Doroteo komencis plori pro tio, car si estis solsenta inter tiuj strangaj homoj. Siaj larmoj sajne malgajigis la bonkorajn Mangtulojn, car ili tuj elprenis siajn postukojn kaj ankau komencis plori. Kaj la maljunulineto, nu si deprenis sian capon kaj ekvilibrigis la pinton sur la pinto de sia nazo, dum si kalkulis
“Unu, du, tri, ”solenavoce. Tuj la capo farigis ardeza tabuleto, sur kiu estis skribite per grandaj, blankaj kalkosignoj:
“DOROTEO IRU AL LA URBO DE SMERALDOJ. ”
La maljunulineto prenis la ardezan tabuleton de sia nazo, kaj leginte la vortojn sur gi, demandis,
“Cu vi nomigas Doroteo, karulino? ”
“Jes, ”respondis la infano, suprenrigardante kaj sekigante siajn okulojn.
“Do vi devos iri al la Urbo de Smeraldoj. Eble Oz helpos vin. ”
“Kie estas tiu Urbo? ”demandis Doroteo.
“Precize en la centro de la lando, kaj gin regas Oz, la Granda Sorcisto pri kiu mi parolis. ”
“Cu li estas bona homo? ”demandis la knabino maltrankvile.
“Li estas bona Sorcisto. Cu li estas homo, mi ne scias, car mi neniam vidis lin. ”
“Kiel mi iru? ”demandis Doroteo.
“Vi devos marsi. Estas malproksime, kaj necesos iri tra regiono kelkfoje agrabla kaj kelkfoje malluma kaj timiga. Tamen, mi uzos ciun magian arton kiun mi konas por protekti vin kontrau dangeroj. ”
“Cu vi bonvolos akompani min? ”pledis la knabino, kiu jam komencis rigardi la maljunulineton kiel sian solan amikon.
“Ne, mi ne povos, ”si respondis, “sed mi donos al vi mian kison, kaj neniu kuragos damagi personon kisitan de la Sorcistino de la Nordo. ”
Si proksimigis al Doroteo kaj kisis sian frunton delikate. Kie siaj lipoj tusis la knabinon ili lasis rondan, brilan marketon, kiel sciigis Doroteo nelonge post tiam.
“La vojo al la Urbo de Smeraldoj estas pavimita per ?avaj brikoj, ”iris la Sorcistino, “do vi ne maltrafos gin.
Veninte al Oz, ne timu lin, sed rakontu al li vian historion kaj petu lin helpi vin. Adiau, karulino. ”
La tri Mangtuloj profunde riverencis antau si kaj deziris por si placan veturon, kaj post tio ili formarsis tra la arboj. La Sorcistino amike skuetis sian kapon al Doroteo, cirkauturnis sin trifoje sur sia maldekstra kalkano, kaj tuj malaperis, kio surprizegis malgrandan Toton, kiu bojis je si tre laute post sia foriro, car li timis ec brueti dum si apude staris.
Sed Doroteo, kiu sciis ke si estas sorcistino, anticipis ke si malaperos precize tiel, kaj tute ne estis surprizita.
Capitro III
Kiel Doroteo savis la Birdotimigilon
Kiam Doroteo denove estis sola si komencis senti malsaton. Do si iris al la sranko kaj trancis por si iom da pano, sur kiun si smiris buteron. Si donis iom al Toto, kaj preninte sitelon de la breto, si portis gin al la rivereto kaj plenigis gin per klara, scintilanta akvo. Toto kuris al la arboj kaj komencis boji je la birdoj kiuj sidadis tie. Doroteo iris revenigi lin, kaj vidis tiom allogajn fruktojn sur la brancoj ke si deprenis kelkajn, car ili estis guste kion si volis por pligrandigi sian matenmangon.
Post tio si reiris al la domo, kaj doninte al si kaj al Toto grandan trinkon de la frideta, klara akvo, si komencis pretigi sin por la veturo al la Urbo de Smeraldoj.
