“Kiel ni transiros la riveron? ”demandis Doroteo.
“Estas facile, ”respondis la Birdotimigilo. “La Stana Lignohakisto konstruu por ni ?oson, tiel ke ni povos ?osi al la alia ?anko. Do la Lignohakisto prenis sian hakilon kaj komencis haki malgrandajn arbojn por fari ?oson, kaj dum li okupadis sin per tio, la Birdotimigilo trovis sur la riverbordo arbon plenan de belaj fruktoj. Tio placis al Doroteo, kiu estis manginta nur nuksojn dum tiu tago, kaj si gissate mangis la maturajn fruktojn. Sed necesas tempo por konstrui ?oson, ec se konstruas gin laborema kaj nelaciganta Stana Lignohakisto, kaj kiam noktigis la laboro ankorau ne estis ?nita. Do ili trovis komfortan lokon sub la arboj kie ili bone dormis gis la mateno; kaj Doroteo songis pri la Smeralda Urbo, kaj pri la bona Sorcisto de Oz, kiu baldau resendos sin al sia propra hejmo.
Capitro VIII
La mortiga papavokampo
Nia malgranda grupo de arsantoj vekigis la sekvan matenon refresigitaj kaj plenaj de espero, kaj Doroteo mangis kvazau princino per persikoj kaj prunoj el la arboj apud la rivero. Malantau ili estis la senluma arbaro tra kiu ili jam trapasis, kvankam ili suferis multajn senkuragigojn; sed antau ili estis bela, sunoplena regiono kiu sajnis voki ilin antauen al la Smeralda Urbo. Estis vere ke la larga rivero nun fortrancis ilin de tiu bela regiono; sed la ?oso estis preskau ?nita, kaj kiam la Stana Lignohakisto ?nis tranci kelkajn pliajn stipojn kaj kunligis ilin per lignaj kejloj, ili estis pretaj komenci. Doroteo sidigis sur la ezo de la ?oso kaj tenis Toton en siaj brakoj. Kiam la Malkuraga Leono pasis sur la ?oson, gi grave klinigis, car li estis granda kaj ultepeza; sed la Birdotimigilo kaj la Stana Lignohakisto ekstaris sur la alia ?no por ekvilibrigi gin, kaj ili mane tenis longajn stangojn por pusi la ?oson tra la akvo. Ili sukcesis su ?ce bone, unue, sed kiam ili atingis la mezon de la rivero la rapida ?uo tiris la ?oson pli kaj pli for de la vojo el ?avaj brikoj; kaj la akvo tiom profundigis ke la longaj stangoj ne plu atingis la fundon.
“Estas malbone, ”diris la Stana Lignohakisto, “car se ni ne atingos la bordon ni portigos en la landon de la ?a Sorcistino de la Okcidento, kaj si sorcos nin kaj sklavigos nin. ”
“Kaj tiuokaze mi ne ricevus cerbon, ”diris la Birdotimigilo. Kaj mi ne ricevus kuragon, ”diris la Malkuraga Leono.
“Kaj mi ne ricevus koron, ”diris la Stana Lignohakisto.
“Kaj mi neniam reirus al Kansas, ”diris Doroteo.
“Nepre ni atingu la Smeraldan Urbon, se eble, ” aldonis la Birdotimigilo, kaj li tiom forte pusis sian longan stangon ke gi ?rme ?ksigis en la koto sur la fundo de la rivero, kaj antau ol li povis reeltiri gin, au malteni gin, la ?oso estis forportita kaj la povra Birdotimigilo estis lasita krociganta al la stango meze de la rivero.
“Adiau! ”li kriis al ili, kaj ili bedauregis forlasi lin; efektive, la Stana Lignohakisto komencis plori, sed felicige li memoris ke li eble rustos, do li sekigis siajn larmojn per la antauvesto de Doroteo. Kompreneble ci tio estis malbona sorto por la Birdotimigilo.
“Nun mi estas en malpli bona stato ol kiam i unuafoje renkontis Doroteon, ”li pensis.
