Capitro VI
La Malkuraga Leono
Ankorau Doroteo kaj siaj akompanantoj marsis tra la densa arbaro. La vojo ankorau estis pavimita per ?avaj brikoj, sed ili estis multe kovritaj de sekaj brancoj kaj mortaj folioj de la arboj, kaj la marsado tute ne estis facila. Malmultaj birdoj estis en tiu parto de la arbaro, car birdoj amas la nekovritan terenon kie estas multa sunlumo; sed fojfoje audigis malaltatona mugo de iu sovaga besto kasiginta nter la arboj. Tiuj sonoj rapidbatigis la koron de la knabineto, car si ne sciis ilian kauzon; sed Toto sciis, kaj li marsis proksime al la ?anko de Doroteo kaj ec ne bojis responde.
“Kiom longe dauros, ”la infano demandis al la Stana Lignohakisto, “gis ni estos ekster la arbaro? ”
“Mi ne scias, ”estis la respondo, “car mi neniam estis en la Smeralda Urbo. Sed mia patro iris tien iam, kiam mi estis knabo, kaj li diris ke la vojo estas longa tra dangera tereno, kvankam proksime al la urbo kie Oz logas la lando estas bela. Sed mi ne timas dum mi havas mian oleujon, kaj nenio povas damagi la Birdotimigilon, kaj sur via frunto estas la marko de la kiso de la bona Sorcistino, kaj tio protektos vin. ”
“Sed Toto! ”diris la knabino malkviete; “kio protektos lin? ”
“Ni mem devos protekti lin, se estos dangero por li, ” respondis la Stana Lignohakisto. Tuj kiam li parolis, audigis terura mugo el la arbaro, kaj la postan momenton granda Leono saltis sur la vojon. Per unu piedbato li jetis la Birdotimigilon cirkauturnigantan gis la rando de la vojo, kaj post tio l frapegis la Stanan Lignohakiston per siaj akraj ungoj. Sed, surprize al si, li ne damagis la stanon, kvankam la Hakisto falis sur la vojon kaj kusis senmove. Malgranda Toto, car nun estis videbla malamiko, kuris bojante al la Leono, kaj la granda besto malfermis sian buson por mordi la hundon. Doroteo, timante ke
Toto mortos, kaj sen atento al dangero, kuris antauen kaj frapis la nazon de la Leono kiel eble plej forte, dum s kriis:
“Vi ne audacu mordi Toton! Vi devus honti, granda besto kia vi, mordi povran malgrandan hundon! ”
“Mi ne mordis lin, ”diris la Leono, per sia piedo frotante la parton de la nazo kiun frapis Doroteo.
“Ne, sed vi provis, ”si respondis kolere. “Vi estas nur granda malkuragulo! ”
“Mi scias, ”diris la Leono, klinante la kapon pro honto. “Mi de ciam scias. Sed kiel mi povas ne esti malkuraga”
“Nu mi certe ne scias. Kaj vi batis pajloplenan homon, la povran Birdotimigilon! ”
“Cu li estas plenigita per pajlo? ”demandis la Leono surprizite, dum li rigardis sin levi la Birdotimigilon kaj restarigi lin sur liaj piedoj kaj regustigi lian formon.
“Kompreneble li estas plena de pajlo, ”respondis Doroteo, kiu ankorau koleris. “ Tial li renversigis tiom facile, ”komentis la Leono.
“Min mirigis vidi lin cirkauturnigi tiel. Cu ankau la alia estas pajloplena? ”
“Ne, ”diris Doroteo, “li konsistas el stano. ”Kaj si helpis la Hakiston restarigi.
“Tial li preskau malakrigis miajn ungojn, ”diris la Leono. “Kiam ili komencis grati la stanon mi sentis malvarmon suben kuri lau mia dorso. Kiu estas tiu malgranda besto kiun vi tiom amas? ”malgranda besto kiun vi tiom amas? ”
“Li estas mia hundo, Toto, ”respondis Doroteo.
“Cu li konsistas el stano au estas plena de pajlo? ” demandis la Leono.