Doroteo posedis nur unu alian robon, sed gi estis pura kaj pendadis de hoko apud sia lito. Gi estis el katuno blank-kaj blu-plejda; kaj kvankam la bluo estis iomete fadinta pro multaj lavigoj, gi ankorau estis bela robo. La knabino zorge lavis sin, vestis sin per la pura katuna robo, kaj ligis sian palrugan sunkufon al sia kapo. Si prenis malgrandan korbon kaj plenigis gin per pano el la sranko, kaj metis blankan tukon sur la supron. Post tio si rigardis siajn piedojn kaj rimarkis kiom malnovaj kaj trivitaj estas siaj suoj.
“Certe ili ne taugas por multa marsado, Toto, ”si diris. Kaj Toto suprenrigardis al sia vizago per siaj nigraj okuletoj kaj skuis sian voston por indiki ke li komprenas kion si celas diri.
Tiumomente Doroteo vidis kusantajn sur la ablo la argentajn suojn kiuj antaue apartenis al la Sorcistino de la Oriento.
“Cu eble ilia grando taugos por miaj piedoj? ”si diris al Toto. “Ili estus tute gustaj por longa marsado, car ili ne trivigus. ”
Si deprenis siajn malnovajn ledajn suojn kaj provis la argentajn, kiuj estis tute gustadimensiaj por siaj piedoj, kvazau farite specife por ili.
Laste, si prenis sian korbon.
“Venu, Toto, ”si diris. “Ni iros al la Smeralda Urbo kaj demandos al la Granda Oz kiel ni povos reiri al Kansas. ”
Si fermis la pordon, slosis gin, kaj zorge metis la slosilon en la poson de sia robo. Kaj tiel, dum Toto trotadis sobre malantau si, si komencis sian marsadon.
Pluraj vojoj estis proksimaj, sed si ne bezonis longan tempon por trovi la vojon pavimitan per ?avaj brikoj.
Post nelonge si marsadis vigle direkte al la Smeralda Urbo, dum siaj argentaj suoj klakadis gaje sur la malmola, ?ava vojsurfaco. La suno briladis kaj la birdoj dolce kantadis, kaj Doroteo tute ne estis tiom malfelica kiom oni supozus pri malgranda knabino kiu estis subite forblovita el sia propra lando kaj surterigita en la mezon de fremda lando.
Sin surprizis, dum si marsadis, vidi kiom bela estas la pejzago cirkau si. Bonaspektaj bariloj, pentritaj delikate blukolore, staris laulonge de la ?ankoj de la vojo, kaj preter ili estis abundaj kampoj de greno kaj legomoj.
Evidente la Mangtuloj estis bonaj kultivistoj kaj sukcesis kreskigi abundajn rikoltajojn. Kelkfoje si marsis preter domon, kaj la logantoj elvenis por rigardi sin kaj klinis sin malalten dum si preteriris; car ciuj sciis ke si estas la detruinto de la Fia Sorcistino kaj liberigis ilin. La domoj de la Mangtuloj estis kuriozaspektaj logejoj, car ciu estis ronda, kun granda kupolforma tegmento. Ciuj estis blukoloraj, car en ci tiu lando de la Oriento bluo estis la plej amata koloro.
Kiam proksimigis la vespero, kaj Doroteo lacis pro sia longa marsado, kaj komencis demandi al si kie si tradormos la nokton, si atingis domon iom pli grandan ol la aliaj. Sur la verda gazono antau gi estis multaj dancantaj viroj kaj virinoj. Kvin violonludantetoj ludadis kiel eble plej laute kaj la homoj ridadis kaj kantadis; granda apuda tablo estis plene kovrita per bongustegaj fruktoj kaj nuksoj, tortoj kaj kukoj, kaj multaj aliaj bonaj mangajoj. Oni afable salutis Doroteon, kaj invitis sin mangi kaj tradormi la nokton tie; car ci tiu estis la hejmo de unu el la plej ricaj Mangtuloj en la lando, kaj liaj amikoj vizitis lin por festi sian liberigon el la sklavigo farita de la Fia Sorcistino.
