Doroteo marsis al li kaj karesis la kvadratan kapon de la Vuzo.
“Vi ne estas bela,”si diris, “sed vi placas al mi. Kion vi povas fari;cu ion specialan?”
“Mi povas ?amigi miajn okulojn —per vera fajro —kiam mi koleras. Kiam iu diras:‘Krizel-Kru’al mi mi kolerigas, kaj tiam ek ?amas miaj okuloj.”
“Mi ne komprenas kiel piroteknikajoj povus helpi la onklon de Ojo,”komentis Doroteo. “Cu vi povas fari ion alian?”
“Mi —mi kredis havi tre timigan mugon,”diris la Vuzo, heziteme;“sed eble mi eraris.”
“Jes,”diris la Vilulo, “vi nepre eraris pri tio.”Li turnis sin al Doroteo kaj aldonis:“Kio okazos al la Mangtula knabo?”
“Mi ne scias,”si diris, skuante sian kapon penseme.
“Ozma intervjuos lin pri la afero, kompreneble, kaj poste si punos lin. Sed kiel, mi ne scias, car neniu en Oz estas punita ekde kiam mi sciigis pri la lando. Domage, Vilulo, cu ne?”
Dum ili parolis Cifoneroj cirkaupasadis en la cambro kaj rigardis la multajn belajojn en gi. Si portis la korbon de Ojo per sia mano, gis nun, kiam si decidis trovi kio estas en gi. Si trovis la panon kaj fromagon, kiuj ne utilis al si, kaj la aron da sorcobjektoj, kiuj estis kuriozaj sed misteraj por si. Poste, ?anken sovinte ilin, si vidis la sesfolion kiun plukis la knabo.
Cifoneroj estis akramensa, kaj kvankam mankis al si koro si rekonis ke Ojo estas sia unua amiko. Si tuj sciis ke car la knabo prenis la sesfolion oni enkarcerigis lin, kaj si komprenis ke Ojo transdonis al si la korbon por ke oni ne trovu la sesfolion ce li kaj tiel havu pruvon pri la krimo.
Do, turninte sian kapon por certigi ke neniu rimarkas sin, si prenis la sesfolion el la korbo kaj faligis gin en oran vazon kiu staris sur la tablo de Doroteo. Poste si antaueniris kaj diris al Doroteo:
“Ne gravus al mi helpi la onklon de Ojo, sed mi ja helpos Ojon. Li ne malobeis Legon —ne eblas pruvi ke li ja —kaj tiu verdabarba soldato ne rajtis aresti lin.”
“Ozma ordonis ke li arestu la knabon,”diris Doroteo, “kaj kompreneble si sciis kion si faras. Sed se vi povas pruvi ke Ojo estas senkulpa oni devos tuj liberigi lin.”
“Oni devos pruvi ke li estas kulpa, cu ne?”demandis Cifoneroj.
“Mi s’pozas ke jes.”
“Nu, oni ne povos fari tion,”deklaris la Mikscifona Knabino.
Car preskau jam alvenis la horo kiam Doroteo devos mangi kun Ozma, kiel ciuvespere, si sonorile venigis servistinon kaj ordonis konduki la Vuzon al bona cambro kaj doni al li multe da lia plej amata mangajo.
“Tio estas mielabeloj,”diris la Vuzo.
“Vi ne rajtos mangi mielabelojn, sed oni donos al vi ion egale bongustan,”Doroteo diris al li. Post tio si ordonis konduki la Vitran Katon al alia cambro por la nokto kaj la Mikscifonan Knabinon si restigis en unu el siaj propraj cambroj, car multe interesis sin tiu stranga ulo kaj si volis denove paroli kun si kaj provi pli bone kompreni sin.
Capitro 17. Ozma kaj shiaj amikoj
La Vilulo havis propran cambron en la rega palaco, do li iris tien por intersangi sian vilan vestokompleton kun alia egale vila sed ne tiom polvokovrita pro veturado.
