Kap'tano Vilcjo kolektis du berojn kaj zorge metis ilin en sian poson. Apost tio ili cirkauiris al la orienta flanko de la insulo kaj trovis la arbon sur kiu kreskas la malhele purpuraj beroj.
"Mi intencas preni kvar el ili," diris la velisto, "tiel ke se unu ne grandigos nin ni povos mangi alian."
"Pli bone prenu ses," konsilis la Orko. "Estas bone esti sekura, kaj mi estas certa ke tiuj arboj kreskas en neniu alia loko en la tuta mondo."
Do Kap'tano Vilcjo kolektis ses purpurajn berojn kaj kun siaj valoregaj fruktoj ili reiris al la kabano por adiaui Pesimon. Eble ili ne tiom gentilus al tiu malagrabla vireto se ili ne volus peti lin ligi la sunkufon cirkau la kolon de la Orko.
Kiam Pesim informigis ke ili foriros de li li unue aspektis multe placita, sed li subite memoris ke li devas esti placata de nenio do li komencis grumbladi pri sia forlasigo.
"Ni sciis ke ne kontentigus vin," komentis Kap'tano Vilcjo. "Ne kontentigis vin ke ni estas ci tie, kaj ne kontentigos vin ke ni estos for."
"Estas tute vere," agnoskis Pesim. "Mi ne estas kontenta ekde antau nememorebla tempo; do neniel gravas al mi cu vi foriros au restos."
Tamen lin interesis ilia eksperimento, kaj li volonte konsentis helpi, kvankam li profetis ke ili falos el la sunkufo dumvoje kaj au dronos en la oceano au disfrakasigos sur iu roka bordo. Tiu malgaja auguro ne senkuragigis Troton, sed gi tre nervozigis Kap'tanon Vilcjon.
"Mi la unua mangos mian beron," diris Trot, dum si metis sian sunkufon sur la teron, tiel ke ili povos eniri gin.
Post tio si mangis la lavendan beron kaj post kelkaj sekundoj si tiom malgrandigis ke Kap'tano Vilcjo prenis sin tre zorge per sia dikfingro kaj unua fingro kaj metis sin en la mezon de la sunkufo. Apost tio li metis apud sin la ses purpurajn berojn — ciu estis proksimume tiel granda kiel la kapo de eta Trot — kaj car ciuj preparoj estis faritaj la maljuna velisto mangis sian lavendan beron kaj farigis tre malgranda — ec lia ligna kruro!
Kap'tano Vilcjo ege stumblis penante grimpi trans la randon de la sunkufo kaj falis apud Troton kapantaue, kio instigis mizeran Pesimon ridegi goje. Apost tio la Rego de la Insulo prenis la sunkufon — tiel senzorge ke li skuis giajn enulojn kvazau pizojn en pizujo — kaj ligis gin, per giaj snuroj, sekure cirkau la kolon de la Orko.
"Mi esperas, Trot, ke vi tre sekurige kudris tiujn snurojn," diris Kap'tano Vilcjo maltrankvile.
"Nu, ni vere ne multe pezas, sciu," si respondis, "do mi kredas ke la kudro ne rompigos. Sed atentu ne dispremi la berojn, Kap'tano."
"Jam unu el ili difektigis," li diris, rigardante ilin.
"Cu pretajf" demandis la Orko.
"Jes!" ili kune kriis, kaj Pesim proksimigis al la sunkufo kaj vokis al ili: "Vi frakasigos au dronos, mi tute certas! Sed adiau, kaj gis nerevido!"
La Orkon provokis tiu malafabla parolo, do li turnis sian voston kontrau la vireton kaj rotaciigis gin tiel rapide ke la aerblovo renverspusis Pesimon kaj li ruligis plurfoje sur la tero antau ol li povis haltigi sin kaj sidigi. Jam tiam la Orko estis alte en la aero kaj rapidanta trans la oceanon.
Capitro 6
La Flugo de la Etuloj
Kap'tano Vilcjo kaj Trot veturis tre komforte en la sunkufo. La movado estis tre regula, car ili pezis tiom malmulte ke la Orko flugis senpene. Tamen ili estis ambau iom nervozaj pri sia estonta sorto kaj ne povis ne voli sin sekuraj sur la tero kaj naturdimensiaj denove.
"Vi estas terure malgranda, Trot," komentis Kap'tano Vilcjo, rigardante sian kompanon.
"Same vi, Kap'tano," si diris ridante; "sed dum ni havos la purpurajn berojn ni ne bezonos maltrankvili pri nia malgrandeco."
"En cirko," meditis la maljunulo, "ni estus kuriozajoj. Sed en sunkufo — alte en la aero — flugante super granda nekonata oceano — ne estas vorto en la libraro kiu priskribas nin."
"Nu, ni estas etuloj, tute simple," diris la knabineto.
