"Kial peti lin, kiam ni scias ke li rifuzosf" demandis Pon.
"Nu, ni devas gentile agi, negrave kion alian ni faros," klarigis la Birdotimigilo. "Estus tre malgentile konkeri Regon sen deca antauaverto."
Ili trovis ke estas malfacile skribi mesagon sen papero, plumo kaj inko, kiuj ne estis haveblaj; do ili decidis sendi Ponon kiel mesagiston, kun instrukcio peti la Regon, gentile sed firme, cedi.
Pon ne fervoris esti la mesagisto. Efektive, li sugestis ke eble la tasko montrigos dangera. Sed la Birdotimigilo nun estis la agnoskata cefo de la Armeo de Konkero, kaj li rifuzis atenti rifuzon. Do Pon ekiris al la kastelo de la Rego, kaj la aliaj akompanis lin gis lia kabano, kie ili decidis atendi la revenon de la knabo de 1 gardenisto.
Mi kredas ke al Pon mankis fido al la sageco de la pajlulo car li konis la Birdotimigilon nur tre mallonge. Estis facile diri: "Ni konkeros Regon Kru-el," sed kiam Pon proksimigis al la granda kastelo li komencis dubi ke pajloplenigita homo, knabino, akrido kaj frostakora Princino povos fari tion. Kaj rilate al li mem, lin neniam antaue trafis la ideo defii la Regon.
Tial la knabo de 1 gardenisto ne estis tre kuraga kiam li eniris la kastelon kaj trairis al la enfermita korto kie la Rego guste tiam sidis, cirkauate de siaj favorataj korteganoj. Aneniu malebligis la eniron de Pon, car li estis konata kiel la knabo de la gardenisto, sed kiam la Rego vidis lin li komencis feroce sulki la frunton. Li kredis Ponon respondeca pri la multaj problemoj rilate al Princino Gloria, kiu post la frostigo de sia koro eskapis al iu nekonata loko, anstatau reveni al la kastelo por edzigi Gugli-Gun kiel anticipite. Do la Rego nudigis siajn dentojn kolere dum li demandis:
"Kien vi metis Princinon Glorian?"
"Nenie, via Mosto! Mi nenien metis sin," respondis
Pon per febla voco. "Si ne plu amas min kaj ec rifuzas paroli al mi."
"Do kial vi estas ci tie, friponof" mugis la Rego.
Pon rigardis unudireken kaj alidirekten, sed vidis nenian metodon eskapi; do li ekkuragigis sin.
"Mi venis voki vian Moston cedi."
"Kion!" kriis la Rego. "Cedif Cedi al kiuf"
La koro de Pon descendis al liaj botoj.
“Al la Birdotimigilo," li respondis.
Kelkaj el la korteganoj komencis ridi, sed Rego Kru-el multe cagrenigis. Li eksaltis kaj komencis batadi povran Ponon per la ora bastono kiun li portis. Apon kriegis kaj forkurus se du el la soldatoj ne tenus lin gis lia Mosto lacigis pro punado al la knabo. Apost tio ili lasis lin kaj li foriris de la kastelo kaj reiris lau la vojo, plorante ciupase car lia korpo estis tiel doloroplena.
"Nu," diris la Birdotimigilo, "cu la Rego cedisf"
"Ne; sed li fortege batadis min!" ploris povra Pon.
Trot vere kompatis Ponon, sed sajne la angoro de sia amanto tute ne tusis Glorian. La akrido saltis sur sultron de la Birdotimigilo kaj demandis al li kion li sekve faros.
"Konkeros," estis la respondo. "Sed mi iros sola, cifoje, car batado tute ne povas dolorigi min; nek lancoj — nek glavoj — nek sagoj."
"Kialf" demandis Trot.
"Car mi ne havas nervojn, malsimile al vi la vianduloj. Ec akridoj havas nervojn, sed ne pajlo; do negrave kion ili faros — escepte de unu ebleco — ili ne povos damagi min. Tial mi anticipas facile konkeri Regon Kru-el."
