“Ne mirigas ke oni nomas vin la Saga Birdotimigilo,” respondis Cifoneroj.
“Kiam vi venos al la Smeralda Urbo mi revidos vin,” pludiris la Birdotimigilo. “Guste nun mi intencas viziti malnovan amikinon —ordinaran junulinon nomatan
Zingibro —kiu promesis refarbi por mi mian maldekstran orelon. Eble vi jam rimarkis ke la farbo sur mia maldekstra orelo dispecigis kaj fadis, kaj tio mise ?kas mian auskultokapablon tiu ?anke. Zingibro ciam riparas min kiam mi trivigas pro la vetero.”
“Kiam vi anticipas reiri al la Smeralda Urbo?”demandis la Vilulo.
“Mi estos tie civespere, car mi multe volas longe konversacii kun F-ino Cifoneroj. Kion vi opinias, Segcevalo; cu vi pretas por rapida kuro?”
“Kion vi volas, tion mi volas,”respondis la ligna cevalo.
Do la Birdotimigilo grimpis al la juvelita selo kaj gestis per sia capelo, kaj la Segcevalo ekforkuris tiom rapide ke ili jam post nur momenteto ne plu estis videblaj.
Capitro 14. Ojho malobeas leghon
“Kia kurioza viro,” komentis la Mangtula knabo, post kiam la grupo rekomencis sian veturon.
“Kaj vere kompleza kaj gentila,”aldonis Cifoneroj, kapjesante. “Mi opinias lin la plej bela viro kiun iam mi vidis post mia vivigo.”
“Ago bela, homo bela,” citis la Vilulo;“sed ni agnosku ke neniu vivanta birdotimigilo estas pli bela. La cefa merito de mia amiko estas ke li estas granda pensisto, kaj en Oz oni opinias ke estas sage obei liajn konsilojn.”
“Mi ne rimarkis cerbon en lia kapo,”observis la Vitra Kato.
“Oni ne povas vidi gin funkcii, sed gi ja enestas,” deklaris la Vilulo. “Mi mem ne multe ?dis lian cerbon, kiam unue mi venis al Oz, car carlatana Sorcisto donis gin al li; sed mi baldau konvinkigis ke la Birdotimigilo vere estas saga; kaj, krom se lia cerbo sagigas lin, tia sageco estas neklarigebla.”
“Cu la Sorcisto de Oz estas carlatano?”demandis Ojo.
“Ne nun, sed jes antaue, sed li reformis sin kaj nun asistas Glindan la Bonan, kiu estas la Rega Sorcistino de Oz kaj la sola persono permesata uzi magion au sorcadon.
Glinda instruis al nia maljuna Sorcisto multajn lertajojn, tiel ke li ne plu estas carlatano.”
Ili plumarsis silente dum kelka tempo kaj poste Ojo diris:
“Se Ozma malpermesos ke la Kurbiginta Magiisto revivigu Oncjon Noncjon, kion mi faru?”
La Vilulo kapneis.
“Tiuokaze vi nenion povos fari,”li diris. “Sed ne jam perdu esperon. Ni iros al Princino Doroteo kaj informos al si pri viaj problemoj, kaj poste ni lasos sin paroli al Ozma.
Doroteo havas la plej amoplenan koreton en la mondo, kaj si mem spertis tiom da problemoj ke si nepre simpatios kun vi.”
“Cu Doroteo estas la knabineto kiu venis ci tien el
Kansas?”demandis la knabo.
“Jes. En Kansas si estis Doroteo Gale. Mi antaue konis sin tie, kaj si venigis min al la Lando Oz. Sed nun Ozma faris sin Princino, kaj Onklino Em kaj Onklo Henriko de Doroteo ankau estas ci tie.”Nun la Vilulo faris longan gemon, kaj poste li pludiris:“Jen stranga lando, la Lando Oz, sed mi amas gin malgrau tio.”
“Kio pri gi estas stranga?”demandis Cifoneroj.
“Nu, ekzemple, vi,”diris li.