Li elektis kostumon el pizverda kaj palruga sateno kaj veluro, kun broditaj vilajoj sur ciuj randoj kaj brilantaj perloj kiel ornamajoj. Poste li banis sin en alabastra ujo kaj brosis siajn vilajn hararon kaj barbon misdirekten por ec pli viligi ilin. Farinte tion, kaj vestite per siaj belegaj vilaj vestoj, li iris al la bankedohalo de Ozma kaj trovis la Birdotimigilon, la Sorciston kaj Doroteon jam kunvenintaj tie. La Birdotimigilo tre rapide veturis kaj revenis al la Smeralda Urbo kun sia frese pentrita maldekstra orelo.
Post momento, dum ili ciuj staris atendante, servistino malfermis pordon, la orkestro ekmuzikis kaj Ozma de Oz eniris.
Multo estas dirita kaj skribita pri la beleco de la persono kaj la karaktero de tiu dolca knabina Reganto de la Lando Oz —la plej rica, la plej felica kaj plej carma felando pri kiu ni scias. Tamen malgrau ciuj siaj reginaj kvalitoj Ozma estis vera knabino kaj guis tion en la vivo kion guas aliaj veraj knabinoj. Kiam si sidis sur sia grandioza smeralda trono en la granda Tronocambro de sia palaco kaj faris legojn kaj jugis disputojn kaj klopodis felicigi kaj kontentigi ciujn siajn regatojn, si estis digna kaj modesta kia devas esti regino;sed kiam si ?ankenjetis sian juvelitan formalan robon kaj sian sceptron, kaj retirigis al sia privata cambaro, la sobra Regino farigis knabino —gojoplena, legerkora kaj libera.
En la bankedohalo cinokte kunigis nur malnovaj kaj ?dataj amikoj, do ci tie Ozma estis si mem —nura knabino. Si salutis
Doroteon per kiso, la Vilulon per rideto, la malgrandan maljunan Sorciston per amika manpremo kaj poste si premis la plenigitan brakon de la Birdotimigilo kaj kriis gaje:
“Kia bela maldekstra orelo!Ho, gi estas centoble pli bona ol la antaua.”
“Plezurigas min ke vi satas gin,”respondis la Birdotimigilo, multe placite. “Zingibro bone laboris, cu ne?
Kaj mia audokapablo nun estas perfekta. Cu ne estas mirinde kion faras iom da farbo, se oni guste uzas gin?”
“Ja vere estas mirinde,”si konsentis, dum ili ciuj sidigis; “sed la Segcevalo sendube kuregigis siajn krurojn portante vin tiom dum unu tago. Mi ne anticipis vian revenon gis morgau, plej frue.”
“Nu,”diris la Birdotimigilo, “mi renkontis carman knabinon survoje kaj volis vidi sin pli, do mi retrorapidis.”
Ozma ridis.
“Mi sciis,”si respondis;“temas pri la Mikscifona Knabino.
Si certe estas miriga, ec se ne verdire bela.”
“Cu vi do jam vidis sin?”la pajlulo fervore demandis.
“Nur per mia Magia Bildo, kiu montras al mi ciun interesan scenon en la Lando Oz.”
“Mi timas ke la bildo ne juste bildigis sin,”diris la Birdotimigilo.
“Sajnis al mi ke nenio povus esti pli bunta,”deklaris
Ozma. “Kiu faris tiun mikscifonan litkovrilon, el kiu farigis
Cifoneroj, nepre elektis la plej gajajn kaj brilajn stoferojn iam ajn teksitajn.”
“Min plezurigas ke vi satas sin,”diris la Birdotimigilo per kontenta tono. Kvankam la pajlulo ne mangis, car pro sia konsisto li ne povis, li ofte akompanis Ozman kaj siajn kunulojn ce la mango, nur por plezure konversacii kun ili.
Li sidis ce la tablo kaj havis tukon kaj teleron, sed la servistoj sciis ne proponi al li mangajojn. Post kelka tempo li demandis:“Kie estas la Mikscifona Knabino nun?”