"Kiu estas tiu unusola esceptof" demandis Trot.
"Ili neniam elpensos gin, do ne gravas. Kaj nun, bonvolu pardoni mian foreston dum kelka tempo dum mi iros al la kastelo kaj konkeros."
"Vi ne havas armilojn," Pon memorigis lin.
"Estas vere," diris la Birdotimigilo. "Sed se mi portus armilojn mi eble damagus iun — eble grave — kaj tio malfelicigus min. Ami nur prunteprenos tiun rajdvipon, kiun mi vidas en la angulo de via kabano, se ne malplacos al vi. Ane estas tute konvene marsadi portante rajdvipon, sed mi opinias ke vi pardonos la malkongruecon."
Pon transdonis al li la vipon kaj la Birdotimigilo riverencis al la tuta grupo kaj foriris el la kabano, marsante senhaste survoje al la kastelo de la Rego.
Capitro 17
La Orko Savas Buton-Brilon
Nun mi devas informi vin pri kio okazis al Buton-Brilo post lia forvago dum la mateno kaj perdigo. Tiu knabeto, kiel eble vi jam trovis, estis preskau tiel sennerva kiel la Birdotimigilo. Anenio multe mirigis lin; nenio cagrenis lin au malfelicigis lin. Bonan fortunon au misfortunon li akceptis trankvile ridetante, li neniam plendis, negrave kio okazis. Aparte pro tio Buton-Brilo estis amata de ciu kiu konis lin — kaj eble tial li tiel ofte trafis embarasojn, au trovis sin perdiginta.
Hodiau, dum li vagis tien kaj tien, trans montetojn kaj valetojn, li sentis la mankon de Trot kaj Kap'tano Vilcjo, kiujn li multe amis, tamen li ne estis malfelica. La birdoj kantadis gaje kaj la sovagaj floroj estis belaj kaj la venteto odoris kiel nove falcita fojno.
"La sola mavajo en ci tiu lando estas gia Rego," li pensis; "sed la lando ne kulpas pri tio."
Kojoto etendis sian rondan kapon el amaseto da tero kaj rigardis la knabon per brilaj okuloj.
"Bonvolu marsi cirkau mian domon," gi diris, "kaj tiel vi ne damagos gin nek genos la bebojn."
"Bone," respondis Buton-Brilo, kaj li atentis ne pasi sur la amaseton. Li plumarsis, gaje fajfante, gis kverelema voco kriis:
"Ho cesu! Bonvolu cesigi tiun bruon. Genas miajn nervojn."
Buton-Brilo vidis oldan grizan strigon sidanta en la forko de arbo, kaj li respondis ridetante: "Bone, olda Genemulo," kaj li cesis fajfi gis li estis tro distance de la strigo por esti audebla. Cirkau la tagmezo li atingis domon de agristo kie logis maljuna paro. Ili donis al li bonan mangon, sed la viro estis surda kaj la virino estis muta, tiel ke ili ne povis respondi demandojn por gvidi lin lau la vojo al la domo de Pon. Kiam li foriris de ili li restis tiom perdiginta kiom antaue.
Li vizitis ciun arbareton kiun li vidis el for, car li memoris ke la kastelo de la Rego estas proksima al arbareto kaj ke la kabano de Pon estas proksima al la kastelo de la Rego; sed ciam liaj esperoj fiaskis. Fine, trapasinte unu el tiuj arbaretoj, li venis en malferman spacon kaj trovis sin vizag-al-vizage kun la Orko.
"Saluton!" diris Buton-Brilo. "El kie vi venisf"
"El Orklando," estis la respondo. "Mi trovis mian propran landon, fine, kaj gi ja ne estas tre distance de ci tie. Ami estus reveninta al vi pli frue, por trovi kiel vi sukcesas, se miaj familio kaj amikoj ne bonvenigus min tiel rege ke grandan festenon ili okazigis honore al mi. Do mi ja ne povis foriri denove el Orklando gis la fino de la ekscitigo."