“Cu en via propra lando vi ne vidis knabinojn egale belajn?”si demandis.
“Neniujn egale belege buntajn,”li agnoskis. “En Usono knabino plenigita per katuno ne estus vivanta, nek iu inspirigus fari knabinon el mikscifona litokovrilo.”
“Kia stranga lando nepre estas Usono!”si kriis tre surprizite. “La Birdotimigilo, kiu lau vi estas saga, diris al mi ke mi estas la plej bela ulo kiun iam li vidis.”
“Mi scias;kaj eble tiel estas —lau la vidpunkto de birdotimigilo,”respondis la Vilulo;sed kial li ridetis dirante tion ne povis diveni Cifoneroj.
Proksimigante al la Smeralda Urbo la veturantoj plenigis per admiro pri la belega pejzago kiun ili vidas. Tre belaj domoj staris ambau ?anke de la vojo kaj ciu havis antau si verdan gazonon kiel ankau belan ?orgardenon.
“Post unu horo,”diris la Vilulo, “ni ekvidos la murojn de la Rega Urbo.”
Li antaumarsadis, kun Cifoneroj, kaj malantau ili marsis la Vuzo kaj la Vitra Kato. Ojo postrestis iom, car malgrau la avertoj ricevitaj la okuloj de la knabo rigardadis la foliplantojn kiuj borderis la vojon el ?avaj brikoj kaj li fervore volis trovi cu vere ekzistas tia planto kia sesfolio.
Subite li ekhaltis kaj klinis sin por ekzameni la teron pli atente. Jes;jen ?ne planto kun ses large etendigantaj folioj.
Li zorge kalkulis ilin, por certigi. Post momento lia koro saltis pro gojo, car jen unu el la valorajoj por kiuj li venis — objekto kiu helpos revivigi karan Oncjon Noncjon.
Li rigardetis antauen kaj vidis ke neniu el liaj kunuloj rerigardas. Nek estis iuj aliaj personoj apude, car ili estis meze inter du domoj. La tento estis nerezisteble forta.
“Mi eble sercus dum multaj semajnoj sen trovi alian sesfolion,”li diris al si, kaj rapide plukinte la tigon de la planto li metis la valoran sesfolion en sian korbon kaj kovris gin per la aliaj kunportatajoj. Poste, penante aspekti kvazau nenio okazis, li antauenkuris kaj reestis kun siaj kamaradoj.
La Smeralda Urbo, kiu estas la plej grandioza kaj ankau la plej bela urbo en kiu ajn felando, estas cirkauata de alta dika muro el verda marmoro, glatige polurita kaj inkrustita per brilantaj smeraldoj. Estas kvar enirejoj, unu frontanta la Mangtulan Landon, unu frontanta la Landon de la Palpbrumoj, unu frontanta la Landon de la Kveluloj kaj unu frontanta la Landon de la Gilikuloj. La Smeralda Urbo situas precize en la centro de tiuj kvar gravaj landoj de Oz. La enirejoj havis barilojn el pura oro, kaj ambau ?anke de ciu enirejo estis altaj turoj, de kiuj ?irtis gajaj standardoj. Aliaj turoj trovigis laulonge de la muroj, kiuj estis su ?ce largaj por ke oni marsu kvarope sur ili.
Tiu cirkauanta muro, tute verda kaj ora kaj brilanta pro valoraj gemoj, estis vere mirinda vidajo por niaj veturantoj, kiuj unue rigardis gin de la supro de monteto; sed preter la muro estis la vasta urbo kiun gi cirkauas, kaj centoj da juvelitaj spajroj, kupoloj kaj minaretoj, de kiuj pendis ?agoj kaj standardoj, vidigis alte super la turoj de la enirejoj. En la centro de la urbo niaj amikoj povis vidi la suprojn de multaj grandiozaj arboj, kelkaj preskau egale altaj kiel la spajroj de la konstruajoj, kaj la Vilulo informis ilin ke tiuj arboj estas en la regaj gardenoj de Princino Ozma.
Ili staris longatempe sur la supro de la monteto, plenigante siajn okulojn per la grandiozeco de la Smeralda Urbo.