“Nek stano nek pajlo. Li estas —estas —viandohundo. ” Ho! Li estas kurioza besto, kaj aspektas ege malgranda, kiam mi nun rigardas lin. Neniu alia volus mordi tian etulon, nur malkuraga mi, ”pludiris la Leono malgaje.
“Kio malkuragigis vin? ”demandis Doroteo, miroplene rigardante la grandan beston, car l estis granda kiel malgranda cevalo.
“Estas mistero, ”respondis la Leono.
“Mi supozas ke mi naskigis tia. Ciuj aliaj bestoj en la arbaro kompreneble supozas ke mi estas kuraga, car cie oni kredas ke la Leono estas la Rego de Bestoj. Mi trovis ke se mi mugas tre laute, ciu vivanto estas timigata kaj forkuras de mi. Kiam ajn mi renkontis homon mi multe timis; sed mi nur mugegis je li, kaj li ciam forkuris kiel eble plej rapide. Se la elefantoj kaj la tigroj kaj la ursoj decidus batali kontrau min, mi mem forkurus —tiom malkuraga mi estas; sed tuj kiam ili audas min mugegi ili ciuj penas foriri de mi, kaj kompreneble mi akceptas tion. ”
“Sed tio estas malgusta. La Rego de Bestoj ne estu malkuraga, ”diris la Birdotimigilo.
“Mi scias tion, ”respondis la Leono, visante larmon de sia okulo per la pinto de sia vosto. “Tio multege malgojigas min, kaj tre malfelicigas mian vivon. Sed kiam ajn estas dangero, mia koro komencas rapide bati. ”
“Eble vi suferas pro kormalsano, ”diris la Stana Lignohakisto.
“Eble, ”diris la Leono.
“Se tiel, ”pludiris la Stana Lignohakisto, “goju, car tio pruvas ke vi havas koron. Rilate al mi, mi ne havas koron, do mi ne povas suferi pro kormalsano. ”
“Eble, ”diris la Leono penseme, “se mi ne havus koron al mi ne mankus kurago. ”
“Cu vi havas cerbon? ”demandis la Birdotimigilo.
“Mi supozas ke jes. Mi neniam rigardis en mian kapon por informigi, ”respondis la Leono.
“Mi iras al la Granda Oz por peti lin doni al mi cerbon, ”komentis la Birdotimigilo, “car mia kapo estas plena de pajlo. ”
“Kaj mi iras por peti lin doni al mi koron, ”diris la Stana Lignohakisto.
“Kaj mi iras por peti lin resendi Toton kaj min al Kansas, ”aldonis Doroteo.
“Cu vi kredas ke Oz povus doni al mi kuragon? ” demandis la Malkuraga Leono.
“Egalfacile kiel doni al mi cerbon, ”diris la Birdotimigilo.
“Au doni al mi koron, ”diris la Stana Lignohakisto.
“Au resendi min al Kansas, ”diris Doroteo.