"Cu vi povos denove trovi la vojon hejmenf" demandis la knabo.
"Jes, facile; car nun mi scias precize kie gi estas. Sed kie estas Trot kaj Kap'tano Vilcjof"
Buton-Brilo rakontis al la Orko iliajn aventurojn post kiam gi forlasis ilin en Omenlando, li parolis pri la timo de Trot ke la Rego faris ion fian al Kap'tano Vilcjo, kaj pri la amo de Pon al Gloria, kaj pri la forpelo de Trot kaj Buton-Brilo el la kastelo de la Rego. La knabo ne povis pli informi, sed tio suficis por maltrankviligi la Orkon pri la sekureco de liaj amikoj.
"Ni devos tuj iri al ili, car eble ili bezonas nin," li diris.
"Mi ne scias kien iri," konfesis Buton-Brilo. "Mi perdigis."
"Nu, mi povas reporti vin al la kabano de la knabo de 1 gardenisto," promesis la Orko, "car kiam mi flugas alte en la aero mi povas malsupren rigardi kaj facile vidi la kastelon de la Rego. Tiel mi ekvidis vin guste kiam vi eniris la arbareton; do mi suben flugis kaj atendis vian eliron."
"Kiel vi povos porti minf" demandis la knabo.
"Vi devos cirkaukruri miajn sultrojn kaj meti viajn brakojn cirkau mian kolon. Cu vi kredas ke vi povos eviti falonf"
"Mi provos," diris Buton-Brilo. Do la Orko kaurigis kaj la knabo sidigis kaj firme tenis. La vosto de la maldikulo komencis kirliri kaj supren ili iris, alte supren super ciuj arbosuproj.
Post kiam la Orko cirkle iris unu-dufoje, giaj akraj okuloj trovis la turojn de la kastelo kaj foren gi flugis, rekte cele la lokon. Dum gi svebis en la aero, proksime al la kastelo, Buton-Brilo indikis la kabanon de Pon, do ili surterigis tuj antau gi kaj Trot elvenis kurante saluti ilin.
Oni konigis Glorian al la Orko, kiun surprizis trovi Kap'tanon Vilcjon tranformita en akridon.
"Kiel placas al vif" demandis la ulo.
"Nu, multe maltrankviligas min," respondis Kap'tano Vilcjo, starante sur sultro de Trot. "Mi konstante timas surtretigi, kaj al mi ne placas la gusto de herbo kaj sajne mi ne povas kutimigi al gi. Lau mia naturo mi mangas herbon, sciu, sed mi komencas suspekti ke oni devas lerni ami la guston."
"Cu vi povas hakif" demandis la Orko.
"Mi supozas ke mi ne estas tia akr-ido," respondis Kap'tano Vilcjo. "Sed mi ne povus diri kion mi eble farus se oni batus per mi — espereble tio ne okazos."
"Nu," diris la Orko, "estas tre domage, kaj volonte mi renkontus tiun kruelan Regon kaj lian Fisorcistinon kaj severe punus ilin. Vi estas ege malgranda, Kap'tano Vilcjo, sed mi kredas ke mi rekonus vin cie ajn pro via ligna kruro."
La aliaj diris al la Orko kaj Buton-Brilo cion pri la glaciigita koro de Gloria kaj pri kiel la Birdotimigilo venis el la Lando Oz por helpi ilin. La Orkon sajne maltrankviligis informigi ke la Birdotimigilo iris sola por konkeri Regon Kru-el.
"Mi timas ke li fusos la provon," diris la maldikulo, "kaj ne konjekteblas kion tiu terura Rego farus al la kompatinda Birdotimigilo, kiu sajnas tre interesa persono. Do mi opinias ke mi mem partoprenos en la konkero."
"Kiel?"
"Atendu kaj vi vidos," estis la respondo. "Sed, unue, mi devos reflugi hejmen — ree al mia propra lando — do bonvolu pardoni ke mi forlasas vin tiel baldau, mi foriros tuj. Staru distance de mia vosto, mi petas, tiel ke la vento de gi, kiam gi rivoluos, ne renversen batos vin."