Doroteo gissate mangis kaj sin servis la rica Mangtulo mem, kiu nomigis Boq. Post tio si sidigis sur kanapon kaj rigardis dum la homoj dancadis. Kiam Boq vidis siajn argentajn suojn li diris,
“Klare ke vi estas grava sorcistino. ”
“Kial? ”demandis la knabino.
“Car vi surhavas argentajn suojn kaj mortigis la Fian Sorcistinon. Krome, via robo estas parte blanka, kaj nur magiistinoj kaj sorcistinoj vestas sin per blankajoj. ”
“Mia robo estas blu-kaj blank-plejda, ”diris Doroteo, glatigante la cifojn en gi.
“Vi tre kompleze surportas gin, ”diris Boq. “Bluo estas la koloro de la Mangtuloj, kaj blanko estas la koloro de sorcistinoj; tial ni scias ke vi estas amika sorcistino. ” Doroteo ne sciis respondi, car ciuj sajne opiniis sin sorcistino, kaj si tute bone sciis ke si estas nur ordinara knabineto kiu tute hazarde estis portita de ciklono al fremda lando.
Kiam si lacigis pro tiom da rigardo al la dancado, Boq kondukis sin en la domon, kie li donis al si cambron en kiu estis bela lito. La tukoj estis el blua stofo, kaj Doroteo profunde dormis inter ili gis la mateno, dum Toto kusadis sur la blua tapiso apud si.
Si gissate mangis, kaj rigardis etan Mangtulan bebon, kiu ludis kun Toto kaj tiris lian voston kaj vocetis kaj ridis tiel ke multe amuzis Doroteon. Toto estis vera kuriozajo lau la homoj tie, car ili antaue neniam vidis hundon.
“Kiom distanca estas la Smeralda Urbo? ”la knabino demandis.
“Mi ne scias, ”respondis Boq, tre serioze, “car mi neniam iris tien. Estas pli bone ke oni restu distance de Oz, krom se vere necesas. Sed la vojo al la Smeralda Urbo estas longa, kaj vi bezonos mulajn agojn. La lando ci tie estas rica kaj agrabla, sed vi devos trairi krudajn kaj dangerajn lokojn antau ol atingi la ?non de via marsado. ”
Tio iomete timigis Doroteon, sed si sciis ke nur la Granda Oz povos helpi sin reiri al Kansas, do si kurage decidis ne retroiri.
Si adiauis siajn amikojn, kaj rekomencis marsadi lau la vojo el ?avaj brikoj. Post kiam si iris plurajn kilometrojn si decidis halti por ripozi, do si grimpis gis la supro de la barilo apud la vojo kaj sidigis. Granda maizkampo estis ali ?anke de la barilo, kaj si vidis ke ne tre distanca estas Birdotimigilo, metita alte sur stangon por forpeli la birdojn de la matura maizo.
Doroteo apogis sian mentonon per mano kaj penseme rigardis la Birdotimigilon. Gia kapo estis malgranda sako plenigita per pajlo; surpentritaj sur gi estis okuloj, nazo, kaj buso, por simili vizagon. Malnova, pinta blua capelo, kiu antaue apartenis al iu Mangtulo, estis metita sur lian kapon, kaj la cetero de la ?guro estis blua vestokompleto, multe uzita kaj paliginta, kiu ankau estis plenigita per pajlo. Sur la piedoj estis paro da malnovaj botoj kun bluaj suprajoj, kiajn portas ciu viro en tiu lando, kaj la ?guro estis altigita super la maiztigojn per stango kiu estis pusita en lian kolon.
