Daisy had het gevoel dat zij er ingeluisd was om de fout in te gaan, maar troostte zich met de wetenschap dat zij een eerlijke poging had gedaan om de zaak te analyseren binnen het kader van de informatie die haar was gegeven.
Het kostte maanden om de andere veertien zaken te analyseren, maar er waren geen verborgen valkuilen meer, ook al werd een van de bars gerund door een andere ex-werknemer. Johns legitieme imperium in Andalusië bestond uit drie middenklasse hotels, een 8-Till-Late supermarkt, vier restaurants, vier bars, een reisbureau, een touroperator en Paco’s Cambio. Zij vond echter tegenstrijdigheden bij twee van de bars en twee van de hotels.
Op een middag, toen zij Tony in de tuin een handje hielp, vroeg zij hem om raad, zoals zij haar hele leven al had gedaan. Hij was voor haar veel meer een oom en een vertrouweling dan wie dan ook.
“Oom Tony, je werkt al heel lang voor mijn vader, denkt je dat ik de firma help of dat ik alleen maar aan het lijntje word gehouden?”
“ Kindje, ik heb nooit vrijwillig tegen je gelogen, maar je moet weten dat mijn eerste loyaliteit aan je vader moet zijn. Als hij je zegt dat je helpt, wie ben ik dan om dat tegen te spreken? Hij heeft het globale plaatje… Ik zorg voor de beveiliging en een paar andere dingen. Mijn advies is dat je moet vertrouwen op je vaders oordeel. Tenslotte heeft hij het tot nu toe vrij goed gedaan, nietwaar? Maar, als je dat niet kunt, dan moet je je eigen hart volgen. Het spijt me dat ik niet meer kan helpen, maar wat er ook gebeurt, ik zal altijd je vriend zijn als je me nodig hebt. Dat beloof ik je”.
“Dat weet ik, oom Tony… Dat weet ik. Je bent voor mij een rots in de branding, en dat ben je altijd al geweest.” Ze strekte zich, ondanks haar lengte, uit om hem op zijn ruwe wang te kussen. Hij legde een arm om haar schouder en gaf haar een kneepje.
“Ik kan beter verder gaan met mijn ronde, jongedame”, zei hij, haar los latend en weg lopend. Zij was de enige vrouw met wie hij nog geen seks had gehad en die toch iets voor hem betekende, op zijn kat na, waarvan hij nu spijt had dat hij haar ‘Poessie’ had genoemd, telkens als hij haar binnen moest roepen.
1 4 DAISY BEGINT HAAR DRAAI TE VINDEN
In de daaropvolgende maanden maakte Daisy met plezier kennis met de managers van haar vaders legale zaakjes en verzamelde ze heel wat gegevens. Vervolgens analyseerde ze die, en zette ze om in suggesties om ze te stroomlijnen en te verbeteren. Al deze zaken bevonden zich tussen Marbella en Los Boliches, wat een eigenlijk een kort ritje langs de mooie kust is. Zij was dan ook nogal verbaasd te ontdekken hoe weinig de meesten van elkaars bestaan afwisten.
Ze had suggesties voor elk van de bedrijven afzonderlijk, en zij had ook ideeën voor hen in het algemeen. Ze wilde het professioneel aanpakken, daarom belegde ze een vergadering met haar ouders, zodat ze haar plannen kon uitleggen.
“Moet ik Tony ook uitnodigen, pap?”
“Nee, hij moet weten wat we besluiten, maar we doen dit eerst als gezin en strijken eventuele kreukels glad. Dan, als we helemaal zeker zijn van ons standpunt, kunnen we het met anderen bespreken.
Laat buitenstaanders nooit zien dat de insiders kibbelen over details. Het gezicht dat we naar buiten toe laten zien, zelfs naar Tony, moet een eensgezind gezicht zijn. Zelfs als we het privé niet overal over eens zijn.
Daisy had het allemaal al eerder gehoord, maar knikte plechtig. “Dat zal ik onthouden, pap”.
“Hoe gaat het met je cursus Spaans boekhoudrecht? Doe je die nog steeds?”
“ Natuurlijk doe ik die nog steeds. Waarom zou ik daar mee ophouden? Ik heb je gezegd dat ik serieus van plan was om te helpen, en dat zal ik je in mijn presentatie ook bewijzen. In feite geniet ik van de cursus, hoewel de meesten daar anders tegenaan zouden kijken. Het is een beetje droge stof als je begrijpt wat ik bedoel”.
“Dat kan ik me voorstellen, maar iemand moet het doen, en die iemand ben jij op dit moment. Sorry, moppie”.
