“Mag dat van de wet?” zei Keira, die daarmee eindelijk haar verblufte stilte verbrak. “Het klink nogal stalkerig in de oren.”
“Onzin!” lachte William. “De meiden vonden het geweldig. Ze wilden allemaal trouwen. Ook al was het met een boerenknecht die geen hersencellen, maar wel verschrikkelijke hygiënische gewoonten had.”
Keira schudde haar hoofd alleen. Haar artikel schreef zichzelf!
Op dat moment ging de deur open. Keira verwachtte de roodharige Maeve weer te zien, maar toen ze over haar schouder keek zag ze dat het Shane was die het gebouw betrad. Plotseling voelde ze haar hele lichaam tintelen en ze ging kaarsrecht zitten in haar stoel.
“Mogge,” zei Shane, en nam plaats in de hoek.
William vervolgde. “En dit is dan mijn koppelboek.” Hij overhandigde haar een enorm boek met een harde leren kaft. “Nou ja, een van mijn boeken. Ik doe dit al zoveel jaren dat ik nu een fikse collectie heb.”
Keira begon het boek door te bladeren, en las de namen van gelukkige paren. Sommige hadden foto’s, anderen trouwdata. Er waren kaarten, geadresseerd aan William, van paren die hij aan elkaar had gekoppeld. Het zag er allemaal vreselijk schlemielig uit. Keira, altijd berekenend, begon in gedachten een paragraaf voor haar artikel te formuleren. “Weet je,” zei William, terwijl hij over de tafel naar haar leunde. “Misschien kan ik jou koppelen. Misschien is een leuke Ierse vent net wat je kan gebruiken.”
Keira voelde haar wangen branden. “Ik heb een vriend,” zei ze. Misschien beeldde ze het zich in, maar ze dacht dat ze vanuit haar ooghoek Shane ineen zag krimpen. “Zach. Hij werkt in computers.”
“Je bent gelukkig met deze man?” vroeg William.
“Oh, zeker,” antwoordde Keira, braaf het standaardantwoord opdreunend.
William leek niet overtuigd. Hij tikte op het boek dat Keira op zijn bureau had teruggeplaatst. “Ik doe dit al heel erg lang. Ik ben een liefdesexpert en ik kan het zien in mensen hun ogen. Ik ben er niet zo zeker van dat deze man de juiste voor jou is.”
Keira wist dat hij niet bewust onbeschoft was, maar zijn scepticisme raakte een gevoelige snaar, zeker nu zij en Zach zoveel ruzieden. Maar William was ook journalistiek goud waard en ze wilde zo veel uit hem halen als ze maar kon.
“In welk opzicht is hij niet de juiste voor me?” drong ze aan.
“Hij steunt je niet waar je dat nodig hebt. Jullie groeien niet langer samen, en volgen niet hetzelfde pad.”
Keira voelde kippenvel. Dit was veel te dicht bij huis.
“Je bent dus niet alleen koppelaar, maar ook waarzegger?” grapte ze. “Hou je daaronder een stel tarotkaarten verborgen?”
William lachte diep vanuit zijn buik. “O nee hoor, niets van dat alles. Maar door de jaren heen heb ik een soort intuïtie opgebouwd. Er was geen sprankje in je ogen toen je zijn naam uitsprak. Geen muziek in je stem.”
“Ik denk dat dat misschien alleen maar mijn cynische New Yorkse persoonlijkheid is,” zei Keira.
“Misschien. Of misschien komt het omdat je niet heel veel van hem houdt.”
Keira dacht daarover na. Zij en Zach hadden zelden het L-woord uitgesproken. Sterker nog, ze kon zich de laatste keer niet eens herinneren.
“Ik denk niet dat liefde altijd nodig is bij dit soort dingen,” zei ze.
“Maar waarom zou je je tijd verdoen met iemand van wie je niet houdt terwijl je kan gaan zoeken naar De Ware?”
Keira kruiste haar armen over elkaar. “Omdat een ‘Ware’ misschien niet bestaat.”
“Je gelooft niet in De Ware?” drong William aan.
Keira schudde haar hoofd. “Welnee.”
Deze bekentenis leek William te enthousiasmeren. “We hebben een negatieveling,” riep hij met een lach uit. “Dat betekent dat het onze uitdaging is om jou van gedachten te doen veranderen. Shane, jongen?” Hij gebaarde dat de gids naar hem toe moest komen, hetgeen gebeurde. Toen hij eenmaal naast hem stond, gooide William een arm om zijn schouders. “Je hebt promotie gemaakt,” grapte hij. “Jij gaat deze jongedame niet slechts door het festival gidsen, je gaat haar leiden naar ware liefde. Ik vrees dat het een moeilijke opgave zal zijn!”
