Capitro 12
La Lignokrura krido
Nu, okazis ke Trot, el la fenestro de sia cambro, vidis la renkontigon de la geamantoj en la gardeno kaj vidis la Regon veni kaj fortreni Glorian. La koro de la knabineto simpatiis kun la povra Princino, kiu aspektis al si unu el la plej dolcaj kaj belaj junulinoj kiujn iam si vidis, do si rampis lau la koridoroj kaj el kasita nico vidis Glorian slosita en sian cambron.
La slosilo estis ankorau en la seruro, tiel ke kiam la Rego jam foriris, sekvate de Gugli-Gu, Trot kase iris al la pordo, turnis la slosilon kaj eniris. La Princino kusis etendiginte sur sofo, amare plorante. Trot apudigis al si kaj glatigis sian hararon kaj penis konsoli sin.
"Ne ploru," si diris. "Mi malslosis la pordon, do vi povas foriri kiam ajn vi deziras."
"Ne pro tio mi larmas," ploris la Princino. "Mi malfelicas car oni ne permesas ke mi amu Ponon, la knabon de 1 gardenisto."
"Nu, ne gravas; Pon ja ne estas tiom admirinda, lau mia opinio," diris Trot komfortige. "Vi povus ami multajn aliajn personojn."
Gloria ruligis vizagsupren sur la sofo kaj rigardis la knabineton riproce.
"Pon akiris mian koron, kaj mi ne povas ne ami lin," si klarigis. Kaj subite indignante si pludiris: "Sed neniam mi amos Gugli-Gun — neniam dum mia tuta vivo!"
"Nepre ne!" respondis Trot. "Eble Pon malmulte valoras, sed olda Gugli estas tre, tre mava. Sercadu, kaj certe vi trovos iun kiu meritas vian amon. Vi estas tre bela, sciu, kaj preskau ciu ajn amus vin."
"Vi ne komprenas, kara," diris Gloria, visante la larmojn de siaj okuloj per delikata punta postuko borderita per perloj. "Kiam vi estos malpli juna vi komprenos ke junulino ne ekdecidas kiun ami, nek elektas la plej indan. Sia koro, tute sola, decidas anstatau si, kaj kiun ajn sia koro elektas, si neeviteble amas, negrave cu au ne li multe valoras."
Trot iom perpleksis pro tiu parolo, kiu sajnis al si kontrauracia; sed si ne respondis kaj baldau la malfelico de Gloria mildigis kaj si komencis demandadi al la knabino pri si kaj siaj aventuroj. Trot rakontis al si pri kiel ili hazarde venis al Omenlando, kaj cion pri Kap'tano Vilcjo kaj la Orko kaj Pesim kaj la Bululo.
Dum ili tiel konversaciadis, farigante pli kaj pli amikaj dum ili plibone interkonigis, en la Konsili- Cambro la Rego kaj Gugli-Gu paroladis kun la Fia Sorcistino.
Tiu fiulino estis maljuna kaj malbela. Si jam perdis unu okulon kaj portis nigran kovrajon sur gi, do la popolo de Omenlando nomis sin «Palpebrumnjo». Kompreneble estas malpermesite ke sorcistinoj ekzistu en la Lando Oz, sed Omenlando estis tiom distanca de la centro de la regno de Ozma, kaj tiel absolute fortrancita disde gi per la krutaj montoj kaj la senfunda abismo, ke la legoj de Oz ne estis bone obeataj en tiu lando. Do estis pluraj sorcistinoj en Omenlando kiuj terurigis la popolon, sed Rego Kru-el favoris ilin kaj permesis ke ili praktikadu sian fisorcadon.