“Tiam mi estis ?ksita al stango en maizkampo, kie i povis magi ke mi fortimigas korvojn; sed certe ne utilas Birdotimigilo ?ksita sur stango en la ezo de rivero. Mi timas ke mi vere neniam akiros cerbon! ” Laulonge de la rivero nagis la ?oso, kaj la povra Birdotimigilo farigis pli kaj pli for. Tiam la
Leono diris:
“Io estas farenda por savi nin. Mi kredas ke mi povos nagi al la bordo kaj kuntiri la ?oson, se vi tenos ?rme la pinton de mia vosto. Do li saltis en la akvon kaj la Stana Lignohakisto ?rme tenis lian voston, kiam la Leono komencis kiel eble plej forte nagi al la bordo. Estis tre alfacile, malgrau lia grandeco; sed iom post iom ili tirigis el la ?uo, kaj Doroteo prenis la longan stangon de la Stana Lignohakisto kaj helpis pusi la ?oson al la tero. Ili ciuj estis tre lacaj kiam ili ?ne atingis la bordon kaj pasis sur la belan verdan herbaron, kaj ili ankau sciis ke la rivero portis ilin tre for de la vojo el ?avaj brikoj kiu kondukas al la Smeralda Urbo.
“Kion ni faru nun? ”demandis la Stana Lignohakisto, dum la Leono kusis sur la herbaro por ke la suno sekigu lin.
“Ni devas iel reiri al la vojo, ”diris Doroteo.
“La plej bona plano estos marsi lau la riverbordo gis ni reatingos la vojon, ”komentis la Leono. Do post ilia ripozo, Doroteo prenis sian korbon kaj ili komencis marsi lau la herba bordo, reen al la vojo de kiu la rivero portis ilin. Gi estis bela bordo, reen al la vojo de kiu la rivero portis ilin. Gi estis bela regiono, kun multaj ?oroj kaj fruktarboj kaj sunbrilo por gajigi ilin, kaj se ili ne sentus tiom da bedauro pro la povra Birdotimigilo ili povus esti vere felicaj. Ili marsis lau sia eblo plej rapide, kaj Doroteo haltis nur unufoje por pluki belan ?oron; kaj post iom da tempo la Stana Lignohakisto kriis:
“Rigardu! ” Ciuj rigardis la riveron kaj vidis la Birdotimigilon ?ksitan sur sia stango meze de la akvo, aspektantan tre solsenta kaj malfelica.
“Kion ni povas fari por savi lin? ”demandis Doroteo. La Leono kaj la Stana Lignohakisto ambau skuis sian kapon car ili ne sciis. Do ili sidigis sur la bordo kaj rigardis senespere la Birdotimigilon gis Cikonio al ?ugis, vidinte ilin, kaj haltis por ripozi ce la rando de la akvo.
“Kiuj vi estas kaj kien vi iras? ”demandis la Cikonio.
“Mi estas Doroteo, ”respondis la knabino, “kaj jen miaj amikoj, la Stana Lignohakisto kaj la Malkuraga Leono; kaj ni iras al la Smeralda Urbo. ”
“Jen ne la vojo, ”diris la Cikonio, dum si tordis sian longan kolon kaj akre rigardis la kuriozan grupon.
“Mi scias, ”respondis Doroteo, “sed ni perdis la Birdotimigilon, kaj ni ne scias kiel rehavigi lin. ”
“Kie li estas? ”demandis la Cikonio.
“Tie, en la rivero, ”respondis la knabino.
“Se li ne estus tiel granda kaj peza mi alportus lin por vi, ”komentis la Cikonio.