Keira schoof ongemakkelijk heen en weer op haar stoel. Maar ondanks haar ongemak om het middelpunt van de rare vergadering te zijn, wist ze dat ze uitstekend materiaal voor haar artikel had verzameld, dankzij de seniele oude man en zijn lang-achterhaalde meningen over relaties. Elliot zou hiervan uit zijn dak gaan. En het schrijven zou voor Keira enigszins therapeutisch zijn.
Ze moest alleen maar door haar eerste dag met Shane weten te komen, en dan kon ze zich bevrijden van al deze mallotigheid door te typen.
HOODFSTUK VIJF
“Ik weet niet hoe lang deze reis gaat duren,” zei Keira terwijl ze in de passagiersstoel van Shane’s auto stapte en met haar veiligheidsriem worstelde. “Maar ik heb ogenblikkelijk koffie nodig. En als je me terug kan brengen een paar uur voor het festival begint, zou ik dat heel fijn vinden. Ik moet een paar uren schrijven.” Eindelijk wist ze de veiligheidsriem vast te maken. “Dus, waar gaan we heen?”
Toen ze geen antwoord kreeg keek ze naar Shane, die met zijn karakteristieke geamuseerde uitdrukking terug staarde. Ze kruiste haar armen. “Wat?”
Hij haalde zijn schouders op. “Tja, het is niet echt het weer voor een zonnebril, zat ik zo te denken.”
Keira duwde de zonnebril resoluut tegen haar neus aan. “Er kan wat ochtendschittering zijn,” antwoordde ze. Ze kromp geneerd ineen toen ze de hooghartigheid in haar stem hoorde. “En trouwens, jij moet nodig een oordeel vellen over de kledingkeuzes van een ander. Heb je überhaupt een spiegel gebruikt om je vanochtend aan te kleden?”
Shane gooide zijn hoofd achterover en lachte voluit. Keira voelde een kleine beweging in haar lippen van voldaanheid, maar hield zich toen in de hand. Ze had zichzelf net toegestaan een stap in de richting van flirten te zetten, hetgeen zeker geen deel was van het kijken mag motto!
“Het leek me een goed idee om je eerst iets in de buurt te laten zien,” zei Shane terwijl hij de hoofdstraat opreed. “Dus ik ben voor de Burren gegaan, die is maar twintig minuten rijden. Het is een nationaal park. Ben je er bekend mee?”
Keira schudde haar hoofd. “Ik kan niet wachten,” zei ze terwijl in haar hoofd een plaatje ontstond van een schitterend Iers tafereel.
Ze wist het niet zeker, maar ze dacht dat ze Shane zag grijnzen. Toen ze de parkeerplaats van de Burren twintig minuten later bereikten snapte ze waarom. Er was geen grassprietje te zien! De Burren bestond uit somber, grijs gesteente.
Ze wendde zich met een frons tot Shane. “Is dit een geintje ofzo? Ik dacht dat je zei dat het een nationaal park was.”
Shane lachte. “Dat is het ook! Anderhalf duizend hectare beschermd gebied, volledig bestaand uit leisteen.”
Keira zuchtte geïrriteerd. “Dus van alle plaatsen waar je me naartoe had kunnen brengen om me de schoonheid van Ierland te laten zien, heb je deze uitgekozen.”
“Ik pikte een beetje arrogantie op toen we bij William waren,” zei Shane, die strijdlustig zijn wenkbrauw optrok. “Ik bedacht dat dit de beste plek was om je van uit je ivoren toren te halen. Ierland is geen fantasieland vol leprechauns, hoewel er op sommige plekken de stereotypes worden aangesterkt ten bate van de toeristen. Maar als je de moeite neemt om even onder het oppervlak te graven, zie je dat we een land zijn met een echt hart en echte romantiek. We hebben een rijke en interessante geschiedenis, als je jezelf toestaat ons een kans te geven.”
Keira kruiste haar armen. Alles dat hij over haar gezegd had klopte natuurlijk, maar ze was niet van plan dat zomaar even toe te geven. “Ik ben niet arrogant,” was al dat ze zei.
Shane haalde zijn schouders op. “Kom mee, deze kant op. Het uitzicht vanaf de top van de heuvel is geweldig.”
Keira ging achter hem aan. “Ik heb niet echt het juiste schoeisel voor een trektocht,” klaagde ze.