Dum Doroteo rigardis atentoplene la kuriozan, pentritan vizagon de la Birdotimigilo, sin surprizis vidi ke unu el la okuloj malrapide palpebrumas al si. Unue si supozis ke sendube si eraris, car neniam iu el la Birdotimigiloj en Kansas palpebrumas; sed baldau la ?guro amikeme skuetis sian kapon al si. Tiam si malsupren grimpis de la barilo kaj marsis al la Birdotimigilo, dum Toto cirkaukuradis la stangon bojante.
“Bonan tagon, ”diris la Birdotimigilo, per iom rauka voco.
“Cu vi parolis? ”demandis la knabino, mirante.
“Certe, ”respondis la Birdotimigilo; “kiel vi fartas? ”
“Su ?ce bone, dankon, ”respondis Doroteo, gentile.
“Kiel vi fartas? ”
“Mi ne fartas bone, ”diris la Birdotimigilo ridetante,
“car estas tre ede stari ci tie nokte kaj age por fortimigi korvojn. ”
“Cu vi ne povas malsupreniri? ”demandis Doro eo.
“Ne, car ci tiu stango estas pusita en mian dorson. Se vi bonvolos forpreni la stangon, mi estos multe dankema al vi. ”
Doroteo etendis ambau brakojn kaj delevis la ?guron de la stango; car, estante plenigita per pajlo, gi estis malmultepeza.
“Tre grandan dankon, ”diris la Birdotimigilo, kiam li estis metita sur la teron. “Mi sentas min kvazau vere novan. ”
Doroteon perpleksigis audi tion, car sajnis al si strange audi viron plenigitan per pajlo paroli, kaj vidi lin riverenci kaj marsadi apud si.
“Kiu vi estas? ”demandis la Birdotimigilo, kiam li estis sin strecinte kaj oscedinte. “Kaj kien vi iras? ”
“Mi nomigas Doroteo, ”diris la knabino, “kaj mi iras al la Smeralda Urbo, por peti la Grandan Ozon resendi min min al Kansas. ”
“Kie estas la Smeralda Urbo? ”li demandis; “kaj kiu estas Oz? ”
“Cu vi ne scias? ”si respondis, surprizite.
“Tute ne. Mi nenion scias. Komprenu, mi estas plenigita per pajlo, do al mi tute mankas cerbo, ”li respondis malgoje.
“Ho, ”diris Doroteo, “min multe bedaurigas tio. ”
“Cu vi kredas, ”li demandis, “Ke se mi iros al la Smeralda Urbo kun vi, la granda Oz donos al mi iom da cerbajo? ”
“Mi ne scias, ”si respondis, “sed vi rajtos akompani min, se vi deziras. Se Oz ne donos al vi cerbajojn, vi ne estos pli malbonfortuna ol vi estas nun. ”
“Estas vere, ” diris la Birdotimigilo. “Komprenu, ”li pludiris, iom sekreteme, “ne genas min ke miaj kruroj kaj brakoj kaj korpo estas plenigitaj per pajlo, car mi ne povas esti vundita. Se iu pasas sur miajn pied ?ngrojn au pusas pinglon en mi, ne gravas, car mi ne povas sentas gin. Sed mi ne volas ke oni nomu min stulta, kaj se mia kapo restos plena de pajlo anstatau de cerbo, kian havas vi, kiel mi iom povos scii ion ajn? ”
“Mi komprenas vian senton, ”diris la knabineto, kiu vere kunsentis kun li. “Se vi venos kun mi, mi petos al Oz ke li faru cion eblan por vi. ”
“Dankon, ”li respondis dankeme.
Ili reiris al la vojo, Doroteo helpis lin transgrimpi la barilon, kaj ili komencis marsadi lau la vojo el ?avaj brikoj cele la Smeraldan Urbon. Al Toto ne placis la nova akompananto, unue. Li ?aradis cirkau la pajloplenigito kvazau suspektante ke eble estas nesto de ratoj en la pajlo, kaj li ofte bojetis malamikeme kontrau la Birdotimigilon.
“Ne vin genu Toto, ”diris Doroteo, al sia nova amiko; “li neniam mordas. ”
“Ho, li ne timigas min, ”respondis la Birdotimigilo.