La Orko longe flugis silente. La fajna svingigo de la sunkufo dormemigis Kap'tanon Vilcjo kaj li komencis endormigi. Tamen Trot estis plene veka, kaj tolerinte la monotonan veturon laueble longe si vokis:
"Cu vi ankorau nenie vidas teron, S-ro Orkof" "nkorau ne," li respondis. "Ci tiu oceano estas granda kaj mi tute ne scias kiudirekte kusas la tero plej proksima al tiu insulo; sed se mi plu rekte flugados mi nepre atingos iun lokon iam."
Tio sonis logika, do la etuloj en la sunkufo restis laueble paciencaj; t.e., Kap'tano Vilcjo dormetis kaj Trot penis memori siajn geografilecionojn por povi konjekti al kiu tero ili versajne venos.
Dum horoj post horoj la Orko flugis senpauze, irante tute rekte kaj sercante per siaj okuloj teron sur la horizonto. Kap'tano plu dormadis kaj ronkis kaj Trot metis sian kapon sur lian sultron por ripozigi gin; subite la Orko kriis:
"Jen! Mi ekvidis teron, finfine."
Je tiu anonco ili vigligis sin. Kap'tano Vilcjo starigis kaj klopodis rigardi trans la randon de la sunkufo.
"Kia gi aspektasf" li demandis.
"Gi aspektas nova insulo," diris la Orko; "sed mi povos pli bone taksi gin post unu au du minutoj." "l mi ne multe placas insuloj, post nia vizito al la alia," deklaris Trot.
Baldau la Orko denove anoncis:
"Nepre gi estas insulo, malgranda insulo," diris li. "Sed mi ne haltos car mi vidas multe pli grandan teron tuj preter gi."
"Tute bone," aprobis Kap'tano Vilcjo. "Ju pli granda la tero, des pli bone, lau nia opinio."
"Gi estas preskau kontinento," pludiris la Orko post nelonga silento, dum kiu li ne malpliigis sian flugrapidon. "Cu povus esti Orklando, la loko kiun mi de tiom longe sercasf"
"Mi esperas ke ne," flustris Trot al Kap'tano Vilcjo — tiel legere ke la Orko ne povis audi sin — "car mi ne volus esti en lando kie logas nur Orkoj. Ci tiu unusola Orko ne estas malagrabla kunulo, sed multe da li ne estus tre agrable."
Post kelkaj pliaj minutoj da flugado la Orko vokis per malfelica voco:
"Ne! ne estas mia lando. Estas loko kiun mi neniam vidis antau nun, kvankam mi multege veturadis. Gi aspektas nur montoj kaj dezertoj kaj verdaj valoj kaj kuriozaj urboj kaj lagoj kaj riveroj — intermiksitaj tre senorde."
"Kutime landoj estas tiaj," komentis Kap'tano
Vilcjo. "Cu vi surterigosf"
"Baldau," estis la respondo. "Jen montopinto tuj antau mi. Cu vi konsentas ke ni surterigu sur ginf"
"Bone," konsentis la velisto, car kaj li kaj Trot enuis pro veturado en la sunkufo kaj sopiris denove stari sur solida tero.
Do post kelkaj minutoj la Orko malrapidigis sian flugon kaj post tio ekhaltis tiel legere ke ili apenau skuigis. Apost tio la ulo kaurigis gis la sunkufo tusis la teron, kaj komencis peni malligi la nodigitajn snurojn per siaj krifoj.
Tio montrigis tre mallerta tasko, car la snuroj estis ligitaj dorse de la kolo de la Orko, precize tie kien ne atingis liaj krifoj. Apost multa provado li diris:
"Mi timas ne povi ellasi vin, kaj neniu proksimas por helpi min."
Unue tio senesperigis, sed post iom da pensado Kap'tano Vilcjo diris:
"Se ne genos vin, Trot, mi povos fari fendon en via sunkufo per mia trancilo."
"Faru tion," si respondis. "La tranco ne genos, car mi povos poste rekudri gin, kiam mi denove estos granda."
Do Kap'tano Vilcjo elprenis sian trancilon, kiu estis egale malgranda, proporcie, kiel li mem, kaj post multa penado li sukcesis fari longan trancfendon en la sunkufo. Unue li mem premis sin tra la aperturon kaj poste helpis Troton eliri.
Kiam ili denove staris sur firma tero ilia unua ago estis komenci mangi la malhele purpurajn berojn kiujn ili kunportis kun si. Trot gardadis du el ili zorge dum la longa veturo, tenante ilin sur siaj genuoj, car ilia sekureco multon signifis al la etuloj.
"Mi ne multe malsatas," diris la knabineto dum si transdonis beron al Kap'tano Vilcjo, "sed malsato ne gravas, ciokaze. Estas kiel preni medikamenton por resanigi, do ni devos iel sukcese mangi ilin."