“ Je hoeft je niet te verontschuldigen. Ik vroeg om een baan met verantwoordelijkheid, en die heb ik nu. Ik ben gelukkig, echt waar”.
“Goed dan…”
“Ik ga vanavond uit met een paar vriendinnen pap, dus blijf maar niet op voor me. Ik zie je morgenochtend om tien uur voor de presentatie. Doei pap. Ik hou van je.” Ze sloeg haar armen om zijn schouders, gaf hem een kus op zijn wang en vertrok met een tevreden gezicht.
Hij glimlachte inwendig; hij was zo verdomd trots op haar dat hij soms dacht dat hij zou ontploffen.
‘s Morgens liet ze de kok voor elf uur in haar kantoor koffie met een smeuïge chocoladetaart bereiden, want dat was een van de lievelingscombinaties van haar ouders.
Ze had tot even na elven nodig om de individuele aanpassingen aan de vijftien bedrijven te schetsen, maar ze ging door terwijl haar moeder de cake sneed en de koffie inschonk.
“.. en dat brengt me bij het thema ‘Integratie’. Ik heb het gevoel dat we onze bedrijven niet aanmoedigen om gebruik te maken van elkaars specialiteiten. Bijvoorbeeld, geen van de hotels, bars of restaurants beveelt een ander aan. Ik vind dat heel vreemd en beschamend verspillend. Een van de hotels en drie bars bieden bijvoorbeeld geen ander gerecht aan dan tosti’s… en één doet friet”.
“Ik stel voor dat we de bars en dat hotel aanmoedigen om afhaalmaaltijden bij onze restaurants te bestellen, als ze binnen een redelijke afstand van elkaar liggen. Mijn voorstellen voor samenwerkingsverbanden staan in paragraaf zeventien. De vijf groepen die je ziet, één hotel en vier bars, liggen allemaal binnen vijf kilometer van de restaurants in hun groep. Waar twee of drie restaurants aan één etablissement kunnen worden gekoppeld, zouden we speciale gecombineerde menu’s kunnen laten opstellen. Het is niet nodig uit te leggen dat het eten niet ter plaatse wordt bereid, tenzij de uitbater ernaar wordt gevraagd, toch?”
Het was een retorische vraag, maar haar vader schudde instemmend zijn hoofd.
“De bar die een beetje geïsoleerd ligt zou banden kunnen aanknopen met restaurants van derden voor een percentage van de opbrengst.” Ze keek op om haar vader te zien knikken naar de pagina die voor hem lag. Dat moedigde haar aan, dus ging ze met zwier verder.
“De volgende fase, zouden we ‘globalisering’ kunnen noemen. Niet dezelfde globalisering zoals bij McDonald’s, maar onze eigen versie. Slechts één van onze bars heeft een fatsoenlijke website, en drie van de andere etablissementen hebben een waardeloze. Ik stel voor dat we voor al onze zaken een eersteklas website maken en links naar anderen plaatsen waar dat nuttig kan zijn. We kunnen iemand inhuren om dit voor ons te doen, en ik zal erop toezien.
“En tenslotte komen we bij ‘Familie worden’. Wat is dat? Het is mijn term voor het creëren van een wederzijds-coöperatieve, familiale sfeer, binnen onze groep. We zouden elkaar kunnen ontmoeten voor een praatje, een drankje en een maaltijd één keer per kwartaal of twee keer per jaar… zelfs één keer per jaar. Wat jullie het beste vinden. Je zou zelfs een groepsbonus kunnen uitschrijven van één of twee procent van de nettowinst over de hele linie, maar nogmaals, dat zou aan jullie zijn.
“Bedankt voor jullie aandacht, dat is het einde van mijn verslag.” Ze ging zitten en haar beide ouders applaudisseerden voor haar.
“Goed gedaan, Daisy!” zei haar moeder. “Was onze kleine meid niet geweldig, John?”
“Dat was ze zeker, Teri. Ik wist dat je speciaal was, moppie, maar er staat veel meer in”, zei hij terwijl hij met het rapport in zijn hand zwaaide, “dan ik had verwacht, en voor negentig procent ben ik het er meteen mee eens. Zoals je moeder zegt, goed gedaan. Je moet ons een paar dagen geven om dit te overdenken, maar dan komen we bij je terug met eventuele vragen die we hebben. Is dat goed?”
“Tuurlijk, pap, alles wat je zegt.” Ze was in de zevende hemel.
“Laten we beneden gaan lunchen”, stelde hij voor, terwijl hij op zijn gouden Patek Philippe polshorloge keek.