Palpebrumnjo estis la cefo de ciuj aliaj sorcistinoj kaj tial si estis la plej malamata kaj timata. La Rego utiligis sian sorcadon kelkfoje por helpi sin plenumi siajn kruelajojn kaj vengojn, sed ciam li devis pagi al Palpebrumnjo grandajn kvantojn da mono au amasojn da valoregaj juveloj antau ol si akceptis entrepreni sorci. Apro tio li malamis la maljunulinon preskau tiom kiom liaj regatoj, sed hodiau Lordo Gugli-Gu akceptis pagi la sumon postulatan de la sorcistino, do la Rego salutis sin gracifavore.
"Cu vi povas detrui la amon de Princino Gloria al la knabo de la gardenistof" demandis lia Mosto.
La Fisorcistino pripensis tion antau ol respondi:
"Jen malfacile respondebla demando. Ami povas fari multajn lertajn magiajojn, sed amo estas obstina kaj malfacile konkerebla. Kiam oni kredas esti mortiginta gin, gi emas revivigi tiel forte kiel antaue. Ami kredas ke la amo kaj la katoj havas nau vivojn. Alivorte, mortigi amon estas tre malfacile, ec por lerta sorcistino, sed mi kredas ke mi povas fari ion kio egale kontentigos vin."
"Kio estas tiof" demandis la Rego.
"Mi povas glaciigi la koron de la knabino. Ami havas specialan sorcdiron por tio, kaj kiam la koro de Gloria estos plene glacia si ne plu povos ami Ponon."
"Vere bonege!" kriis Gugli-Gu, kaj la Rego estis egale kontenta.
Ili marcandadis longe pri la prezo, sed fine la olda kortegano akceptis pagi la sumon postulatan de la Fisorcistino. Arangigis ke ili prenos Glorian al la domo de Palpebrumnjo morgau, por ke sia koro estu glaciigita.
Kaj Rego Kru-el menciis al la olda fiulino la fremdulojn kiuj tiutage alvenis al Omenlando, kaj diris al si:
"Mi kredas ke la du infanoj — la knabo kaj la knabino — ne povas damagi min, sed mi suspektas ke la lignokrura viro estas potenca sorcisto."
La vizago de la sorcistino aspektis cagrenita kiam si audis tion.
"Se vi pravas," si diris, "tiu sorcisto eble ruinigus mian sorcdiron kaj ankau alimaniere malhelpus min. Do plejbone estos ke mi tuj renkontu tiun fremdulon kaj kontrauu lian magion per mia magio, por decidi kiu estas pli forta."
"Konsentite," diris la Rego. "Venu kun mi kaj mi gvidos vin al la cambro de tiu viro."
Gugli-Gu ne akompanis lin, car li devis reiri hejmen por preni la monon kaj juvelojn kiujn li promesis pagi al olda Palpebrumnjo, do la aliaj du personoj grimpis plurajn stuparojn kaj trairis multajn koridorojn gis atingi la cambron okupatan de Kap'tano Vilcjo.
La velisto, trovinte sian liton mola kaj invita, kaj estante laca pro la aventuroj kiujn li spertis, decidis dormeti. Kiam la Fisorcistino kaj la Rego senbrue malfermis lian pordon kaj eniris, Kap'tano Vilcjo jam ronkadis tiel vigle ke li tute ne audis ilin.
Palpebrumnjo proksimigis al la lito kaj per sia unu okulo timoplene gapis la dormantan fremdulon.
"Ha," si diris per legera flustro, "mi kredas ke vi pravas, Rego Kru-el. La viro aspektas al mi tre potenca sorcisto. Sed bonfortune mi trovis lin dormanta, do mi transformos lin antau ol li vekigos, donante al li formon en kiu li ne kapablos kontraui min."
"Zorge!" avertis la Rego, ankau nelaute parolante. "Se li ekkonscios kion vi faras li eble detruos vin, kaj tio cagrenus min car mi bezonas ke vi priatentu Glorian."
Sed la Fisorcistino sciis tiel bone kiel li ke si devas zorgi. Si portis sur sia brako nigran sakon, el kiu si nun tiris plurajn pakajojn zorge volvitajn en papero.