“En mia cambro,”respondis Doroteo. “Mi ekamis sin;si estas vere kurioza kaj —kaj —malkutima.”
“Si estas duone freneza, lau mia opinio,”aldonis la Vilulo.
“Sed si estas tiom bela!”kriis la Birdotimigilo, kvazau tiu fakto nuligis ciun kritikon. Ili ciuj ridis pro lia entuziasmo, sed la Birdotimigilo estis tute serioza. Vidante ke li interesigas pri Cifoneroj ili decidis nenion pli diri malfavore al si. La malgranda bando da amikoj kiujn kunigis
Ozma cirkau si estis tiel bele varia ke necesis multe zorgi por ne ofendi ilin au malfelicigi iun el ili. Tiu amikema afableco gardis ilian interamikecon kaj ebligis ke ili guu la ceeston ciu de la aliaj.
Alia afero evitata de ili estis konversaciado pri neagrablaj temoj, kaj pro tio
Ojo kaj liaj problemoj ne menciigis dum la mango.
La Vilulo, tamen, rakontis siajn aventurojn kun la monstraj plantoj kiuj kaptis kaj enfaldis la veturantojn, kaj pri kiel li forprenis de Cis, la giganta histriko, ci ties sagplumojn kiujn gi kutimis jeti kontrau homojn. Al kaj
Doroteo kaj Ozma placis tiu ago kaj ili opiniis ke Cis meritis tiun punon.
Ili parolis pri la Vuzo, kiu estis la plej rimarkinda besto kiun iu el ili iam vidis gis tiam —escepte, eble, de la vivanta Segcevalo. Ozma tute ne sciis antaue ke en sia regno ekzistas io kia Vuzo, car ekzistis nur unu kaj gi estis kasita en sia arbaro dum multaj jaroj. Doroteo diris ke si kredas la Vuzon bona besto, honesta kaj ?dela;sed si pludiris ke al si ne multe placas la Vitra Kato.
“Sed,”diris la Vilulo, “la Vitra Kato estas tre bela kaj se si ne estus tiel aroganta pri sia palruga cerbo neniu malakceptus sin kiel kunulon.”
Gis nun la Sorcisto silente mangadis, sed nun li suprenrigardis kaj diris:
“Tiu Vivopulvoro farata de la Kurbiginta Magiisto estas vere mirinda. Sed D-ro Pipt ne komprenas gian veran valoron kaj uzas gin tre malsage.”
“Mi devos priatenti tion,”diris Ozma, tre serioze. Poste si denove ridetis kaj plu diris pli legeratone:“Efektive, la fama Vivopulvoro de D-ro Pipt ebligis ke mi farigu la Reganto de Oz.”
“Mi neniam audis tiun historion,”diris la Vilulo, rigardante Ozman demandeme.
“Nu, kiam mi estis beb-knabino min stelis maljuna Sorcistino nomita Mombi kaj transformis en knabon,” komencis la knabina Reganto. “Mi ne sciis kiu mi estas kaj kiam mi kreskis su ?ce por labori, la Sorcistino devigis min servi sin kaj porti lignon por la fajro kaj hoji en la gardeno.
Unu tagon si revenis de veturo kunportante iom da Pulvoro de Vivo, kiun donis al si D-ro Pipt. Nu, mi faris kukurbokapan viron kaj starigis gin sur la vojo por timigi sin, car mi amis amuzigi kaj malamis la Sorcistinon. Sed si rekonis la ?guron kaj por provi sian Pulvoron de Vivo si sutis iom da gi sur la viron kiun mi faris. Gi vivigis kaj estas nun nia kara amiko Jocjo Kukurbokapo. Tiunokte mi forkuris kun Jocjo por eskapi de puno, kaj mi kunprenis la Pulvoron de Vivo de maljuna Mombi. Dum nia veturo ni trovis lignan Segcevalon staranta apud la vojo kaj mi uzis la magian pulvoron por vivigi gin. La Segcevalo estas kun mi ekde tiam. Kiam mi atingis la Smeraldan Urbon la bona Sorcistino, Glinda, sciis kiu mi estas kaj redonis al mi mian gustan personon, kaj mi farigis la laujura Reganto de ci tiu lando. Do, sciu, se maljuna Mombi ne portus hejmen la Pulvoron de Vivo mi eble tute ne forkurus de si nek farigus Ozma de Oz, nek ni havus Jocjon Kukurbokapon kaj la Segcevalon por komfortigi kaj distri nin.”
