onschuldige stem.
“Hij is gewoon aan het werk in de herberg,” legde Emily zo kalm als ze kon uit, hoewel de vraag een opwinding in haar maag teweegbracht. “Ik vroeg me af of je zin hebt om met mij bij Trevor op bezoek te gaan?” Zei ze snel en veranderde van onderwerp voordat Chantelle verder over de afwezigheid van Daniel kon nadenken.
“Oké,” zei Chantelle terwijl ze in haar autostoeltje klom en haar gordel om deed.
“Maar we moeten eerst langs de winkel gaan om wat fruit voor hem te kopen.”
Emily had de ernst van de gezondheidssituatie van Trevor niet aan Chantelle uitgelegd. Ze had haar alleen verteld dat hij erg ziek was. Fruit zou de hersentumor van Trevor niet wegnemen, maar Emily had de moed niet om dat aan Chantelle te vertellen.
“Geweldig idee,” zei ze met een glimlach.
Ze ging op haar eigen stoel zitten, startte de auto en reed naar de supermarkt. Chantelle koos een paar glimmende rode appels, een tros druiven en wat bananen. Ze deed ook enkele pakjes warme chocolademelk, popcorn voor in de magnetron en enkele glitterstickers in het boodschappenmandje, het soort dingen waar ze zelf blij van werd als ze ziek was. Tevreden over de goede samenstelling van hun zorgpakket vervolgden ze hun weg in de auto en stopten voor het huis van Trevor.
Emily stapte uit belde aan. Hij deed de deur open en zag er verschrikkelijk uit.
“Oh, Trevor,” hijgde Emily, haar hart kromp ineen van verdriet. De boodschappentas gevuld met fruit en snacks leek opeens misplaatst.
“Emily,” antwoordde Trevor met een dun glimlachje. “Ik ben blij je te zien. Jou natuurlijk ook Chantelle!”
Chantelle gaf hem de tas met boodschappen. “Voor jou,” zei ze grijnzend.
Trevor pakte het aan en keek naar de glinsterende stickers in de tas. Hoewel hij glimlachte, kon Emily de emotie in zijn ogen zien. Hij hield iets verborgen.
“Chantelle, waarom ren je niet gauw naar huis? Ga maar naar papa toe,” opperde Emily, plotseling bezorgd om Trevor. “Mogsy en Rain moeten nog wandelen. En Owen komt langs voor je zangles dus neem iets te eten,” voegde ze eraan toe. “Herinner papa eraan, oké?”
Maar het kleine meisje was al halverwege het gazon, en zag er zorgeloos uit terwijl ze weg huppelde. “Oké!” Riep ze terug.
Nadat Emily had gezien dat Chantelle veilig het huis binnen ging, richtte ze haar volle aandacht op Trevor.
“Trevor, is alles goed?” Vroeg ze teder. “Is er iets dat ik voor je kan doen?”
Zwijgend gebaarde Trevor dat Emily binnen moest komen. Ze stapte over de drempel zijn huis in, en rook de haar inmiddels bekende antiseptische geur. Ze gingen samen in zijn woonkamer zitten die schaars was ingericht, bijna klinisch. Trevor had geen foto's op de schoorsteenmantel of planken staan. Hij zei dat hij liever had dat zijn woonruimte overzichtelijk was, maar Emily vroeg zich af of dit eigenlijk was omdat hij niemand meer had om foto's van te hebben. Die gedachte deed haar pijn.
Ze gingen op zijn comfortabele, frisse witte bank zitten.
“Ik heb vandaag een afspraak met de specialist gehad,” verklaarde Trevor op zijn rustige, waardige manier.
“En?” Vroeg Emily, hem aanmoedigend om door te gaan.
Trevor keek haar niet aan terwijl hij sprak.
“Mijn prognose is verslechterd. Ze hebben me nog drie tot zes maanden te leven gegeven.”
Emily drukte geschokt een hand voor haar geopende mond. Drie maanden? Dat was zo kort! Ze berekende in gedachten snel dat er een kans was dat Trevor misschien nog net het nieuwe jaar zou halen. Ze kon het niet begrijpen.
“Het spijt me zo,” zei Emily buiten adem.
Trevor schudde enkel zijn hoofd. “Spijt zal me niet in leven houden,” zei hij zuchtend.
Emily voelde zich stom, dom, nutteloos. Er was niets aan te doen. Trevors dood zou naderen. Geen enkele hoeveelheid popcorn of stickers kon dat stoppen.
“Ik ga wat te eten voor je maken,” zei Emily.
Ze kon zien dat hij nauwelijks had gegeten aangezien hij de laatste tijd behoorlijk wat kilo’s aan gewicht had verloren. Nogmaals, het voelde niet als genoeg, maar het was tenminste iets dat ze voor hem kon doen.
“Emily, dat hoef je niet te doen,” protesteerde Trevor.
Maar Emily stond erop. Ze wist dat het alleen zijn trots was die hem ertoe bracht haar aanbod af te slaan.”