Si elektis tri el ili, kaj remetis la aliajn en la sakon.
Si kunmiksis du el la pakajoj kaj post tio si tre zorge malfermis la trian.
"Bonvolu retropasi, Mosto," si konsilis, "car se ci tiu pulvoro trafos vin, vi mem eble transformigos."
La Rego haste retropasis al la ekstremo de la cambro. Dum Palpebrumnjo miksadis la trian pulvoron kun la aliaj si gestis super gi per siaj manoj, murmuris kelkajn vortojn, kaj poste retroiris laueble plej rapide.
Kap'tano Vilcjo dormadis pace, tute senkonscia pri kio okazas. Apuf! Granda nubo da fumo ruligis sur la liton kaj tute kasis lin de cies vidpovo. Kiam la fumo forruligis, kaj Palpebrumnjo kaj la Rego vidis ke la korpo de la fremdulo plene malaperis, kaj lialoke, kaurante en la mezo de la lito, estis malgranda griza akrido.
Kurioze, la lasta artiko de la maldekstra kruro de la akrido konsistis el ligno. Alia kuriozajo — kiam oni konsideras ke gi estis akrido — estis ke gi komencis paroli, kriante per malgranda sed akra voco:
"Ho — vi homoj! Kion vi faras, tiel traktante minf Remetu min tuj, alie, vi bedauros!"
La kruela Rego paligis audante la minacojn de la akrido, sed la Fisorcistino nur ridis moke. Si levis sian bastonon kaj celis feroce bati la akridon, sed antau ol la bastono atingis la liton la eta saltulo mirinde saltis — ja mirinde, kiam ni konsideras ke gi havis lignan kruron. Gi levigis en la aeron kaj velis trans la cambron kaj trairis rekte tra la malferman fenestron, kie gi malaperis el ilia vidpovo.
"Bone!" kriis la Rego. "Ni bone forigis tiun senesperan sorcistion!" Kaj post tio ambau elkore ridis pro la sukceso de la sorcajo, kaj foriris por plenumi siajn fiplanacojn.
Post la kelktempa vizito de Trot kun Princino Gloria, la knabineto iris al la cambro de Buton-Brilo sed ne trovis lin tie. Apost tio si iris al la cambro de Kap'tano Vilcjo, sed li ne estis tie car la sorcistino kaj la Rego jam estis tie antau si. Do si malsupreniris kaj demandis al la servistoj. Ili diris ke ili vidis la knabeton eliri en la gardenon antau iom da tempo, sed la maljunan viron kun ligna kruro ili tute ne vidis.
Tial Trot, ne sciante kion alian fari, promenis tra la grandaj gardenoj, sercante Buton-Brilon au Kap'tanon Vilcjon kaj trovante neniun el ili. Tiu parto de la gardeno, kiu situis antau la kastelo, ne estis inter muroj sed etendigis gis la vojo, kaj la vojetoj estis lauireblaj gis la rando de la arbaro; do, post du horoj da vana sercado al siaj amikoj, la knabineto reiris al la kastelo.
Sed ce la pordejo soldato haltigis sin.
"Mi logas ci tie," diris Trot, "do vi rajtas enlasi min. La Rego donis al mi cambron."
"Nu, li reprenis gin," estis la respondo de la soldato. "La ordono de lia Mosto estas forturni vin se vi volos eniri. Ami ankau ricevis ordonon malpermesi la knabon, vian kompanon, reiniri la kastelon de la Rego."
"Kion pri Kap'tano Vilcjof" si demandis.
"Nu, sajne li mistere malaperis," respondis la soldato, gestante omene per sia kapo. "Kien li iris mi ne sukcesis informigi, sed mi povas certigi al vi ke li ne plu estas en ci tiu kastelo. Ami bedauras, knabineto, senplezurigi vin. Ane kulpigu min; mi devas obei la ordonojn de mia mastro."
