“Tegenwoordig werken veel meisjes in de zomermaanden om hun collegegeld te betalen. Anderen willen misschien een nieuwe auto of een reis naar de Verenigde Staten… en sommige migrantenmeisjes willen gewoon hun familie wat geld kunnen sturen om te helpen… of om hen hierheen te halen om als gezin herenigd te worden. Velen sparen om hun ouders of zelfs echtgenoten over te laten komen”.
“Maar het is verkeerd, of niet, pap?”
“Wat is verkeerd?”
“Prostitutie… geld verdienen aan meisjes die hun lichaam verkopen…”
“In sommige landen is dat volgens de wet zo… maar in andere niet. Prostitutie, prostituees… het zijn verschrikkelijke woorden, nietwaar? Ik weet het wel, schelden doet niet zeer maar slaan veel meer en zulke spreekwoorden, maar het is niet waar. Woorden kunnen en doen pijn. Ik zal je ooit nog wel eens over mijn jeugd vertellen, en geloof me, ze deden pijn. Die woorden zitten vol met vooroordelen die in het verleden zijn gecreëerd door mensen uit de middenklasse met een veilige baan. Vrouwen die nog nooit van hun leven hadden hoeven werken en mannen die ‘s avonds gebruik maakten van de meisjes nadat ze hen overdag hadden veroordeeld. Een wijze vrouw uit de middenklasse zei eens tegen mij over werkende meisjes: “Daar gaan veel vrouwen die de genade van God verdienen.” Vergeet nooit dat je bevoorrecht geboren bent, Daisy. Jouw positie in het leven is niet normaal… je had ook geboren kunnen worden als een mooie, straatarme vluchteling. Wat zou je dan ruilen voor eten en onderdak? Denk er maar eens lang en hard over na… Je conclusies zullen je misschien verrassen.
“Hoe dan ook, ik heb al geprobeerd uit te leggen dat we ten onder zouden zijn gegaan als we vroeger niet met hen hadden samengewerkt - maar dat is nu nog steeds zo. Mannen houden nou eenmaal van een vluggertje als ze op vakantie zijn. Wonderlijk nietwaar, dat zelfs deze nederige, berooide meisjes de zaken vorm kunnen geven? Toch, het enige dat veranderd is, is de reden waarom de meisjes geld willen. In de jaren zestig was het voor de eerste levensbehoeften, nu is het vaak voor luxe… behalve in het geval van de vluchtelingen natuurlijk. Is het verkeerd om mensen te helpen hun doelen te bereiken? Is het niet beter om iemand niet te bekritiseren, tenzij je eerlijk tegen jezelf kunt zeggen dat je in hun schoenen hebt gestaan?
“Ik denk niet dat het verkeerd is te proberen te begrijpen en te helpen, vooral wanneer de mensen die de wetten maken ook op een avond in de bars zitten, met hun hand kruipend langs het blote been van de mooie, jonge vreemdeling die naast hen zit. De meeste mensen zijn hypocriet, moppie. Het is allemaal ‘Doe wat ik zeg, niet wat ik doe’. Je bent nog jong, en ik wilde je beschermen tegen de slechtere kant van het leven, zoals ik dat met je moeder heb gedaan, maar ik realiseer me dat ik het mis had. Je werkt in de firma, en Andalusië is niet zo groot. Nu je hier woont, en een actieve rol in de gemeenschap speelt, zou je vroeg of laat toch wel het een en ander over onze familiereputatie horen”.
“Wat kan ik nog meer te horen krijgen?” Ze was een en al oor. Haar vader had nog nooit zo openlijk met haar over zijn familie, zijn verleden, of zijn zakelijke belangen gesproken. Ze was echter meer geschokt door zichzelf dan door hem. Ze had verwacht dat ze de moraalridder zou uithangen, maar ze merkte dat ze dat helemaal niet zo voelde. Ze besefte ook dat de kinderen op school meer dan alleen maar een beetje de waarheid hadden gesproken. Niet dat dat enig verschil uitmaakte voor wat zij van hen vond - ze hadden tenslotte nog steeds de bedoeling gehad haar familie te beledigen, en dat was genoeg, of ze nu gelijk hadden gehad of niet.