“Maak je maar niet druk, we gaan geen bergtocht van drie uur maken, hoewel dat geweldig is en het jammer is dat je dat mist.” Hij keek haar vernietigend aan. “Denk je dat je een rondje van een half uur aankan? We gaan over velden en wat prachtige bossen.”
“Ja, ik denk dat ik dertig minuten wel aankan,” mompelde Keira.
“Ik bedoel zonder me om zeep te helpen,” lachte Shane.
Hij leek her plezier in te hebben Keira te irriteren.
“Ik heb het idee dat we een slecht begin hebben gemaakt,” zei Keira terwijl ze zijn snelle pas probeerde bij te benen. Ze was niet gewend aan heuveltochten. “Heb ik iets beledigends tegen je gezegd?”
In eerste instantie negeerde Shane de vraag. In plaats daarvan wees hij naar een houten staak in de grond met enkele kleurrijke pijlen erop. “We volgen het oranje spoor, Oké?”
Keira knikte. Ze daalden de grijze heuvel af. Het landschap was zo kaal dat Keira het gevoel had alsof ze op de maan liep. De noeste kraters aan weerszijden maakten die illusie compleet. Toen ze een toefje gras zag – dat op een of andere manier door een barst in het steen had weten te groeien – schrok ze even van het idee dat gras op de maan kon groeien. Ze moest zich eraan herinneren dat ze gewoon op aarde was.
“Nou?” drong Keira aan. “Je hebt geen antwoord gegeven op mijn vraag.”
“Of we een slechte start hebben gemaakt of niet?” zei Shane. Toen kauwde hij bedachtzaam op zijn onderlip. “Waarom maakt dat iets uit?”
“Omdat we dertig dagen met elkaar moeten doorbrengen, dus het is misschien geen gek idee als we met elkaar overweg kunnen.”
Shane zweeg weer. Het frustreerde Keira dat het steeds zo lang duurde voor hij ergens antwoord op gaf. Ze vond de stiltes die hij steeds liet vallen ongemakkelijk. Het maakte dat ze zich onhandig voelde.
“Ik vraag me af,” zei hij uiteindelijk, “of je er gewoon niet tegen kan dat iemand jou niet mag.”
“Pardon?” Keira voelde zich meteen beledigd door deze uitspraak, en ging ogenblikkelijk in de verdediging.
“Jij hebt zo’n complex waarbij je altijd aardig gevonden moet worden. Je verwacht dat iedereen je aparte Amerikaansheid charmant vindt, en dat doe ik niet.”
“Ik charmant?” schamperde Keira. “Jij bent degene die de hele tijd de guitige Ierse kameraad loopt uit te hangen!”
“En daar heb jij last van?”
“Het is een belachelijk stereotype.”
Keira hoorde haar eigen snibbigheid. Shane’s toon daarentegen was geenszins veranderd. Hij klonk compleet neutraal, alsof het gesprek hem zelfs niet het kleinste beetje irriteerde.
“Volgens mij erger je je aan wel meer dan alleen mij,” zei Shane. “Per slot van rekening was je ook niet erg sympathiek tegen William.”
“Nou en?” schamperde Keira. “Ik ben hier om te werken, niet om vrienden te maken. En ik voel me niet geroepen om aardig te zijn tegen iemand met zulke ouderwetse ideeen over de liefde. Het irriteert me mateloos wanneer mensen denken dat ze precies weten wat mannen en vrouwen van elkaar willen hebben.”
Shane trok zijn wenkbrauwen op. “Voor iemand die zegt dat ze gelukkig is in een lange-termijnrelatie lijk je behoorlijk vijandig tegenover het concept liefde.”
Keira wierp hem een blik toe. “Liefde is het punt niet. Het is het idee dat het allemaal zo perfect is. Dat een of andere oude vent die je nog nooit eerder heeft ontmoet je zomaar kan koppelen aan iemand die hij eveneens voor geen meter kent, en dat jullie ogenblikkelijk verliefd worden en zo voor altijd en eeuwig zullen blijven. Het echte leven is geen sprookjesboek.”
Al onder het praten kon Keira zien dat Shane zich over haar reactie amuseerde. Hij was haar opzettelijk aan het tarten. Dat kan ik ook, dacht Keira.
“Dus jij bent een romanticus?” zei ze. “Is dat het? Ik neem aan dat jij nooit met iemand anders geweest bent dan je vriendinnetje van de middelbare school en dat jullie nu gaan trouwen.”