Nu, dum sia tuta vivo Trot kutimis dependi de Kap'tano Vilcjo, do kiam tiu bona amiko estis subite prenita for de si si farigis tre mizera kaj vere tre soleca.
Si estis sufice brava por ne plori antau la soldato, nek ec lasi lin vidi siajn malgojon kaj maltrankvilon, sed forturnite disde la kastelo si sercis kaj trovis solan benkon en la gardeno kaj dum kelka tempo ploris kvazau sia koro rompigos.
Buton-Brilo trovis sin, fine, guste kiam la suno subiris kaj la ombroj de la vespero komencigis. Ankau li estis forturnita disde la kastelo de la Rego, kiam li provis eniri gin, kaj en la parko li trovis Troton.
"Ne gravas," diris la knabo. "Ni trovos lokon kie ni povos dormi."
"Mi volas Kap'tanon Vilcjon," ploregis la knabino.
"Nu, ankau mi," estis la respondo. "Sed ni ne havas lin. Kie, lau via supozo, li estas, Trotf"
"Mi nenion supozas. Li estas for, nur tion mi scias."
Buton-Brilo sidigis sur la benkon apud si kaj metis siajn manojn en la posojn de sia gisgenua pantalono. Apost tio li paroladis, iom pli profunde ol kutime:
"Kap'tano Vilcjo ne estas ci tie," li diris, lasante siajn okulojn vagadi tra la obskureta gardeno, "do ni devos iri al alia loko se ni volas trovi lin. Krome, rapide senlumigas, kaj se ni volas trovi lokon kie ni povos dormi ni devos tuj komenci dum ni povas vidi kien iri."
Li levis sin de la benko dirante tion, kaj ankau Trot eksaltis, sekigante siajn okulojn per sia antautuko. Apost tio si marsis apud li el la tereno de la kastelo de la Rego. Ili ne iris lau la cefpado, sed trairis aperturon en hego kaj trovis sin en malgranda sed multe uzata vojeto. Sekvinte gin kelkan distancon, lau serpentumanta vojeto, ili atingis neniun domon au konstruajon kiu donus al ili rifugejon por la nokto.
Farigis tiel senlume ke ili apenau povis vidi la vojon, kaj fine Trot ekhaltis kaj proponis ke ili kampadu sub arbo.
"Bone," diris Buton-Brilo, "mi ofte trovis ke folioj utilas kiel bona varma kovrilo. Sed — rigardu, Trot! — cu ne flagras lumo tie, forf"
"Nepre jes, Buton-Brilo. Ani transiru kaj trovu cu temas pri domo. Kiu logas tie ne povus malpli bone trakti nin ol la Rego."
Por atingi la lumon ili devis foriri de la vojo, do ili stumble marsis trans altajetoj kaj veprajoj, man-en-mane, ciam tenante la ereton da lumo videbla.
Ili estis iom mizeraj etuloj, neakceptatoj en fremda lando kaj forlasitaj de sia sola amiko kaj gardisto Kap'tano Vilcjo. Do ili multe gojis kiam fine ili atingis kabanon kaj, enrigardante tra gia sola fenestro, vidis Ponon, la knabon de 1 gardenisto, sidanta apud fajro el brulantaj brancetoj.
Dum Trot malfermis la pordon kaj audace enmarsis, Pon surpiedigis por saluti ilin. Ili informis lin pri la malapero de Kap'tano Vilcjo kaj pri sia forpeligo el la kastelo de la Rego. Kiam ili finis la rakonton Pon kapneis malfelice.
"Rego Kru-el komplotas fiagojn, mi timas," diris li,
"car hodiau li alvokis oldan Palpebrumnjon, la Fisorcistinon, kaj per miaj propraj okuloj mi vidis sin veni el la kastelo kaj lamadi cele sian domacon. Si estis kun la Rego kaj Gugli-Gu, kaj mi timis ke ili okazigos ian sorcon je Gloria por ke si ne plu amu min. Sed eble oni vokis la sorcistinon al la kastelo nur por sorci vian amikon Kap'tanon Vilcjon."
