"Ho! Estis terure!"
"Neniam mi vidis ion pli teruran," konsentis Pon.
"Kaj ili glaciigis la koron de Gloria; tiel ke nun si ne povos ami vin."
"Nu, ili glaciigis sian koron, estas vere," agnoskis Pon, "sed mi esperas povi degeligi gin per mia amo." "Kie estas Gloria, lau via supozof" demandis la knabino, post pauzo.
"Si foriris el la domo de la sorcistino tuj antau ni. Eble si reiris al la kastelo de la Rego," li diris.
"Mi estas preskau certa ke si komencis marsi lau alia direkto," deklaris Trot. "Mi rigardis trans mian sultron dum mi kuris, por vidi kiom proksimaj estas la sorcistinoj, kaj mi estas certa ke mi vidis Glorian pasadi malrapide norden."
"Do ni cirkliru tiudirekten," proponis Pon, "kaj eble ni renkontos sin."
Trot konsentis al tio kaj ili foriris de la arbareto kaj komencis cirkle iri norden, kaj tiel ili reproksimigis pli kaj pli al la domo de olda Palpebrumnjo. La Fisorcistino ne suspektis tiun direktosangon, do kiam si atingis la arbareton si trairis kaj plumarsis.
Pon kaj Trot atingis lokon malpli ol kilometron for de la domo de la sorcistino kiam ili ekvidis Glorian marsi ilidirekten. La Princino movigis tre digne kaj tute ne montris haston, si tenis sian kapon alta kaj rigardis nek dekstren nek liven.
Pon antauenkuris, eltenante siajn brakojn kvazau por cirkaubraki sin kaj kriante dolcajn nomojn al si. Sed Gloria rigardis lin fride kaj forpusis lin per aroganta gesto. Je tio la povra knabo de 1 gardenisto surgenuigis kaj kasis sian vizagon per siaj brakoj, larmante amare; sed la Princinon tute ne kortusis lia mizero. Apreterpasante lin si altiris siajn jupojn, kvazau por malebligi ke ili tusos lin, kaj poste si marsis iom lau la vojo kaj ekhezitis, kvazau necerta pri kien poste iri.
Troton malfelicigis la plorado de Pon kaj si indignis car Gloria tiel mistraktis lin. Sed si memoris la kialon.
"Mi kredas ke via koro tutcerte glaciigis," si diris al la Princino. Gloria kapjesis solene, kvazau responde, kaj post tio turnis sian dorson al la knabineto. "Cu vi ne povas ec iomete ami minf" demandis Trot, duonplede.
"Ne," diris Gloria.
"Via voco sonas kvazau fridujo," gemis la knabineto. "Mi ege bedauras pro vi, car vi estis dolca kaj afabla al mi antau ol ci cio okazis. Vi mem ne kulpas, kompreneble; sed estas ace, malgrau tio."
"Mia koro glaciigis kontrau cia homamo," anoncis Gloria trankvile. "Mi ec ne amas min."
"Domage," diris Trot, "car, se vi ne povas ami aliulon, ne eblas ke aliulo amu vin."
"Mi amas!" kriis Pon. "Mi ciam amos sin."
"Nu, vi estas nur knabo de gardenisto," respondis Trot, "kaj mi neniam alte estimis vin, jam dekomence. Ami povas ami la malnovan Princinon Glorian, kiu havis varman koron kaj bonan konduton, sed ci tiu frosttremigas min."
"Nur pro sia glacia koro," diris Pon.
"Suficas," insistis Trot. "Car sia koro ne estas sufice granda por surglitludoj, sajnas al mi ke si ne povus esti utila por io ajn. Amiaflanke, mi penos trovi Buton-Brilon kaj Kap'tanon Vilcjon."
"Mi akompanos vin," decidis Pon. "Estas evidente ke Gloria ne plu amas min kaj ke sia koro estas tro rigide glaciigita por ke mi povu degeligi gin per mia propra amo; tial estos pli bone ke mi helpu vin trovi viajn amikojn."