Tiu rakonto tre multe interesis la Vilulon, kaj ankau la aliajn, kiuj jam ofte audis gin. Car la mango nun estis ?nita, ili ciuj iris al la salono de Ozma, kie ili pasigis agrablan vesperon antau ol venis la horo por dormo.
Capitro 18. Ozma pardonas Ojhon
La sekvan matenon la Soldato kun la Verda Barbo iris al la karcero kaj forprenis Ojon al la rega palaco, kie li ricevis ordonon stari antau la knabina Reganto por jugo.
Denove la soldato metis la juvelitajn mankatenojn sur la knabon, kaj ankau blankan robon de enkarcerulo kun la pinta supro kaj truoj por la okuloj. Ojo tiom hontis, kaj pro sia malhonorigo kaj pro sia kulpo, ke al li placis tiel kovrigi, tiel ke la homoj ne vidos lin nek scios kiu li estas. Li sekvis la Soldaton kun la Verda Barbo tre volonte, dezirante ke lia fato decidigu kiel eble plej frue.
La logantoj de la Smeralda Urbo estis gentilaj homoj kaj neniam mokis misfortunulojn;sed jam de tiom longe ili ne vidis karcerulon, ke ili tre scivole rigardis al la knabo multfoje kaj multaj el ili forhastis al la rega palaco por ceesti dum la jugo.
Kiam Ojo eskortigis en la grandan Tronocambron de la palaco li trovis centojn da homoj kunvenintaj tie. En la grandioza smeralda trono, kiu scintilis pro sennombraj juveloj, sidis Ozma de Oz en sia Formala Robo, kiu estis brodita per smeraldoj kaj perloj. Dekstre de si, sed iom malpli alte, estis Doroteo, kaj maldekstre de si estis la Birdotimigilo. Ankorau malpli alte, sed preskau tuj antau Ozma, sidis la mirinda Sorcisto de Oz kaj sur malgranda tablo apud li estis la ora vazo el la cambro de Doroteo, en kiun Cifoneroj jam antaue faligis la stelitan sesfolion.
Ce la piedoj de Ozma kauris du enormaj bestoj, ciu la plej granda kaj plej forta el sia specio. Kvankam tiuj bestoj estis tute liberaj, neniu ceestanto alarmigis pro ili;car la Malkuraga Leono kaj la Malsata Tigro estis bone konataj kaj respektataj en la Smeralda Urbo kaj ili ciam gardis la Reganton kiam si agis kiel Jugisto en la Tronocambro. Ceestis ankorau alia besto, sed gin Doroteo tenis en siaj brakoj, car gi estis sia konstanta kunulo, la hundeto Toto. Toto konis la Malkuragan Leonon kaj la Malsatan Tigron kaj ofte ludis kaj petolis kun ili, car ili estis bonaj amikoj.
Sidantaj sur eburaj segoj antau Ozma, kun libera spaco inter si kaj la trono, estis multaj el la nobeloj de la Smeralda Urbo, mostoj kaj mostinoj en belaj kostumoj, kaj o ?cialuloj de la regno en la regaj uniformoj de Oz. Malantau tiuj korteganoj estis aliaj malpli gravaj personoj, plenigante la grandan halon gis la pordoj mem.
Sammomente kiam alvenis la Soldato kun la Verda Barbo kun Ojo, la Vilulo eniris tra ?anka pordo, eskortante la Mikscifonan Knabinon, la Vuzon kaj la Vitran Katon. Ciuj ci venis al la libera spaco antau la trono kaj staris frontante la Reganton.