“He-e-e!”kriis Cifoneroj, kunpremante siajn manojn ekstaze, “tio estos su ?ca logejo por mi, tute certe. Ne plu la Mangtula Lando por ci tiuj ?ikajoj —kaj ne plu la Kurbiginta Magiisto!”
“Sed, vi apartenas al D-ro Pipt,”respondis Ojo, rigardante sin miroplene. “Oni faris vin kiel servistinon, Cifoneroj, do vi estas persona posedajo kaj ne via propra mastrino.”
“Fu al D-ro Pipt!Se li volas min, li venu ci tien por preni min. Mi ne propravole reiros al lia ejo;tio estas certa.
Nur unu ejo en la Lando Oz estas tauga logejo, kaj gi estas la Smeralda Urbo. Gi estas bela!Gi estas preskau egale bela kiel mi, Ojo.”
“En ci tiu lando,”komentis la Vilulo, “oni logas tie, kie ordonas nia Reganto. Ne konvenus ke ciuj logu en la Smeralda Urbo, sciu, car kelkaj devas plugi la teron kaj kreskigi grenojn kaj fruktojn kaj legomojn, dum aliaj hakas lignon en la arbaroj, au ?skaptas en la riveroj, au pastas la safojn kaj la brutojn.”
“Povruloj!”diris Cifoneroj.
“Mi emas opinii ke ili estas pli felicaj ol la urbologantoj,”respondis la Vilulo. “Ekzistas ia libereco kaj sendependeco en kamparlogado kiun ec ne la Smeralda Urbo povas provizi. Mi scias ke multaj urbanoj volonte reirus al la kamparo. La Birdotimigilo logas en la kamparo, kaj ankau la Stana Lignohakisto kaj Jocjo Kukurbokapo; sed tiu trio estus bonvenaj logantoj en la palaco de Ozma se ili volus. Tro da impono tedas, sciu. Sed, se ni atingu la Smeraldan Urbon antau la sunsubiro, ni rapidu, car gi ankorau estas tre for.”
La alloga aspekto de la urbo reenergiigis ilin ciujn kaj ili rapidis antauen per pli legeraj pasoj ol antaue. Estis multaj interesajoj apud la vojo, car la domoj nun situis pli dense kaj ili renkontis tre multajn personojn venantajn au irantajn de unu au alia loko. Ciuj aspektis felicvizagaj agrablaj homoj, kiuj kompleze kapskuetis al la fremduloj dum ili preterpasis, kaj intersangis salutojn.
Fine ili atingis la grandan enirejon, guste kiam la suno estis subiranta kaj aldonanta sian rugan brilon al la scintilado de la smeraldoj sur la verdaj muroj kaj spajroj. El ie interne de la urbo bando estis audebla ludante dolcan muzikon; legera nelauta zumo, kiel de multaj vocoj, atingis iliajn orelojn;el la proksimaj kortoj venis la basa mugado de bovinoj atendantaj sian melkigon.
Ili jam preskau atingis la enirejon kiam la oraj bariloj ?ankenglitis kaj alta soldato elpasis kaj frontis ilin. Ojo kredis neniam antaue esti vidinta tiel altan viron. La soldato surportis belan verdan kaj oran uniformon, kun alta capelo en kiu estis ?irtanta plumo, kaj li havis zonon dense inkrustitan per juveloj. Sed plej kurioza estis lia longa verda barbo, kiu etendigis gis longe sub lia talio kaj eble aspektigis lin pli alta ol li vere estis.
“Haltu!”diris la Soldato kun la Verda Barbo, ne per severa voco sed, anstataue, per amika tono.
Ili haltis jam antau ol li parolis kaj staris rigardante lin.
“Bonan vesperon, Kolonelo,”diris la Vilulo. “Kio okazis post mia foriro?Cu io grava?”
“Vilcinjo naskigis dek tri novajn kokidojn,”respondis la Soldato kun la Verda Barbo, “kaj ili estas la plej amigaj molharaj ?avaj buletoj kiujn iam iu vidis. La Flava Kokino ?eregas pro tiuj infanoj, mi certigas al vi.”