Dum Trot ekkomencis, Pon denove rigardetis petege al la Princino, kiu reciprokis per frida gapado. Do li sekvis la knabineton.
Kaj la Princinof Nu, si dummomente hezitis kaj poste turnis sin lau la sama direkto kiel la aliaj, sed marsis multe pli lante. Baldau si audis piedpasojn malantau si, kaj jen venis Gugli-Gu, iom senspira pro kurado.
"Haltu, Gloria!" li kriis. "Mi venis rekonduki vin al mia domego, kie ni geedzigos."
Si rigardis lin miroplene dum momento, poste malestime gestis per sia kapo kaj plu marsis. Sed Gugli-Gu restis apud si.
"Kion tio signifasf" li kolere diris. "Cu vi ne trovis ke vi ne plu amas tiun knabon de gardenisto, kiu staris inter nif"
"Jes; mi trovis tion," si respondis. "Mia koro estas glaciigita kontrau ciaj homamoj. Ami ne povas ami vin, nek Ponon, nek la kruelan Regon mian onklon, nek ec min. Foriru, Gugli-Gu, car mi tute ne edzinigos kun iu ajn."
Li haltis pro senespero audinte tion, sed post plia minuto li kriis kolerege:
"Vi devas edzinigi kun mi, Princino Gloria, negrave cu au ne vi volas! Mi pagis glaciigi vian koron; mi ankau pagis la Regon por ke li permesu nian geedzigon. Se vi nun rifuzos min, tio signifos ke mi estas rabita — rabita — ke miaj valoregaj mono kaj juveloj estas stelitaj!"
Li preskau ploris pro malespero, sed si ridis per frida amara rido kaj pluiris. Gugli-Gu penis kapti sian brakon, eble por reteni sin, sed si ekturnis sin kaj batis lin tiel forte ke li renversigis en fosajon apud la vojo. Tie li kusis longatempe, duone kovrite de kota akvo, kun la kapo turniganta pro surprizo.
Fine la maljuna kortegano starigis, gutante, kaj grimpis el la fosajo. La Princino estis for; do, murmurante vengajn minacojn kontrau si, kontrau la Rego, kaj kontrau olda Palpebrumnjo, maljuna Gugli-Gu lamis reire al sia domego por ke oni purigu la koton de liaj multekostaj veluraj vestoj.
Capitro 15
Trot Renkontas la Birdotimigilon
Trot kaj Pon transiris multajn kilometrojn da tero, sercante tra arbaroj, en kampoj kaj en multaj el la vilagetoj de Omenlando, sed ili ne povis trovi ec spureton de Kap'tano Vilcjo nek de Buton-Brilo. Fine ili pauzis apud maizkampo kaj sidigis sur mur-stupetaron por ripozi. Apon prenis kelkajn pomojn el sia poso kaj donis unu el ili al Trot. Li komencis mem mangi alian, car estis la horo por ilia lunco. Kiam lia pomo estis finmangita Pon jetis la kernon en la kampon.
"Cuk-cuk! diris nekonata voco. "Pro kio vi batas mian okulon per pomkernof"
Starigis la formo de la Birdotimigilo, kiu kasis sin en la maizkampo dum li ekzamenis Ponon kaj Troton kaj decidis cu au ne ili estas helpindaj.
"Pardonu min," diris Pon. "Mi ne sciis ke vi estas tie."
"Sed kial vi estis tief" demandis Trot.
La Birdotimigilo antauenpasis per mallertaj pasoj kaj staris antau ili.
"Ha, vi estas la knabo de 1 gardenisto," li diris al Pon. Li turnis sin al Trot. "Kaj vi estas la knabineto kiu venis al Omenlando rajdante sur granda birdo, kaj kiu misfortune perdis sian amikon Kap'tanon Vilcjon, kaj sian amikon Buton-Brilon."
"Sed kiel vi sciis cion cif" si demandis.