“Do, se vi konsentos, mi akompanos vin, ”diris la Leono, “car mia vivo estas netolerebla sen iom da kurago. ”
“Vi estos tre bonvena, ”respondis Doroteo, “car vi helpos forteni la aliajn sovagajn bestojn. Sajnas al mi ke ili nepre estas pli malkuragaj ol vi se ili lasas vin tiom facile timigi ilin. ”
“Efektive tiel estas, ”diris la Leono; “sed tio ne plikuragigas min, kaj dum mi scios ke mi estas malkuraga mi restos malfelica. ” Do denove la malgranda grupo rekomencis sian marsadon, la Leono marsis elegante apud Doroteo. Toto ne aprobis la novan kamaradon, unue, car li ne povis forgesi ke li estis preskau mangita per la grandaj makzeloj de la Leono; sed post iom da tempo li plitrankviligis, kaj baldau Toto kaj la Malkuraga Leono farigis bonaj amikoj. Dum la cetero de tiu tago okazis neniu alia aventuro kiu genis la pacon de la marsado. Estas vere ke, unufoje, la Stana Lignohakisto pasis sur skarabon kiu rampadis lau la vojo, kaj mortigis la povran besteton. Tio multe multe malfelicigis la Stanan Lignohakiston, car li ciam zorgoplene evitis damagi un ajn vivanton; kaj dum l marsis li ploris plurajn larmojn pro malgojo kaj bedauro. Tiuj larmoj ?uis malrapide sur lia vizago kaj trans la carnirojn de lia makzelo, kaj tie ili rustigis. Kiam Doroteo post nelonge demandis ion al li, la Stana Lignohakisto ne povis malfermi la buson, car liaj makzeloj estis rigidaj pro rusto. Li multe ektimis pro tio kaj gestis al Doroteo ke si helpu lin, sed si ne povis kompreni. La Leono ankau estis perpleksa pro nescio pri kio okazis. Sed la Birdotimigilo prenis la oleujon el la korbo de Doroteo kaj oleis la makzelojn de la Stana Lignohakisto, kaj post kelkaj momentoj li parolis same kiel antaue. Mi lernu per tio, ”diris li, “nepre rigardi kien mi pasas. Car se mi mortigus alian insekton au skarabon mi nepre denove plorus, kaj plorado rustigas miajn makzelojn tiel ke mi ne povas paroli. ”
Post tio li zorge marsadis rigardante konstante la vojon, kaj kiam li vidis etan formikon laboradi sur la vojo li superpasis por ne damagi gin. La Stana Lignohakisto bone sciis ke li ne havas koron, kaj tial li tre zorgis neniam esti kruela au malafabla kontrau io ajn.
“Vi, kiuj estas homoj kun koroj, ”li diris, “havas gvidilon, kaj tial ne necesas agi maljuste; sed mi ne havas koron, do mi devas esti tre zorgema. Kiam Oz donos al mi koron, kompreneble mi ne bezonos tiom zorgi. ”
Capitro VII
La vojo al la Granda Oz
Ili devis kampadi ub granda arbo en la arbaro, tiunokte, car ne estis domoj proksime. La arbo estis bona, dika kovrilo protektanta ilin kontrau laroso. La Stana Lignohakisto hakis grandan aron da lignajoj per sia hakilo kaj Doroteo pretigis belegan varmigan fajron kiu helpis sin esti malpli solsenta. Si kaj Toto jam mangis la lastajn panerojn, kaj nun si ne sciis kion ili mangos en la mateno.
“Se vi volas, ”diris la Leono, “mi eniros la arbaron kaj mortigos cervon por vi. Vi povos rosti gin per la fajro, car via gusto estas tiom stranga ke vi preferas kuiritajojn, kaj tiel vi havos bonan matenmangon. ”
“Ne! Bonvolu, ne! ”pledis la Stana Lignohakisto.
“Mi nepre plorus e vi mortigus povran cervon, kaj miaj makzeloj denove rustigus. ” Sed la Leono foriris en la arbaron kaj trovis propran mangon, kaj neniu poste sciis kion li mangis, car li ne menciis tion. Kaj la Birdotimigilo trovis arbon plenan de nuksoj kaj plenigis la korbon de Doroteo per ili, tiel ke si dum longa tempo ne malsatos. Si opiniis tion tre afabla kaj amema ago de la Birdotimigilo, sed si multe ridis pro la mallerta maniero per kiu la povrulo prenis la nuksojn. Liaj vatitaj manoj estis tiom mallertaj, kaj la nuksoj tiom malgrandaj, ke li faligis preskau tiom kiom li metis en la korbon. Sed ne gravis al la Birdotimigilo kiom da tempo li bezonos por plenigi la korbon, car tio tenis lin malproksime de la fajro, car li timis ke fajrero trafus lian pajlon kaj konsumus lin. Do li restis tre for de la ?amoj, kaj proksimigis nur por kovri Doroteon per ekaj folioj kiam si kusigis por dormi. Ili komfortigis kaj varmigis
sin kaj si dormis profunde gis la mateno. Kiam matenigis, la knabino lavis sian vizagon en malgranda ondetanta rivereto kaj baldau post tiam ili ciuj rekomencis marsi al la Smeralda Urbo. La tago montrigis eventoplena por la marsantoj. Ili apenau marsis unu horon antau ol vidi grandan abismon kiu transiras la vojon kaj dividas la arbaron gis preter ilia vidpovo, ambau ?anke. Gi estis tre larga abismo, kaj kiam ili iris al la rando kaj enrigardis ili povis vidi ke gi ankau estas tre profunda, kaj ke estas multaj grandaj, pintaj rokoj en la fundo. La ?ankoj estis tiom krutaj ke neniu el ili povus malsuprengrimpi, kaj dum momento sajnis ke la marsado devos cesi.