Sed la beroj montrigis tre placgustaj, kaj dum Kapt'ano Vilcjo kaj Trot mordetis la randojn ili komencis grandigi — nerapide sed senhalte. Ju pli ili kreskis des pli facile ili mangis la berojn, kiuj kompreneble farigis malpli grandaj lau ilia vidpunkto, kaj kiam la fruktoj estis plenmangitaj niaj amikoj jam reatingis sian naturan grandecon.
La knabineton multe trankviligis la trovo ke si nun estas same granda kiel unue, kaj Kap'tano Vilcjo ankau kontentis; car, kvankam ili vidis la efikon de la beroj rilate al la Orko, ili ne estis certaj ke la magiaj fruktoj same efikos al homoj, au ke la magio funkcios en alia lando ol tiu kie kreskis la beroj.
"Kion ni faru pri la aliaj kvar berojf" demandis Trot, dum si prenis sian sunkufon, mirante ke si antaue estis sufice malgranda por veturi en gi. "Ili ne plu utilas al ni, Kap'tano, cuf"
"Mi ne certas pri tio," li respondis. "Se ilin mangus iu kiu neniam mangis la lavendajn berojn, eble ili tute ne efikus; sed, male, eble ili ja efikus. Unu el ili estas multe difektita, do mi forjetos gin, sed la aliajn tri mi kunportos, lau mia ideo. Ili estas magiajoj, sciu, kaj eble ili utilos al ni iam."
Li nun trasercis siajn grandajn posojn kaj eltiris malgrandan lignan skatolon kun glitkovrilo. La velisto gardis aron da najloj, diversdimensiajn, en tiu skatolo, sed tiujn li nun sutis en sian poson kaj en la skatoleton li metis la tri sendifektajn purpurajn berojn.
Fininte tiun gravan agon, ili trovis sufican tempon por cirkaurigardi kaj vidi sur kian lokon la Orko surterigis.
Capitro 7
La Bululo
La monto sur kiun ili alterigis ne estis dezerta, sed havis sur siaj flankoj lokojn de verda herbo, kelkajn arbustojn, kelkajn nedikajn arbojn kaj tie-tie amasojn da falintaj rokoj. La flankoj de la deklivo aspektis iom krutaj, sed se oni tre zorgis, eblis grimpi supren au malsupren facile kaj sekure. La pejzago videbla de kie ili nun staris montris placajn valojn kaj fekundajn montetojn kusantajn sub la altajoj. Trot kredis vidi kelkajn domojn kuriozformajn dise en la suba pejzago, kaj estis movigantaj punktoj kiuj eble estas homoj au bestoj sed estas tro distancaj tiel ke si ne povas klare vidi ilin.
Ne malproksime de ilia starloko estis la supro de la monto, kiu aspektis plata, do la Orko proponis al siaj akompanantoj ke li flugos supren por vidi kio estas tie.
"Bona ideo," diris Trot, "car proksimigas la vespero kaj ni devos trovi lokon kie ni dormos."
La Orko estis for ne pli ol kelkajn minutojn antau ol ili vidis lin aperi sur la rando de la supro plej proksima al ili.
"Venu supren!" li vokis.
Do Trot kaj Kap'tano Vilcjo komencis supreniri la deklivon kaj ili ne bezonis multan tempon por atingi la lokon kie atendas ilin la Orko.
Ilia unua ekvido de la montosupro tre multe placis al ili. Gi estis ebena spaco pli granda ol ili supozis kaj sur gi kreskis herbaro brile verda. En la preciza centro staris domo tre zorge konstruita el stonoj. Aneniu persono estis videbla, sed fumo venis el la kamentubo, do unuanime ciuj tri komencis marsi cele la domon.
"Mi demandas al mi," diris Trot, "en kiu lando ni estas, kaj cu tre distance de mia hejmo en Kalifornio."
"Ne povas diri, partnero," respondis Kap'tano Vilcjo, "sed mi ege certas ke ni longe veturis post nia alveno al tiu kirlakvo."
"Jes," si akordis, gemante, "nepre kilometrojn da kilometroj!"
"Distanco nenion signifas," diris la Orko. "Mi jam transflugis preskau la tutan mondon, penante trovi mian hejmon, kaj estas mirige kiom da landetoj ekzistas, kasitaj en la fendoj kaj anguloj de ci tiu granda Terglobo. Kiam oni veturas oni povas trovi iun novan landon ciumomente, kaj multaj el ili ankorau neniam aperis sur la mapoj."
"Eble jen unu el ili," sugestis Trot.