"Cu si povus fari tionf" demandis Trot, kiun teruris la sugesto.
"Mi supozas, car olda Palpebrumnjo povas fari multajn fiajojn magiajn."
"Kian sorcon si povus fari al Kap'tano Vilcjof"
"Mi ne scias. Sed li malaperis, do mi preskau certas ke si faris ion acan al li. Sed ne maltrankvilu. Se tio okazis, nenio fareblas, kaj se gi ne okazis eble ni povos trovi lin en la mateno."
Dirinte tion Pon iris al la sranko kaj elprenis mangajojn por ili. Trot sentis tro da cagreno por mangi, sed Buton-Brilo bone mangis la simplajn mangajojn kaj poste kusigis antau la fajro kaj endormigis. Tamen la knabineto kaj la knabo de 1 gardenisto sidis longan tempon gapante la fajron, plene okupataj de siaj pensoj. Sed fine ankau Trot farigis dormema kaj Pon bonkore kovris sin per la sola kovrilo kiun li posedis. Apost tio li jetis pli da ligno sur la fajron kaj kusigis antau gin, apud Buton-Brilo. Baldau ciuj tri profunde dormadis. Ilin vere trafis multaj problemoj; sed ili estis junaj, kaj dormo estis bona por ili car gi alportis forgeson al ili dum iom da tempo.
Capitro 13
Glinda la Bona kaj
Tiu lando sude de la Smeralda Urbo, en la Lando Oz, nomigas la Kvelula Lando, kaj en la plej suda parto de gi staras grandioza palaco en kiu logas Glinda la Bona.
Glinda estas la Rega Sorcistino de Oz. Si havas mirindajn magiajn povojn kaj uzas ilin nur por bonfari al la regatoj en la regno de Ozma. Ec la fama Sorcisto de Oz agnoskas sin sia superulo, car Glinda instruis al li cian realan magion kiun li scias, kaj si superas lin rilate al ciu speco de sorcado.
Ciu amas Glindan, cu la delikata kaj belega Reganto, Ozma, cu la plej humila loganto de Oz, car si estas ciam afabla kaj helpema kaj volonte auskultas oniajn problemojn, negrave kiom okupata si estas. Aneniu scias sian agon, sed ciuj povas vidi kiom bela kaj impona si estas. Sia hararo estas kia ruga oro kaj pli fajna ol la plej fajnaj silkaj fadenoj. Siaj okuloj estas bluaj kia la cielo kaj ciam honestaj kaj ridetantaj.
Siajn vangojn envias ciuj persikoj kaj sia buso estas alloga kiel rozburgono. Glinda estas alta kaj surhavas belegajn robojn kiuj trenigas post si dum si marsas. Si ne surhavas juvelojn, car sia beleco hontigus ilin.
Kiel servistojn Glinda havas duoncenton de la plej belaj knabinoj en Oz. Ili kolektigis el la tuta Oz, el inter la Palpbrumoj, la Mangtuloj, la Gilikuloj kaj la Kveluloj, kiel ankau el la grandioza Smeralda Urbo de Ozma, kaj oni opinias ke estas granda favoro rajti servi la Regan Sorcistinon.
Inter la multaj mirindajoj en la palaco de Glinda estas la Granda Libro de rkivoj. En tiu libro skribigas cio okazanta en la tuta mondo, tuj kiam gi okazas; tiel ke legante giajn pagojn Glinda ekscias kio okazas cu malproksime cu proksime, en ciu lando ekzistanta. Tiel si sciigas kiam kaj kie si povas helpi iun ajn mizeran au endangeran personon, kaj kvankam siaj taskoj limigas al helpado al logantoj de la Lando Oz, sin ciam interesas cio okazanta en la neprotektata ekstera mondo.