“Li tute ne estas peza, ”diris Doroteo, fervore, “car li estas plenigita per pajlo; kaj se vi reportos lin al ni ni multege dankos vin sen ?ne. ”
“Nu, i provos, ”diris la Cikonio, “sed se mi trovos lin tro peza mi devos refaligi lin en la riveron. ” Do la granda birdo ?ugis en la aeron kaj trans la akvon gis si atingis la lokon kie la Birdotimigilo estis ?ksita sur sia stango. La Cikonio per siaj grandaj ungoj kaptis brakon de la Birdotimigilo kaj alte portis lin al la bordo, kie Doroteo kaj la Leono kaj la Stana Lignohakisto kaj Toto atendis. Kiam la Birdotimigilo retrovis sin inter siaj amikoj li estis gojega kaj cirkaubrakumis ciujn, ec la Leonon kaj Toton; kaj dum ili marsadis li kantis
“Tol-de-ri-de-o! ” ciupase, tiom gaja li estis.
“Mi kredis ke mi devos resti en la rivero eterne, ”li diris, “sed la afabla Cikonio savis min, kaj se mi ja akiros cerbon mi retrovos la Cikonion kaj rekompence faros ian komplezon por si. ”
“Ne necesas, ”diris la Cikonio, kiu ?ugadis apud ili.
“Mi ciam plezure helpas kiam estas dangero. Sed i devas foriri nun, car iaj beboj atendas in en la nesto. Mi esperas ke vi trovos la Smeraldan Urbon kaj ke Oz helpos vin. ”
“Dankon, ”respondis Doroteo, kaj la afabla Cikonio ?ugis en la aeron kaj baldau ne plu videblis. Ili marsadis auskultante la kantadon de la brilkoloraj birdoj kaj rigardante la belajn ?orojn kiuj nun tiom densis ke ili tapisis la teron. Ili estis grandaj ?avaj kaj blankaj kaj bluaj kaj purpuraj ?oroj, kaj ankau grandaj grupoj de skarlataj papavoj, kiuj estis tiom brilkoloraj ke ili preskau blindigis la okulojn de Doroteo.
“Belegaj! ”la knabino krietis, spirante la spican odoron de la ?oroj.
“Versajne, ”respondis la Birdotimigilo. “Kiam mi havos cerbon mi supozeble pli satos ilin. ”
“Se mi nur havus koron mi sendube amus ilin, ” aldonis la Stana Lignohakisto.
“De ciam placas al mi ?oroj, ”diris la Leono; “ili aspektas tiel senhelpaj kaj alfortaj. Sed en la arbaro ne estas tiom brilaj ?oroj kiel ci tiuj. ” Ili nun atingis pli kaj pli da grandaj skarlataj papavoj, kaj alpli kaj alpli da aliaj ?oroj; kaj baldau ili trovis sin eze de granda kampo da papavoj. Nu, oni bone scias ke kiam grupigis tiom granda kvanto da tiaj floroj ilia odoro estas su ?ce potenca por dormigi ciun kiu enspiras gin, kaj se la dormanto ne portigas for de la odoro de la ?oroj li dormas sencese por ciam. Sed Doroteo ne sciis tion, nek si povis foriri de la grandaj rugaj ?oroj kiuj cie cirkauis ilin; do baldau siaj okuloj pezigis kaj si sentis bezonon sidigi por ripozi kaj por dormi. Sed la Stana Lignohakisto ne permesis tion.
“Ni devos rapidi kaj reatingi la vojon el ?avaj brikoj antau ol noktigos, ”li diris; kaj la Birdotimigilo konsentis kun li. Do ili plu marsadis gis Doroteo ne plu povis stari. Siaj okuloj fermigis malgrau sia volo kaj si forgesis kie si estas kaj falis surteren apud la papavoj, profunde dormante. “Kion ni faru? ”demandis la Stana Lignohakisto.
“Se ni lasos sin ci tie si mortos, ”diris la Leono. “La odoro de la ?oroj ortigas nin ciujn. Mi em apenau povas teni la okulojn malfermitaj kaj la hundo jam dormas. ” Estis vere; Toto jam falis apud sian mastrineton. Sed la Birdotimigilon kaj Stanan Ligno hakiston, car ili ne konsistis el karno, ne
genis la odoro de la ?oroj.
“Rapide kuru, ”diris la Birdotimigilo al la Leono, “kaj eliru ci tiun mortigan ?orkampon kiel eble plej baldau. Ni kunportos la knabineton, sed se vi endormigos vi estas tro granda kaj ni ne povos porti vin. ” Do la Leono vigligis sin kaj antauensaltadis kiel eble plej rapide. Post momento li ne plu estis videbla.