Ili atingis la domon post vigliga marso kaj Kap'tano
Vilcjo pugnofrapis la pordon. Gin tuj malfermis malglataspekta viro kiu "estis tute kovrita de buloj" lau posta deklaro de Trot. Estis buloj sur lia kapo, buloj sur lia korpo kaj buloj sur liaj brakoj kaj kruroj kaj manoj. Ec sur la ekstremoj de liaj fingroj estis buloj. Kiel vestajon li surhavis malnovan grizan kompleton fantaziaspektan, kiu tre malbone sidis sur li pro la buloj kiujn gi kovris sed ne kasis.
Sed la okuloj de la Bululo estis afablaj kaj scintilaj lau sia mieno kaj tuj kiam li vidis siajn vizitantojn li profunde klinis sin kaj diris per iom bula voco:
"Felican tagon! Envenu kaj fermu la pordon, car farigas fride post la sunsubiro. La vintro nun trafis nin."
"Ho, sed tute ne estas fride ekster la domo," diris Trot, "do ankorau ne povas esti vintro."
"Vi aliopinios pri tio post nelonge," deklaris la Bululo. "Miaj buloj ciam informas min pri la stato de la vetero, kaj ili donas al mi guste nun senton de negstormo venanta. Sed sentu vin kiel cehejme, fremduloj. La mango estas preskau preta kaj estas suficaj mangajoj por ciuj."
Interne de la domo estis nur unu granda cambro, simple sed komforte meblita. Gi havis benkojn, tablon, kaj kamenon, ciuj el stono. En la kameno poto bobeladis kaj vaporadis, kaj Trot opiniis ke gi place odoras. La vizitantoj sidigis sur la benkojn — escepte de la Orko, kiu kauris apud la kameno — kaj la Bululo komencis kirladi la kaldronon vigle.
"Cu mi povas demandi en kiu lando ni trovigas, sinjorof" demandis Kap'tano Vilcjo.
"Jadi — fruktokukon kaj pomsaucon! — cu vi ne scias kie vi estasf" demandis la Bululo, kaj li cesis kirladi kaj rigardis la parolinton surprizite.
"Ne," agnoskis Kap'tano Vilcjo. "Ni jus alvenis."
"Perdis la vojonf" demandis la Bululo.
"Ne precize," diris Kap'tano Vilcjo. "Ni ne havis vojon do ne perdis gin."
"Ha!" diris la Bululo, kapjesante per sia bula kapo.
"Ci tiu," li anoncis per solena impona voco, "estas la fama Lando Mo."
"Ho!" kriis la velisto kaj la knabino, unuspire. Sed, car ili neniam antaue audis pri la Lando Mo, ili neniom pli sciis ol antaue.
"Mi kredis ke tio mirigos vin," komentis la Bululo, tre placite, dum li rekomencis kirli. La Orko rigardis lin dum kelka tempo silente kaj poste demandis:
"Kiu do estas vfl."
"Mif" respondis la Bululo. " Cu vi ne audis pri mif Zingibropano kaj citronsuko! Mi estas konata, cie, kiel la Mont-Orelo."
Ili ciuj akceptis tiun informon silente, unue, car ili penis kompreni kion li volas diri. Fine Trot kuragigis demandi:
"Bonvolu, kio estas Mont-Orelo?"
Responde la viro turnis sin kaj frontis sin, gestante per la kulero per kiu li kirladis la kaldronon, dum li deklamis la cisekvajn versojn per cantvoco:
"Jen la monto, iom surda, l gi mankas kanto turda, Mi tial devas de 1 Natur' auskulti ciujn sonojn, Ili ne 1 monteton genu — Gi ne tusi, terni penu — Ci monstra bulo timigite eksuferas tremojn.
"uskultas sonorilojn vi
Kaj onin kanti audas mi; Sed la monto ne konscias pri eventoj, tial do
Kiam audas mi la stormon udas pluv- au neg-enormon, Informas mi la monton, tiel scias Mont' de Mo.
"Do mi helpas ciujn homojn
Enlogantajn siajn domojn, Trankviligas mi la monton kaj la homoj pacon havas, Per auskulto kaj avertoj
Helpas ciujn miaj lertoj, Mi gojas ke mi vivas, car mi tiun gloron havas."
Fininte tiujn versojn la Bululo denove sin turnis por kirladi. La Orko ridis mallaute kaj Kap'tano Vilcjo fajfis al si kaj Trot decidis ke la Mont-Orelo sendube estas iom freneza. Sed la Bululo sajne estis kontenta kredante ke li plene klarigis sin kaj baldau li metis kvar stonajn telerojn sur la tablon kaj post tio li levis la kaldronon de la fajro kaj versis iom da gia enhavo sur ciun el la pladoj. Kap'tano Vilcjo kaj Trot tuj proksimigis al la tablo, car ili malsatis, sed kiam si ekzamenis sian teleron la knabineto kriis:
"Nu, gi estas melasa kandajo!"
"Certe," respondis la Bululo, ridetante place. "Mangu gin rapide, dum gi varmegas, car gi fridigas tre rapide dum ci vintra vetero."