∞
Haar vader was blij met al Daisy’s voorstellen en vertelde haar dat ook.
“Het enige waar ik niet zeker van ben, is het overmaken van geld via het web bij Paco. Ik heb er naar gekeken. Ok, tien of twaalf jaar geleden, maar de cijfers klopten niet. Je kunt opnieuw navraag doen, als je wilt. De rest is geweldig”.
“Dus, wat is de volgende stap, pap?”
Hij keek even in de ruimte voor hij sprak. “Als we klaar zijn, leggen we het voor aan Tony. Dan, als hij geen problemen ziet, roepen we alle managers één voor één bij ons en leggen hen het nieuwe regime uit. Als je wilt houden we daarna, in het belang van jouw ‘Familie worden’, een informele pool party waar we het met iedereen kunnen bespreken, en ze allemaal aan elkaar kunnen voorstellen. Klinkt dat goed?”
“Ja, pap, dat klinkt perfect. Zal ik het organiseren of doe jij dat?”
“Laten we eerst met Tony praten, en laat dat dan aan hem over. Jij bent een nieuwe verbindingsofficier, maar het was steeds zijn taak. Jullie konden het altijd goed met elkaar vinden, dus probeer hem niet van streek te maken. Denk eraan, niemand vindt het leuk om zich gedegradeerd te voelen… een beetje macht verloren te hebben… vooral niet aan een nieuweling, zelfs niet als ze de dochter van de baas is”.
“Oké, pa, dat laat ik dan aan jou over”.
∞
Nadat zij de nieuwe structuur van de familiebedrijven aan Tony, en nog een keer aan haar ouders, had uitgelegd, bevond zij zich met de Big Man in de tuin, zoals wel vaker gebeurde. “Vond je onze ideeën echt goed, oom Tony, of accepteerde je gewoon een nieuwe managementstijl?”
Normaal gesproken was hij net zo voorzichtig met zijn woorden als Daisy’s vader, maar niet tegen haar. Hij had haar altijd zoveel van de waarheid verteld als hij vond dat ze moest weten of aankon.
“Ik ben het eerlijk gezegd eens met wat je daarbinnen zei. Het is iets van deze tijd, denk ik… We zouden niet eens gedacht hebben aan wat jij voorstelde… onze stijl was om hen, de managers, te vertellen wat ze moesten doen, en hen lastig te vallen als er niet genoeg geld binnenkwam… Maar die werkwijze is aan het uitsterven… De politie is lang niet meer zo corrupt als twintig jaar geleden, en het is niet meer in de mode om managers die niet meewerken een pak slaag te geven… Dus al met al denk ik dat jouw manier een goede update is van de stijl van het bedrijf… en om eerlijk te zijn, ben ik er vrij zeker van dat je vader het daarmee eens is…”
“Dus, je denkt dat ik het goed doe, oom Tony?”
“Meer dan goed, kleintje, veel meer dan dat. Je lijkt wat dat betreft als twee druppels water op je ouders. Daisy pakte zijn enorme biceps en drukte die tegen haar wang terwijl ze liepen. “Er is echter nog iets, ik heb liever dat je me vanaf nu gewoon Tony noemt. Het verandert niets, maar…. Ik weet het niet, het klinkt gewoon beter voor mij…”
“Geen probleem. Dan noem ik je ‘Gewoon Tony’!”
“Er is nog één ding, als je met de zigeuners omgaat, kan je nog altijd een pak slaag van mij verwachten… de volwassen dochter van de baas of niet”.
“Bericht gelezen en begrepen. Bedankt voor de peptalk. Ik zie je later wel.
“Oh, Tony, er is nog een ander ding, heb je nog een paar minuten?”
“Voor jou? Altijd. Wat is het?”
“Ken je de Stranger’s Arms in Los Boliches?”
“Ja, dat is er een van je vader”.
“Ja. Nou, ik was daar een keer later op de avond, na de normale werktijden van de meeste mensen bedoel ik, en ik kreeg de indruk dat sommige van de meisjes daar aan het ‘werken’ waren.”
“Is dat niet de bedoeling”, zei hij, maar hij wist waar ze op doelde.
“Nee, ik bedoel ‘werken’ werken… zichzelf aanbieden. Staat Pa dat soort dingen toe in zijn bedrijven?”
Het was een moeilijke vraag om te beantwoorden gezien de gedragscode die hij zich had aangemeten om met Daisy te praten.