“Ni uzu niajn manojn kiel segon, por porti sin, ” diris la Birdotimigilo. Do ili levis Toton kaj metis la hundon sur la sinon de Doroteo, kaj post tio ili faris segon uzante siajn anojn kiel sidejon kaj siajn brakojn kiel segobrakojn kaj portis la dormantan knabinon tra la ?oroj. Plu kaj plu ili marsis, kaj sajnis ke la granda tapiso da ortigaj ?oroj cirkau ili neniam ?nigos. Ili sekvis la kurbigon de la rivero, kaj ?ne trovis sian amikon la Leonon, profunde dormantan inter la papavoj. La ?oroj superfortis la grandan beston kaj, ?ne, li cedis, kaj falis ne tre for de la ?no de la papavokampo, kie la dolca herbaro kusis en belaj verdaj kampoj antau ili.
“Nenion ni povas fari por li, ”diris la Stana Lignohakisto, malfelice; “car li estas tro multepeza, ni ne povos levi lin. Ni devos lasi lin ci tie eterne dormi, kaj eble li songos ke li ?ne trovis kuragon. ”
“Mi bedauras, ”diris la Birdotimigilo. “La Leono estis tre agrabla kamarado malgrau sia alkurago. Sed ni pluiru. ” Ili portis la dormantan knabinon al bela loko apud la rivero, su ?ce for de la kampo da papavoj por ke si ne plu spiru la venenon de la ?oroj, kaj tie ili kusigis sin delikate delikate sur la olan herbaron kaj atendis gis la fresa venteto vekos sin.
Capitro IX
La Regino de la Kampomusoj
Ni ne povas esti tre for la vojo el ?avaj brikoj, nun, ” komentis la Birdotimigilo, dum li staris apud a knabino, “car ni jam marsis preskau tiom kiom forportis nin la rivero. ” La Stana Lignohakisto estis tuj respondonta kiam li ekaudis malaltan mugon, kaj turninte sian kapon (kiu bonege turnigis per carniroj)li vidis strangan beston saltadi trans la herbaron al ili. Gi estis, efektive, granda ?ava Linko, kaj a Stana Lignohakisto opiniis ke gi nepre casas ion, car giaj oreloj kusis proksime al a kapo kaj gia buso estis large malfermita, tiel ke vidigis du vicoj de malbelaj dentoj, dum giaj rugaj okuloj ardis kiel fajrogloboj. Kiam
gi pliproksimigis la Stana Lignohakisto vidis kuranta antau la besto malgrandan grizan kampomuson, kaj kvankam li ne havis koron li sciis ke estas maljuste ke la Linko strebas mortigi tian belan, sendangeran besteton. Do a Hakisto evis sian hakilon kaj dum a Linko preterkuris li rapide batis tiel ke la kapo de la besto plene apartigis de sia korpo, kaj gi ruligis en du pecoj ce liaj piedoj. La kampomuso, nun libera de sia malamiko, ekhaltis; kaj malrapide venante al a Hakisto gi diris, per alta voceto:
“Ho, dankon! Grandegan dankon, car vi savis mian vivon. ”
“Ne menciu gin, mi petas, ”respondis la Hakisto,
“Sciu ke mi ne havas koron, do mi zorgas helpi ciun kiu bezonas amikon, ec kiam gi estas nur muso. ”
“Nur muso! ”kriis la besteto, indigne; “mi ja estas Regino —la Regino de ciuj kampomusoj! ”
“Cu vere? ”diris la Hakisto, klinante sin riverence.
“Sekve vi tre bone agis, kaj ne nur kurage, savante mian vivon, ”diris la Regino. Tiumomente pluraj musoj vidigis alkurante tiel rapide kiel permesis iliaj kruretoj, kaj kiam ili vidis la Reginon ili kriis:
“Ho, via Mostino, ni kredis ke vi estos mortigita! Kiel vi sukcesis eskapi de la granda Linko? ”kaj ciuj klinis sin tiom malanten antau la Regineto ke ili preskau surkapigis.