John zuchtte. “Nou, ook in de begintijd rookten de meisjes graag wiet of dope. Velen van hen kwamen uit Marokko, en de beste wiet en hasjiesj komen daar vandaan… net over het water in feite, van Ketema. Je moet niet vergeten dat deze meisjes hun hele leven de mannen in hun familie het hadden zien roken, en het was goedkoper dan bier en veiliger dan illegale drank. Het was ook het begin van de Flower Power, Jimi Hendrix, en de Hippies. Het bezit van drugs was strafbaar in Groot-Brittannië, en hier ook, maar de lokale politie keek de andere kant op.
“Dus, de meisjes rookten, en deelden het met hun klanten… en sommige slimme hippies kwamen zelfs voor de ‘scene’ zoals ze het noemden. Het was onvermijdelijk dat we drugs gingen leveren, eerst aan de meisjes, en daarna aan anderen. Het was winstgevend, dat kan ik je wel vertellen!
“We stuurden een tot kampeerwagen omgebouwd Transitbusje voor een maand naar Marokko, en die verdween dan een week in Ketema tijdens het toeren. De boeren daar haalden het voertuig uit elkaar, stopten het vol met vier- of vijfhonderd kilo dope en zette hem weer in elkaar. Een dag later zou het hier te koop zijn. We konden gemiddeld één pond per gram verdienen, dus dat was een half miljoen per maand in die dagen! En dat voor een investering van vijftigduizend!
“Het probleem was dat het zo lucratief was dat anderen probeerden ertussen te komen. We hebben jaren tegen de concurrentie gevochten… zo is Paco neergeschoten. Ik werd twee keer neergeschoten bij andere gelegenheden, en ontsnapte tientallen keren aan nog meer verwondingen. Toch hebben die drugs nooit iemand kwaad gedaan. Ik rookte ze zelf, en ik wed dat je moeder dat ook deed voor we trouwden. We stopten met drugs toen de chemische verdovende middelen hier kwamen. Een beetje coke of speed, zelfs een tripje was oké, maar toen ze de basisdrugs begonnen te versterken, stopten we.
“De Ieren en de Russen hebben dat nu grotendeels in handen, en wij laten ze gewoon hun gang gaan. Ze zijn altijd aan het schieten of elkaar aan het opblazen… Het is een vies spelletje… niet voor mij en mijn familie, maar ik zal niet ontkennen dat we het zo’n dertig jaar gedaan hebben of misschien iets langer.
“Wat is er nog meer…? We smokkelen sigaretten naar Engeland, waar de regering ze zo zwaar belast dat de gewone roker geen legale sigaretten meer kan kopen. Gokken… daar zijn we veel mee bezig. We hebben plaatsen waar bekende klanten kunnen wedden op paardenraces en dergelijke… meestal Britse races, maar het internet knaagt daaraan… We hebben stripclubs, maar we houden ons niet bezig met andere vormen van porno… We doen niet aan wapens, behalve voor onze eigen persoonlijke bescherming. Ik veronderstel dat je zou kunnen zeggen dat we van de meeste dingen wel wat doen, maar niet de extreme dingen… niet meer.
“Beantwoordt dat je vraag?”
“Ja… het geeft me veel om over na te denken… Kun je me een lijst geven, zoals je de vorige keer deed?”
“Ja, als je dat zeker weet. Geef me wel een paar dagen en zorg dat die lijst nooit het huis verlaat.”
In een roes liep ze naar boven, naar haar eigen kantoor. De meeste slechte dingen die mensen over haar familie hadden gezegd, waren toch waar.
Toen ze zich in de draaistoel achter haar bureau liet ploffen, wist ze niet goed wat ze van dit alles moest denken. Ze belde naar de keuken voor een koffie en een koek, schoof achterover in haar stoel, en legde haar voeten op haar bureau. Ze analyseerde haar gevoelens en was verbaasd dat er geen spoor van teleurstelling te vinden was. Haar vader had haar verteld wat er gebeurd was en waarom, en het was volkomen logisch voor haar. Het waren andere tijden, lang voordat zij geboren was; haar vader, en ongetwijfeld ook haar moeder, hadden uitdagingen het hoofd moeten bieden, en waren daarmee omgegaan op de voor hen beste mogelijke manier. Het was gemakkelijk om mensen te bekritiseren om wat zij gedaan hadden, maar hoe zou haar nageslacht beoordelen hoe zij zou omgaan met de problemen die op een dag haar pad zouden kruisen? Vriendelijk, hoopte ze, maar wilde niet iedereen dat ook? Toch wist ze dat het niet altijd zo ging.
Zij kon niet wachten om de nieuwe lijst van haar vader te zien en zich in te laten met de mensen die met de bedrijven op de lijst werkten. Het leek allemaal zo veel spannender dan de ‘legitieme lijst’.