“Laat ik het zo zeggen… Mijn interpretatie van je vaders regels is dat managers een grote speelruimte hebben, zolang hun activiteiten ons niet in conflict brengen met de politie of de bevolking.
“Is dat een antwoord op je vraag?”
“Zoiets, maar niet echt. Staat hij toe dat meisjes in zijn bar hun beroep uitoefenen?”
“Als hij er niets van weet… en als noch de politie noch het publiek klaagt.”
“Is dat ‘Ja’ of ‘Nee’?”
“Het betekent wat ik zei”.
“Dus, dat is een ‘Ja’ dan?”
“Dat kan een interpretatie zijn, denk ik”.
“Zijn de meisjes freelancers of werken ze voor ons?”
Tony aarzelde een paar seconden voordat hij zei: “Ze werken niet voor een van de vijftien bedrijven op je lijst, als dat is wat je vraagt”.
“Dat vroeg ik eigenlijk ook, maar nu vraag ik of ze voor een van onze bedrijven werken die niet op mijn lijst staan?”
“Ah, nu heb je ons in een hoek gedreven. Ik kan die vraag niet beantwoorden. Dat kan alleen je vader”.
“Ik begrijp dat ik je in een onmogelijke positie breng, o… Tony, maar ik kan onmogelijk mijn werk goed doen, als ik niet precies weet wat er aan de hand is. Maak je daar maar geen zorgen over. Ik zal het papa vragen”.
“Tot straks”.
Toen ze enkele dagen later met haar vader sprak, was hij voorbereid op haar vraag, want Tony had hem gewaarschuwd. Hij had nachten lang nagedacht over wat zijn antwoord zou zijn.
“Het zit zo, moppie”, zei hij terwijl ze in zijn grote, luchtige, lichte kantoor zaten dat een hele wand van schuifglas had dat op het zwembad uitkwam, “… het is echt niet gemakkelijk om het op een manier te zeggen waardoor je het zult begrijpen… Toen mijn vader en ik hier voor het eerst kwamen wonen, oh, zo’n vijftig jaar geleden, was Spanje nog niet zoals je het nu kent, en ik ook niet. Ja, we hadden geld, maar wij, of vooral ik, hadden nog dromen. Pa was rijk en was tevreden, maar ik was nog jong en wilde mijn eigen stempel drukken… mezelf ook bewijzen.
“Ik, of wij, raakten verzeild in timesharing, wat toen een nieuw concept was. De grond was goedkoop en de arbeidskrachten ook, maar de plaatselijke bevolking kon zich nog steeds niet de prijzen veroorloven die wij voor de huizen wilden vragen - villa’s en appartementen noemden wij ze - dus kwamen wij op het idee om massa’s Britten uit de middenklasse over te laten komen om ze in plaats daarvan per week te verkopen.
“Dat ging lekker, maar toen realiseerden we ons dat ze iets te doen moesten hebben… vooral ‘s avonds. Ze konden de hele dag op het strand liggen met hun vrouwen of vriendinnen, maar daarna wilden ze doen waar hun lichaamsklok hen vertelde dat het tijd voor was… een drankje na het werk. Vandaar dat we de villa’s, hotels en time-share appartementsblokken omringden met bars, restaurants en disco’s, die het nieuwe ding waren.
“In die tijd verdienden de Britten tien keer meer dan de plaatselijke Spaanse jongens en het duurde niet lang voor de meisjes dat doorhadden. We hadden geen andere keuze dan met hen samen te werken. Als we ze niet in onze bars toelieten, hingen ze buiten rond tot ongenoegen van de vrouwelijke vakantiegangers, en kochten ze de politie om, om te voorkomen dat ze werden weggestuurd.
“Of, nog erger, ze zouden naar een bar van een concurrent gaan waar ze wel welkom waren, en onze gokkers met zich meenemen. De enige verstandige oplossing was om ze binnen te laten, zodat de klanten een praatje met ze konden maken en drankjes voor ze konden kopen. Uiteindelijk raakten we van de pooiers af, waar de meisjes ons dankbaar voor waren.
“Maar waar het uiteindelijk om gaat, is het aantal stoelen dat bezet wordt. Klanten die aan de bar zitten, hebben de neiging meer uit te geven dan klanten die aan een tafel zitten, en soms zaten de barkrukken vol met meisjes die uren aan een glas water zaten, dus moesten we hen laten betalen voor het gebruik van onze bars als hun kantoor. Uiteindelijk kwamen we tot een werkregeling die voor alle partijen aanvaardbaar was, en die goed werkte, maar tijden en situaties veranderen, en bedrijven moeten mee veranderen.