“Li ne povos damagi la pajlon. Permesu ke mi portu tiun korbon por vi. Ne genos min, car mi ne povas lacigi. Mi diros al vi sekreton, ”li pludiris, dum li kunmarsadis.
“Nur unu aferon en la tuta mondo mi timas. ”
“Kion? ”demandis Doroteo; “cu la Mangtulan kultiviston kiu faris vin? ”
“Ne, ”respondis la Birdotimigilo; “flamanta alumeto. ”
Capitro IV
La Vojo tra la Arbaro
Post kelkaj horoj la vojo komencis krudigi, kaj la marsado farigis tiom malfacila ke la Birdotimigilo ofte stumblis pro la ?avaj brikoj, kiuj tie estis tre malglataj. Efektive, kelkfoje ili estis rompitaj au tute mankis, tiel ke restis nur truoj kiujn Toto transsaltis kaj Doroteo cirkaumarsis. Sed la Birdotimigilo, pro manko de cerbo, antauenmarsis senpauze, kaj tial pasis en la truojn kaj sternigis sur la malmolajn brikojn. Tamen tio neniam vundis lin, kaj Doroteo relevis lin kaj restarigis lin sur la piedoj, dum li gaje ridis kun si pro la akcidento.
La kultivitaj kampoj tute ne estis tiel bone prizorgataj ci tie kiel en la antauaj lokoj. Trovigis malpli da domoj kaj malpli da fruktarboj, kaj ju pli ili marsis, des pli senbela kaj solsentiga farigis la tereno. Je la tagmezo ili sidigis apud la vojo, proksime al rivereto, kaj Doroteo malfermis sian korbon kaj elprenis panon. Si proponis pecon al la Birdotimigilo, sed li rifuzis.
“Mi neniam malsatas, ”li diris, “kaj estas oportune ke estas tiel, car mia buso estas nur pentrita, kaj se mi tondus truon en gi por ke mi povu mangi, la pajlo kiu plenigas min elfalus, kaj tio ruinigus la formon de mia kapo. ” Doroteo tuj vidis ke tio estas vera, do si nur kapjesis kaj plu mangis sian panon.
“Rakontu al mi iom pri vi mem, kaj pri la lando el kiu vi venis, ”diris la Birdotimigilo, kiam si estis ?ninta sian mangon. Do si parolis al li pri Kansas, kaj la kiom griza estas cio tie, kaj kiel la ciklono portis sin al ci tiu kurioza Lando Oz. La Birdotimigilo atente auskultis, kaj diris,
“Mi ne komprenas kial vi volas foriri el ciu tiu bela lando kaj reiri al la seka, griza loko kiun vi nomas Kansas. ”
“Vi ne komprenas car vi ne havas cerbon, ”respondis la knabino. “Ne grave kiom mizeraj kaj grizaj estas niaj hejmoj, ni karno-kaj sango-homoj preferas logi tie ol en iu alia lando, negrave kiom bela. Nenio egale bonas kiel la hejmo. ” La Birdotimigilo gemis.
“Kompreneble mi ne povas kompreni, ”li diris. “Se viaj kapoj estus plenaj de pajlo, kiel la mia, versajne vi ciuj logus en la belaj lokoj, kaj sekve tute mankus homoj en Kansas. Estas bonsorte por Kansas ke vi havas cerbon. ”
“Bonvolu rakonti al mi, dum ni ripozas, ”petis la infano. La Birdotimigilo rigardis sin riproce, kaj respondis,
“Mia vivo gis nun estis tiom mallonga ke efektive mi scias tute nenion. Mi farigis nur antauhierau. Mi tute ne scias kio okazis en la mondo antau tiam. Bonfortune, kiam la kultivisto faris mian kapon, li unue pentris miajn orelojn, tiel ke mi audis kio okazas. Apudestis alia Mangtulo, kaj kion mi unue audis estis la parolo de la kultivisto,