5 DE ILLEGALEN
Toen Daisy de lijst van illegale bedrijven had ontvangen, had zij de namen van de meeste herkend, ondanks het feit dat zij het grootste deel van haar late tienerjaren op school en aan de universiteit in het Verenigd Koninkrijk had doorgebracht. Eén naam sprong haar echter in het oog - een bar in de nabijgelegen heuvels die onder de plaatselijke bevolking de reputatie van losbandig had. Het zou een bordeel zijn, en zo stond het ook op de lijst - een van vijf van dergelijke “bars” of “hotels.“ Er waren zeven “madams”, elk met een aantal meisjes; twintig smokkelaars die smokkelwaar (meestal sigaretten) via Gibraltar naar het Verenigd Koninkrijk vervoerden; drie illegale goktenten, een ex-douane-expediteur die mannen hielp bij het verkrijgen van onbetrouwbare gezinsvergunningen voor echtgenoten die anders niet in aanmerking zouden zijn gekomen voor een visum voor het Verenigd Koninkrijk en een witwasservice, die maar liefst veertig procent in rekening bracht.
Ze had geen cijfers om mee te werken, en op basis van haar naïviteit leken de illegalen niet veel waard, maar ze herinnerde zich dat haar vader had gezegd dat ze vijf keer meer opbrachten dan de legalen deden.
Ze moest nog een keer een goed gesprek met haar vader hebben, voordat ze de bedrijven op de nieuwe lijst tot op de bodem zou uitzoeken, toch verheugde ze zich er enorm op. Tijdens de lunch kaartte ze het onderwerp bij hem aan, voorzichtig omwille van haar moeder, en hij vroeg haar om met hem om drie uur in de tuin een wandeling te maken.
“Ga je een wandeling in de tuin maken met je vader, Daisy? Dat is leuk. Het is daar in deze tijd van het jaar echt schilderachtig. Ik zou graag met je meegaan, maar drie uur… Dan zit ik midden in mijn siësta. Waarom maak je het niet wat later, zeg half zes, dan kan ik met je mee? Je weet dat het vijfde wiel gezelligheid betekent en het vierde, eh, niet, ach laat ook maar zitten”, zei ze aarzelend.
“Misschien zijn we er nog als je wakker wordt, mam. Je hebt mijn mobiele nummer, bel me en we komen je halen“.
Het leek Teresa tevreden te stellen en ze viel terug in haar eigen wereldje, waar alles altijd mooi was en de zon altijd scheen of de maan altijd vol was.
∞
“Als je vastbesloten bent om de andere kant van het bedrijf te leiden, wil ik dat je leert hoe je een vuurwapen moet gebruiken, en ik wil dat iedereen weet dat je weet hoe je er een moet gebruiken. Ik ben er als de dood voor dat je deze wereld betreedt, maar als ik morgen zou sterven, zou je het toch moeten doen, dus je kunt het beter met mijn hulp doen dan zonder“.
“Oké, Pa, dat idee staat me wel aan… Altijd al overigens. Hoe wil je het gaan aanpakken?”
“Ik, nee, jij gaat een legaal geregistreerde schietclub openen met jou als eigenaar. Tony of iemand die hij aanbeveelt kan het voor ons beheren, maar ik wil dat je daar minstens twee keer per week te zien bent, en of je nu een goede schutter blijkt te zijn of niet, we zullen laten rondvertellen dat je een scherpschutter, eh, schutster bent. Dat geeft je enige bescherming, maar we zorgen ook voor een wapen dat je goed kunt hanteren, wat dat ook is. Tony zal dat met je uitzoeken. Vraag het hem maar“.
Ze knikte, en voelde al een adrenalinestoot door haar aderen stromen.
“Dit zijn allemaal zaken die weinig risico’s met zich meebrengen, maar je weet nooit wanneer er een beginneling een vinger in de pap wil steken. Het pistool dient niet om ruzie te maken, hoor je me? Alleen om jezelf te verdedigen als iemand anders begint. Zorg dat je nu goed beseft dat je een territoriumoorlog nooit kunt winnen. Elke oude Joe Blogs uit Liverpool kan honderd geweren huren om achter je aan te komen. Dat zou je dood zijn, en je moeder, ik en Tony en zijn mannen zouden ook sterven. Die oude, Amerikaanse, zwart-wit films over gangsters waren maar films. Zo werkt het niet, zo heeft het in mijn tijd tenminste nooit gewerkt.