“Si plene pravas,”konsentis la Vilulo. “Mi pensu: jam cirkau sep mil kokidojn si naskigis, cu ne, Generalo?”
“Almenau tiom,”estis la respondo. “Nepre vizitu Vilcinjon kaj gratulu sin.”
“Plezurigos min fari tion,”diris la Vilulo. “Sed atentu ke mi kunvenigis kelkajn fremdulojn. Mi kondukos ilin por viziti Doroteon.”
“Momenton, mi petas,”diris la soldato, barante ilin dum ili komencis eniri la pordon. “Mi dejoras kaj mi devas plenumi ordonojn. Ciu iu en via grupo nomigas Ojo la Misfortuna?”
“Nu, estas mi!”kriis Ojo, mirante pro audo de sia nomo sur la lipoj de nekonato.
La Soldato kun la Verda Barbo kapjesis. “Tion mi antausupozis,”diris li, “kaj bedaurigas min anonci ke mia doloroplena devo estas aresti vin.”
“Aresti min!”kriis la knabo. “Pro kio?”
“Mi ne legis la akuzon,”respondis la soldato. Li tiris folion el sia brustoposo kaj rigardis gin. “Ho, jes;mi devas aresti vin car vi propravole malobeis Legon de Oz.”
“Malobeis legon!”diris Cifoneroj. “Absurdajo, Soldato;vi sercas.”
“Cifoje ne,”respondis la soldato, gemante. “Mia kara infano —kio vi estas, diversvendajo au divenu-kio-mi-estas? — en mi vi vidas la Korpogardiston de nia gracoplena Reganto, Princino Ozma, kiel ankau la Regan Armeon de Oz kaj la Policon de la Smeralda Urbo.”
“Kaj vi estas nur unusola viro!”kriis la Mikscifona Knabino.
“Nur unu, kaj tio plene su ?cas. En miaj o ?cialaj postenoj mi jam de tre multaj jaroj havas nenian taskon — tiom longe ke mi komencis timi ke mi estas tute senutila —gis hodiau. Antau unu horo mi vokigis al sia
Mosto Ozma de Oz, kiu informis min ke mi devas aresti knabon nomatan Ojo la Misfortuna, kiu veturas de la Mangtula Lando al la Smeralda Urbo kaj baldau atingos ci tien. Tiu ordono tiom surprizis min ke mi preskau svenis, car temas pri la unua persono meritanta areston dum mia tuta memoro. Oni prave nomas vin Ojo la Misfortuna, povra knabo, car vi malobeis Legon de Oz.”
“Sed vi eraras,”diris Cifoneroj. “Ozma eraras —vi ciuj eraras —car Ojo malobeis neniun Legon.”
“Do li baldau reliberigos,”respondis la Soldato kun la Verda Barbo. “Ciu akuzita pri krimo estas juste jugata de nia Reganto kaj havas cian oportun- on pruvi sian senkulpecon. Sed guste nun la ordonoj de Ozma estas obeendaj.”
Dirinte tion li prenis el sia poso paron da man- katenoj el oro kaj inkrustitaj per rubioj kaj diamant- oj, kaj ilin li ligis sur la pojnojn de Ojo.
Capitro 15. Enkarcerigita de Ozma
La knabo estis tiom perpleksa pro ci tiu katastrofo ke li tute ne rezistis. Li tute bone rekonis sin kulpa, sed surprizis lin ke ankau Ozma scias tion. Li demandis al si kiel si informigis tiel baldau ke li plukis la sesfolion. Li transdonis sian korbon al Cifoneroj kaj diris:
“Gardu tion gis mi liberigos el la karcero. Se mi neniam liberigos, portu gin al la Kurbiginta Magiisto car gi apartenas al li.”