“Saluton, Ojo,”diris Cifoneroj;“kiel vi fartas?”
“Bone,”li respondis;sed la sceno timigis la knabon kaj lia voco tremis iom pro timo. Nenio povis timigi la Mikscifonan Knabinon, kaj kvankam la Vuzo estis iom maltrankvila en ci tiu grandioza cirkauajo la Vitran Katon multe plezurigis la eleganteco de la kortego kaj la imponego de la evento —grandaj vortoj sed tre esprimoplenaj.
Je gesto de Ozma la soldato deprenis la blankan robon de Ojo kaj la knabo staris vizag-al-vizage kun la knabino kiu decidos lian punon. Li tuj rimarkis kiom bela kaj dolca si estas, kaj lia koro saltis pro gojo, car li esperis ke si estos kompatema.
Ozma sidis rigardante la karcerulon dumonge. Post tio si diris milde:
“Unu el la Legoj de Oz malpermesas ke oni pluku sesfolion. La akuzo estas ke vi malobeis tiun Legon, ec kvankam vi estis avertita ne fari tion.”
Ojo klinis sian kapon kaj dum li hezitis respondi la Mikscifona Knabino antauenpasis kaj parolis anstatau li.
“Ci tiu malkvieto estas pro tute nenio,”si diris, rigardante Ozman senretireme. “Vi ne povas pruvi ke li plukis la sesfolion, do vi ne rajtas akuzi lin pri tio. Prisercu lin, se vi volas, sed vi ne trovos la sesfolion;rigardu en lia korbo kaj vi trovos ke gi ne estas tie. Li ne havas gin, do mi postulas ke vi liberigu ci tiun povran Mangtulan knabon.”
La homoj de Oz auskultis tiun de ?on surprizate kaj mirante pro la kurioza Mikscifona Knabino kiu audacas paroli tiel malkase al ilia Reganto. Sed Ozma sidis silente kaj senmove kaj la malgranda Sorcisto respondis al Cifoneroj.
“Do la sesfolio ne estas plukita, cu?”li diris. “Mi opinias ke jes. Mi opinias ke la knabo kasis gin en sia korbo, kaj poste donis la korbon al vi. Mi ankau opinias ke vi faligis la sesfolion en ci tiun vazon, kiu staris en la cambro de Princino Doroteo, esperante senigi vin de gi por ke gi ne pruvu la kulpecon de la knabo. Vi estas fremda ci tie, Fraulino Cifoneroj, do vi ne scias ke nenio estas kasebla for de la Magia Bildo de nia potenca Reganto —nek for de la observantaj okuloj de la humila Sorcisto de Oz. Rigardu, ciuj!”Dirante tion li gestis per siaj manoj direkte al la vazo sur la tablo, kiun Cifoneroj nun rimarkis unuafoje.
El la buso de la vazo burgonis planto, malrapide kreskante antau iliaj okuloj gis gi farigis bela arbusto, kaj sur la plejsupra branco aperis la sesfolio kiun Ojo la Misfortuna plukis.
La Mikscifona Knabino rigardis la sesfolion kaj diris:“Ho, do vi trovis gin. Tute bone;pruvu ke li plukis gin, se vi povas.”
Ozma turnis sin al Ojo.
“Cu vi plukis la sesfolion?”si demandis.
“Jes,”li respondis. “Mi sciis ke Lego malpermesas tion, sed mi volis savi Oncjon Noncjon kaj mi timis ke se mi petos vian konsenton ke mi pluku gin vi rifuzos.”
“Kio instigis vin supozi tion?”demandis la Reganto.
“Nu, sajnis al mi ke tiu estas malsaga lego, maljusta kaj malpravigebla. Ec nun mi ne povas kompreni kial ne pluki sesfolion. Kaj mi —mi ankorau ne vidis la Smeraldan Urbon, nek vin, kaj mi supozis ke knabino kiu farus tiel stultan
Legon versajne ne helpus personon en dangero.”