“Ik sta niet toe dat je jezelf verwaarloost,” sprak ze berispend.
Eindelijk gaf Trevor toe.
Ze gingen naar de keuken, die net zo schoon was als altijd. Emily zette eerst koffie voor hen en begon toen het avondeten te koken.
“Je kunt altijd in de herberg komen eten,” vertelde ze hem terwijl ze paprika sneed.
“Nee, dat gaat niet.”
“Waarom niet?” Antwoordde Emily. “Het is niet alsof je de enige persoon in Sunset Harbor bent die komt eten!” Ze lachte, denkend aan hoe ze was begonnen met het verzamelen van alle alleenstaanden en de zwakkeren van de stad, hoe ze begonnen waren zich in de herberg te verzamelen en het een soort ontmoetingsplaats was geworden. De gedachte verwarmde haar van binnen.
“Ik ben geen invalide.” zei Trevor met droge sarcasme, terwijl hij zijn snor glad streek. “Nog niet helemaal.”
Emily haalde haar schouders op en ging weer verder met het snijden van de groenten. “Nou, Parker kookt iedere dag een extra maaltijd dus je kunt net zo goed …” Ze keek over haar schouder en grijnsde ondeugend.
“Oké, goed,” gaf Trevor toe. “Maar alleen omdat ik een hekel heb aan de gedachte dat er eten weggegooid wordt.”
Nadat het eten was gekookt, serveerde Emily het aan Trevor en ging zelf ook aan tafel zitten zodat hij gezelschap had terwijl hij at. Ze wierp een blik op de klok en besefte dat Owen over niet al te lange tijd zou arriveren om Chantelle zangles te geven. Ze vroeg zich af of ze naar huis zou moeten gaan, of dat Daniel eraan gedacht zou hebben om Chantelle wat te eten te geven. Maar toen merkte ze dat haar aandacht weer naar Trevor werd getrokken, weg van de spanning van haar eigen leven. Afstand nemen van de herberg gaf haar een korte pauze van de huwelijksproblemen en de adoptie angst. Voor het eerst sinds lange tijd voelde ze zich vredig. En te denken dat ze dat juist in de aanwezigheid van Trevor Mann zou vinden! Ze nam zichzelf voor om zoveel mogelijk tijd met Trevor door te brengen en een goede buur, een goed persoon te zijn, om ervoor te zorgen dat zijn laatste paar maanden op deze aarde niet in eenzaamheid werden doorgebracht.
Tegen de tijd dat ze Trevors huis verliet was het donker buiten. De lichten in het koetshuis waren aan, en toen ze het passeerde, kon ze het silhouet van Colin door de ramen onderscheiden terwijl hij heen en weer liep en een papier voor zich vasthield, wild gebarend en tegen zichzelf pratend. Emily vroeg zich af of hij misschien een Shakespeare-acteur was. Of een gek. Hoe dan ook, het was niet haar zaak.
Lolly en Lola, de kippen, hadden zich voor de nacht in hun kippenren verstopt en lieten zich niet zien toen Emily het achterpad opliep. Toen ze de achterdeur opendeed, renden Rain en Mogsy naar haar toe en sprongen al likkend tegen haar op, bedelend om geaaid te worden. Ze vroeg zich af of Daniel eraan had gedacht om ze tijdens haar afwezigheid uit te laten.
Ze ging de keuken binnen en vond Parker en Matthew aan de afwas.
“Is het diner al afgelopen?” Vroeg ze, geschokt dat het al zo laat was.
"De laatste gasten zijn om negen uur vertrokken,” zei Parker. “Iedereen is de stad in of al op hun kamer.”
Emily kon niet geloven dat het al zo laat was. Ze was helemaal in beslag genomen geweest door haar bezoek aan Trevor en had zich niet gerealiseerd hoeveel tijd er was verstreken.
Vanuit de woonkamer hoorde ze het geluid van een zingende Chantelle, begeleid door Owen op de piano. Hij moet hier nu al twee uur bezig zijn! Het was bijna bedtijd voor Chantelle!
Ze rende de woonkamer in.
“Het spijt me dat ik zo laat ben,” zei ze terwijl ze binnen stormde.
Pas toen zag ze Serena op de bank zitten. Even voelde Emily zich verward; Serena had vanavond geen dienst. Maar toen zag ze dat haar vriendin vol bewondering naar Owen op de piano staarde en ze glimlachte bij zichzelf, blij te weten dat de genegenheid tussen hen groeide. Misschien zouden ze snel beginnen te daten, als Owen ooit het lef kreeg om Serena mee uit te vragen.
“Je moet uren piano hebben gespeeld!” Zei Emily met een zucht.
“Ja, maar ik vind het niet erg,” antwoordde Owen glimlachend. Zijn vingers stopten geen seconde. “Dit prachtige instrument bespelen is echt een eer. En natuurlijk ook om Chantelle te horen zingen. Ze is echt beter aan het worden. Ik wist niet dat zoiets mogelijk zou kunnen zijn.”