Ili lasis multan spacon por la ulo kaj gi ekforis tuj kiel fulmo kaj baldau malaperis en la cielon.
"Mi demandas al mi," diris Buton-Brilo, perokule sekvante la foriron de la Orko, "cu efektive li revenos."
"Kompreneble li revenos!" respondis Trot. "La Orko estas bonulo, kaj ni povas dependi de li. Kaj atentu miajn vortojn, Buton-Brilo, kiam nia Orko ja revenos, estas unu kruela Rego en Omenlando kiu volegos ke tio ne okazis."
Capitro 18
La Birdotimigilo Renkontas Malamikon
La Birdotimigilo tute ne timis Regon Kru-el. Amale, li iom guis la anticipon konkeri la mavan Regon kaj anstatauigi lin per Gloria sur la trono de Omenlando. Do li antaueniris audace al la rega kastelo kaj postulis eniri.
Vidante ke li estas fremdulo, la soldatoj permesis lin eniri. Li pasis rekte al la troncambro, kie tiutempe lia Mosto jugis disputojn inter siaj regatoj.
"Kiu vi estasf" kolere demandis la Rego.
"Mi estas, kaj mi ordonas ke vi cedu kaj farigu mia kaptito."
"Kial mi faru tionf" demandis la Rego, kiun multe surprizis la audaco de la pajlulo.
"Car mi decidis ke vi estas tro kruela Rego por regi tiel belan landon. Amemoru ke Omenlando estas parto de Oz, kaj sekve vi devas obei Ozman de Oz, kies amiko kaj servanto mi estas."
Nu, kiam li audis tion, la menso de Rego Kru-el tre cagrenigis, car li sciis ke la Birdotimigilo parolas vere. Sed neniu antau nun iam venis al Omenlando el la Lando Oz kaj la Rego ne intencis peligi de sia trono se li povos malhelpi tion. Tial li faris severan firidon mokan kaj diris:
"Mi estas nuntempe okupata. Flanken pasu, Birdotimigilo, kaj mi parolos al vi poste."
Sed la Birdotimigilo turnis sin al la kunvenintaj korteganoj kaj regatoj kaj vokis per lauta voco:
"Mi nun deklaras, nome de Ozma de Oz, ke ci tiu viro ne plu estas la reganto de Omenlando. Ekde nun Princino Gloria estas via laurajta Regino, kaj mi petas ke ciu el vi lojalu al si kaj obeu siajn ordonojn."
La homoj rigardis time sian Regon, kiun en siaj koroj ciuj malamis sed ankau timis. Kru-el nun ege furiozis kaj li levis sian oran sceptron kaj batis la Birdotimigilon tiom forte ke li falis sur la plankon.
Sed li tuj restarigis, kaj per la rajdovipo de Pon li batis la Regon tiel forte ke la fimonarko mugis pro doloro tiom kiom pro furiozo, vokante siajn soldatojn kapti la Birdotimigilon.
Ili penis fari tion, kaj pusis siajn lancojn kaj glavojn en la pajlan korpon, sen fari ian damagon escepte de truoj en la vestoj de la Birdotimigilo. Tamen, ili estis multaj kontrau unu kaj fine olda Gugli-Gu alportis snuregon kiun li vindis cirkau la Birdotimigilon, ligante liajn krurojn kaj brakojn al liaj flankoj, kaj tiel la batalo finigis.
La Rego stormis kaj cirkaudancis ege furioze, car li neniam estis tiel forte batita ekde kiam li estis knabo — kaj eble ne tiam. Li ordonis jeti la Birdotimigilon en la karceron de la kastelo, kio ja ne estis malfacila tasko car unu viro facile portis lin, ligitan.
Ec post la forigo de la kaptito la Rego ankorau ne povis regi sian koleron. Li penis elpensi metodon vengi sin kontrau la pajlulon, sed li povis elpensi nenion kio damagus lin.