“Ci tiu kurioza stanulo, ”si respondis, “mortigis la Linkon kaj savis mian vivon. Do ekde nun vi ciuj devas servi lin, kaj obeu ec lian plej malgrandan deziron. ”
“Jes! ”kriis ciuj musoj, per akra koruso. Kaj post tio ili diskuris ciudirekten, car Toto estis vekiginta el sia dormo, kaj vidante tiom da tiuj musoj cirkau si li ekbojis goje kaj saltis inter la grupon. Toto ciam amis casi musojn kiam li logis en Kansas, kaj li ne opiniis tion malbona ago. Sed Stana Lignohakisto kaptis la hundon per siaj brakoj kaj ?rme tenis lin, dum li kriis al a musoj:
“Revenu! revenu! Toto ne damagos vin. ” Audinte tion la Regino de la Musoj etendis sian kapon de malanta herbajaro kaj demandis, per timida voco,
“Cu vi certas ke li ne mordos nin? ”
“Mi ne permesos tion, ”diris la Hakisto; “do ne timu. ” Unu post la alia a musoj revenis, kaj Toto ne bojis denove, kvankam li strebis salti de la brakoj de la Hakisto kaj mordus lin se li ne bone scius ke li konsistas el stano. Fine unu el a plej grandaj musoj parolis.
‘‘ “Cu ion ni povos fari, ”gi demandis, “por repagi vin car vi savis la vivon de nia Regino? ”
“Mi kredas ke ne, ”respondis la Hakisto; sed a Birdotimigilo, kiu strebis pensi sed ne povis car lia kapo estis plena de pajlo, diris rapide,
“Jes; vi povas savi nian amikon la Malkuragan Leonon dormantan inter la papavoj. ”
“Leonon! ”kriis la Regineto. “Sed, li mangus nin ciujn! ”
“Ne, ”deklaris la Birdotimigilo, “ci tiu Leono estas malkuraga. ”
“Cu vere? ”demandis la Muso.
“Li mem agnoskas tion, ”respondis la Birdotimigilo, “kaj neniam li damagus personon kiu estas nia amiko. Se vi helpos nin savi lin mi promesas ke li tre amike traktos vin. ”
“Bone, ”diris la Regino, “ni ?dos vin. Sed kion ni faru? ”
“Cu multaj musoj nomas vin Regino kaj pretas obei vin? ”
“Ho jes; miloj, ”si respondis.
“Do ordonu ke ciuj venu ci tien kiel eble plej baldau, kaj ciu kunportu pecon de snuro. ” La Regino turnis sin al la musoj kiuj servas sin kaj ordonis ke ili tuj foriru kaj venigu la tutan popolon. Tuj kiam ili audis sian ordonon ili diskuris ciudirekten kiel eble plej rapide.
“Nun, ”diris la Birdotimigilo al la Stana Lignohakisto, “iru al tiuj arboj apud a rivero kaj faru careton por porti la Leonon. ” Do a Hakisto tuj iris al a arboj kaj komencis labori; kaj baldau li faris careton el a membroj de la arboj, de kiuj li forhakis la foliojn kaj brancojn. Li kun ?ksis gin per lignaj kejloj kaj faris la kvar radojn el mallongaj pecoj de granda arbotrunko. Tiom rapide kaj bone li laboris ke kiam a musoj komencis alveni a careto jam estis tute preta por ili. Ili venis el ciuj direktoj, kaj estis miloj da ili: grandaj musoj kaj malgrandaj musoj kaj mezgrandaj musoj; kaj ciu portis pecon de snuro en la buso. Proksimume tiam Doroteo vekigis el sia onga dormo kaj malfermis siajn okulojn. Sin multe mirigis trovi sin kusanta sur la herbaro kun miloj da musoj cirkaustarantaj kaj timete rigardantaj sin. Sed a Birdotimigilo informis sin pri cio, kaj turninte sin al la digna Museto, li diris,