“Kion ni faru? ”demandis Doroteo senespere.
“Mi tute ne scias, ”diris la Stana Lignohakisto; kaj la Leono skuis sian densan hararon kaj rigardis penseme. Sed la Birdotimigilo diris:
“Ni ne povas ?ugi, tio estas certa; kaj ni ne povas malsuprengrimpi en tiun profundan abismon. Sekve, e ni ne povos transsalti, ni devos halti ci tie. ”
“Mi kredas povi transsalti, ”diris la Malkuraga Leono, zorge mezurinte la distancon per sia menso.
“Do estas solvite, ”respondis la Birdotimigilo, “car vi povos transporti nin unuope sur via dorso. ”
“Nu, mi provos, ”diris la Leono. “Kiun la unua? ”
“Mi, ”deklaris la Birdotimigilo; “car e vi trovus ke vi ne povas transsalti la brecon, Doroteo mortus, au la la Lignohakisto estus forte kavigita de la rokoj. Sed se mi estos sur via dorso ne multe gravos car la falo tute ne damagos min. ”
“Mi mem timegas falon, ”diris la Malkuraga Leono, “sed mi upozas ke necesas provi. Do uriru mian dorson kaj ni provos. ” La Birdotimigilo sidigis sur la dorson de la Leono, kaj la granda besto marsis al la rando de la breco kaj kaurigis.
“Kial vi ne kuras por alti? ”demandis la Birdotimigilo.
“Car ni, la Leonoj, ne saltas tiel, ”li respondis. Kaj saltegante, li pa ?gis tra la aero kaj urterigis sendangere sur la alian ?ankon. Ciujn multe gojigis vidi kiel facile li faris tion, kaj kiam la Birdotimigilo estis degrimpinta de lia dorso, la Leono resaltis trans la abismon. Doroteo decidis esti la dua; do si tenis Toton en siaj brakoj kaj grimpis sur la dorson de la Leono, forte tenante lian kolhararon per unu mano. La sekvan momenton estis kvazau si ?ugas tra la aero; kaj post tio, antau ol si havis su ?can tempon por pripensi, si estis sekura sur la alia ?anko. La Leono reiris trian fojon kaj transportis la Stanan Lignohakiston, kaj post tio ili sidigis dum kelkaj momentoj por ke la besto povu ripozi, car liaj grandaj saltoj malfaciligis lian spiradon, kaj li anhelis kiel granda hundo tro longe kurinta.
Ili trovis la arbaron tre densa ci?anke, kaj gi aspektis senluma kaj morna. Kiam la Leono estis ripozinta ili rekomencis marsi lau la vojo el ?avaj brikoj, silente demandante al si, ciu en sia propra menso, cu iam ili atingos la ?non de la arbaro kaj reatingos la brilantan sunlumon. Aldone al ilia malkomforto ili baldau audisstrangajn bruojn el la profundo de la arbaro, kaj la Leono ?ustris al ili ke en ci tiu parto de la lando la Kolizuloj logas.
“Kio estas la Kolizuloj? ”demandis la knabino.