Fine, kiam la teruritaj homoj kaj la timigitaj korteganoj jam humile foriris, olda Gugli-Gu proksimigis al la Rego figrimacante.
"Mi scias kion fari," diris li. "Faru grandan fajron kaj bruligu la Birdotimigilon, kaj tiel li ekstermigos."
La Rego tiom gojis pro tiu sugesto ke li cirkaubrakis oldan Gugli-Gun pro sia gojo., "Kompreneble!" li kriis. " Guste tiel. Kial mi mem ne elpensis tionf"
Do li alvokis siajn soldatojn kaj servistojn kaj ordonis ke ili preparu grandan fajron en malferma spaco en la parko de la kastelo. Ankau li sendis mesagon al sia tuta popolo ke oni grupigu kaj rigardu la detruigon de la Birdotimigilo kiu audacis defii lian potencon. Apost nelonge vasta amaso da personoj grupigis en la parko kaj la servistoj stakis sufican fuelon por fari fajron videblan multajn kilometrojn for — ec dumtage.
Kiam cio estis preta, la Rego elportigis sian tronon por sidi sur gi kaj gui la spektaklon, kaj post tio li sendis siajn soldatojn alporti la Birdotimigilon.
Nu, nur unusolan aferon en la tuta mondo vere timis la pajlulo: fajron. Li sciis ke li tre facile ekbrulus, kaj ke liaj cindroj malmulte valorus poste. Ane genus lin tiel detruigi, sed li komprenis ke multaj personoj en la Lando Oz, precipe Doroteo kaj la Rega Ozma, malfelicus se ili informigus ke ilia malnova amiko la Birdotimigilo ne plu ekzistas.
Malgrau tio, la pajlulo estis brava kaj frontis sian fajran faton kiel heroo. Amarsigite antau la amason da homoj li turnis sin al la Rego tre trankvile kaj diris:
"Ci fiago kostos al vi vian tronon, kaj ankau multan suferadon, car miaj amikoj vengos mian detruigon."
"Viaj amikoj ne estas ci tie, nek ili scios kion mi faris al vi, post via pereo kiam vi ne povos informi ilin," respondis la Rego per malrespekto-plena voco.
Post tio li ordonis ligi la Birdotimigilon al dika paliso kiun li marteligis en la teron, kaj la materialoj por la fajro estis amasigitaj tute cirkau lin. Kiam tio estis jam farita, la latuna bando de la Rego komencis viglan melodion kaj olda Gugli-Gu antauenvenis kun flamanta alumeto kaj ardigis la stipojn.
Tuj la flamoj eklevigis kaj rampis pli kaj pli proksimen al la Birdotimigilo. La Rego kaj lia tuta popolo tiom intense rigardis tiun teruran spektaklon ke neniu el ili rimarkis ke la cielo subite senlumigas. Eble ili supozis ke la lauta zumsono — kian faras deko da movigantaj vagonaroj — venas el la ardantaj stipoj; ke la ventoblovo estas nur venteto. Sed subite eksubeniris amaso da Orkoj, almenau duoncento da ili, kaj la fortaj aerfluoj kauzitaj de iliaj rivoluantaj vostoj dissutis la fajron ciudirekten, tiel ke ec ne unu ardanta ero ec tusis la Birdotimigilon.
Sed tiu estis ne la sola efekto de la subita tornado. Arego Kru-el estis blovita el sia trono kaj renversigis kapsuben gis li ekhaltis batiginte kontrau la stonan muron de sia propra kastelo, kaj antau ol li povis starigi granda Orko eksidis sur lin kaj tenis lin premita al la tero. Olda Gugli-Gu jetigis en la aeron kiel raketo kaj haltis sur arbo, kie li pendis per sia korpomezo de alta branco, batante la aeron per siaj piedoj kaj penante kapti la aeron per siaj manoj, kaj kriegante petante kompaton kiel malkuragulo, car tio li ja estis.