"Mi scias multon," respondis la Birdotimigilo, palpebrumante al si komike. "Miaj cerbajoj estas de la Zorge-Miksita, Duoble-Distilita, lt-Efika speco kiun faras la Sorcisto de Oz. Li mem agnoskas ke mia cerbo estas la plej bona kiun iam li faris."
"Mi kredas ke mi audis pri vi," diris Trot malrapide, dum si okulekzamenis la Birdotimigilon tre interesate; "sed antaue vi logis en la Lando Oz." "nkorau nun," li respondis gaje. "Mi jus transiris la montojn el la Kvelula Lando por trovi cu mi povos iel helpi vin."
"Cu minf" demandis Pon.
"Ne, la fremdulojn el la granda mondo. Sajnas ke ili bezonas prizorgon."
"Mi mem faras tion," diris Pon, iomete sengracie. "Se vi pardonos mian diron, mi ne komprenas kiel Birdotimigilo kun pentritaj okuloj povas prizorgi iun."
"Se vi ne komprenas tion, vi estas pli blinda ol la Birdotimigilo," asertis Trot. "Li estas feulo, Pon, kaj venis el la felando Oz, do li povas fari preskau cion. Ami esperas," si pludiris, turnante sin al la Birdotimigilo, "ke vi povos trovi Kap'tanon Vilcjon por mi."
"Nu, mi nepre provos," li promesis. "Sed kiu estas tiu maljunulino kiu kuras cele nin kaj minacas nin per sia bastonof"
Trot kaj Pon turnis sin kaj ambau eligis krion pro timo. La sekvan momenton ili levis siajn kalkanojn kaj kuregis lau la pado. Car olda Palpebrumnjo, la Fisorcistino, jam fine sekvis ilin al ci tiu loko. Sia kolero estis tiel granda ke si firme intencis ne cesi casi Ponon kaj Troton antau ol kapti kaj puni ilin.
La Birdotimigilo tuj komprenis ke la maljuna virino intencas damagi liajn novajn amikojn, do dum si proksimigis li pasis antau sin. Lia ekapero estis tiel subita kaj neanticipita ke Palpebrumnjo koliziis kun li kaj renversis lin, sed si stumblis pro lia pajla korpo kaj ekruligis en la pado apud li.
La Birdotimigilo sidigis kaj diris: "Bonvolu pardoni!" sed si bategis lin per sia bastono kaj resternis lin. Apost tio, furioze kolera, la olda sorcistino saltis sur sian viktimon kaj komencis tiri la pajlon el lia korpo. La kompatinda Birdotimigilo estis nekapabla rezisti kaj post kelkaj momentoj restis el li nur malplena vestokompleto kaj amaso da pajlo apud gi. Bonfortune Palpebrumnjo ne damagis lian kapon, car gi ruligis en kaveton kaj si ne rimarkis gin. Timante ke Pon kaj Trot eskapos de si, si haste rekomencis casi kaj malaperis trans monteton, sekvante la direkton lau kiu si vidintis ilin marsantaj.
Nur mallonga tempo pasis antau ol griza akrido kun ligna kruro saltetadis tiudirekte kaj saltis rekte sur la suprenturnitan vizagon de la kapo de la Birdotimigilo.
"Bonvolu pardoni, sed vi ripozigas vin sur mia nazo," komentis la Birdotimigilo.
"Ho! Cu vi vivasf" demandis la akrido.
"Pri la respondo al tiu demando mi neniam sukcesis decidi," diris la kapo de la Birdotimigilo. "Kiam mia korpo estas konvene plenigita mi kapablas movi min same bone kiel ciu vivanto. La cerbo en la kapo kiun vi nun okupas kiel tronon estas tre superkvalita kaj mi faras multan tre lertan pensadon. Sed cu au ne tio signifas ke mi vivas, mi ne povas pruvi al vi; car vivanto kapablas morti, sed mi nur kapablas detruigi."