“Het is de eenzame schutter waar je voor moet oppassen… of schutster, denk ik tegenwoordig. Ik heb een paar kogels gekregen, en die doen me elke dag pijn, maar lang niet zoveel als de kogels die mijn mannen voor me opvingen. Ik denk elke dag aan die mannen en hun gezinnen. Vergeet dit nooit: als je iemands leven beïnvloedt of zelfs neemt, verander je vele levens, inclusief je eigen leven”.
Ze waren beiden enkele minuten stil. Daisy durfde de stemming van haar vader niet te verstoren, en hij wilde zijn woorden de kans geven om in te werken op zijn intelligente, maar misschien beïnvloedbare dochter.
Hij legde haar alles over de illegalen uit, zoals hij ze noemde, en waar en hoe ze opereerden, en beloofde haar binnenkort de namen en adressen van de managers te geven.
“Als puntje bij paaltje komt, Daisy, is het zoals ik het zie. Of je het nu leuk vindt of niet, of je nu feminist bent of niet, er zal altijd een markt zijn voor meisjes die seks verkopen. Oude mannen willen geen oude vrouwen neuken. Zo denken ze niet. Ze willen nog steeds jonge vrouwen, en op hun vijftigste, zestigste of zeventigste krijgen ze een grotere kick van het naar bed gaan met een twintigjarige dan een twintigjarige jongen krijgt. Veel meer… veel, veel meer. Dus, zolang er oude mannen met geld zijn, zullen er jonge vrouwen zijn die met hen naar bed willen. Het wordt niet voor niets het oudste beroep genoemd. Ik zie het als een soort dating service. Het helpt beide partijen te krijgen wat ze willen, en sommige van de meisjes trouwen uiteindelijk ook met een klant.
“Dus dat is één hoofdtak, en het witwassen van geld is de andere hoofdtak. Het regelen van familievergunningen om meisjes naar Groot-Brittannië te krijgen was vroeger erg winstgevend, maar de stemming voor Brexit heeft daar misschien een einde aan gemaakt, we zullen moeten afwachten. Hoe dan ook, het witwassen van geld zal altijd blijven werken, omdat er altijd nieuwelingen zullen zijn die niet weten hoe ze het moeten doen, hoewel om eerlijk te zijn, zelfs sommige van de grote firma’s vinden het teveel moeite. Ze berekenen de kosten van het witwassen door in hun prijzen. In feite is het veel gemakkelijker dan je zou denken, als je weet hoe”.
“Nog vragen, ga ik te snel voor je?”
“Nee, ik vind het allemaal fascinerend… misschien als alles een beetje bezonken is, en ik de details heb bekeken die je me gaat sturen, zal ik een paar punten hebben“.
“Niet sturen, moppie, overhandigen. De illegalen moeten worden behandeld met de grootst mogelijke discretie. En dat betekent geen onnodige aantekeningen, zelfs niet tussen familie, en zelfs die aantekeningen moeten versnipperd of anderszins vernietigd worden. Begrijp je me? Als je een briefje van mij in je prullenmand gooit, zal de schoonmaker het misschien vinden, of de stoffeerder, of iemand op de vuilstort. Er kunnen zelfs mensen zijn, bijvoorbeeld de belastingdienst, die op zoek zijn naar stukjes informatie… of de media. Je moet jezelf trainen om zorgvuldig om te gaan met mogelijk belastend bewijs. Dat, en veiligheid, waar het deel van uitmaakt, moet je grootste zorg zijn. Heb je dat begrepen?”
“Ja, pap. Je hebt me al mijn hele leven geleerd om voorzichtig te zijn, dit gaat gewoon een stapje verder“.
“Ja, maar vroeger was ik vooral bezorgd dat je ontvoerd zou worden en voor losgeld zou worden vastgehouden, nu ben ik bezorgd dat je ons allemaal in de gevangenis zou kunnen doen belanden. Dat zou je moeders dood kunnen betekenen, ik zou nooit meer het daglicht als vrij man kunnen zien, en jij zou jaren in de nor kunnen zitten… om nog maar te zwijgen van de honderden andere levens die zouden worden getroffen als al onze bedrijven zouden worden gesloten. Baas zijn brengt ongetwijfeld privileges met zich mee, maar het brengt ook verantwoordelijkheden met zich mee… en die kunnen zwaarder zijn dan je je op dit moment kunt voorstellen…” Hij dwaalde weer af, maar ze was nog steeds niet geneigd om hem terug te brengen naar het onderwerp van discussie.