La Vilulo gis nun rigardadis atente la vizagon de la knabo, necerta cu au ne defendi lin;sed io legebla en la mieno de Ojo retirigis lin kaj devigis lin rifuzi enmiksigi por savi lin. La Vilulo estis multe surprizita kaj malfelicigita, sed li sciis ke Ozma neniam eraras do Ojo nepre ja malobeis Legon de Oz.
La Soldato kun la verda barbo nun gvidis ilin ciujn tra la enirejo kaj en cambreton konstruitan en la muro. Tie sidis gaja vireto, rice vestita per verdo kaj havanta cirkau sia kolo pezan oran cenon al kiu nombro da grandaj oraj slosiloj estis ligitaj. Tiu estis la Pordogardisto kaj kiam ili eniris lian cambron li ludas melodion per busharmoniko.
“Auskultu!”li diris, suprentenante sian manon por silentigi ilin. “Mi jus komponis melodion nomatan ‘La Makulita
Aligatoro. ’Gi estas Fliko, multe supera al Rago*(*Vortludo en la Angla, netradukebla: Rag-time (rago)=“cifonaj-tempo”, Patch-time =“?ikaj-tempo”.), kaj mi komponis gin honore al la Mikscifona Knabino, kiu jus alvenis.”
“Kiel vi sciis ke mi alvenis?”demandis Cifoneroj, tre interesate.
“Jen mia metio, scii kiu venas, car mi estas la Pordogardisto. Silentu dum mi ludos por vi ‘La Makulita
Aligatoro. ’”
Gi ne estis tre malbona melodio, nek tre bona, sed ciuj respektoplene auskultis dum li fermis siajn okulojn kaj balancis sian kapon de ?ank-al-?anko kaj blovis la notojn per la malgranda instrumento. Kiam gi estis ?nita la Soldato kun la Verda Barbo diris:
“Gardisto, mi havas ci tie enkarcerigoton.”
“Cu ja!Enkarcerigoto?”kriis la vireto, saltante de sia sego. “Kiu?Ne la Vilulo?”
“Ne;ci knabo.”
“Ha;mi esperas ke lia kulpo estas same malgranda kiel li mem,”diris la Pordogardisto. “Sed kion li do faris, kaj kial li faris gin?”
“Ne scias,”respondis la soldato. “Mi scias nur ke li malobeis Legon.”
“Sed neniu faras tion!”
“Do sendube li estas senkulpa, kaj baldau liberigos. Mi esperas ke vi pravas, Gardisto. Guste nun mi ordonigis konduki lin al la karcero. Alportu robon por la enkarcerigoto el via O ?ciala Robosranko.”
La Gardisto malslosis srankon kaj elprenis blankan robon, kiun la soldato jetis sur Ojon. Gi kovris lin de la kapo gis la piedoj, sed gi havis du truojn tuj antau liaj okuloj, tiel ke li povis vidi kien li iras. Vestite tiel la knabo havis tre kuriozan aspekton.
Dum la Gardisto malslosis barilpordon kiu kondukis de lia cambro en la stratojn de la Smeralda Urbo, la Vilulo diris al Cifoneroj:
“Estos plejbone ke mi konduku vin rekte al Doroteo, lau la konsilo de la Birdotimigilo, kaj la Vitra Kato kaj la Vuzo akompanu nin. Ojo devos iri al la karcero kun la Soldato kun la Verda Barbo, sed oni afable traktos lin kaj ne necesos maltrankviligi pri li.”
“Kion oni faros pri li?”demandis Cifoneroj.
“Tion mi ne scias. Ekde mia alveno al la Lando Oz oni neniam arestis au enkarcerigis iun —antau ol Ojo malobeis Legon.”
“Sajnas al mi ke tiu knabina Reganto via multe genas nin pro nenio,”komentis Cifoneroj, skuante siajn fadenharojn el siaj okuloj per ekskuo de sia ?ikkapo. “Mi ne scias kion faris Ojo, sed ne povus esti io tre malbona, car vi kaj mi estis ciam kun li.”
La Vilulo ne respondis al tiu parolo kaj baldau la Mikscifona Knabino tute forgesis pri Ojo pro sia admiro al la mirinda urbo kiun si eniris.