"Sajnas al mi," diris la akrido, frotante sian nazon per siaj antauaj kruroj, "ke rilate al vi vere ne gravas — krom se vi jam detruigis."
"Tio ne; mi nur bezonas replenigon," deklaris la Birdotimigilo; "kaj se Pon kaj Trot eskapos de la sorcistino, kaj revenos ci tien, mi certas ke ili kompleze faros tion por mi."
"Diru al mi! Cu Trot kaj Pon estas proksimajf" demandis la akrido, kaj gia voceto tremis pro ekscitigo.
La Birdotimigilo ne tuj respondis, car ambau liaj okuloj rigardis rekte supren al bela vizago kiu estis iomete klinita super lia kapo. Estis, tute vere, Princino Gloria, kiu vagis al ci tiu loko, multe surprizate kiam si audis la kapon de la Birdotimigilo paroli kaj la etan grizan akridon respondi.
"Ci tiu persono," diris la Birdotimigilo, ankorau rigardante sin, "nepre estas la Princino kiu amas Ponon, la knabon de 1 gardenisto."
"Cu vere!" kriis la akrido — kiu kompreneble estis Kap'tano Vilcjo — ekzamenante la junulinon scivole.
"Ne," diris Gloria fride, "mi ne amas Ponon, nek iun alian, car la Fisorcistino glaciigis mian koron."
"Domage!" kriis la Birdotimigilo. "Tiel soleca persono devus povi ami. Sed bonvolu, kara, replenigi mian korpon per pajlo denove."
La delikata Princino rigardetis la pajlon kaj la trivitajn bluajn Mangtulajn vestojn kaj retiris sin malestime. Sed ne necesis ke si rifuzu la peton de la Birdotimigilo car ekalvenis Trot kaj Pon, kiuj estis kasintaj sin tuj preter la pinto de la monteto kaj atendis gis olda Palpebrumnjo preterpasis ilin. Ilia kasejo estis samflanke kiel la blinda okulo de la sorcistino, kaj si pluhaste casadis la knabinon kaj junulon tute sen konscii ke ili trompis sin.
Troton sokis la mizera stato de la Birdotimigilo kaj tuj si komencis remeti la pajlon en lian korpon. Apon, tuj kiam li vidis Glorian, denove pledis al si ke si kompatu lin, sed la glacikora Princino turnis sin for de li fride kaj gemante la knabo de 1 gardenisto komencis helpi Troton.
Unue neniu el ili rimarkis la malgrandan akridon, kiu kiam ili alvenis forsaltis de la nazo de la Birdotimigilo kaj nun krocis sin al ero da herbo apud la pado, kie oni ne versajne surtretos lin. Anur kiam la Birdotimigilo estis tute replenigita kaj restarigita — kiam li estis riverencinta al siaj replenigintoj kaj espriminta sian dankon — nur tiam la akrido movis sin de sia starejo. Tiam li saltetis legere sur la padon kaj kriis:
"Trot — Trot! Rigardu min. Ami estas Kap'tano Vilcjo! Vidu kion faris al mi la Fisorcistino."
La voco estis eta, certe, sed gi atingis la orelojn de
Trot kaj multe alarmis sin. Si rigardis intense la akridon, kun okuloj malfermaj pro timo unue; post tio si surgenuigis kaj rimarkante la lignan kruron si komencis lamente ploradi.
"Ho, Kap'tano Vilcjo — kara Kap'tano Vilcjo! Kiel kruele si agis!" si ploregis.
"Ne ploru, Trot," petis la akrido. "Ne doloris, kaj ankau nun ne doloras. Sed estas ege malhelpe kaj humilige, kaj multe pli."
"Se nur," diris la knabino indigne, penegante reteni siajn larmojn, "se nur mi estus s'fice granda kaj s'fice forta por forte batadi tiun fisorcistinacon. Oni devus fari sin bufo pro tiu fiago al vi, Kap'tano Vilcjo!"