“Ili estas monstraj bestoj kun korpoj kiaj de leonoj kaj kapoj kiaj de tigroj, ”respondis la Leono; “kaj kun ungoj tiom longaj kaj akraj ke ili povus disduigi min tiel facile kiel mi povus mortigi Toton. Mi timegas la Kolizulojn. ”
“Ne mirigas min, ”respondis Doroteo. “Nepre ili estas timigaj bestoj. ” La Leono estis tuj respondonta, ed subite ili atingis alian abismon kiu transiras la vojon; ed ci tiu abismo estis tiom larga kaj profunda ke la Leono tuj sciis ke li ne povos transsalti gin. Do ili sidigis por pripensi kion fari, kaj post serioza pensado la Birdotimigilo diris,
“Jen granda arbo, proksima al la abismo. Se la Stana Lignohakisto povos haki gin tiel ke gi falos trans la abismon, ni povos transmarsi facile. ”
“Tiu estas bonega ideo, ”diris la Leono. “Oni preskau suspektus ke vi havas cerbon en la kapo, anstatau pajlon. ” La Stana Lignohakisto tuj komencis labori, kaj tiom akris lia hakilo ke la arbo baldau estis preskau trahakita. La Leono metis siajn fortajn antauajn krurojn kontrau la arbon kaj pusegis, kaj malrapide la granda arbo klinigis kaj falis bruegante trans la abismon, kun la plejsupraj brancoj sur la alia ?anko. Ili jus komencis transiri tiun kuriozan ponton kiam akra mugo suprenrigardigis ilin, kaj terurate ili vidis kuradi cele ilin du grandajn bestojn kun ursaj korpoj kaj tigraj kapoj.
“Jen la Kolizuloj! ”diris la Malkuraga Leono, komencante tremadi.
“Rapide! ”kriis la Birdotimigilo. “Ni transiru. ”
Do Doroteo transiris la unua, tenante Toton en la brakoj; la Stana Lignohakisto ekvis, kaj la Birdotimigilo sekvis lin. La Leono, kvankam certe timanta, turnis sin por fronti la Kolizulojn, kaj li mugegis tiom laute kaj timige ke Doroteo kriegis kaj la Birdotimigilo urdorsen falis, kaj ec la ferocaj bestoj ekhaltis kaj rigardis lin surprizite. Sed, trovinte sin pli grandaj ol la Leono, kaj memorante ke estas du da ili kaj nur unu da li, la Kolizuloj rekuris antauen, kaj la Leono transiris la arbon kaj turnis sin por vidi kion ili nun faros. Tute en halti, la ferocaj bestoj ankau komencis transiri la arbon, kaj la Leono diris al Doroteo,
“Ni perdigis, car ili certe dissiros nin per siaj akraj ungoj. Sed staru proksime malantau mi, kaj mi batalos ilin dum mi restos viva. ”
“Atendu! ”kriis la Birdotimigilo. Li intertempe estis pripensinta kion fari, kaj nun li petis la Stanan Lignohakiston haki la ?najon de la arbo kusantan sur ilia ?anko de la abismo. La Stana Lignohakisto tuj komencis uzi sian hakilon, kaj guste kiam la du Kolizuloj estis preskau transirintaj, la arbo ekfalis bruege en la abismon, kunportante la malbelajn, hurlantajn bestojn, kaj ambau disfrakasigis pro la akraj rokoj sur la fundo.
“Nu, ”diris la Malkuraga Leono, libere spirante denove, “ni ankorau iom vivos, kaj tio placas min, car nepre estus tre malkomforte ne vivi. Tiuj bestoj timigis min min tiom ke mia koro ankorau bategas. ”
“Ha, ”diris la Stana Lignohakisto malgaje, “volonte mi havus koron povantan bati. ” Tiu aventuro des pli fervorigis la marsantojn eliri el la arbaro, kaj ili tiom rapide marsis ke Doroteo lacigis, kaj devis rajdi sur la dorso de la Leono. Gojigis ilin kiam la arbaro malpli densigis ju pli ili antaueniris, kaj en la posttagmezo ili subite trovis largan riveron, rapide ?uantan antau ili. Ili povis vidi ke ali ?anke de la rivero la vojo el ?avaj brikoj trairas belan pejzagon, kun verdaj kampoj kaj helaj ?oroj kaj apud la tuta vojo estis arboj ur kiuj pendas bongusgaj fruktoj. Ilin multe placis vidi tiun belan pejzagon antau si.