"Ne gravas," urgis la Birdotimigilo, per komfortiga voco, "tia transformo ne ciam dauras, kaj plejofte ekzistas ia rimedo por nuligi la sorcon. Ami estas certa ke Glinda povus fari tion senhezite."
"Kiu estas Glindaf" demandis Kap'tano Vilcjo.
Post tio la Birdotimigilo rakontis al ili plene pri Glinda, ne forgesante mencii siajn belecon kaj bonecon kaj siajn mirindajn magipovojn. Li ankau klarigis ke la Rega Sorcistino sendis lin al Omenlando specife por helpi la fremdulojn, kiuj lau sia scio estas en dangero pro la ruzoj de la kruela Rego kaj la Fisorcistino.
Capitro 16
Pon Vokas la Regon Cedi
Gloria proksimigis al la grupo por auskulti ilian konversacion, kaj gi sajnis interesi sin malgrau sia frida mieno. Ili sciis, kompreneble, ke la kompatinda Princino ne kulpis pri siaj frideco kaj sinreteno, do ili penis ne kulpigi sin.
"Mi devus esti veninta ci tien iom pli baldau," diris la Birdotimigilo bedaurante; "sed Glinda sendis min tuj kiam si trovis ke vi estas ci tie kaj versajne renkontos embarasojn. Kaj nun car ni ciuj estas kunaj — escepte de Buton-Brilo, pri kiu ne utilus malkvietadi — mi proponas ke ni interkonsiligu por decidi kion ni prefere faru."
Tio sajnis saga propono, do ili ciuj sidigis sur la herbo, inkluzive de Gloria, kaj la akrido staris sur sultro de Trot kaj lasis sin karesi lin per sia mano.
"Unuavice," komencis la Birdotimigilo, "tiu Rego Kru-el estas uzurpulo kaj ne rajtas regi la Regnon Omenlando."
"Estas vere," diris Pon fervore. "Mia patro estis Rego antau ol li, kaj mi —»
"Vi estas knabo de gardenisto," interrompis la Birdotimigilo. "Anaku via patro ne rajtis regi, car la laurajta Rego de ci tiu lando estis la patro de Princino Gloria, kaj nur si rajtas sidi sur la trono de Omenlando."
"Bone!" kriis Trot. "Sed kion ni faru pri Rego Kru-el? Mi supozas ke li ne cedos la tronon volonte."
"Ne, kompreneble ne," diris la Birdotimigilo. "Tial nia devo estos devigi lin cedi la tronon."*
"Kiel?" demandis Trot.
"Donu al mi sufican tempon por pensado," estis la respondo. "Por tio ekzistas miaj cerbajoj. Ami ne scias cu au ne vi homoj kelkfoje pensas, sed mia cerbo estas la plej bona kiun iam faris la Sorcisto de Oz, kaj se mi donas al gi sufican tempon, la rezulto kutime surprizas min."
"Uzu kiom da tempo vi bezonas," sugestis Trot. "Ne necesas hasti."
"Dankon," diris la pajlulo, kaj li sidis plene kviete dum duono da horo. Dum tiu intervalo la akrido flustris en orelon de Trot, al kiu li estis tre proksima, kaj Trot responde flustris al la akrido kiu sidas sur sia sultro. Apon ameme rigardis Glorian, kiu tute ne atentis tion.
Fine la Birdotimigilo laute ridis.
"Cerbo funkciasf" demandis Trot., "Jes. Gi tre bone funkcias hodiau. Ani konkeros Regon Kru-el kaj metos Glorian sur lian tronon kiel Reginon de Omenlando."
"Bonege!" kriis la knabineto, kunfrapante siajn manojn goje. "Sed kielf"
"Lasu min pritrakti la ^W-on," diris la Birdotimigilo fiere. "Kiel konkeristo mi estas mirinda. Ani, unue, skribos mesagon sendotan al Rego Kru-el, petante lin cedi. Se li rifuzos, ni devigos lin cedi."